Albert Nobbs (2011)

Μια από τις πιο αναγνωρισμένες ηθοποιούς των καιρών μας, με φόντο το Δουβλίνο του 1890, σε ένα συγκλονιστικό κινηματογραφικό επίτευγμα, σε μια ταινία που τελειώνει στα μισά της αφίσας της. Project πάθους της Glenn Close για καμιά τριανταριά χρόνια υποτίθεται, ο Albert Nobbs (2011) είναι παράδοξα ένα φιλμ όπου και ο τελευταίος ένοικος ξενοδοχείου έχει περισσότερη προσωπικότητα και δράση από τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας, άσε τους περαστικούς ζητιάνους, αυτοί μένουνε να πιάσουν δουλειά και βγάζουνε και γκόμενα πριν περάσει μισάωρο στη διάρκεια. Ρόλος να αναδείξει τα προσόντα σου φόρα παρτίδα στη μέση του κάδρου, και ξανά τα προσόντα σου μετά από cut σε έκπληκτο βλέμμα απέναντι, τέτοιος ρόλος είναι ας πούμε αυτός της Janet McTeer στην ίδια ταινία, η έτερη αντρογυναίκα της αφήγησης --και έτερη οσκαρο-υποψήφια, πιο δικαιολογημένα-- είναι τουλάχιστο πραγματική, έχει παρελθόν, έχει διαμέτρημα, και έχει και.. γυναίκα, κομπλέ με ιστορίες αγάπης και συζυγικού βίου να επιδείξει. Ο Nobbs του Albert Nobbs αντίθετα, είναι ουσιαστικά ένας χαρακτήρας που εξυπηρετεί τη ροή και τους υπόλοιπους, τόσο μεταφορικά όσο και πρακτικά, εξαφανίζεται στο πόστο του μέχρι να εμφανιστεί τίποτα ζωντανό, έστω και από τη φυτολογία, στο πλάνο.

Αυτή η βασική παραδοξότητα της παραγωγής προέκυψε γιατί η ιστορία του Albert Nobbs είναι απλά η ιστορία.. γηραλέας ηθοποιού χωρίς Όσκαρ, ένα μονόπρακτο παστωμένο σε τέτοιο βασανιστικό βαθμό τοξικής ματαιοδοξίας που ο ήρωας που παρακολουθείς παρακολουθεί άλλον για να περνάει η ώρα. Και είναι επιπλέον αποφασισμένο, το πάλαι ποτέ μονόπρακτο, να ασελγήσει στο πτώμα της καλής σου θέλησης με τον πιο ρηχό και πρόχειρο τρόπο, με νταβατζίδικο έγκυο δράμα, το οποίο δεν το προσεγγίζεις καν μέσα από τα μάτια του Nobbs, αυτός μεταβάλλεται και τυπικά σε κομπάρσο όσο τρέχει η τρίτη πράξη, για να παρακολουθήσεις αποστασιοποιημένα και.. την ανάληψή του στους ουρανούς. Με τη πρωταγωνίστρια να έχει επιμεληθεί από το σενάριο μέχρι το τραγούδι των τίτλων, η ταινία είναι τόσο απερίγραπτη που περιμένεις να πέσει κάνα σκηνικό και να βγει από πίσω το φάντασμα του Ed Wood να δίνει οδηγίες κοιτώντας στο δίπλα πλατό, σκηνές παρεμβάλλονται χωρίς προφανή σκοπό πέρα από το να δώσουνε ευκαιρία ανάλυσης μαγικού νοήματος στις κριτικές --πιο χαρακτηριστικά, Close και McTeer φοράνε άξαφνα φουστάνια και τρέχουνε στην αμμουδιά, σε διαφήμιση σερβιέτας του 19ου αιώνα ένα πράμα--, και από το υστερικό μελόδραμα σε σώζει μόνο η υποχρέωση της σταρ να φοράει μόνιμα το νεκρικό της προσωπείο, υποχρέωση που εμποδίζει τους υπόλοιπους να ξεσαλώνουνε ερμηνευτικά (μη τυχόν και κλέψουνε τη μη παράσταση, καταλαβαίνεις). Η παραγωγός, που λέγεται Glenn Close κατά σύμπτωση, προσέλαβε τον σκηνοθέτη Rodrigo García, που ειδικεύεται στη δυστυχισμένη δυστυχία δυστυχισμένων από τη δυστυχία γυναικών όπως ξέρεις πια, για να στήσει ένα δράμα κουστουμιών στιλ Τα Απομεινάρια Μιας Μέρας (1993) στο πιο δυστυχισμένο φυσικά, και αυτός έκανε τουλάχιστο επαγγελματική δουλειά, όπως μπορείς να καταλάβεις από τη παρουσία, σε αυτό το ιρλανδικό δράμα περιόδου, όλων των τυπικών ονομάτων (από Brendan Gleeson μέχρι Jonathan Rhys Meyers) σε ιρλανδικά δράματα περιόδου.