The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 (2011)

Η ηρωίδα μας παθαίνει επιτέλους αυτή την απέθαντη παντρειά που ονειρεύονταν. Αλλά για να πάθει και το πήδημα που κατεβάζει τα στρώματα, τα κρεβάτια, τα πατώματα, τα παράθυρα και τα νταβάνια, πρέπει πρώτα να μεγαλώσεις. Χλωμό το κόβω. Τουλάχιστο από την εποχή που οριστικοποιήθηκε η δικαιολογημένη μόνο από την απληστία απόφαση της Summit να χωρίσει σε δυο μέρη το Breaking Dawn, ήτανε γνωστό πως το Part 1 (2011) θα αποτελούνταν από έναν γάμο και μια εγκυμοσύνη. Ακριβέστερα, από έναν γάμο χωρίς σεξ, και μια εγκυμοσύνη χωρίς γέννα, ώστε να αξιοποιηθεί οικονομικά, όπως και στις προηγούμενες ταινίες, και το ανήλικο τμήμα από τις τσιριάρες αμοιβάδες που αποτελούν το κοινό του franchise. Από πολύ νωρίτερα, από το ξεκίνημα, η εταιρεία με σήμα που έχει πάρει τα βουνά, είχε προσλάβει τη Catherine Hardwicke για να δώσει στην εξωφρενική σαπουνόπερα της Stephenie Meyer μια αισθητική φαντασιωτικού indie που λαμπυρίζει στις προβολές, ασορτί με τα φαντασιωτικά βαμπίρ που λαμπυρίζουν στον ήλιο. Τσιμεντωμένη από τις με κάθε έννοια φτηνές προσδοκίες της παραγωγής και των θαυμαστριών, η αισθητική αυτή άντεξε στις αεροφαγικές επιθέσεις του Chris Weitz και στις ψυχρόαιμες του David Slade, οπότε πριν μπεις στην αίθουσα μπορείς να διαβάσεις και τις.. οσκαρικές φιλοδοξίες της Χαραυγής σα τα ίδια σκατά με τρελή φανφάρα στην υπόκρουση. Συνολικά, είτε κατατάσσεσαι στους προκαρυωτικούς οργανισμούς είτε όχι, το ενδιαφέρον σου δε μπορεί παρά να εστιάζεται στις λεπτομέρειες του βρασίματος του πρώτου μέρους του τελευταίου μέρους του ρομαντοξεσαλώματος του αιώνα, η συνταγή προαποφασισμένη και εξασφαλισμένη είναι.

Στην εκτέλεση λοιπόν, στη σκηνοθεσία του, ο Bill Condon είδε την ανήλικη ενηλικίωση του τέταρτου βιβλίου, με διαθέσεις μινιμαλιστικής παρέμβασης, πόνταρε κυρίως στη φυσική ανικανότητα των πρωταγωνιστών του, τους άφησε να τη ζήσουν μόνοι τους πλέον την πανηλιθιότητα των χαρακτήρων της Meyer, για να ανταποκριθούν και πιο ιδανικά στις προσδοκίες όλων. Το πρόβλημα σε αυτή τη προσέγγιση είναι ότι αυτοί οι χαρακτήρες είναι διαβόητα αισθηματίες, τρέχει σελίδες ολόκληρες η σκέψη τους κι ο λογισμός τους, σε κορφούλες και ρυάκια, άμα τύχει να μπει καμιά αποπροσανατολισμένη χελωνίτσα στο πλάνο, ενώ επιπλέον έχουνε και ιδιαζόντως απερίγραπτες ικανότητες, να αντιλαμβάνονται κλωτσιές ωαρίου που ακόμα δεν έχει γονιμοποιηθεί, να οραματίζονται το μέλλον σκίουρου που τον έχει φάει λυκάνθρωπος που του έχει πιει το αίμα βαμπίρ με καλαμάκι, να οσφρίζονται ακόμα τα αέρια που αμόλησε αυθόρμητα ο Armstrong όταν πάτησε στη Σελήνη. Έτσι, μεταφέροντας ολαυτά υπό τη δεδομένη προσέγγιση, τη διάρκεια της ταινίας αποτελούν παρατεταμένα σολαρίσματα διανοητικής καθυστέρησης, και παρατεταμένα σολαρίσματα εγκεφαλικής δυσκοιλιότητας, των οποίων τον όγκο μνημοσύνης αναλαμβάνει να τον καταγράφει η ένταση στα απελπισμένα θέματα του Hardwicke-χρισμένου Carter Burwell, και να τον μετριάζει το ανισόρροπο μοντάζ της μάλλον συμπονετικής (στο κοπάνημα της λογικής σου) Virginia Katz, μόνιμης συνεργάτριας του Condon σύμφωνα με το IMDb. Η απλή επικινδυνότητα για τη ψυχική σου υγεία, είναι και ατόφια στη διάρκεια, ο Condon έφτασε να γυρίσει σκηνή όπου η Bella παθαίνει μια ολοκλήρωση στον έρωτά της, αλλά η MPAA τη θεώρησε ακατάλληλη, ενώ για το εκτρωματικό γεννοβόλημα δεν υπήρξε ποτέ ούτε λόγος, πάντα προορίζονταν να γυριστεί "από τη σκοπιά της ηρωίδας", το οποίο στη πράξη μεταφράστηκε σε κούνημα της κάμερας για θολούρα, όπως σε ελληνική ταινία της κακιάς ώρας που λέει και ο Τάσος Θεοδωρόπουλος. Η ιστορία περιλαμβάνει και μια από αυτές τις σκηνές όπου οι αφοσιωμένες και εκτενείς αυλές της Bella φαγώνονται για να τη προστατέψουν, και αυτή ο Condon τη προσπέρασε με ελάχιστη φαντασία και μάλλον και με ελάχιστο προϋπολογισμό, την έστησε σα στατικό δισέλιδο DC vs Marvel επιεικέστερα ή σα παράσταση μπουλουκιού σε κατσάβραχο, με όλο το θίασο επί σκηνής και τον μισό ντυμένο αρκούδια, ακριβέστερα. Ο σκηνοθέτης υπέγραψε με τον ίδιο τρόπο, με περιεκτικά κάδρα, και άλλες σκηνές της Χαραυγής Παρτ Ουάν, δύσκολο όμως να πεις αν έχει μάτι George Pérez για λεπτομέρεια ή απλά δε του φτάνανε οι κομπάρσοι και έχωνε το καστ του στο πλάνο.