Passion Play (2010)

Αποβρασμένος jazz μουσικός σώζει μυστηριώδη ατραξιόν τσίρκου από μοβόρο ηλικιωμένο γκάνγκστερ. Στο ξεκίνημα του Passion Play (2010), ένας μπράβος έχει πάει με αυτοκίνητο τον Mickey Rourke στην έρημο για να τον εκτελέσει. Ξαφνικά, από το πουθενά, πετάγονται λευκοντυμένοι νίντζα ινδιάνοι με καραμπίνες, μετατρέπουν σε σουρωτήρι τον μπράβο, και τη κάνουν, κυριολεκτικά με ελαφρά πηδηματάκια. Αφού πρώτα κλέψουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Αυτό αρκεί για να σηματοδοτήσει πως στη ταινία παλαβά πράματα συμβαίνουν απλά για να συμβαίνουν, και παλαβότερα απλά για να εξυπηρετούν μια τυπική συνέχεια στη ροή. Σηματοδότηση για την οποία θα έπρεπε να ήσουνα ήδη προετοιμασμένος, μιας και ο Mitch Glazer, με όχι και τόσο πνευματικά υγιή σενάρια στο ενεργητικό του, έφαγε για το συγκεκριμένο, ένα στόρι λυτρωτικού έρωτα, καμιά εικοσαριά χρόνια να ψάχνει τρελούς να συμμετέχουν στην υλοποίησή του. Και προτού ξεκινήσει γυρίσματα, του φύγανε οι μισοί. Τρελές προϋποθέσεις για τρελή καλτιά υπάρχουνε λοιπόν, και η συνέχεια δε σε απογοητεύει, χωρίς όμως, δυστυχώς, να διαθέτει και τίποτα αξιομνημόνευτο. Ο Bill Murray έχει έναν αέρα ρόλου σε παρωδία ταινιών του Wes Anderson, κάνει τον μοβόρο γκάγκστερ σαν τον μοναδικό, βαριεστημένο, νοήμονα άνθρωπο σε ένα κόσμο όπου οι οι υπόλοιποι μετατράπηκαν σε ζόμπι πριν πολλά χρόνια. Αλλά ο Mickey και η Megan Fox έχουνε πάρει τους ρόλους τους στα σοβαρά, για διαφορετικούς ήδη γνωστούς λόγους, και ο μεν είναι πολύ κουλ, και η δεν πολύ όμορφη, για να γελάς μαζί τους. Ο Mickey και η Megan μοιράζονται και την ακαμψία από τις πλαστικές στο πρόσωπο, ξεχνιέσαι στο να προσπαθείς να συμπεράνεις τι συναίσθημα υποτίθεται προσπαθούν να εκφράσουν σε κάθε κοντινό, και είναι πολλά τα κοντινά Άρη. Ο τεράστιος πρωταγωνιστής του Παλαιστή (2008), έχει πάντως κάποιες σκηνές όπου φανερά έχει μείνει χωρίς σκηνοθετική βοήθεια (i.e. ακόμα και ο Glazer δε μπόρεσε τόσες δεκαετίες να φανταστεί πως θα υλοποιηθούν στη πράξη τέτοιες παπάρες), μπουκάρει σε κάτι μέγαρα παριστάνοντας παραλυμένο Ethan Hunt, παίζει τρομπέτα σε κάτι ταπετσαρίες παριστάνοντας αλτσχαϊμερικό Dixie Dwyer, σε αυτές ψοφάς χωρίς άγχος.