Something Borrowed (2011)

Τη μέρα των 30ων γενεθλίων της, μελαχρινή εξομολογείται τον φοιτητικό έρωτά της, στον άντρα της καλύτερης ξανθιάς της. Στο πολύ βάθος, διαζύγιο μετά γάμου. Ανήκοντας στο μόνο λογοτεχνικό είδος που κυκλοφορεί σε ποσότητες πλέον, στο είδος της γκομενοτεχνίας, το Something Borrowed της Emily Giffin κυκλοφόρησε το 2005, και θεωρητικά ασχολείται με τα μεγάλα δεινά της σύγχρονης κοινωνίας, τη πίεση και το στίγμα που κουβαλάνε οι μοναχικές τριαντάρες επειδή δε παντρεύονται. Στη πράξη βέβαια, αναλαμβάνει να εξετάσει μια ακόμα αλλοδιαστασιακά υποκειμενική γυναικεία σκοπιά, το πως βλέπει το σύμπαν κάποια, καταπιεσμένη εννοείται, στα εικοσιφεύγα της, που πηδιέται με τον γκόμενο της καλύτερής της φίλης. Αναμενόμενα και συνοπτικά, η μια έχει όλα τα Jane Austen-ικά δίκια με το μέρος της, και της ανήκε και από πάντα ο ωραίος ζάπλουτος ρομαντικός δικηγόρος, ενώ η άλλη είναι το σκωλήκων βρώμα και δυσωδία που περιέγραφε ο ψάλτης. Ακόμα πιο αναμενόμενα, η ιστορία δεν αρκεί ούτε για τα 2 λεπτά του trailer της σε παραγωγή Hilary Swank κινηματογραφικής μεταφοράς της, θα μπορούσε να τελειώσει στο diner όπου ξεκινάει σε διάσπαρτο σε όλη τη διάρκεια flashback, αλλά παρατείνεται στα 100 στρογγυλά λεπτά στο Something Borrowed (2011), με μια σειρά χαρακτηριστικά.. ανώμαλων αποφασιστικά κρύων συμπιεσμένων σκηνών δυσλειτουργικών ανθρώπινων σχέσεων, που προκύπτουν, υποθέτεις, από τη πρόθεση της σεναριογράφας Jennie Snyder να συμπεριλάβει κάθε ανατροπή του, ακόμα εξαντλητικότερου, σκιάζεσαι, βιβλίου. Η ταινία δε διστάζει να παραχώσει, και μετά να ξεχάσει, μέχρι και διανοητικά ασταθείς χαρτομαντηλικά ευτυχισμένες μανάδες να αναστατώνουν τη ψόφια δυναμική του τρίου, μεταφέρεται συχνά πυκνά και επιδεικτικά σε trendy ξενυχτάδικα, πολυτελή εστιατόρια και ηλιόλουστα σαββατοκύριακα στα Hamptons για να σερβίρει τις ίδιες κλισεδαρίες σε διαφορετικό σκηνικό όπως απαιτεί το κοινό της, δεν αποτελεί ούτε το καλό επιδόρπιο του πριγκιπικού γάμου που υπόσχεται η παρουσία της Kate Hudson σε έναν ακόμα ρόλο γαμοτζίλα, αφού κόβει τα περισσότερα παραμυθένια διαδικαστικά, να μη τα έχεις τύψεις η σπιτοχαλάστρα. Σα μόνο θετικό, η παραγωγή έχει τον John Krasinski και τον Steve Howey να παριστάνουν αυτούς τους άντρες μιας νότας όπως τους σημειώνουν σα χρήσιμους οι γυναίκες στο καρνέ τους (ο μισογκέι να του λες για τα γκομενικά σου, ο λυσσάρης να πηδάει καμιά αραχνιασμένη φίλη σου), και η σχετική τους αξιοπρέπεια βοηθάει σε κάτι φάσεις την αφήγηση να προσεγγίσει σχετικά το ηλιακό μας σύστημα.