Alvin and the Chipmunks: Chip-Wrecked (2011)

Όλη η παλιοπαρέα πάει κρουαζιέρα χαλάρωσης πριν την επερχόμενη αποθέωση στα μουσικά βραβεία, και προτού φωνάξεις "Άαααααλβιιιιιιν" έχει καταλήξει ναυαγισμένη σε ερημονήσι. Πιστοί στο ραντεβού τους με τα νεύρα σου κάθε δεύτερα Χριστούγεννα, οι Chipmunks, και σε συσκευασία των έξι μιας και οι Chipettes μονιμοποιήθηκαν, περνάνε σε φάση επεισοδίων πλέον, το Chip-Wrecked (2011) έχει τη παραδοσιακή δομή σύντομης περιπέτειας που αφήνει τους ήρωες εκεί που τους βρήκε, αλαφρά σοφότερους και εξαντλημένους από τα τρεχαλητά και τα τραγουδητά: ο Simon θα ανακαλύψει τον ριψοκίνδυνο Γάλλο γυναικοκατακτητή που έκρυβε μέσα του, και ο Alvin σαν ο ζωηρότερος από τους ευταμίες, θα μάθει ότι κάποιος πρέπει να κάνει και τον υπεύθυνο σε μια ομάδα. Tο franchise είναι και κάτι σα το Twilight της Fox, μες στη φτήνια παρά τα υπέρογκα έσοδα, το Squeakquel άμα θυμάσαι μάζεψε κάπου 25% παραπάνω από το πρωτότυπο, απέναντι σε εισπρακτικά παμφάγα σα το Avatar (2009) και τον Sherlock Holmes (20009), και το στούντιο με σήμα τα καβούρια στους προϋπολογισμούς δεν είδε φυσικά το λόγο να γυαλίσει στη συνέχεια μια παραγωγή που θα του αποφέρει $400-500 εκατομμύρια όπως και να 'χει, σαν εξασφάλιση απλά προσανατολίστηκε σε G (από PG στα προηγούμενα) στην Αμερική, πράγμα που σημαίνει ότι το Chip-Wrecked είναι κατάλληλο για όλες τις ηλικίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι επιλογές καταλήξανε σε μια ταινία που είναι η καλύτερη της σειράς, το τηλεοπτικό τόξο συμβάλλει στο να έχει η αφήγηση και έναν οξύ εστιασμένο στόχο που δεν είναι η τσέπη σου, και τα.. καρτουνικά εφέ, η ξεκομμένη και οπτικά από τη πραγματικότητα δράση που κάνει το ζωντανό φόντο να μοιάζει ψόφιο, δώσανε στον Mike Mitchell του Shrek Forever After (2010), την ευκαιρία να σκηνοθετήσει ουσιαστικά ένα τρισδιάστατο κινούμενο, με ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον να σε ενοχλούνε σπάνια. Σαν έξτρα μπόνους, οι Chipmunks επέστρεψαν στην αγαθή μη προσβλητική βαθιά οικογενειακή καταγωγή τους, αν ήσουνα ποτέ φαν της σειράς είσαι τώρα και ο μοναδικός μη οχτάχρονος που έχει κι ένα κίνητρο να παρακολουθεί τις παραστάσεις τους σε μεγάλη οθόνη.