The Raven (2012)

Τον Οκτώβριο του 1849, στη Βαλτιμόρη, σειριακός δολοφόνος φαίνεται να βρίσκει πολύ παραπάνω από έμπνευση, στα διηγήματα συγκεκριμένου επώνυμου κατοίκου της πόλης με έφεση τόσο στον ψυχοσυντριπτικό τρόμο όσο και στην έντονη κριτική του έργου του Longfellow. Σου παίρνει κάποια λεπτά είναι η αλήθεια, όμως στη διάρκεια του πρώτου μέρους του Κορακιού (2012) συνειδητοποιείς πως τον Edgar Allan Poe του φιλμ τον υποδύεται ο John Cusack και όχι ο Nicolas Cage. Και το συνειδητοποιείς όχι γιατί ο πρωταγωνιστής του 2012 (2009) διστάζει μπροστά σε καμιά δραματική υπερβολή, αλλά επειδή η παραγωγή στη πραγματικότητα δεν είναι στην κορφή κανέλα, φαίνεται να επιδίωκε (ημιαποτυχημένα προφανέστερα) ένα ιστορικό mashup, ένα Anonymous (2011) για τον ρομαντικό ποιητή του μακάβριου, στο πιο.. σερλοκχολμσικό, ώστε να έχει και πιο βιώσιμες εμπορικές προοπτικές. Η υπόθεση εργασίας του σεναρίου, για να διασταυρώσει το ιστορικό πρόσωπο με το έργο του, ήταν πως ο Poe στις τελευταίες και ακόμα μυστηριώδεις μέρες της ζωής του, αντιμετώπιζε κάποιου είδους απειλή, που όχι μόνο απαιτούσε την υπέρτατη θυσία, αλλά και μια εξίσου μεγαλειώδη σύνθεση της λογοτεχνικής του παράδοσης. Η ίδια η εργασία όμως κατέληξε μαθητική, κάθε άλλο παρά αντέχει να τεθεί σε εξονυχιστικό λόγιο έλεγχο (όπως αυτή του Anonymous), και μιας και δεν έχει ούτε το πλεονέκτημα της κίνησης σε σταματημένο χρόνο (όπως ο ήρωας του Guy Ritchie) πεζοπορεί στα πιο ανακυκλωμένα αποσπάσματα των ιστοριών του δημιουργού. Στη σκηνοθεσία παρολαυτά ο James McTeigue έκανε μια προσπάθεια, ως και κυριολεκτική, να καλπάσει, χρησιμοποίησε διάφορους αναχρονισμούς σαν τους οχτάστηλους τίτλους στις εφημερίδες της εποχής, ανέβασε στον ήρωά του έναν πυρετό μακριά από τον τυπικό του βασανισμένου καλλιτέχνη (αν και επικίνδυνα κοντά στον τυπικό του βασανισμένου καλλιτέχνη που έχει πάρει ληγμένα), προτίμησε ευθείες αναφορές σε τρομάρες με σκουριασμένα σύνεργα τύπου Saw αντί για γοτθικές που δεν είχε τον προϋπολογισμό να τις κάνει και επιβλητικές. Το καστ του, που μαρτυράει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο και τις περιορισμένες φιλοδοξίες της παραγωγής, κέρδισε παρόμοια το στοίχημα, με τον τρόπο που αμολάει ψύχραιμα και τα πιο ιλαρά του σεναρίου, είσαι σίγουρος πως θα το έκανε ακόμα κι αν πέφτανε τα σκηνικά στο κεφάλι του στη μέση της κάθε ατάκας.