Moonrise Kingdom (2012)

Ένα ορφανό αγόρι και μια προβληματική κορασίδα την κάνουν από τα σπίτια τους για να ζήσουν τον έρωτα τους στα λιβάδια της αμερικανικής επαρχίας με έναν στρατό από προσκόπους, αγανακτισμένους γονείς και έναν απάλευτο μπάτσο ξωπίσω τους. Εξαιρουμένου του βασισμένου σε βιβλίο προπέρσινου θεριακλήδικου και αλεπουδίσιου Fantastic Mr. Fox (2009), ο Wes Anderson είχε σερβίρει τις δυο τελευταίες φορές στις αίθουσες εμφανισιακά άψογη αλλά σεναριακά νερόβραστη μυθοπλασία με το The Life Aquatic with Steve Zissou (2004), μια άδεια από συναίσθημα υποβρύχια γκραβούρα και το The Darjeeling Limited (2007), ένα κουλό και στυλιζαρισμένο road trip πασπαλισμένο με κάρυ, δείχνοντας να έχει εγκλωβιστεί μέσα στο hipster σύμπαν που ο ίδιος έκτισε πετραδάκι-πετραδάκι στα παγωμένα λημέρια του Sundance την προηγούμενη δεκαετία. Και να που καταφέρνει να δραπετεύσει από την άψυχη εκκεντρικότητα που τον είχε καταβάλει μετά τους The Royal Tenenbaums (2001), κάνοντας μια ταινία με πρωταγωνιστές παιδιά, κι όταν λέμε παιδιά, δεν μιλάμε για κουστουμαρισμένους μαντραχαλάδες στα θρανία του Rushmore (1998), αλλά για προεφηβικό ζευγάρι με αμούστακο προσκοπάκο και ακόμη-δεν-έχω-πετάξει-βυζί πριγκηπέσα. Βάλε μάλιστα σε αυτόν τον jail-bait έρωτα, ότι στο Moonrise Kingdom ο Anderson αποφασίζει να μην στολίσει απλώς με αντίκες και ρετρό αντικείμενα το στην τρίχα σκηνικό του, αλλά να ταξιδέψει πίσω στα μέσα των '60s για ταινία εποχής. Σε οξεία έξαρση νοσταλγίας απ' αυτήν που ανέκαθεν τον τυρανάει, αποτίει φόρο τιμής στα προσωπικά του cinema favorites, συνδυάζοντας τη ψυχοσωματική απόδραση από έναν αλλοτριωμένο κόσμο του Pierrot Le Fou (1965), το γεμάτο παγίδες ταξίδι ενηλικίωσης του Stand By Me (1986) και στο φινάλε του, το ερεβώδες σκηνικό του θρησκόληπτου παραμυθιού Night of the Hunter (1955). Πέρα από τις γνωστές οπτικές κουλαμάρες του Τεξανού, με καπέλα από αλεπουδίσιο δέρμα, προσκόπους με αποκριάτικες μάσκες, παράσημο-καρφίτσα γιαγιάς, εδώ βρίσκει μέσα σ' αυτήν την παιδική ιστορία αγάπης το συναίσθημα που είχε θυσιάσει επανειλημμένα στο παρελθόν, στο βωμό της ψυχωτικής εμμονής του με την κομψότητα του κάδρου και την ψαγμένη μουσική επένδυση από βινύλια που βρίσκεις μόνο στο Μοναστηράκι. Στην ιστορία του Moonrise Kingdom έρχονται και πάλι σε πρώτο πλάνο οι μόνιμοι προβληματισμοί της indie αμερικανικής δημιουργίας, όπως είναι η ανοχή στην διαφορετικότητα, η χαμένη ανθρωπιά, η περιφρόνηση του υλιστικού τρόπου ζωής και του fast-food πολιτισμού, το δικαίωμα να είσαι ευαίσθητος βρε αδελφέ σε έναν κόσμο που σε θέλει κτήνος. Το άγνωστο ανήλικο πρωταγωνιστικό ζευγάρι Jared Gilman και Kara Hayward, όταν στο πρώτο μισό της ταινίας βρίσκεται χαμένο στα λιβάδια και τις παραλίες, δίνει ερμηνευτικό ρεσιτάλ, σε μερικές από τις πιο ανθρώπινες σεκάνς που έχει σκηνοθετήσει ποτέ ο Wes Anderson. Όταν τα δυο παιδιά επιστρέφουν στην πόλη και ανακατεύονται με τους κλασσικούς αντερσονικούς loser ήρωες, δηλαδή τους αργηχο-πρόσκοπο Edward Norton, μουρντάρη μπάτσο Bruce Willis, πυτζαμωτό πατέρα Bill Murray, καπελάτη μπίτς Tilda Swinton, ανοιχτομάτα σύζυγο Frances McDormand και μουστακαλή Harvey Keitel τα πράγματα χαλάνε λίγο. Πώς να χωρέσεις τόσες φιλικές συμμετοχές σταρ μέσα σε ένα –το πολύ μισάωρο- χωρίς να κάψεις τους χαρακτήρες τους και τον θεατή σου μαζί; Πάντως ο Wes Anderson βάζει καρφωτή χρονική όπισθεν όχι μόνο στη θεματολογία του, αλλά και στις καλές του εμφανίσεις, με μια ταινία που βλέπεται καλύτερα με γκόμενο/α με κάμπριο αμάξι σε drive-in.