Perfect Sense (2011)

Ο καταδικασμένος έρωτας ενός σεφ και μιας επιδημιολόγου, στην αυγή μιας ανθρωπότητας που χάνει τις αισθήσεις της μία-μία. Λένε ότι την θλίψη μπορείς να την μυρίσεις πάνω στον άνθρωπο, ότι ο πιο εύκολος δρόμος να γεμίσεις τον τρόμο του εσωτερικού σου κενού είναι απ’ το στόμα, κι ότι η οργή είναι η σαφέστερη ένδειξη της ανικανότητάς σου να ακούσεις αυτόν που στέκει απέναντί σου. Κάπου εκεί μπορείς να εντοπίσεις τις απαρχές του ευρήματος που έχει στην καρδιά του σεναρίου του, αυτό το υβριδικό καταστροφολογικό ρομάντζο που έχει στήσει ο David Mackenzie του Young Adam (2003), επιστρέφοντας στην Ευρώπη δύο χρόνια μετά το ατυχές του πέρασμα απ’ τις Χολιγουντιανές γειτονιές με το Spread (2009). Με την κάμερά του προσηλωμένη στους δυο του ήρωες και την αφήγηση της Eva Green να σε καθοδηγεί όταν χρειάζεσαι επανατοποθέτηση στην ευρύτερη εικόνα, ο Mackenzie σού προσφέρει την άλλη όψη της υπερατλαντικής επιδημίας του Contagion (2011), ψάχνοντας την οικουμενικότητα της καταστροφής, στις επιπτώσεις που έχει η επερχόμενη κατάρρευση του κόσμου, σ’ ένα ζευγάρι εραστών που γνωρίστηκαν ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε, για να έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους όταν τριγύρω τους διαλύεται το σύμπαν. Τρυφερή όσο και πικρή ερωτική στη βάση της, η ιστορία του Δανού Kim Fupz Aakeson δεν ενδιαφέρεται να επενδύσει ιδιαίτερα στις κοινωνιολογικές παράλληλες που απλώνονται τριγύρω απ’ την κεντρική πλοκή, κι ο Mackenzie τρομάζει να βρει τρόπο να γεμίσει με εικόνες τα voice over της Green, με τα διαπλανητικά του ενσταντανέ να βγαίνουν πιο τεχνητά και γυαλισμένα απ’ όσο αντέχει το εύρος του βλέμματος και του budget της ταινίας του. Οι τρύπες του σεναρίου δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στατικότητας του όλου εγχειρήματος, αν κάτσεις να σκεφτείς ότι στο χείλος της καταστροφής της ανθρωπότητας από μια απροσδιόριστη επιδημία, η επιδημιολόγος σου, φαίνεται να έχει ασυνήθιστα πολύ ελεύθερο χρόνο για να προλαβαίνει να πηγαίνει βόλτες στην εξοχή με την αδερφή της και στα ποτάμια με τον καλό της, εκτός κι αν υποτίθεται ότι έτσι κάναν κι όλοι της οι συνάδελφοι, γι’ αυτό πήγαν κατά διαόλου τα πράγματα. Ο Mackenzie πάντως, καμουφλάρει τα προβλήματά του ποντάροντας στην οικειότητα της ερωτικής του ιστορίας και στην ικανότητα των δυο ερμηνευτών της να μετατρέψουν την χημεία τους σε συναισθηματικό ψαχνό και σαρκική έμπνευση για το θεατή, ενώ καταφέρνει να διατηρήσει στρωτό το βηματισμό της πλοκής του, κρατώντας το δράμα του στο σωστό τόνο. Αυτόν της φαταλιστικής παράδοσης σ’ ένα κενό που σε καταπίνει και σου δίνει για μόνη παρηγοριά το χέρι του ανθρώπου σου να κρατηθείς, καθώς γκρεμοτσακίζεται μαζί σου.