Man on a Ledge (2012)

Πρώην μπάτσος και νυν κατάδικος, δραπετεύει και αράζει σε μαρκίζα για να αποπροσανατολίσει Μέσα και διώκτες από ριφιφί που στήνεται απέναντι, με τις καλύτερες προθέσεις.Σε κάθε heist movie που σέβεται τον εαυτό του, η πραγματική λεία συνήθως είναι η τιμή κι η υπόληψη του εγκληματία που δεν είναι καθόλου κοινός, όπως θα ‘χεις πάρει πρέφα απ’ τα Ocean’s Eleven (2001), ή τα Inside Man (2006) που έχουν περάσει απ’ τα μάτια σου την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, και όπως καταλαβαίνεις, πάντα χρειάζεται ένας καλός αντιπερισπασμός για να αποπροσανατολίσει τα αγόρια με τα μπλε κολάρα, ή τα λαμόγια με τα μαύρα σακάκια. Στην προκειμένη περίπτωση, ο αντιπερισπασμός έχει στόχο εσένανε, και τον στείνει ο Asger Leth στο πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας του, με την υπερθεαματική όσο κι ατελείωτη σκηνή δραπέτευσης και καταδίωξής του, κάνοντάς σε να ελπίσεις ότι έχει τα φόντα, στα υπόλοιπα ενενήντα λεπτά του, να σου ξετυλίξει κάτι ακόμα πιο εκρηκτικά τρανταχτικό, απ’ την παρέλαση στερεοτύπων που κάνουν τις μικρομεσαίου προϋπολογισμού περιπέτειες δράσης να γέρνουν προς τη λάθος μεριά της μετριότητας, αντί να ξεχωρίζουν απ’ το σωρό σα καινούρια Law Abiding Citizen (2009), ας πούμε. Έχοντας κάψει όλη την περιορισμένη του εφευρετικότητα στο καλησπέρα σας, ο Leth ακολουθεί τις βουτιές του σεναριογράφου του στην κοινότοπη προβλεψιμότητα, σα σκυλάκι που κυνηγάει το λαστιχένιο τόπι του, και προκαλώντας τους νόμους της φυσικής, σού αποκαλύπτει τις προφανείς ανατροπές του, σα να ξεθάβει θησαυρό στο βουνό απ' τα κλισέ. Το αστεράτο cast του, κερδίζει πόντους αφοσίωσης με την στωικότητα που επιδεικνύει απέναντι στους φωτοτυπημένους χαρακτήρες που καλείται να ενσαρκώσει και τις παγωμένες στο χρόνο ατάκες που ξεστομίζει, ο Sam Worthington δικαιολογείται ως αδικημένος εν συγχύσει, να μπερδεύει τις προφορές του και να του ξεφεύγουν μέσα-μέσα κάτι αυστραλέζικα, η Elizabeth Banks είναι μπλεγμένη κάπου ανάμεσα στο hangover της χαροκαμμένης διαπραγματεύτριας και την τσίμπλα της χαραματοξυπνημένης μοντέλας, ο Jamie Bell καταφέρνει να εμφυσήσει μια κάποια χαρισματικότητα στο ρόλο του μικρού αδερφού που έγινε μέλος της ομάδας του Mission: Impossible με ενάμιση μήνα εκπαίδευσης δια αλληλογραφίας, ο Ed Harris περιφέρεται σα μούμια άπληστου επιχειρηματία με μεφιστοφελικές τακτικές, προφανώς απ’ τις βδομάδες αϋπνίας που πέρασε προσπαθώντας να έρθει σε λογαριασμό με το χάλι που είχε μπλέξει, κι ο Edward Burns εμφανίζεται κάθε τόσο για να πετάξει ατάκες απ’ αυτές που συναντάς σε παρωδίες τηλεοπτικών procedurals. Μόνη κερδισμένη, που σε βγάζει κερδισμένο, ο Genesis Rodriguez και οι λατίνικες καμπύλες της, που ξεχειλίζουν απ’τα κολλητά τιραντέ μπλουζάκια της, δίνοντας άλλο νόημα στενότητας στα στενά περιθώρια του τίτλου.