Winnie the Pooh (2011)

Κάποιες φορές όλοι αισθανόμαστε λίγο πειναλέοι, κάποτε σοφοί, λίγο απαισιόδοξοι ή πολύ τολμηροί. Εκεί πάνω, χάνει ο Γκαρής την ουρά του. Τυπικά ο Γουίνι είναι το δεύτερο σε μέγεθος εμπορικό προνόμιο της Ντίσνεϊ πίσω από τον Μίκυ, αλλά η διαφορά των δυο γιγάντων της προσχολικής ηλικίας δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρη, αποφέρουν και οι δυο πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, και ακριβώς λόγω της καταγωγής του από τη παιδική κρεβατοκάμαρα, ο αρκούδος με την ακόρεστη όρεξη για μέλι είναι στη πραγματικότητα το πιο αειθαλές προϊόν του στούντιο του πόντικα. Ακριβώς βέβαια λόγω αυτής της καταγωγής, οι χαρακτήρες του Άλαν Αλεξάντερ Μίλνε εκφυλίστηκαν σταδιακά, και αλαφρά ειρωνικά, σε παιχνίδια για μωρά, πράγμα που δεν ενοχλούσε διόλου τα ταμεία στο κάστρο της Σταχτομπούτας αλλά προφανώς κάθονταν στο λαιμό του Τζον Λάσιτερ, ανθρώπου με μεράκι για τη δουλειά του, που ανακοίνωσε το φθινόπωρο του 2009, μπροστά σε 3 χιλιάδες παρευρισκομένους στη D23 Expo που κούναγαν φωτισμένα παιχνίδια Μπαζ Λάιτγιαρ σαν αναπτήρες σε συναυλία, τη νέα ταινία του Γουίνι σαν οριστικοποίηση της αποφασιστικής επιστροφής της Ντίσνει στο χειροποίητο κινούμενο. Σαν ένα είδος επανεκκίνησης, η ταινία λέγεται απλά Γουίνι το Αρκουδάκι (2011), και είναι η πρώτη με χαρακτήρες του Μίλνε, μετά από πάνω από 30 χρόνια, που την ανέπτυξε ολοκληρωτικά το στούντιο, χωρίς να αναθέσει τη κίνηση σε Κορεάτες σχεδιαστές.

Η πρώτη πρώτη ταινία του Γουίνι λέγονταν.. ερρρ.. κι αυτή Γουίνι το Αρκουδάκι (1977) στην Ελλάδα, Οι Πολλές Περιπέτειες του Γουίνι σε απόδοση του αγγλικού τίτλου, αποτελούνταν από τρεις ξεχωριστές ιστορίες που είχαν ξεκινήσει να σχεδιάζονται όσο ζούσε ακόμα ο Γουόλτ Ντίσνει, και ολοκληρώθηκαν στο διάστημα από το 1966 μέχρι το 1974. Η καινούρια ταινία μαζεύει πέντε ιστορίες από τα πρωτότυπα βιβλία, τις παρουσιάζει σε μια συνεχή και λίγο πολύ ορθόδοξη αφήγηση, κομπλέ με επιμύθιο για το πως πρέπει να νοιάζεσαι και για τους φίλους σου εκτός από τη κοιλίτσα σου, αλλά κατά τα άλλα επιχειρεί να συντηρήσει το πνεύμα της πρώτης, που με τη σειρά της προσπαθούσε αλλού να αμβλύνει και αλλού να στίξει τη βρετανικότητα των βιβλίων για τα παγκόσμια ακροατήρια. Έτσι η ιστορία ξεκινάει και πάλι από το.. κοσμικό δωμάτιο του Κρίστοφερ Ρόμπιν προτού περάσει στο κινούμενο σχέδιο, η κίνηση των ηρώων μοιάζει σε σημεία ξεπατικωμένη από τη δεκαετία του '60 υπό τις οδηγίες του βετεράνου Μπάρνι Μάτινσον, η χρωματική παλέτα έχει σύγχρονες επιρροές από Ιαπωνία μεριά, και συχνά πυκνά μεταφέρεσαι σα θεατής μεταμοντέρνα ένα βήμα πιο πίσω, για να παρακολουθήσεις τα σκίτσα να βγαίνουν από το κάδρο τους και να παίζουν με τις λέξεις του εικονικού βιβλίου που τα περιέχει. Κάπως σκιαχτικά για τα πολύ μικρά μικράκια, για να μη μείνει μόνο στην αναζήτηση της ουράς του Γκαρή και άλλες χασμουρητές περιπέτειες, το σενάριο αξιοποιεί αρκετά το Γυρίντομα, ένα.. φανταστικό "φριχτό πλάσμα με δασύ τρίχωμα και απαίσιους τρόπους" που προέκυπτε περαστικά σε ένα βιβλίο από τα συνηθισμένα στραβοδιαβάσματα της Κουκουβάγιας, και που δίνει στη ταινία τη περισσότερη ενήλικη αφασία της, με το ελληνικό φωνητικό καστ να το ζει μάλλον περισσότερο και από το αγγλικό στο σχετικό τραγούδι. Το Γυρίντομα πρωταγωνιστεί και σε μια από τις δυο πολύ ξεχωριστές σκηνές της διάρκειας, με σκίτσο σε στιλ κιμωλίας, ενώ η άλλη είναι αφιερωμένη στο τρελό πάθος του Γουίνι, το μέλι που πλημμυρίζει την οθόνη δίνοντάς σου την εντύπωση ότι κάπου έχει και ψηφιακή υποβοήθεια. Άμα είσαι αρκετά ψείρας, μπορείς να διακρίνεις επιπλέον ότι οι χαμάληδες που κάνανε τις ενδιάμεσες λεπτομέρειες στη κίνηση των σκίτσων δεν είχαν και εμπειρία δεκαετιών, και η αλήθεια είναι πως η παραγωγή ούτε έχει μεγάλες εμπορικές φιλοδοξίες ούτε μπορούσε να έχει μετά τις επιδόσεις της Πριγκίπισσας και του Βατράχου (2009), αλλά η σύντομη διάρκειά της αυτή τη στάμπα υπεροχής της Ντίσνεϊ Ανιμέσιον την έχει, και το κέφι και ο σεβασμός στη παράδοσή της ξεχειλίζει.