20+1 αξέχαστα γυμνά βυζιά σε κινηματογραφικές αφίσες

Με αφορμή την ακριβοθώρητη γυμνή αφίσα του Girl with the Dragon Tattoo (2011) του David Fincher, οι Μάζες εξετάζουν εξονυχιστικά ιστορικά, το σπάνιο κινηματογραφοφιλικό φαινόμενο των βυζόμπαλων φάτσα κάρτα στις αφίσες.

Ο David Fincher ήθελε τη Rooney Mara γυμνή για την αφίσα του Girl with the Dragon Tattoo (2011), σύμφωνα με.. τον μύθο πια. Και την είχε, σε ένα πόστερ καταδικασμένο στην αφάνεια, μιας και από την εποχή των Lumière, πολύ περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, αυτό το κομμάτι χαρτί που είναι σχεδιασμένο να εκτίθεται έξω από σκοτεινές αίθουσες, τρώει άγρια λογοκρισία. Γενικά μετράς ακόμα στα δάχτυλα, μαζί με αυτά στα ποδάρια, τις βυζο-παραγωγές που τόλμησαν να διεκδικήσουν προβολή οπουδήποτε αλλού, έξω από το φως του φεγγαριού του porno-chic στα 70s ή από τους τσοντοσινεμάδες που ξεφύτρωσαν στη δύση του.

Η αλήθεια είναι βέβαια πως από.. την αρχαιότητα υπήρχε ένα παραθυράκι, από το οποίο ξεπρόβαλαν κάτι βυζάρες να, σε αυτή την ολοκληρωτική λογοκρισία. Μέχρι και τις αρχές των 50s, και μέχρι και στην πουριτανική Αμερική, πέρναγες περίπου ότι ακάλυπτο γυναικείο σώμα ήθελες, βαφτίζοντάς το επιμορφωτικό, ως προς την επαφή με τη φύση και τα άλλα οφέλη του γυμνισμού. Στα μέσα της δεκαετίας (του '50) όμως, ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα (1956) και ο Roger Vadim ουσιαστικά έπλασε την τσόντα, μερικές γυμνές σκηνές της Brigitte Bardot, και ένα ξεκίνημα όπου σε υποδέχονταν το ηλιοκαμένο κωλαράκι της, ήταν αρκετά για να κάνουν τη ταινία διαπλανητική επιτυχία της χρονιάς, και να βάλουν στο κεφάλι κάθε παραγωγού την ιδέα να την επαναλάβει (την επιτυχία) δια της μιμήσεως. Ο Vadim βέβαια είχε από πάνω την εξίσου τολμηρή ιδέα να διαφημίζει την πραμάτεια του από την αφίσα, έστω και ζωγραφιστή, αλλά σε αυτό δε βρήκε και κάναν πρόθυμο αντιγραφέα, ακόμα και μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Russ Meyer κουράστηκε από την υποκρισία όλων, φυσιολατρών και καλλιτεχνών του βύζου και του κώλου, και δημιούργησε τον Immoral Mr Teas (1959) με ατάκα "a Frenchy comedy for unashamed adults". Ακόμα και σε αυτό, το ορόσημο για τη δημόσια πορνογραφία, η αφίσα ήταν πιο συγκρατημένη κι από στριπάκι του Marmaduke. Και στις αμερικάνικες πολιτείες τουλάχιστο, δεν άλλαξαν και πολλά από τότε όσο αφορά τα σταντ στα πεζοδρόμια, κάπου στα 90s μάλλον εμφανίστηκε σε one sheet μπούστο που δεν ήτανε ζωγραφιστό, και.. προωθημένο το λες κι αυτό ακόμα.

Στις αρχές των 70s πάντως, η χιονοστιβάδα που ξεκίνησε η βυζομανία του Meyer είχε παρασύρει σχεδόν τα πάντα εκτός από τα σταντς, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και εκπληκτικά στην Αμερική, το πορνό ήταν ένα βήμα από τα να πατήσει στα πλακόστρωτα: x-rated ταινίες, λέγε με Καουμπόη του Μεσονυχτίου (1969), κέρδιζαν Oscar® και τα σκληρά πορνό είχαν μεγαλύτερη αναμονή και από τις υπερπαραστάσεις του Brοadway στη Νέα Υόρκη. Κάπου εκεί έσκασε μύτη και η πρώτη οικουμενική ρώγα, αυτή της Maria Schneider που θολώνονταν στα πλακάτ του Τελευταίου Τανγκό στο Παρίσι (1972) κατά βούληση του κάθε αιθουσάρχη μάλλον, η υποψία της υπήρχε παντού πάντως, πιο ευδιάκριτη σώζεται σε κάτι ισπανικές αφίσες στο δίχτυο πλέον. Όλη αυτή η μυθική φάση εξώλης και προώλης δε κράτησε και πολύ πουθενά όπως και να 'χει, ο παραγωγός Yves Rousset-Rouard μάλλον το είδε νωρίτερα απ' όλους, η Εμμανουέλα (1974) του έκανε chic το softcore στα σίγουρα, και εξασφάλισε προβολές για 10-15 χρόνια συνεχόμενα, σε κάθε σημείο της Γης. Ο Γάλλος παραγωγός έβαλε τη Sylvia Kristel με τα στηθάκια έξω στο αραχτό στην αφίσα, και μπορείς να πεις ότι χώρισε έτσι τους σινεμάδες του κόσμου σε X και μη, από κει και πέρα, ακόμα και τσόντες με σφραγίδα Κανών, στιλ Fruits de la Passion (1981) ήταν καταδικασμένες να στήνονται σε πιο σκοτεινά σοκάκια. Σε αυτό το κλίμα ο Beau-Père (1981) κατάφερε να κάνει το σκάνδαλό του με το συγκεκαλυμμένα παιδοφιλικό του θέμα, παρόλο που για καμιά δεκαετία τα Θρανία (Schulmädchen-Report) και τα συναφή reports, το είχαν κάνει το θέμα ιλαρό σουρωτήρι. Η ταινία, με έξωθεν καλλιτεχνικές μαρτυρίες, ξαναθόλωσε πάλι κάπως τα νερά, κομπλέ από το πεζοδρόμιο, τη σκυτάλη πήρε η Κάρμεν (1983) του.. ακούραστου επαναστάτη Jean-Luc Godard, η Maruschka Detmers και η Valérie Kaprisky γίνανε οι βασίλισσες του σινεφίλ τσοντόβιου στα 80s, παρόλο που χρειάζονταν να συνοδεύει.. μακριά υπογραφή τα βυζάκια τους για να σκάσουν μύτη σε καμιά αφίσα, στα 90s γενικά οι auteurs εξαφανίστηκαν προσωρινά λόγω βαριών ντοματοπτώσεων γενικότερα, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία όπως λένε.