Tyrannosaur (2011)

Αυτοκαταστροφικός με ασυγκράτητη οργή και κακή κρίση στη στόχευσή της, συναντά την ελπίδα του για λύτρωση στο πρόσωπο κακοποιημένης Χριστιανής, εθισμένης στις φιλανθρωπίες.Σκηνοθετημένο από ηθοποιό που πάντα αγαπούσε τους σκηνοθέτες που δεν βασιζόταν στους ηθοποιούς να τους ξελασπώνουν τις ταινίες τους, ετούτο το ντεμπούτο του Paddy Considine πίσω απ' την κάμερα, είναι μάλλον η επιβεβαίωση του karma is a bitch για τον δημιουργό του, μιας και οι ηλεκτρισμένες ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών του είναι μάλλον το μόνο πράγμα που μπορεί να σε κάνει να αντέξεις την ατελείωτη σύντομη διάρκεια της μιάμισης ώρας που θα σε τυραννήσει ο Τυραννόσαυρος. Και είναι βέβαιο ότι, ετούτο το χαρακτηριστικό δείγμα βρετανικού μιζερορεαλισμού για τύπο που δέρνει του θανατά το σκύλο του πριν αρχίσει να σπάει βιτρίνες επειδή δεν έπιασε το 13άρι στο προπό, και για τύπισσα που ξυπνάει στον καναπέ κατουρημένη (κυριολεκτικά) απ’ τον άντρα της και το αντιμετωπίζει σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου (κι αυτά, έτσι για ζέσταμα), πολλοί θα βρεθούν να σου το πλασάρουν ως απαύγασμα τολμηρής κοινωνικής κριτικής και αμέτρητης βαθύτητας ψυχοψαχτική διορατικότητα. Όμως, παρά την on the spot έρευνα που έκανε στην προετοιμασία των γυρισμάτων του, και παρά τα μικροευρήματα αναπάντεχης καθημερινότητας που έβαλε στην ταινία του (όπως τον τύπο που δένει το σκυλί του στη ζώνη του για να το βγάλει βόλτα), και παρά την καλή του πρόθεση να σε βυθίσει στην μαυρίλα της καθημερινότητας της χαμηλότερης βαθμίδας της βρετανικής εργατικής τάξης, και να σου σερβίρει ωμή στην οθόνη μια στοιχιωτική εικόνα ζωντανής κόλασης, στην οποία αναγκάζονται να ζουν αληθινοί άνθρωποι χωρίς απαραίτητα να έχουν κάνει αρκετές αμαρτίες για ν’ αρχίσουν να τις ξεπληρώνουν πριν πεθάνουν ακόμα, ο Considine δεν καταφέρνει και πολλά περισσότερα απ’ το να σε μπουκώσει με τον ενθουσιασμό του για τη νοσηρότητα των πιο σκληρών απ’ τις ιστορίες που έχει ακούσει, πετώντας 'τες όλες μαζί σε μια ασταμάτητη προσπάθεια να σου επιδείξει τα αδυσώπητα βάθη που μπορεί να φτάσει ο κόσμος γύρω σου, χωρίς ελπίδα για πάτο πουθενά. Στήνει ένα ατέλειωτο ταξίδι στην εξαθλίωση και σου επιβάλλει μια ζοφερή εμπειρία, της οποίας το πιο επώδυνο κομμάτι είναι το ότι δεν καταλαβαίνεις γιατί την ζεις, εκτός κι αν οι μαζοχιστικές σου τάσεις είναι του επιπέδου να θες να κόψεις τις φλέβες σου με τα δόντια σου, οπότε μόλις ανακάλυψες το αγαπημένο σου κινηματογραφικό είδος, που μπορείς να το φωνάζεις και misery-porn.