Indignados (2012)

Αφρικανή μετανάστρια φτάνει δια θαλάσσσης στην Ελλάδα, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη της κρίσης, της κοινωνικής έκρηξης, της λαϊκής εξέγερσης και της γέννεσης των Αγανακτισμένων.Κινητοποιημένος απ’ την κατάθλιψη που του προκαλούσε η πολιτική κατάσταση της Γαλλίας στην περίοδο της αντιμεταναστευτικής μανίας της κυβέρνησης Sarkozy και εμπνευσμένος απ’ το επαναστατικό best seller του Stéphane Hessel για το οποίο αγόρασε τα δικαιώματα μεταφοράς στην οθόνη πρακτικά με το που το έπιασε στα χέρια του, ξεκίνησε με ό,τι λεφτά βρήκε στην τσέπη τη δικιά του και των φίλων του, αρχικά για να κάνει ταινία την πηγή της έμπνευσής του, αλλά τελικά για να στήσει ένα docudrama γύρω απ’ την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ευρώπης των χρεοκοπημένων τραπεζών και της συμπεριφοράς της απέναντι στον ξένο, χρησιμοποιώντας για βλέμμα του, αυτό μιας γεμάτης ελπίδες λαθρεπιβάτισσας του Ευρωπαϊκού ονείρου. Ξεκινώντας απ’ την Ελλάδα για να περάσει στη Γαλλία και την Ισπανία, ο Gatlif συνδυάζει τις δικές του πολιτικές αφετηρίες για καταγγελία των συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο, με τον αναβρασμό που συναντά η ηρωίδα του στους δρόμους και τις κατειλημμένες πλατείες. Περισσότερο ποιητικός, παρά καταγραφικός, ο Gatlif σερβίρει ένα μείγμα στιγμιοτύπων, εικόνων, ατακών και ονειρικών περιπτύξεων, που συνορεύει με το ακατανόητο στις καλύτερες στιγμές του, και βουτάει στο ερμητικά ανυπόφορο στα χειρότερά του. Αρνείται πεισματικά να τοποθετήσει την καταγραφή του σε οποιουδήποτε είδους ευρύτερο πλαίσιο, αφήνοντας την δικιά σου επίγνωση της κατάστασης όχι μόνο να τραβήξει τις γραμμές, αλλά να βάλει και τις τελείες. Η αυτάρεσκη γραφή του, κόβει τη ροή των εξελίξεων για να σου νεκρώσει τον εγκέφαλο με δολοφονικά κιτσάτες αλληγορικές παρενθέσεις, σου καρφώνει τσιτάτα στην οθόνη με ρυθμό μυδραλιοβόλου για να μην ξεχνάς ότι η ποίηση γράφεται στους τοίχους, και με φαντεζί φραμπαλάδες δηθενιάς, προσπαθεί να διαφοροποιηθεί απ’ το μάτσο των πιτσιρικάδων και των φερέλπιδων ντοκιμαντεριστών που, δίπλα σ’ αυτόν, κράταγαν κι αυτοί μια κάμερα κινητού, φωτογραφικής, η τηλεοπτικής εκπομπής, καταγράφοντας το μεγαλύτερο πολιτικό και κοινωνικό γεγονός των τελευταίων ετών της παγκόσμιας Ιστορίας. Σε διαφορά όμως με τους όσους ήταν εκεί και έζησαν τα γεγονότα καταγράφοντας την πραγματικότητα που κι οι ίδιοι διαμόρφωναν, η επαφή του Gatlif με την πραγματικότητα εξαντλείται στο να βάζει την ηρωίδα του όχι μόνο να πουλάει μπουκαλάκια νερό για ένα ευρώ στους περί την πλατεία Θεάτρου δρόμους της Αθήνας, αλλά να βρίσκει και πελατεία σε πρόθυμα να ψωνίσουν περιφερόμενα γυφτάκια. Η αντικαθεστωτική δράση του Γαλλοαλγερινού μπορεί να είναι σθεναρή στις προθέσεις του, όμως στην οθόνη σβήνει μαζί με την κάμερά του, όταν, σύμφωνα με τον ίδιο, ο πασιφισμός του σε συνδυασμό με τον προγραμματισμό της (DIY) παραγωγής του, δεν τον άφησαν να απαθανατίσει την άνευ προηγουμένου βιαιότητα της κρατικής αντίδρασης με δυνάμεις καταστολής, έλλειψη που κάνει όχι μόνο λειψή την καταγραφή του, αλλά και ύποπτα πατροναριστική, εκτός από επιλεκτική.