The Tree of Life (2011): Sélection officielle trailer

Με διαφορά ο πλέον πολυαναμενόμενος τίτλος όχι μόνο των φετινών Κανών, αλλά και των περσινών και όσων άλλων φεστιβάλ παρεμβλήθηκαν έκτοτε, το The Tree of Life (2011) θα κάνει απόψε τα επίσημα αποκαλυπτήριά του με τον Brad Pitt στο κόκκινο χαλί, ίσως και με τον Sean Penn να είναι εκεί, αλλά πιθανότατα όμως χωρίς την παρουσία του Terrence Malick, που σνόμπαρε και τη συνέντευξη Τύπου, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που ακολούθησε την πρωινή δημοσιογραφική προβολή, με τη μισή αίθουσα να χειροκροτεί χλιαρά και την άλλη να γιουχάρει φανατικά. Αναμενόμενη αντίδραση μπορείς να πεις, στην μετά από έξι χρόνια επιστροφή στη μεγάλη οθόνη, ενός σκηνοθέτη που από την αρχή της καριέρας του πασχίζει να αναδιαμορφώσει την κινηματογραφική γλώσσα, αναδεικνύοντας την εικόνα ως κυρίαρχο όπλο στην αφηγηματική αποστολή της, έναντι του ίδιου του στόρι που προσφέρει την γραμμική ασφάλεια στην μυθιστορηματική πτυχή της.

Την ίδια σταυροφορία συνεχίζει και με το The Tree of Life, που σε προετοιμάζει για τις απαιτήσεις του ανοίγοντας με παραπομπή στον Ιώβ και τη στωικότητά του, πριν ξεκινήσει με χερουβείμ, καναρίνια και βαθιές φιλοσοφίες περιπτέρου για τους δρόμους της ζωής, να σε βυθίζει στην αναζήτηση του Θεού και της πρόνοιάς του, αλλά και της πατρικής σχέσης του με τον άνθρωπο, μέσα από την χρονικά άναρχη και κατακερματισμένη ιστορία μιας πενταμελούς οικογένειας που χάνει το ένα της παιδί στα 19 του χρόνια. Κι ύστερα, σε μια απ’ αυτές τις δραματικές δομικές συμβάσεις τις πολύ κλασικές, πιάνει τα πράγματα απ’ την αρχή. Την πολύ αρχή. Με ένα σχεδόν ημίωρο μοντάζ που θα μπορούσε να έχει βγει απ’ τα best-of του National Geographic, σου ξεδιπλώνει στην οθόνη το χρονικό του Χρόνου απ’ το Big Bang και δώθε, κι απ’ τους δεινοσαύρους σε περνάει στο παρόν του αδερφού του χαμένου γιου, σου επιτίθεται με συνεχείς αντιπαραθέσεις του πόνου της μάνας με εικόνες απίστευτης φυσικής ομορφιάς κι αγριότητας, σε ξαναγυρίζει στη γέννηση του ατυχούς νεογνού, σε μεταφέρει στη στιγμή του χαμού, κι εν τέλει αποφασίζει να επιστρέψει για τα καλά στα '50s, για να ασχοληθεί κυρίως με την σχέση του μεγάλου γιου με τον πατέρα του. Να απλώσει δραματικά δολώματα λαχταριστά, και να υποχωρήσει σε ό,τι κοντινότερο στην στρωτή αφήγηση μπορεί να πλησιάσει ο Malick. Αλλά στο τέλος τα κάνει όλα αχταρμά, αποφασίζοντας να απεικονίσει ρεαλιστικά τα μεταφυσικά και να απλώσει αμηχανία ακόμα και σε όσους τον παρακολουθούσαν μέχρι τότε από κοντά κι υπομονετικά. Βέβαια, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πτόησε τους φουκαράδες που παραμένουν κρεμασμένοι στα κάγκελα που φυλάνε τα κόκκινα χαλιά, προσφέροντας το βασίλειό τους για ένα απ’ τα πιο περιζήτητα εισιτήρια, μπας και δουν από κοντά την ταινία που, μετά την προβολή της, θα συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αύριο, για το προς τα που θα πάνε τα αστέρια της στους πίνακες των κριτικών.