La Délicatesse (2011)

Γαλλίδα πωλήτρια θεατρικών προγραμμάτων, πιάνει δουλειά γραφείου για να παντρευτεί, χάνει τον άντρα της σε τροχαίο και προσπαθεί να αγνοήσει τον νέο της έρωτα τρία χρόνια μετά, αρνούμενη να βγει απ’ τη θλίψη. Η Audrey Tautou χαμογελάει, η Audrey Tautou γουρλώνει τα μάτια της, η Audrey Tautou νυστάζει, χασμουριέται, κοιμάται, ξυπνάει, στεναχωριέται, γλυκοιτάζει με νόημα το κενό πάνω δεξιά απ’ το φακό και κάνει όλα αυτά που σ’ έχουν κάνει να ακούς Audrey Tautou και να αλλάζεις πεζοδρόμιο, σε ταινία που βάσισε ο σκηνοθέτης της στο βιβλίο του το ίδιο και μετέφερε στη μεγάλη οθόνη με τη βοήθεια του αδερφού του, και την καθοδήγηση όλων των στοιχειωδών οδηγιών για το πώς να κάνει δραματίζουσα ρομαντική κομεντί στη Γαλλική, με την ελάχιστη δυνατή παρέκκλιση απ’ τα στερεοτυπικά καλούπια που σού εγγυούνται μια ασφαλή και αδιάφορη διέλευση απ' τα ταμεία. Με κιτσάτες σκηνοθετικές εμπνεύσεις για να σου τονίζουν την σημαντικότητα των στιγμιοτύπων και μουσική επένδυση να σου συλλαβίζει την δραματική βαρύτητα των τεκταινομένων, ο Foenkinos απλώνει για μιάμιση εξαντλητική ώρα και κάνα τέταρτο σαν μπόνους, όχι την ιστορία της αγάπης που τσακίζεται απ’ τη θλίψη, όπως μπορεί να σε παραπλανήσει το πρώτο δεκάλεπτο, αλλά την ιστορία της πληγής που επουλώνεται απ’ τον απροσδόκητο έρωτα, έναν έρωτα όμως που φροντίζει ο ίδιος να υπονομεύσει, μεταχειριζόμενος τον πρωταγωνιστή του σαν χοντροκομμένο comic relief, και την όποια εκδήλωση των όποιων συναισθημάτων του, σαν την μεγαλύτερη ευκαιρία κωμωδίας δια τις γελοιοποίησης μπορούσε να πετύχει σε σενάριο. Καταπροφρανώς ερωτευμένος με την ηρωίδα του και την διαμαντένια ακεραιότητα του χάους των συναισθημάτων της, ο Foenkinos χτίζει τον χαρακτήρα της Tautou σαν ίνδαλμα της παρεξηγημένης πριγκιποπούλας που της αξίζει μονάχα ο επιβήτορας καβάλα στο λευκό άλογο, αλλά είναι διατεθειμένη να βολευτεί και με καμιά χρυσή, βλάχικη καρδιά, γιατί τέτοιος άνθρωπος είναι, μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο λύκους και παχύδερμα. Η πρωταγωνίστριά του, τού κάνει το χατήρι και γεμίζει την οθόνη με λαμπερές ματιές, λαμπερά χαμόγελα και λαμπερές γάμπες να στηρίζουν size 0 μικρά μαυριδερά φορεματάκια, περιφέροντας τη μανιέρα της σε ένα σενάριο πλήρως κενό εμπνεύσεων, και πλήρως πρόθυμο να χωθεί σε καλούπια αμερικάνικης τηλεκομεντής, για να μην ξενίσει τους τουρίστες. Τους ίδιους τουρίστες που θα αναγνωρίσουν και το σκηνικό ανοίγματος της ταινίας του, ως το γνωστό και πολυθρύλητο καφέ της Amelie (2001), για παράδειγμα.