Habitation en Roma (2010)

Δυο γυναικάρες συναντιούνται στη Ρώμη κι αποφασίζουν να περάσουν τη νύχτα μαζί, γυμνές σ’ ένα δωμάτιο, χαϊδεύοντας τα κωλαράκια τους κι ανταλλάσσοντας τσιτάτα.Αν είχαμε κι εδώ στην λυκειακή κουλτούρα μας τις αμερικάνικες παραδόσεις που χωρίζουν τους λαούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε κλίκες παρασχολικών δραστηριοτήτων τύπου αθλητές, μουσικοί και περιθωριακοί, ετούτη την ταινία θα την αναγνώριζες ως καραχαρακτηριστικό παράδειγμα πονήματος μέλους της θεατρικής ομάδας, και μάλιστα αυτού του αξιαγάπητου, αλτρουιστικού είδους που μπαίνει στη λέσχη για να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο των γκομενακίων, εν ονόματι της ανθρωπιστικής αποστολής να τις απελευθερώσει απ’ τα περιττά εξωτερικά τους προστατευτικά καλύμματα, επικεντρώνοντας κατ’ αρχήν, αλλά όχι κατ’ αποκλειστικότητα, στα ρούχα τους. Σαν θεατρικό γραμμένο στο πόδι, με μόνο στόχο να βρει γκόμενες που θα το βρουν αρκετά βαθύ, ψυχοδιαφωτιστικό και κουλτουριάρικο για να βγάλουν τα ρούχα τους στο πρώτο πεντάλεπτο και να περιφέρονται γυμνές στα υπόλοιπα είκοσι (πεντάλεπτα), κάνει ακριβώς αυτό, την ίδια ώρα στήνοντας σπαρταριστή φάρσα στις πρωταγωνίστριές του και την γενικότερη ψυχοσύνθεση της γκόμενας, βάζοντας τις ηρωίδες του να μεταφράζουν την ανάγκη του γυναικείου ψυχισμού για παραμύθιασμα, σε in vitro συλλήψεις απίθανων ιστοριών που λεν οι μια στην άλλη για παρελθόν τους, βγαλμένες κατευθείαν απ’ τις μελονουβέλες που διαφημίζονται τηλεοπτικά ως απαυγάσματα της σύγχρονης λογοτεχνίας, την ίδια ώρα που μεγαλόσχημα απαγγέλλονται τίτλοι που θα ήταν ειλικρινέστεροι μόνο αν ήταν του στιλ «Αγάπη μου, Κολυμπάς στις Μαλακίες» κι «Αννέ σημαίνει Παπάρα». Επώδυνα προφανείς συμβολισμοί και αδυσώπητα επίπεδες επιδείξεις κοσμοπολίτικης πολυπολιτισμικής επίγνωσης, γεμίζουν τα μεσοδιαστήματα των σαπφικών συμπλεγμάτων που αποτελούν και το ζουμί τις φλου αρτιστίκ προσπάθειας του Julio Medem να σε πείσει ότι κάνει κάτι άλλο πέρα από πειράματα φόρμας στο μαλακό πορνό, και μάλιστα με δυο πρωταγωνίστριες που μοιάζουν πλασμένες ακριβώς γι’ αυτό. Μια κάποια αξιοπρέπεια τους την αναγνωρίζει πάντως, τουλάχιστον ηθική, αν όχι διανοητική, αντιμετωπίζοντας τα πλήρη θελκτικότητας κορμιά τους ως τα έργα τέχνης που είναι κι όχι ως τα σκευάσματα ηδονής που φαντασιώνεσαι. Την ίδια ώρα, αν και οι γωνίες απ’ τις οποίες μπορείς να φιλμάρεις ένα δωμάτιο είναι πεπερασμένες (ακόμη κι αν κάτω απ’ το μπαλκόνι του απλώνεται η Ρώμη), ο Medem καταφέρνει να κρατήσει τα πράγματα ενδιαφέροντα κυρίως αλλάζοντας γωνίες, ύψη και φωτισμούς στα παναρίσματα και τα καδραρίσματά του, μασκάροντας με εικονογραφική ποικιλία την κενότητα του σεναρίου που συνυπογράφει, και που κάνει την ταινία να μοιάζει με ένα ελαφρώς κουραστικότερο Before Sunrise (1997), χωρίς ρούχα και χωρίς όλο αυτό το περπάτημα βέβαια.