Ichimei (2011): Sélection officielle teaser
Κάτι σα ζωντανός θρύλος της Ιαπωνίας, για τη παραγωγικότητά του αν όχι τιποτάλλο, και κάποιους μήνες αφότου πήγε στη Βενετία με δυο ταινίες εντός και εκτός διαγωνισμού, ο Takashi Miike παρουσιάζει απόψε και τη πρώτη ever τρισδιάστατη ταινία στο διαγωνιστικό των Κανών, συνεχίζοντας κατά κάποιο τρόπο τη δημιουργική στροφή των βενετσιάνικων 13 Εκτελεστών (2010).
Στο Ichimei (2011) ο Miike φαίνεται λοιπόν να κάνει ξανά jidaigeki remake, μια ακόμα αναδημιουργία γιαπωνέζικου φιλμ εποχής, με φιλμ εποχής να σημαίνει στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου το ίδιο που σημαίνει και στη χώρα των δισεκατομμυρίων σχιστομάτηδων παραδίπλα (σα wuxia εκεί): αφορμή για μεγάλες χατζάρες σε χορευτικές αερομαχίες. Αντίθετα με τους πρωτότυπους Εκτελεστές που αποτελούσαν αναγνωρισμένο δείγμα μεν, βιομηχανικού προϊόντος δε, το Seppuku (1962) του Masaki Kobayashi, είναι όμως ένα μυθικά ζοφερό chambara, που μεταξύ άλλων τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής σε ένα κάποιο φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και παραμένει μια από τις λίγες διεξοδικές επικρίσεις του κώδικα τιμής των σαμουράι, της σχεδόν θρησκευτικής βάσης της ηθικής και της συμπεριφοράς στη σύγχρονη Ιαπωνία. Έτσι η ανακοίνωση της έναρξης της παραγωγής του Ichimei, έφερε αρκετές αρνητικές αντιδράσεις και πολλά ερωτηματικά γύρω από τη σκοπιμότητά του, για το αν ο Miike είχε στόχο να εμβαθύνει περισσότερο στην πρωτότυπη θεματολογία ή απλά να τη θολώσει για τα ματογυάλια της νέας γενιάς της χώρας του, προς όφελος της τσέπης κάποιου Λοντρέζου παραγωγού. Flash forward μερικούς μήνες, και στις λίγες ακόμα αναφορές από τις προβολές του φιλμ στη Croisette, διαβάζεις γενικά τα ίδια άσχετα που ακούς αρχικά και στις ερωτήσεις στην συνέντευξη τύπου, οι μισές αναρωτιούνται γιατί είναι τόσο βίαιο το φιλμ και οι άλλες μισές (που έχουν υπόψη τους την εκτός συνόρων φήμη του Miike ως προκλητικά μοβόρου) γιατί δεν είναι. Διαφωτιστικές είναι στη συνέχεια οι ερωτήσεις των ασιατών δημοσιογράφων που φέρνουν τον Miike-san να δηλώνει πως δεν είχε καμία πρόθεση να αγγίξει καν το κλασικό έργο του Kobayashi, πως πήγε πίσω στη νουβέλα του Yasuhiko Takiguchi και βρήκε το δικό του δρόμο. Διαφωτιστική είναι και η επίμονη επισήμανση της σεναριογράφου Kikumi Yamagishi πως ο ήρωας μένει πιστότερος στη γωνία υπό την οποία η ταινία εξετάζει τον κώδικα τιμής του, αποφεύγοντας τις δολοφονίες στο μακελειό του τέλους. Διαφωτιστικό είναι και το σχόλιο του Άκη Καπράνου που αντανακλά αυτό το συντριπτικό που νιώσανε και οι Γιαπωνέζοι δημοσιογράφοι, χαρακτηρίζοντας τη ταινία αριστούργημα.