Larry Crowne (2011)

Εκεί που περιμένει να αναδειχτεί υπάλληλος του μήνα για δέκατη φορά, οσονούπω συνταξιούχος μαθαίνει πως τον απολύουν. Είναι ελεύθερος πια να μετεξελιχτεί σε James Dean του Alzheimer. Παρά τα ονόματα στην αφίσα, και την μπλοκμπαστερική προώθηση στα κομμάτια του πληθυσμού που συγκινούνται ακόμα από αυτά τα ονόματα, ο Larry Crowne (2011) είναι.. indie παραγωγή, όχι πολύ μακριά από το, επιπέδου επαναχρησιμοποίησης τηλεοπτικών σκηνικών των 80s, I Hate Valentine's Day (2009). Το συγκεκριμένο έκτρωμα ήταν και το μοναδικό στη κινηματογραφική καριέρα της Nia Vardalos που δε χρηματοδοτήθηκε από τον Tom Hanks μέσω της γυναίκας του, αλλά πια μπορείς να πεις πως η.. σημαντική παράλειψη είχε αιτία τη πρόθεση του Hanks να περάσει σιγά σιγά στη τρίτη ηλικία αυτή τη φόρμουλα της ρομεντιάς για αντιδραστικούς και καθυστερημένους μεσήλικους, την οποία υπερασπίζονταν για καμιά δεκαετία τουλάχιστο. Αναμενόμενα, το σενάριο εισάγει λεξούλες όπως το feng shui σαν να είναι καμιά απόκρυφη πρακτική απρόσιτων μοναχών, και αναφέρει άλλες όπως το facebook και το twitter, σα χώρους σατανιστικών τελετών δεκατριάχρονων οπαδών του Charles Manson, με αποτέλεσμα να σου μοιάζει στη σύγκριση ευφυές installation στη Tate Modern κάθε γαμωδία με τη Kate Hudson. Με αυτή την αναπολόγητη οπτική στριμμένου γέρου που θέλει και να παριστάνει το κατά βάθος τζόβενο από πάνω, ο σκηνοθέτης Hanks εστιάζει στον πρωταγωνιστή Hanks να αλλάζει τις εικονικές του γκριμάτσες (στη πρώτη σκηνή υποδέχεται την απόλυση φορώντας φάτσα Forrest Gump ας πούμε) όσο γύρω του πάνε κι έρχονται, επαναλαμβανόμενα, μονοδιάστατοι sitcom-ικοί χαρακτήρες του προηγούμενου αιώνα, που αραδιάζουν μηχανικά ατάκες παγωμάρας (για κάθε άνθρωπο που τον άλλαξε τον αιώνα τουλάχιστο) ανεξάρτητα από τον τόνο (κωμικό ή συνήθως πιο δραματικό) της σκηνής. Και αν η Vardalos φανερά πλέον μεγάλωσε βλέποντας τηλεόραση όλη μέρα και δε ξέρει τιποτάλλο να κάνει, και ο Hanks στοιχηματίζει στη βαθιά τσέπη και τη καλή υγεία (ώστε να μπορούν να πάρουν τα πόδια τους μέχρι το πλησιέστερο mall) των απανταχού συνταξιούχων, η Julia Roberts δύσκολα καταλαβαίνεις τί πήγε, κομπλέ με τις κάλτσες για τη κάμερα, να κάνει στα γυρίσματα της παραγωγής, και σε ένα ρόλο κυρίως αντιπαθητικό που εξελίσσεται σε μισο-βλαμμένο, αφού αντικαθιστάει τον ανεπρόκοπο άντρα της με τον pimp-my-Gump ήρωα.