Martha Marcy May Marlene (2011): Trailer ονομασίας προέλευσης

Μολονότι τα τελευταία χρόνια το buzz του να βγαίνεις απ’ το Sundance έχει αρχίσει να αναστρέφεται σε hype αυτόματου πιλότου που καρφώνει τις ταινίες κατευθείαν στους βράχους των βουνών από υψηλές προσδοκίες που χτίζει, ετούτη εδώ μπορεί και να 'ναι η εξαίρεση που θα σε κάνει να ξεχάσεις τις μούφες που σου 'χει πετάξει στη μούρη η αντανακλαστική χιπστερική αποδοχή των τίτλων που περνάν τις πύλες του φεστιβάλ του Robert Redford. Βασισμένο στις διηγήσεις των πραγματικών εμπειριών φίλης του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, το ντεμπούτο του Sean Durkin, που του έφερε και το βραβείο σκηνοθεσίας για δραματική ταινία στο Sundance, προσπαθεί να εντοπίσει τι αφήνει πίσω του το πλύσιμο εγκεφάλου που περνάν όσοι βρεθούν μπλεγμένοι στις αιρέσεις της αμερικανικής υπαίθρου, μέσα από την ιστορία της κοπέλας του τίτλου, που έχει μόλις δραπετεύσει από μια τέτοια, και προσπαθεί να βγάλει άκρη με το πόσα απ’ αυτά που έχει στο κεφάλι της είναι αληθινά και πόσα φανταστικά, για να τα διηγηθεί στην αδερφή της που την περιθάλπει.

Δεύτερο τέκνο μιας τριπλέτας ανεξάρτητων δημιουργών που λειτουργούν υπό τη φίρμα της Borderline Films, με τον Josh Mond να ασχολείται με τα της παραγωγής και την έτερη δημιουργική καρέκλα να κρατά ο Antonio Campos (τον οποίο ίσως είχες πετύχει στις Νύχτες Πρεμιέρας όταν είχε φέρει στην Αθήνα το Afterscool (2008) κι είχε μιλήσει στις Μάζες πριν βρεθεί υποψήφιος για καλύτερο ντεμπούτο στα Independent Spirit Awards απέναντι στo Synecdoche, New York (2008)), η ταινία σήκωσε κύματα ενθουσιασμού όταν έκανε τα αποκαλυπτήριά της στο φεστιβάλ του Γενάρη, και θύελλα δημοσιευμάτων που, όπως ήταν λογικό, σε μεγάλο βαθμό επικεντρώθηκαν στο τέταρτο απ’ τα τέσσερα ονόματα του τίτλου, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό της πρωταγωνίστριας, Elizabeth Olsen. Μικρή αδερφή της γνωστής οικογενείας, μπορείς να υποθέσεις ότι έχει ήδη αποκυρηχθεί λόγω της απομάκρυνσής της από τις παραδοσιακές φιλοδοξίες τσιχλόφουσκας που φέρει μαζί του το επώνυμό της, η Elizabeth Olsen έγινε το πιο καυτό όνομα του αμερικάνικο ανεξάρτητου εν μια νυκτί, αλλά και σημαία μιας ταινίας που αισθητικά φαίνεται να συνδυάζει την επίμονη κι υπομονετική κάμερα των αδερφών Dardenne με την ατμοσφαιρικότητα ενός Roman Polanski. Πράγμα που δεν το λες και τυχαίο, μιας κι ο σκηνοθέτης της σημειώνει το Μωρό της Ρόσμαρι (1968) ως μια απ’ τις κύριες επιρροές του στην σκηνοθετική ακρίβεια και την αισθητική πληρότητα που θέλει να πετύχει, ενώ οι 3 Γυναίκες (1977) του Robert Altman του έδωσαν μια ιδέα για το πώς να διαχειριστεί τη γυναικεία ψυχολογία που γεμίζει την οθόνη του, κατακερματισμένη στο παρόν, το παρελθόν, την πραγματικότητα και τους εφιάλτες της, όπως εμφανίζεται άλλωστε και στο trailer που κυκλοφόρησε την περασμένη βδομάδα (την ίδια μέρα που η ταινία πήρε και το R-rating της ως disturbing violent and sexual content), για να συνοδεύσει την ταινία στις Κάνες. Εκεί που θα διαγωνιστεί για στο Un Certain Regard σε λίγες μέρες, και μπορεί με την εγκεφαλικότητα που αποξενώνει τα αμερικάνικα κοινά, να χτυπήσει της ευαισθησίες των ευρωπαϊκών φεστιβαλικών κυκλωμάτων, όπως έγραφε και το indiewire στην ανταπόκρισή του απ’ το Sundance. Διαφορετικά, με την ημερομηνία εξόδου της να προγραμματίζεται για τον Οκτώβρη, κάνε υπομονή μέχρι τις υποψηφιότητες εκείνων των μεγάλων βραβείων που μοιράζονται στα τέλη του Φλεβάρη, μήπως δεις τουλάχιστον την Olsen και τον επιβλητικό John Hawkes κάπου στις ερμηνείες.