Jack and Jill (2011)

Διαφημιστής ετοιμάζεται για τον τρόμο της Ημέρας των Ευχαριστιών με την δίδυμη αδερφή του, έχοντας την πρωτοχρονιάτικη κρουαζιέρα της οικογένειάς του ως ανακούφιση. Αλλά λογαριάζει χωρίς τα γονίδια.Στη μικρό του φλέρτ με τον Judd Appatow, το Funny People (2009), ο Adam Sandler υποδήθηκε μια γκροτέσκα εκδοχή του εαυτού του, έναν εκατομμυριούχο κωμικό που σιχαινόταν τη δουλειά του λιγότερο μονάχα απ’ όσο σιχαινόταν το κοινό του, κοινό που τον είχε αναγκάσει να διανθίσει το βιογραφικό του με ανατριχιαστικά αριστουργήματα που μέχρι τότε νόμιζες ότι θα μπορούσαν να έχουν βγει μονάχα απ’ τη φιλμογραφία του Eddie Murphy. Προφανώς βαλμένος να ξεπεράσει τον Murphy στη συνείδησή σου για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας κωμικός, ο Sandler πέφτει με τα μούτρα στο λάκκο με τις κουράδες και βγαίνει ενθουσιασμένος κρατώντας στα χέρια του τη μεγαλύτερη που έχει κάνει μέχρι τώρα. Απλώνοντας σε μιάμιση ώρα, gag που εξαντλείται σε διάρκεια αφίσας, ο Sandler σε γυρίζει πίσω στις εποχές του Norbit (2007) και του The Nutty Professor (1996), φοράει μακριά φουστάνια, πλαστικά βυζιά και ατσαλένιο κυνισμό, στήνει την πλέον μεγαλειώδη επίδειξη αυταρέσκειας που σου έχει σερβίρει στην καριέρα του, και την τιγκάρει στο product placement για να ταιριάζει με την καριέρα του διαφημιστή που έχει διαλέξει για τον χαρακτήρα του, φαινομενικά όχι για κανένα άλλο λόγο, πέρα απ’ το να καταφέρει να χώσει μέσα στην πλοκή τον Al Pacino, και να τον βάλει να σαρκάσει τον εαυτό του ως ηθοποιό που θα γελοιοποιούνταν παίζοντας σε διαφήμιση των Dunkin' Donuts, την ίδια ώρα γελοιοποιούμενος παίζοντας σ’ ετούτο το πανηγύρι επιθετικής κακογουστιάς κι εχθρικότητας, στο οποίο η περιορισμένη σε ρόλο πορσελάλινης γλάστρας εμφάνιση της Katie Holmes από απόσταση ασφαλείας, σε κάνει να υποψιάζεσαι ότι το final final cut, μάλλον ο Tom Cruise πρέπει να το 'χε. Στεγνός από έμπνευση στην διαχείριση και διοχέτευση της αλλεργίας του για τις συμβάσεις, αδειάζει την τρικυμία του κρανίου του στην οθόνη και καλωδιώνει έναν εκρηκτικό μηχανισμό που σκάει τόσο στα χέρια του όσο και στα μούτρα σου, αλλά είναι τουλάχιστον παρήγορο κι ενδεικτικό του ότι έχει συνείδηση για το τι προσπαθεί να κάνει, το ότι κρατάει για τον εαυτό του το ρόλο του στόχου του μεγαλύτερου μέρους τους επίθεσής του. Όχι τόσο προς την οικογένεια και τα βάρη που φορτώνει στα μέλη της, αλλά μάλλον προς την ιδιότητα του κωμικού και τα πλαστικά κοστούμια ψευτιάς, χοντροπετσιάς και γελοιότητας που αναγκάζεται να φορέσει για να βρει την ευτυχία στη ζωή, έστω κι αν αυτή μοιάζει περισσότερο μ’ ένα βουνό από δολάρια στην πραγματικότητα, παρά με το καρτ-ποσταλικό σπιτικό που περιμένει την αδερφή του λίγο πριν τους τίτλους τέλους. Όπως πάντα, ακόμη κι ετούτη η δουλειά του πιο πετυχημένου κωμικού της γενιάς του, κάθε άλλο παρά ένα άδειο κέλυφος είναι. Απλώς τούτη τη φορά, το κέλυφος είναι το πιο άσχημο που ‘χει φορέσει, και το ψαχνό που κρύβει πίσω του, βρωμάει απ' τη σαπίλα που θα 'θελε να κατακεραυνώσει.