The Resident (2011)

Γιατρίνα ψάχνει σπιτικό και βρίσκει διαμέρισμα ονείρων σε χαμηλή τιμή με μπόνους τραγανό ιδιοκτήτη, όμως πού να φανταστεί ότι θέλει περισσότερα να παίρνει απ’ αυτή, παρά μόνο το νοίκι.Η Swank επιστρέφει σε θριλερικά σκοτάδια τέσσερα χρόνια μετά τις θρησκευτικές μπούρδες του The Reaping, για να δώσει σουφρωμένα χειλάκια στην ταινία που αρχικά προγραμματιζόταν ως η πρώτη επάνοδος της Hammer στις κινηματογραφικές οθόνες (πριν αντικατασταθεί ημερολογιακά απ’ την συμμετοχή της εταιρείας στο αμερικάνικο Let the Right One In), κι επειδή το οσκαρικό της πηγούνι και το τηλεοπτικό υποκατάστατο του Javier Bardem που ακούει στο όνομα Jeffrey Dean Morgan, σε αποπροσανατολίζουν απ’ την καταγωγή της παραγωγής, ο Christopher Lee κάνει δυο-τρία cameo στην αρχή για να σου θυμίσει πού βρίσκεσαι, κι ύστερα αφήνει τη δουλειά στον Robert Orr (έναν απ’ τους γραφιάδες του Underworld: Rise of the Lycans (2009)) και τον συνσεναριογράφο του και σκηνοθέτη Antti Jokinen, να σε πλακώσουν με την προχειρότητα και την επιφανειακότητα του σεναρίου, για να σε καλωσορίσουν στην επιστροφή της Hammer στις μισοψημένες και βιαστικές προσποιήσεις τρόμου, σα να μην υπάρχει αύριο.

Έχοντας ως υψηλότερο σημείο της σκηνοθετικής του σταδιοδρομίας, την έναρξη του διαγωνισμού της Eurovision στο Ελσίνκι, ο Antti Jokinen πιάνει την κάμερα και μπαίνει στο project των ονείρων του, προφανώς, έχοντας τις μυώδεις καμπύλες μιας οσκαρούχου ηθοποιού να μετατρέψει σε θελκτικό αντικείμενο του σκοτεινού πόθου εσωστρεφή και ντροπαλού διαχειριστή, που φαίνεται να έχει περάσει τη ζωή του επιδιορθώνοντας την πολυκατοικία που κληρονόμησε απ’ τους γονείς του, και προσέχοντας τον αυστηρό παππού με τις σαδιστικές εξάρσεις. Σε περίπτωση που δεν σου έρχεται, ο άξονας της έμπνευσης των δυο γραφιάδων είναι ξεπατικωμένος απ’ ευθείας απ’ το Psycho (1960), και παρ’ ότι ο σκηνοθέτης είναι τόσο ανίκανος να σου το θυμίσει τονικά, ο προφανής συμβολισμός του είναι αρκετός για να σου υπογραμμίσει διακριτικά, ότι από εκεί περίπου έρχονται κι οι γενικότερες ηδονοβλεπτικές απολαύσεις του κεντρικού του ήρωα, με την σκηνή του ντους να αντικαθίσταται από άνευρη προσπάθεια homage σε μπανιέρα, όπου το αίμα του σιφονιού, αντιπαρατίθεται με ποτήρι κόκκινου κρασιού που χύνεται στο πάτωμα χωρίς πιστευτή προφανή αιτία. Χωρίς αίτια μένει κι όλη η μονότονα ευθύβολη πορεία του σεναρίου, που προδίδει τις προθέσεις του εξωφρενικά νωρίς μ’ έναν εξαντλητικά επεξηγηματικό flashback, για να αφήσει τα χέρια του σκηνοθέτη ελεύθερα, να σε πνίξει με την άνεσή του στο ατέλειωτο νερόβραστο άδοξο ρομάντζο της πρώτης πράξης, το παιδαριώδες επαναλαμβανόμενο ξετύλιγμα της ψύχωσης που ακολουθεί στη δεύτερο και περισσότερο κωμικό, παρά στοιχειωτικό κομμάτι και την φορμουλαϊκά άψυχη κορύφωση της αποκάλυψης και του ξεκαθαρίσματος που κλείνει την ταινία. Ανεπαρκής να στήσει έστω και υπόνοια του νοσηρού αισθησιασμού και της κλειστοφοβικής απειλής που προσπαθεί να σου περάσει η ταινία, ο Jokinsen παραδίδει χαρακτηριστικό δείγμα απομίμησης τρόμου άξιο της σφραγίδας της Hammer, έστω και μονάχα για το ότι καταφέρνει άνετα να διεκδικήσει θέση στο ράφι με τις ένοχες κωμικές απολαύσεις με αρώματα μαζοχισμού, βάζοντας παράλληλα ταφόπλακα στην καριέρα του σκηνοθέτη, κι άλλη μια μάπα στη λίστα της φιλμογραφίας μιας απ’ τις πιο υπερτιμημένες ηθοποιούς της γενιάς της.