Ghost Rider: Spirit of Vengeance (2012)

Μεθυσμένοι μαύροι παπάδες που προσπαθούνε να προειδοποιήσουνε μοναχούς σε χάρτινα κάστρα και σε σκηνές χωρίς οπτική ή άλλη λογική πως ο σατανάς τρώει παιδάκια επειδή περπατάει στη γη, είναι μόνο η αρχή όπως έχεις ήδη καταλάβει. Το στόρι, σα θεμέλιο του Ghost Rider: Spirit of Vengeance (2012), είναι από αυτά που μπαίνουνε σε αξιόλογα μαύρα περιθώρια στα κόμικ, αφού υπογράφεται από τον David S. Goyer, τον άνθρωπο που από τον Blade (1998) μέχρι τον Dark Knight (2008) υπέγραψε και ότι καθοριστικότερο στις υπερηρωικές μεταφορές. Και στη σκηνοθεσία της ταινίας βρίσκεις τους Neveldine και Taylor, που πάνε την auteur-ική δικιά τους υπογραφή, της ηλεκτροφόρας παραφροσύνης, ακόμα ένα βήμα παραπέρα, στις περισσότερες σκηνές δράσης βρίσκεις ότι πιο εμπνευσμένη σκληροπυρηνική δημιουργία έχει ποτέ κάψει οθόνη. Όμως πολύ πιο καθοριστικότερο για τον τόνο της παραγωγής είναι το λογότυπο Marvel Knights στην ομπρέλα της, ένα λογότυπο που ακολουθώντας τη (σχετική) εμπορική επιτυχία του Blade είχε αποκαλύψει στο χαρτί τους "ξεχασμένους" από τα 70s και κατάλληλα παλαβά σκοτεινούς ήρωες της εταιρείας, αλλά εδώ και χρόνια, και σαν επίσημη κατεύθυνση τουλάχιστο, η αποστολή του είναι να σταμπάρει δημιουργίες που "προκαλούν" τον πιο κοινό μέσο όρο σκέψης.

Κινηματογραφικά το MK βάφτηκε κόκκινο από τη πρώτη του παραγωγή, το καζάνι αίματος του Punisher: War Zone (2008), και με το Spirit of Vengeance ξεκαθαρίζει ότι το.. πολλά και τίποτα θα είναι και εδώ το κατατεθέν του. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, το σενάριο του Goyer το μετατρέψανε σε μηδενικού προϋπολογισμού (από συνέχεια μεσαίου μεγέθους μπλοκμπαστεριάς), κάτι τύποι --ο Seth Hoffman και ο Scott Gimple-- που προσάρμοσαν τους διαλόγους της διάρκειας ώστε να εξυπηρετούν τηλεοπτικά την ιστορία, να δίνουνε κοινότοπη υπερέμφαση στην.. υπερβολή, υποθέτοντας πως οι σκηνές που θα τους υποστηρίξουν θα είναι πιο φτωχές κι από τη παράγκα του Καραγκιόζη. Τέτοια παπάρα δεν ήτανε ακριβώς και η καταλληλότερη να παραδοθεί στα χέρια των Neveldine/ Taylor, των οποίων η ξέφρενη επιθετική ενέργεια απαιτεί και ανάλογη καύσιμη αφηγηματική ύλη, και δε τη βρήκε. Στο.. μνημειώδες έργο των Hoffman και Gimple οι σκηνοθέτες ρίξανε ένα πύρινο κατούρημα 180 μοιρών, απλωτά από τη μια γωνία μέχρι την άλλη, κυρίως με τη βοήθεια του Nicolas Cage, που έχει έμφυτη τη κλίση να βρίσκει "χαρακτήρα" πίσω από κάθε τελεία πανάθλιας ατάκας. Και έτσι ο Καυτός Καβαλάρης στοχεύει σοβαρά σε.. ιστορικά χαμηλά, σε ότι χειρότερο μπορούσε να αναπαραστήσει ορνιθοσκαλίσματα σε χαρτί υγείας, με το αποτέλεσμα δυστυχέστερα τρανταχτά άνισο, οι υπόλοιποι του καστ --με εξέχοντα τον Ciarán Hinds-- απλά δε μπορούν να ακολουθήσουν τον πρωταγωνιστή σε τέτοιο κολασμένο πάτο, αντίθετα πολλές φορές δίνουνε μια εκπληκτική "κακή" δυναμική στις ερμηνείες τους, σε κάνουν να σκέφτεσαι μήπως θα ήτανε τελικά καταλληλότερη μια τέτοια αντιμετώπιση, και άκρη δε βγάζεις.