21 Jump Street (2012): Ιερόσυλο trailer
Χωρίς ίχνος του Johnny Depp και πάλι, αλλά με τη λεξούλα που φαίνεται ότι απαγορεύεται ακόμα και στα ακατάλληλα για ανήλικους αμερικάνικα προωθητικά σποτάκια, το διεθνές τρέιλερ του 21 Jump Street (2012), προστέθηκε από προχτές στα μυριάδες χριστουγεννιάτικα, και για αλλαγή είχε και λόγο να το κάνει, η παραγωγή είναι από αυτές τις παραδοσιακές μισο-μπλοκμπαστεριές της άνοιξης που παραδοσιακά ψάχνουνε κοινό τέτοια εποχή, πριν τον παραδοσιακό υπνάκο του μποξόφη Γενάρη-Φλεβάρη.
Μέχρι εκεί φτάνουνε και οι παραδόσεις στη ταινία βέβαια, η Sony είχε ξεκινήσει την προώθησή της στις αρχές Νοέμβρη με κοκκινοκόρδελο τρέιλερ, πράγμα που από μόνο του δήλωνε ρήξη με τις τηλεοπτικές καταβολές του τίτλου, και σε όλα τα βίντεο από τότε, βλέπεις να επαναλαμβάνεται η ατάκα που μιλάει για "αναβίωση" του προγράμματος των 80s, που αποτελούσε τη πρόφαση της Fox για να στέλνει κάθε βδομάδα τον Johnny σε γυμνάσια, ικανοποιώντας τις υγρές φαντασιώσεις κάθε ανήλικης και κάθε πορνόγερου, 2-σε-1. Στη θεωρία, όπως δήλωνε ακατάπαυστα ο Jonah Hill από τότε που μπλέχτηκε με το έργο, η αναβίωση καλύπτει τώρα, 2-σε-1, τα υγρά όνειρα των φαν του John Hughes και του Michael Bay, όμως η πράξη μοιάζει διασταύρωση του Superbad (2007) με το Pineapple Express (2008), αν όχι τον Paul Blart (2009), και αν υπάρχει ένας άνθρωπος ευτυχισμένος να βλέπει αυτό το μπάσταρδο με μεγάλη ταμπέλα Ομάδα Δράσης 21 πάνω από το κεφάλι του, αυτός μάλλον είναι ο Depp, που μπορεί στον 21ο αιώνα να αγκάλιασε το σταριλίκι του (τις πρόθυμες δεκαεξάχρονες τις εκτιμάς περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια βεβαίως) αλλά τότε ενοχλούνταν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, από την τηλε-εκτόξευσή του. Γενικότερα, αν είχες αναμνήσεις σπουδαιότητος από τη σειρά, και προσβάλλεσαι τώρα από τη χρήση του τίτλου, τότε ήσουνα πολύ τσιριάρα πιτσιρίκα, και έκανες άλματα στη διανοητική οπισθοδρόμηση -- δεν είναι περίεργο που το Χόλιγουντ καταλήγει χρόνια τώρα σε κωμωδίες στα ριμέικ τέτοιων τίτλων, κάθε προσπάθεια σοβαρής προσέγγισης θα ήτανε καταδικασμένη να καταλήξει σε (αθέλητη) παρωδία. Έτσι τουλάχιστο, όπως φαίνεται καλύτερα και στο κοσμπολίτικο τρέιλερ που έχει την άνεση να αναφέρει δυο (και όχι έναν, όπως στο αμερικάνικο) κανόνες για τον κάθε νταγλαρά και τον κάθε πιθανό οσκαρο-υποψήφιο που επιστρέφουνε στο λύκειο, οι Phil Lord και Chris Miller είχανε μια ευκαιρία να κολλήσουνε σκηνοθετικά στο φιλμ λίγο από αυτό εκκεντρικό χιούμορ που έκανε κατασυμπαθέστατο το Βρέχει Κεφτέδες (2009). 