Transformers: Dark of the Moon (2011)

Οι Autobots σπεύδουν να ανασύρουν χαμένο τους ηγέτη από το διαστημόπλοιο που είχε στην πραγματικότητα πυροδοτήσει τον αγώνα δρόμου των ψυχροπολεμικών γήινων για το φεγγάρι και τη σκοτεινή του πλευρά, εν αγνοία τους όμως, κάνουν ακριβώς αυτό που ήθελαν οι Decepticons.Η πρώτη ταινία ήταν μια αποκάλυψη για το τσαγανό του Michael Bay και την ικανότητά του να μετατρέψει ένα θολό όραμα μιας ξεφτισμένες παιδικής σειράς εμπνευσμένης από κατά βάση διαμελισμένα παιδικά παιχνίδια, σε ένα απ’ τα εντονότερα κι επικερδέστερα κινηματογραφικά και παρακινηματογραφικά franchise της εποχής μας. Το follow-up ήταν μια κάποια απογοήτευση, με το σενάριο να γίνεται patchwork ατυχών εμπνεύσεων κι άδικων υποχωρήσεων, που έκλεβαν έδαφος κάτω απ’ τα μεταλλικά πόδια των εξωπραγματικά στιβαρών και πολύ απλά ανεπανάληπτων ψηφιακών εφέ που σου γέμιζαν την οθόνη με ανελέητη δράση. Στην τρίτη του ταινία όμως, ο Bay όχι μονάχα επαναλαμβάνει τον άθλο της πρώτης του προσπάθειας, κάνοντας να αξίζει τον κόπο όλο το κακό κάρμα που είχε μαζέψει με την ασυγκράτητη κινηματογραφική του γλώσσα μέχρι τότε, αλλά κάνει να αξίζει τον πόνο όλο αυτό το κουραστικό, πρόχειρο, κακοεκτελεσμένο και τελικά αχρείαστο τρισδιάστατο που σου 'χει τριφτεί στη μούρη τα τελευταία χρόνια, φτιάχνοντας το καλύτερο 3D που έχει πεταχτεί από οθόνη μέχρι σήμερα. Πράγμα που κυρίως το πετυχαίνει, επειδή δεν σου το πετάει απ’ την οθόνη.

Με καθαρότητα βλέμματος και κότσια πειραματισμού μεγαλύτερα απ’ τους James Cameron του κόσμου, που σού πουλάνε μπλε εξωγήινους ως καθρεφτάκια με αντανακλάσεις να αποπροσανατολίσουν τους ιθαγενείς απ’ τα προβλήματα της αληθοφάνειάς τους, ο Bay πιάνει τις 3D κάμερές του με τη σοβαρότητα του επαγγελματία που ξέρει ότι η τεχνολογία έρχεται να τού ανοίξει ορίζοντας μονάχα άμα ο ίδιος της δείξει τον τρόπο να χρησιμοποιηθεί σωστά. Και όπως ξανάκανε στις δυο προηγούμενες ταινίες, ανοίγει δρόμους τεχνολογικά, φουλάροντας το βάθος πεδίου του με ρεαλισμό (εικόνας, φυσικά, όχι περιστάσεων) και μετρώντας προσεκτικά το χρόνο που χρειάζεσαι να χορτάσεις το πρώτο σου πανάρισμα πριν περάσεις στο δεύτερο, κατεβάζει τους ρυθμούς των συγκρούσεων των μετάλλων του. Και ραφινάρει την τεχνογνωσία της δεύτερης ταινίας για να καταλήξει με αποστομωτικές χορογραφίες δράσεις που συναγωνίζονται τον σαγονοκρέμασμά σου όταν τις έβλεπες για πρώτη φορά, εμπλουτισμένες με τον ενθουσιασμό του να τις βλέπεις με καινούρια μάτια.

Τα μάτια είναι που είχε στο μυαλό του ο Bay όταν τσίταρε και τη φωτεινότητα στις κόπιες του για να μη σε ζαλίζουν τα σκοτάδια απ’ τα γυαλιά, κι έγραφε τις διαβόητες πια επιστολές του στους ανά τις ΗΠΑ προβολατζήδες να μη λυπηθούν τις λάμπες στις μηχανές τους. Γιατί αν κάτι έχει αποδείξει ο Bay στην θορυβώδη καριέρα του, είναι πως ξέρει τη γλώσσα της εικόνας, ή, έστω, τη διάλεκτο που είχε διαλέξει να μιλάει: αυστηρά μετρημένα σε διάρκεια και σύνθεση κάδρα, εναλλάσσονται σε ρυθμό μετρονόμου σε κόκα, όσο από πίσω η ηχητική μπάντα βαράει κόκκινα έξαρσης που υπογραμμίζει με φωσφοριζέ διακριτικότητα τα δραματικά ανεβοκατεβάσματα που παρεμβάλλονται στις τρισδιάστατες βουτιές του στο κενό, έτσι για να θυμάσαι ότι πίσω απ’ τις σπίθες του εκρηκτικού του υπερθεάματος, υπάρχει κι ένας κάποιος ανθρώπινος πυρήνας. Που προσχηματικότερος κι απ’ τις δυο προηγούμενες ταινίες, μπορείς να πεις ότι συνοψίζεται ιδανικότερα στο ερμηνευτικό εύρος της Rosie Huntington-Whiteley: μικρότερο κι από χαλασμένης τοστιέρας. Οι καλοσχηματισμένες της καμπύλες μπορεί να αντανακλούν υπέροχα τις σκιές που χρειάζονται οι κορσέδες της Victoria’s Secret για να αναδειχθούν τα σκοτάδια των υποσχέσεών τους, και κάπως έτσι άλλωστε τη μεταχειρίζεται κι ο Bay στα porno chic διαλείμματα του, όμως το ψυχρό και άψυχο παρουσιαστικό της τονίζει μονάχα την αντίθεση και την έλλειψη της αχνιστής σαρκικής αναστάτωσης που σου προκαλεί η Megan Fox μ’ ένα βλέμμα της μόνο. Και κάπου εκεί μπορεί να οφείλεται κι η μονότονη υστερική παρουσία του Shia LaBeouf, ή στο ότι ο άνθρωπος έχει βαρεθεί απλώς να μιλάει σε αόρατες διώροφες παρουσία όταν παίζει τις σκηνές του. Αλλά περισσότερο από ποτέ η ανθρώπινη παρουσία απουσιάζει απ’ την ταινία του Bay, που αφήνει τα all-American κομάντα του να γεμίσουν τα κενά της οθόνης ανάμεσα στους γιγάντιους μεταλλικούς του ήρωες, τους οποίους όμως ήρθες στην αίθουσα να δεις έτσι κι αλλιώς, εκτός κι αν κάποιος σου πούλησε εισιτήριο για Bergman, οπότε μάλλον την πάτησες, για τρίτη φορά.