The Deep Blue Sea (2011)

Βρετανίδα Λαίδη αποφασισμένη να φαρμακωθεί για χάρη του έρωτα, ψάχνει φουκαρά πρόθυμο να της χαρίσει σαρκική χαρά πριν φορτωθεί τις τύψεις της ηθικής αυτουργίας. Παλαιάς κοπής ρομαντζόδραμα ολκής με κοστούμια και σκηνικά τόσο πνιγηρά όσο και η μούχλα της μεταπολεμικής εποχής που αναπαριστούν, το The Deep Blue Sea σε γυρίζει πίσω στη Βρετανία των 50s, της εποχής στην οποία προέκυψε και το ομότιτλο θεατρικό του Terence Rattigan, το οποίο πήρε και ξεχαρβάλωσε ο Terence Davies για να το μετατρέψει σε κινηματογραφικό, αλλάζοντάς του δομές, διαλόγους και οπτικές. Ασυνεχές κι ασύνδετο, ψάχνει τη διαδρομή της περιδίνησης στις αναμνήσεις ενός ανθρώπου που αναπολεί το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του, λίγο πριν πάρει την απόφαση να την τελειώσει, βλέποντας πως ό,τι ήταν να ζήσει μάλλον το έζησε, κι ό,τι έχει να ζήσει δεν πρόκειται να τον ικανοποιήσει. Διηγούμενος την ιστορία του απ’ την οπτική της ηρωίδας του, ο Davies ρίχνει όλη την ταινία πάνω στην Rachel Weisz, η οποία παραδίδεται ολόψυχα στην μονοτονία της αφήγησης, φορώντας την ίδια έκφραση ανικανοποίητου για κάνα μιαμισάωρο, με μερικά μικρά διαλείμματα σποραδικού ενθουσιασμού και κάτι τσόντες ελπίδας, έτσι για να σε πείσει ότι είχε και τις στιγμές της στον ήλιο, οι οποίες κάνουν όλην αυτήν την συννεφιά αρκούντως ανυπόφορη. Το τέλος της σχέσης, τα φτερά του έρωτα κι όλα αυτά τα δακρύβρεχτα συναισθηματικά, λυρικά και θλιβερά, απλώνονται στις σχεδόν σαδιστικά ατέλειωτες σιωπές και τους μακρόσυρτους διαλόγους που εντείνουν τη θεατρικότητα μιας απελπιστικά στατικής ταινίας, καθώς η εικονογράφηση μπουκώνεται από δωμάτια φορτωμένα με έπιπλα και αδειασμένα από συναίσθημα. Φορμάροντας αναγεννησιακή αισθητική στα κάδρα του με μερικές πινελιές μεταπολεμικής pop στο ηχητικό του υπόβαθρο, ο Davies προτείνει το αλληγορικό στιλιζάρισμα της ταινίας του ως αντίβαρο στην ελλειματική του δράση, κι αφήνει το συναισθηματικό υπόβαθρο με τις υπόνοιες ψυχικής χειραφέτησης να γεμίσουν την εικόνα του ψαχνό. Θεματικές πεπαλαιωμένες όσο και η μεγάλη των Merchant-Ivory σχολή, μυρωδιές της οποίας γεμίζουν την αίθουσα, εντείνουν την ανία που πλανάται γύρω απ’ την οθόνη, σε μια βαριά κι ασήκωτη ερωτική ιστορία που προσπαθεί να πει περισσότερα απ’ όσα αφήνει να ακουστούν η εκκωφαντική και άκομψη μεγαλοσχημοσύνη της.