ATM (2012): Trailer σεξουαλικής πρακτικής

Αν το ATM (2012) το είχε γράψει γυναίκα, θα ήτανε ένα δίλεπτο φιλμάκι, στο οποίο μια γκόμενα μπαίνει με το αυτοκίνητο μέσα σε ένα κιόσκι, βγάζει ατάραχη λεφτά από το παράθυρο όσο εξηγεί στη μάνα της από το κινητό ότι ακούγονται ηλίθιοι συναγερμοί να βαράνε γιατί πάτησε λίγο μια πόρτα στην είσοδο, και φεύγει φτιάχνοντας το μαλλί στον καθρέφτη. Το σενάριο όμως το έχει γράψει ο Chris Sparling, με πατενταρισμένη από το Buried (2010) τη κλειστοφοβική νησίδα του στη κινηματογραφική παραγωγή, οπότε μπορείς να στοιχηματίσεις πως στη ταινία, οι τρεις αυτή τη φορά άτυχοι πρωταγωνιστές, παγιδεύονται όλο και πιο ασφυκτικά στο τραπεζικό κουβούκλιο, μέχρι να τους φάει το μαύρο σκοτάδι των τίτλων τέλους.

Κατά περίεργο τρόπο βέβαια, όπως βλέπεις και στο τρέιλερ που κυκλοφόρησε η IFC για να ξορκίζει τους θεατές πριν το Devil Inside (2012), οι τρεις του ATM όχι μόνο δεν αποχαιρετάνε συγγενείς και φίλους από το κινητό σε όλη τη διάρκεια, αλλά ούτε καν check-in στο Facebook δε κάνουνε, ο μεγαλύτερος αφηγηματικός σύμμαχος του Sparling στην προηγούμενη ιστορία του, η σύγχρονη τεχνολογία, φαίνεται τώρα ο πιο απειλητικός αντίπαλός του, πουθενά εκτός φέρετρου δεν είσαι πραγματικά απομονωμένος στον πλανήτη πια, και οι ιδέες στο συγκεκριμένο τρομο-υπο-είδος όχι μόνο εξαντλούνται με τα χρόνια, αλλά δε προσφέρονται (τρόμος των τρόμων) και για ριμέικ. Με διαφορετικά λόγια, αυτού του είδους οι τρομάρες (απομόνωσης) προκαλούν αυτόματα θυμηδίες πλέον, πριν κάτσεις να εξετάσεις αν οι προϋποθέσεις τους είναι ρεαλιστικές έχεις ήδη απαριθμήσει όλες τις γκατζετιές που κουβαλάς πάντα πάνω σου να σε βγάλουνε από τη δύσκολη θέση. Και επιπλέον, όπως είχε φανεί και με τις αντιδράσεις για το τρέιλερ του Frozen (2010) καναδυό χρόνια νωρίτερα, το κοινό έχει εθιστεί πια και στη ταρζανιά επί της οθόνης, αντίστροφα ανάλογα με τη μαλθακότητά του επί της γης, αν κλάσεις σε δημόσιο χώρο φεύγουνε πανικόβλητα πλήθη προς κάθε κατεύθυνση, αλλά αν ξεκάνεις αδίστακτα δυοτρείς στο πανί, μπορεί πάντα να σε πλακώσει η ξανθιά στο τακούνι φου. Έτσι, το ATM δεν έχει κανένα πλεονέκτημα αμφιβολίας από μέρους του θεατή, δύσκολα προτίθεται κανένας να περιμένει μέχρι τη προβολή για να διαπιστώσει το βάσιμο των καταστάσεων και των αντιδράσεων που έχει να επιδείξει η προώθηση, και δεν είναι περίεργο που η παραγωγή κατέληξε στην Αμερική με ετικέτα IFC Midnight, να περιμένει κάποια, άγνωστη ακόμα, ημερομηνία περιορισμένης εξόδου, πριν το pay-per-view.

Το σενάριο του Sparling είχε καταλήξει ψηλά στη λίστα του Franklin Leonard για το 2010 αλλά, ακριβώς όπως και το Buried ένα χρόνο νωρίτερα, είχε μπει ήδη σε παραγωγή, και από τον ίδιο άνθρωπο, τον Peter Safran. Προφανώς, αμέσως μετά τη πώληση του Buried, ο Safran ρώτησε τον Sparling άμα είχε κάνα άλλο εικαστικό (i.e. spec) σενάριο στο συρτάρι, και ο τελευταίος έβγαλε από κει αυτό του ATM, το οποίο την ίδια εποχή βγάλανε από το δικό τους συρτάρι και όλοι οι script reviewers των διχτύων, για να διαπιστώσουνε ότι οι ιστορίες είχανε κοινή φόρμα και παρόμοιο ανεξάντλητο ανελέητο κοπανητό από αναποδιά, αλλά αυτή στο κιόσκι έτρωγε ώρα στο στήσιμο και φλέρταρε στη συνέχεια με τη γελοιότητα, δείγματα δημιουργού που δεν έχει βρει ακόμα ούτε τη καλή ιδέα ούτε την αρκετή εμπειρία. Καθοριστική κίνηση στην υλοποίηση του έργου ήτανε η πρόσληψη της Alice Eve στη θέση της.. ανερχόμενης Margarita Levieva, σε τέτοια σκηνικά βοηθάει τα μάλιστα να υπάρχει κάτι στην οθόνη που δε μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του ακόμα κι αν απειλεί να στα βγάλει καμιά από δίπλα, αλλά προσοχή χρειάζονται και οι σκηνές από τη κάμερα (παρακολούθησης του ATM), συνθέτουνε μια ανατροπή of sorts στο τέλος.