Magic Hour (2011)

Απελπισμένος κερατάς μπαίνει στο πρώτο τριπλ εξ που βρίσκει μπροστά του να βγάλει τη νύχτα και καταλήγει με τον ρεσεψιονίστ να βάζει πλώρη για το άγνωστο με σκούνα του μια νεκροφόρα.Απ’ τα πρώτα κιόλας καρέ της ταινίας, η κιθάρα του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου σε προϊδεάζει για τη μελαγχολική νοσταλγία που μπορείς να εντοπίσεις ως ίδιον όλης της περιορισμένης φιλμογραφίας του Καπάκα, ενώ οι πρώτες εικόνες του Τάσου Αντωνίου στο ρόλο του κλονισμένου κακομοίρη του διπλανού γραφείου, σε βάζουν σε τροχιά ιστορίας ανθρώπου, ο οποίος ετοιμάζεται χωρίς να το ξέρει, να ξαναβρεί το νόημα της ζωής που είχε ξεχάσει ότι υπάρχει, κι ενώ όλα δείχνουν πως τίποτα καινούριο δεν θα δεις, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για το από ποια άλλη μία, θα δεις πάλι τα ίδια. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης σκάει στο πανί σα συνέχεια του ρόλου του της προηγούμενης ταινίας του και φέρνει μαζί και το concept της σε τέτοιο βαθμό που κάνει το Magic Hour να μοιάζει με prequel απ’ τα 4 Μαύρα Κουστούμια (2010), κι ο Καλαντζόπουλος περνάει σε φάση best of για να ντύσει ηχητικά ένα πράγμα που μοιάζει με homage στον Χαραλαμπίδη, κομπλέ με την ωραιοπάθεια και την αυτοαναφορικότητα που έκαναν έναν απ’ τους πλέον ελπιδοφόρους δημιουργούς του ελληνικού σινεμά της προηγούμενης δεκαετίας, να κανιβαλίσει τις πρώτες του δουλειές, όταν ξέμεινε πρώτα από έμπνευση κι ύστερα από λεφτά. Κι αν είναι λογικό για τον Χαραλαμπίδη να μην μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το No Budget Story (1997) και τα Φτηνά Τσιγάρα (2000), παραμένει μυστήριο το σκάλωμα του Καπάκα να τα αναβιώσει, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να αφήνει τον Χαραλαμπίδη να του μασάει τα κάδρα, καταβροχθίζοντας και το όποιο κωμικό timing θα μπορούσε να του παράσχει ο Τάσος Αντωνίου, ο οποίος έχει τη συμπαθή του φυσιογνωμία ως μόνο σωσίβιο στη θάλασσα των μανιερισμών του συμπρωταγωνιστή του και την τονική φουρτούνα του σεναρίου. Τα ενδοβιομηχανικά αστειάκια περί χρηματοδοτήσεων απ’ το ΕΚΚ για μικρού μήκους λαμογιές και νεκροταφεία κινηματογραφιστών παλιών εποχών, θα 'ναι μάλλον αρκετά για να εξασφαλίσουν στην ταινία μια κάποια θερμή υποδοχή όχι ακριβώς από ανθρώπους του χώρου, αλλά απ’ αυτούς που ξέρουν το χώρο αρκετά για να τα πιάσουν, κι έχουν όμως κι αρκετή άγνοια ακόμη ώστε να θέλουν να γίνουν κομμάτι του. Πέραν τούτου, το μισοψημένο δράμα, το σκορπιοχώρι της πλοκής κι οι απόπειρες αφελούς σάτιρας κοινωνιολογικού χαρακτήρα, κάνουν την ταινία αδιάφορη εμπειρία για τον θεατή που δεν τρώει τα νύχια του να δει τι καινούριο θα του φέρει η ελληνική παραγωγή, κι αυτό, αν δεν τρέξει στα επείγοντα να σταματήσει το αίμα που τρέχει απ’ τα αυτιά του, χορηγία τυο απαράδεκτου ντουμπλάζ.