The Dictator (2012)

Η ηρωική ιστορία ενός δυνάστη που διακινδυνεύει τη ζωή του για να εγγυηθεί πως η δημοκρατία δε θα απειλήσει ποτέ τη χώρα που τόσο στοργικά καταπιέζει. Τα καινούρια που φέρνει ο Δικτάτορας (2012) στη καριέρα του Sacha Baron Cohen, και γνωστά τουλάχιστο από το χειμώνα (όταν κυκλοφόρησε και το πρώτο τίζερ της παραγωγής), είναι μια περσόνα διαφορετική από όσες αυτός φόραγε τόσα χρόνια και μια ιστορία δομικά.. παραδοσιακή, με αρχή, μέση και τέλος, όπως λένε τα τυποποιημένα αφηγηματικά τόξα του Hollywood. Οι αλλαγές υπαγορεύτηκαν από τα δεδομένα, από την.. εξάντληση των αποθεμάτων (σε χαρακτήρες) και από τη χαμηλή απήχηση του Brüno (2009), δεδομένα που μπορεί να τα συνδέσει κανείς είτε έμμεσα είτε πιο άμεσα με την οικονομική κατάσταση του πλανήτη. Το βασικότερο πρόβλημα του Baron Cohen με άλλα λόγια είναι ότι το χιούμορ γενικά συγκαταλέγεται στα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης, ενώ ειδικά οι ευθείες επιθέσεις στα συντηρητικά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας (που αποτελούν και το σήμα κατατεθέν του κωμικού) είναι πιο ανεπιθύμητες κι από Πακιστανούς στον Άγιο Παντελεήμονα.

Ο Δικτάτορας επιλέγει έτσι πιο συγκαλυμμένες μεθόδους, φόρμες στις οποίες έχει συνηθίσει η Αμερική μέσω του Adam Sandler, πασπαλισμένες με ετοιμόρροπη τρέλα, κάπως στο στιλ των Marx Brothers: το σενάριο προσπαθεί να εκμαιεύσει τα στερεότυπα παράλληλα (i.e. τον μέσο όρο) ανάμεσα στον πυροβολημένο αναπολόγητο απολυτάρχη του τίτλου και την μπερδεμένη στρατευμένη φεμινίστρια της Anna Faris, όσο το καστ ψάχνει αφορμές για επιτόπια σκετσάκια που με τη σειρά τους ψάχνουν περισσότερο το ανόσιο παρά το σουρεαλιστικό. Το πρόβλημα σε αυτή τη προσέγγιση είναι ότι συνήθως εκθέτει ξεκάθαρα.. τίποτα, μιας και οι χαρακτήρες είναι σεναριογραφημένοι δυσκολεύεται κανένας να διακρίνει αν αναπαριστούν αυθεντικές προκαταλήψεις ή προβάλλουν τις προκαταλήψεις των δημιουργών απέναντι σε καθημερινούς χαρακτήρες, αν είναι οι τελευταίοι απλά εύκολα στημένοι για να τη φάνε την ατάκα. Στη πραγματικότητα, η ταινία καταλήγει με ένα πολεμικό λογίδριο τόσο ευθέων αναφορών που ακόμα και ο Michael Moore θα τις έλεγε αχρείαστες. Μ' αυτά και μ' αυτά, οι πιο ξεχωριστές στιγμές της 85λεπτης διάρκειας είναι αναμενόμενα αυτές που η προώθηση της ταινίας έχει ήδη δημοσιοποιήσει, οι βινιέτες της αρχής με τον δικτάτορα να καταπιέζει στοργικά τους υπηκόους του, και η ξεκαρδιστική σκηνή στο ελικόπτερο όπου μαυριδεροί μουσάτοι τρομοκρατούν αθώους μπουλούκους. Αλλά και μ' αυτά σα βάση μπορείς να ισχυριστείς πως ο Δικτάτορας είναι η πιο διαχρονική στιγμή μέχρι τώρα στο έργο του Cohen, μια χρονοκάψουλα της.. περηφάνιας και προκατάληψης των αρχών του 21ου αιώνα πιο ευκολοχώνευτη για τις επόμενες δεκαετίες από την ωμή της προηγούμενης δουλειάς του.