Gone (2012)

Χρόνια αφότου όλοι αμφισβήτησαν τη ψυχική σου υγεία, θα πρέπει να επιστρατεύσεις όλο το awesomeness του ξανθιά φου στο οποίο εξασκήθηκες στο ενδιάμεσο, για να βρεις την αδερφούλα σου, που σου φαίνεται ότι την απήγαγαν κι αυτήν τώρα. Το μόνο σίγουρο για φιλμ αγωνίας και μυστηρίου που βγαίνει Φεβρουάριο στην Αμερική είναι ότι θα στερείται κάθε αγωνίας και μυστηρίου αλλά το Gone (2012), όπως έχεις καταλάβει από την αφίσα του, δεν αρκείται απλά στο να επιβεβαιώσει τον κανόνα, βάζει τον πήχη παρακάτω, σε Lifetime επίπεδα, για να απευθυνθεί αυστηρά στις 13χρονες που ξημεροβραδιάζονται στα mall. Δυστυχώς όπως θα καταλάβεις στην επόμενη πρόταση, το σενάριο ανταποκρίνεται και εντελώς διαδικαστικά στην υποχρέωση να σχηματίσει μυστήριο για τον χαμηλότερο δυνατό δείκτη νοημοσύνης: η Amanda Seyfried πάει από το σημείο Α στο σημείο Β εκμαιεύοντας θησαυρούς απίθανων πληροφοριών απλά με το να λέει παιδικά ψέματα για τη γιαγιά της, και το κάνει μόνο γιατί αν ρωτούσε τυχαίο περαστικό ποιός είναι ο βιαστής δολοφόνος --όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο και ληξιαρχική πράξη γεννήσεως-- θα έπρεπε να βλέπεις τους τίτλους τέλους να σέρνονται για τα υπόλοιπα 90 λεπτά, εμπειρία που θα ήτανε μεν συναρπαστικότερη αλλά πιθανά δε θα δικαιολογούσε μεγάλης διάρκειας μισθό για κανένα στη παραγωγή. Έτσι, λόγω πρωτοζωικής διαδικαστικότητας, είναι ελάχιστα τα τρελά στοιχεία σα τα.. ρολά μονωτικής ταινίας με των οποίων τη κατοχή πιστοποιείται σε βαρύγδουπα παρατεταμένα πλάνα αδιάσειστα η ταυτότητα του μανιακού απαγωγέα, και διασκεδαστικός μένει ο πόνος του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Heitor Dhalia να εξαντλήσει τα.. γενόσημα στοιχεία του φιλμ νουάρ, μια γάτα που πετάγεται από σκοτεινό δωμάτιο κατά βάση, μπας και δώσει κάποιου είδους βαρύτητα στην ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που παραμένει πάντως σταθερά υγρή και ψυχρή σα τα μεγάλα μάτια της Seyfried χάρη στον εκπληκτικό για τις περιστάσεις επαγγελματισμό της πρωταγωνίστριας που η οξυδέρκειά της στην επιλογή ρόλων την οδήγησε φυσιολογικά στον επώνυμο της Lovelace (2012).