The Vow (2012)

Μετά από αυτοκινητιστικό, η γυναίκα του χάνει απ’ τη μνήμη της όλα όσα έχουν περάσει μαζί, κι έτσι πρέπει να την κερδίσει από την αρχή.Δυο από τους σεναριογράφους του Valentine’s Day (2010) προσπαθούν να βρουν τη δραματική εκδοχή του 50 First Dates (2004), εμπνευσμένοι από αληθινά περιστατικά. Μια δήλωση τόσο φλου που θα μπορούσε να βασίσει το Jurassic Park (1993) στο γιο του Michael Crichton που έπαιζε με πλαστικούς δεινόσαυρους, η ιστορία του Kim και της Krickitt Carpenter, ενός παντρεμένου ζευγαριού που δοκίμασε τις αντοχές του όταν η σύζυγος επέστρεψε από κόμμα έχοντας αφήσει πίσω της κάθε ανάμνηση του άντρα της κι έχοντας φέρει μαζί της ένα σωρό νευρολογικά και ψυχολογικά κουσούρια που έθεταν εν αμφιβόλλω τις κινητικές και τις νοητικές της λειτουργίες, αμπαλάρεται με δραματουργικές συμβάσεις και καθαρίζεται από τα δυσάρεστα στο μάτι ψυχοσωματικά συμπαρομαρτούντα, για να τυλιχτεί με αγιοβαλεντίνικο κορδελάκι που αν δεν προλάβαινες τα credits στην αρχή του, θα μπορούσες εύκολα να το περάσεις για το νέο πόνημα του Nicolas Sparks. Σ’ αυτό βοηθά και το γεγονός ότι η Rachel McAdams μοιάζει να έχει πλέον πολιτογραφηθεί ως μόνιμη κάτοικος αυτού του σιρωπιαστού λυκοφωτισμένου κινηματογραφικού σύμπαντος που έχει ξεπηδήσει απ’ την βιβλιογραφία του σπουδαίου συγγραφέα του μισοψημένου μεταμοντέρνου Άρλεκιν, αλλά και το πάντρεμά της με την κινητή διαφήμιση των προϊόντων βρώμης που είναι ο Channing Tatum, με τα καλοσχηματισμένα μουσκούλια και τα τρυφερά καπούλια που απλόχερα μοστράρει στη μεγάλη οθόνη, χωρίς καμιά άλλη αφορμή πέρα απ’ το «για ‘σάς, κυρίες μου». Κυρίες στις οποίες απευθύνεται αποκλειστικά η ταινία, πράγμα που δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου πει για να το καταλάβεις, γι’ αυτήν την πανηγυρική τελετή όχι αναγνώρισης του μεγαλείου της δύναμης της αγάπης, βέβαια, αλλά της επιβεβαίωσης της υπεροχής της γκόμενας που προβάλει τον εαυτό της απάνω στα λαγουδίσια ματάκια της πρωταγωνίστριας. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση, βεβαίως, απ’ το να έχεις ζήσει την ανεξάρτητη, αυτοδημιούργητη και δυναμική ζωή της νεαρής φοιτήτριας νομικής, που παρατάει το σίγουρο μέλλον που της έχει στρώσει το αρπακτικό - πατέρας της για να γίνει χορτοφάγος καλλιτέχνις, αφήνει την οικογένειά της να ζει στη διαφήμιση του Tommy Hilfiger για να πιάσει μια τρύπα στο κέντρο της πόλης ψάχνοντας τον δημιουργικό παλμό της, φτύνει τον γιάπη μνηστήρα της με τα γυαλιστερά του κοστούμια ψάχνοντας τον πρίγκιπα με το τρυφερό χαμόγελο και τη ζεστή καρδιά κάτω απ’ τα ηλίθια πουκάμισα, τον παντρεύεται σε πείσμα ολόκληρου του σύμπαντός της που αποκηρύσσει κάθε της επιλογή με βλέμμα χαμηλωμένο στην απόγνωση, κι όταν όλα αυτά τα χάνει κι έχει την ευκαιρία ν’ αρχίσει τη ζωή της ακριβώς απ’ την αρχή, κάνει ακριβώς τις ίδιες επιλογές, βλέποντας ενστικτωδώς ότι σωστά τις είχε κάνει. Όπως θα ‘λεγε κι ο Χάρυ Κλυν δηλαδή, κι αν ποτέ τα άλλαζε, πάλι Φουντούνια θα ‘παιρνε να ‘ούμε.