Another Happy Day (2011)

Μάνα με τους δυο της γιους, ταξιδεύει στο πατρικό της για το γάμο του τρίτου γιου της, που μεγάλωσε με τον πρώτο της άντρα. Ακολουθεί δράμα.Αν υπάρχουν δυο χρυσοί κανόνες για τις οικογένειες του Δυτικού Κόσμου, καθολικής εφαρμογής μέσα στον απελπιστικό κυνισμό τους, αυτοί είναι το πώς καμιά οικογενειακή συγκέντρωση δεν μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο και θλίψη από μια κηδεία, με την εξαίρεση ενός γάμου, και ότι κανείς δεν σε ξέρει περισσότερο, απ’ όσο δεν σε ξέρουν οι δικοί σου. Πέρα απ’ την υπογράμμιση των δυο ετούτων προφανών, με διακριτικότητα στο σενάριο, εφάμιλλη της ελληνικής μετάφρασης που νιώθει την ανάγκη να χώσει αποσιωπητικά στη μέση του τίτλου, σε περίπτωση που είσαι πολύ ηλίθιος για να πιάσεις την ειρωνεία του μόνος σου, ο Sam Levinson απλώνει ένα ατελείωτο σεντόνι κοινωνικά απροσάρμοστων χαρακτήρων, για να αναζητήσει την κληρονομικότητα της δυσλειτουργικότητας, σε μια οικογένεια γεμάτη γουρούνια και κρετίνους, που, έκπληξη, μάλλον γεννάει ψυχολογικά ασταθείς απογόνους. Γιος του Barry Levinson, αλλά μάλλον όχι ιδιαίτερα προσεκτικός μαθητής του, ο Sam σου αναμασάει σεναριογραφικά και σου υποβαθμίζει σκηνοθετικά όλα αυτά τα ψυχοψαχτικά που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στα ανεξάρτητα αμερικανικά για τις θύελλες που θερίζουν όσοι σπέρνουν ανέμους, αλλά όσο κι αν προσπαθεί να σου γεννήσει μια κάποια συμπάθεια για τους ήρωές του, που εν γνώση τους επιστρέφουν με τις αδυναμίες τους στη φωλιά των υαινών, δεν καταφέρνει παρά να σε παραμπουκώσει με το δράμα που σου τρίβει στη μούρη, παρασέρνοντας στην πορεία και τους ερμηνευτές του σε ρεσιτάλ υπερπροσπάθειας και μονότονου γατζώματος σε μελοδραματικές κορώνες. Βάζοντας τους συγγενείς να συμπεριφέρονται ως στα όρια του παραλόγου αναίσθητοι, περιχαρακώνει την κεντρική του ηρωίδα και τα άμοιρα τέκνα της σε πεδίο ψυχολογικού πολέμου, περιμένοντας να πάρεις το μέρος τους. Απ’ την άλλη, παραφορτωμένη άγαρμπα απ’ το σενάριο με τραύματα που ανασύρει εμμονικά, χωρίς να μπορεί να τα διαχειριστεί, πόσο μάλλον να τα επουλώσει, η ηρωίδα μάνα με τη βοήθεια της Ellen Barkin που την ενσκαρκώνει, περιφέρεται στους ατέλειωτους διαδρόμους του πατρικού της σαν τηλεοπτική καρικατούρα υστερικιάς, που χαρακωμένη απ’ τη μοίρα, μεταφέρει ακούσια τις νευρώσεις της στα παιδιά της, όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά γιατί το σενάριο δεν την αφήνει στιγμή να χρησιμοποιήσει τον εγκέφαλό της. Κι έτσι κλείνεστε κι αυτή κι εσύ μαζί σ’ έναν κουραστικά μονότονο κι επαναληπτικό κύκλο διαιώνισης προβληματικών συμπεριφορών που μπορεί κάλλιστα να είναι υπαρκτές, αλλά εν προκειμένω προκύπτουν εντελώς αχρείαστες κι αδικαιολόγητες, όσο κι εντελώς στημένες, ψεύτικες και τελικά προσβλητικές, σ’ όσες τις έχουν ζήσει στις εκδοχές τους τις αληθινές.