Mon Pire Cauchemar (2011)

Χοντροκομμένος μάστορης εισβάλει στο μεγαλοαστικό σαλόνι νευρωτικιάς γκαλερίστριας και μπουχτισμένου γιατρού, να τους αναστατώσει τη ζωή και να βρει σπιτικό για το γιο του, πριν του τον πάρει η πολιτεία. Κομεντί χαρακτήρων απ’ αυτούς που είναι τόσο αταίριαστοι ώστε να μπορούν να γκρεμίσουν πολυκατοικία απ’ τα νεύρα και τις φωνές τους, αλλά ανακαλύπτουν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, χαρίζοντας στις ιστορίες τους τα ρομαντιζέ τους αρώματα, ετούτο το πάντρεμα αντίθετων κόσμων έρχεται με άσους στα μανίκια του δυο αεράτες ερμηνείες αβανταδόρικων ρόλων απ’ την εγνωσμένης αξίας Huppert και τον αποκαλυπτικά απολαυστικό Poelvoorde, ενώ η Fontaine κρατά το ρυθμό της αρκετά σφιχτό για να σε έχει σε εγρήγορση η μαζεμένη και στρωτή, ανάλαφρη πλοκή ενός σεναρίου που δεν διεκδικεί τίποτα δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά έχει και τις υφολογικές κυρίως ανατροπές του, να κάνουν το παιχνίδι κάπως πιο ιντριγκαδόρικο. Συμβιβασμοί, απιστίες, απογοητεύσεις και αποτυχίες καταναλώνονται σα καραμέλες στο μπουρζουά σκηνικό που έρχεται να ανατρέψει το αγνό λαϊκό παλικάρι απ’ την επαρχία, περνώντας τους καινούριος φραγκάτους κολλητούς κι απρόθυμους ευεργέτες του από ένα φρεσκαριστικό ντουζάκι πραγματικότητας, μαζί με τις συμπαρομαρτούσες κωμικές ανατροπές και καταστάσεις. Η ατμόσφαιρα αλαφρότητας παίρνει μια στροφή προς πιο δραματικά λημέρια, όταν τα ερωτικά τρίγωνα αρχίζουν να μπλέκουν τις ακμές τους, στο παιχνίδι μπαίνουν ζητήματα γραφειοκρατικού παρεμβατισμού από την πολιτεία, οι διαδράσεις των χαρακτήρων καταπίνονται απ’ την πολυφορεμένη υστερία και η ταινία βαδίζει κουτσαίνοντας προς το αντικλιμακτικό της φινάλε, φορώντας καπελάκι διδακτισμού, αχρείαστο όσο κι αταίριαστο, μπατάροντας το σύνολο προς την κουραστική υπερδραματοποίηση και την μπουκωτική φλυαρία.