«Καλώς ήρθατε στην 77η και τελευταία απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας». Προφητικός μάλλον για το τέλος της καριέρας του στη θέση του οικοδεσπότη των Όσκαρ, παρά για τα ίδια τα Όσκαρ, ο Chris Rock άνοιξε τη μεγάλη βραδιά με ένα από τα πιο μακροσκελή εναρκτήρια λογύδρια στην ιστορία του θεσμού, όπου σατίρισε (ή προσπάθησε να σατιρίσει) τον Bush, τη βιομηχανία παραγωγής και προώθησης αστέρων που είναι το Hollywood, και το ρατσισμό κατά των μαύρων και υπέρ των Εβραίων, που μετά βίας επέτρεψε να βγει στις αίθουσες το Passion of the Christ ενώ συνεχώς βομβαρδίζει τις αίθουσες με ταινίες που διακωμωδούν τους Aφροαμερικανούς. Συγχέοντας την κακία με την καυστικότητα, ο Rock έδωσε αρκετές αφορμές στους απαισιόδοξους που περίμεναν ότι ο μαύρος κωμικός θα είναι καταστροφή για τα Όσκαρ, να τρίψουν τα χέρια τους.

Η πιο άνευρη και επίπεδη εισαγωγή που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ακολουθήθηκε από έλλειψη εκπλήξεων, καθώς όλα τα βραβεία απονεμήθηκαν στα φαβορί (4 στα 4 τα προγνωστικά μας, απίστευτο ε;), με τον Aviator του Martin Scorsese να παίρνει τα 5 βραβεία είχε σίγουρα, και το Million Dollar Baby του Clint Eastwood προς το τέλος της βραδιάς να σαρώνει τους μεγάλους τίτλους. Ο Ελληνοαμερικανός Alexander Payne ανέβηκε για πρώτη φορά στο podium έχοντας ήδη δύο υποψηφιότητες πίσω του, για να παραλάβει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για το Sideways, ενώ ο Μάνος Χατζηδάκης έχασε το ρεκόρ του να είναι ο μόνος νικητής Όσκαρ τραγουδιού με μη αγγλόφωνο στίχο, όταν το φετινό αντίστοιχο Όσκαρ πήγε στο Al Oltro Lado Del Rio της ταινίας Diarios de Motocicleta.

Με το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου για την εκπληκτική ερμηνεία της Cate Blanchett ως Catherine Hepburn, καθώς κι αυτά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, των κοστουμιών, του μοντάζ και τις φωτογραφίας, ο Aviator μάζεψε τα περισσότερα αγαλματίδια της βραδιάς. Ωστόσο, με το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Ταινίας να πηγαίνει στο ψυχόδραμα του Clint, την Hillary Swank που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Morgan Freeman στο δεύτερο αντρικό, να σηκώνουν τα αντίστοιχα βραβεία, δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς, ότι ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν το Million Dollar Baby. Όσο για τον Marty… better luck next time.

Τα βραβεία στις 8 μεγάλες κατηγορίες, πήγαν στους:
Α’ Ανδρικός: Jamie Foxx / RAY
Β’ Ανδρικός: Morgan Freeman / M$B
Α’ Γυναικείος: Hillary Swank / M$B
Β’ Γυναικείος: Cate Blanchett / THE AVIATOR
Πρωτότυπο Σενάριο: Charlie Kauffman / ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND
Σκηνοθεσίας: Clint Eastwood / M$B
Ταινίας: Μ$Β
Ξενόγλωσσης Ταινίας: MAR ADENTRO

The Machinist – Ο Άγρυπνος
(3/5)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson
Σενάριο: Scott Kosar
Παίζουν: Christian Bale, Jennifer Jason Leigh, Aitana Sanchez-Gijon

Ένας εργάτης εργοστασίου, αρχίζει να αμφισβητεί την ψυχική του ισορροπία, όταν λόγω χρόνιας αϋπνίας και κακής διατροφής το μυαλό του αρχίζει να του παίζει περίεργα παιχνίδια, και να του θολώνει την πραγματικότητα.

Ατμοσφαιρικό, υποβλητικό, εξαιρετικά φωτογραφημένο από τον Xavi Giminez, και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο από τον Brad Anderson, αλλά ελλειπτικά γραμμένο από τον σεναριογράφο Scott Kosar, το Machinist έχει ένα πολύ μεγάλο ατού, που διαγράφει το τεμπέλικο κι ασυνεπές φινάλε του: έναν πρωταγωνιστή που τρεφόταν με ένα μήλο και μια κονσέρβα τόνο την ημέρα για ένα μήνα, προκειμένου να χάσει τα 30 κιλά που απαιτούσε ο ρόλος.

Ο 30χρονος βρετανός ηθοποιός, που αν δεν θυμάστε από το Velvet Goldmine, ή το American Psycho, σίγουρα θα προσέξατε στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, βρίσκεται καιρό τώρα σε πορεία εκτόξευσης προς το stardom. Εδώ όμως, θα έχετε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσετε σε πραγματικό ρεσιτάλ τόσο αφοσίωσης στο ρόλο, όσο και ερμηνείας. Και τι ειρωνεία, κάνει την καλύτερη εμφάνισή του, σε αυτό που μάλλον θα είναι η τελευταία του ανεξάρτητη ταινία, μιας και ήδη έχει φορέσει τη μάσκα του Batman.

Ο Bale είναι το δυνατότερο χαρτί της ταινίας, σε μια πολυεπίπεδη, στιβαρή ερμηνεία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν αρχίσει να κερδίζει πολλά βραβεία πολύ σύντομα, πολύ φοβάμαι ότι θα χάσω τον ύπνο μου.

Πριν ενάμιση μήνα περίπου, πριν καν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, το φαβορί ήταν ένα, μοναδικό κι ακλόνητο: ο Aviator του Scorsese θα έκανε το αδιαμφισβήτητο double σκηνοθεσίας και ταινίας, και θα έπαιζε σκληρά και στο μοντάζ, και στην κινηματογράφηση, και στη σκηνογραφία. Μετά όμως, τα προγνωστικά άλλαξαν. Ο τελευταίος ήρωας της Άγριας Δύσης εξαπέλυσε το Million Dollar Baby, του οποίου το αδυσώπητο ντιρέκτ έβγαλε σχεδόν knock out τον Ιπτάμενο Κροίσο. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας είχε βρεθεί σε τόσο σκληρά αντιμαχόμενο δίπολο.

Συνήθως, σημαντικός μπούσουλας για την κατεύθυνση που θα πάρει το αγαλματάκι της ταινίας είναι το βραβείο του Σωματείου των Ηθοποιών, του SAG, δεδομένου του ότι το Σωματείο Ηθοποιών αποτελεί την πιο πολυάριθμη ομάδα όλων των ειδικοτήτων που αποτελούν την Ακαδημία, καθώς και του ότι γι’ αυτήν την κατηγορία (και μόνο), ψηφίζουν όλα τα μέλη της Ακαδημίας, απ’ όλες τις ειδικότητες. Φέτος, το βραβείο των Ηθοποιών πήγε στο Sideways, γεγονός που άφησε τα πράγματα λίγο ξεκρέμαστα.

Αν και το Sideways είναι βέβαια κι αυτό υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία, εντάξει, ας είμαστε σοβαροί, οι πιθανότητές του να βραβευτεί είναι μηδαμινές, όπως άλλωστε και του Finding Neverland και του Ray που συμπληρώνει την πεντάδα.

Από ‘κει κι έπειτα -αν και πολλά θα κριθούν και από το ποιος θα σηκώσει τελικά το βραβείο σκηνοθεσίας- τα ενδεχόμενα είναι δύο: το SAG να επιμείνει στο μεθυστικό road movie του Payne αδρανοποιώντας τις ψήφους του, και να αφήσει τους υπόλοιπους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, οπότε ένα άλλο σημαντικό κριτήριο μπαίνει στο παιχνίδι. Το βραβείο των μοντέρ, επίσης σημαντικός δείκτης για το ποια ταινία θα θεωρηθεί η καλύτερη της χρονιάς. Έτσι, η βράβευση του Aviator από το σωματείο των μοντέρ, σε συνδυασμό με το ότι μάλλον ο Scorsese θα έχει χάσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, μπορεί να τον ανεβάσουν στο βάθρο μαζί με τον DiCaprio, τον Michael Mann, και τους υπόλοιπους παραγωγούς της ταινίας. Το άλλο ενδεχόμενο είναι το SAG να θεωρήσει ότι επιτέλεσε το καθήκον του με το Sideways στα δικά του βραβεία, και να ψηφίσει την ταινία ενός δικού του παιδιού, του Clint Eastwood. Αλλά επειδή μου αρέσει η απλότητα, το ένστικτό μου μού λέει ότι ο Clint πρέπει να αρχίσει να προβάρει χαμόγελο για double και οι παραγωγοί του Μωρού του, να κινήσουν για το podium…

Super Size Me
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Morgan Spurlock
Σενάριο: Morgan Spurlock
Παίζουν: Morgan Spurlock

Υπάρχει ένα ανέκδοτο για έναν τυφλό που πηγαίνει πρώτη φορά στο Τέξας, και μαθαίνει από πρώτο χέρι ότι «τα πάντα στο Τέξας, είναι μεγαλύτερα.» Το δράμα του –και το punch line του ανέκδοτου- έρχεται όταν ο τυφλός πέφτει στην πισίνα του ξενοδοχείου και πανικοβάλλεται στην ιδέα ότι έπεσε στην τουαλέτα.

Κάτι αντίστοιχο και με ακόμη πιο διασκεδαστικό τρόπο, αποδεικνύει ο Morgan Spurlock για όλη την Αμερική, στο ενδιαφέρον και σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του, Super Size Me, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε μια από τις πιο επικίνδυνες παθογένειες των ΗΠΑ, την παχυσαρκία.

Το «πείραμα» έχει ως εξής: χαίρων άκρας υγείας τριαντάρης, θέλοντας να δει επί του πρακτέου πόσο επικίνδυνες για την υγεία είναι οι διατροφικές συνήθειες των Αμερικανών και πώς αυτές συνδέονται με την εφηβική παχυσαρκία, αποφασίζει να τραφεί για έναν ολόκληρο μήνα αποκλειστικά και μόνο με ήδη από το μενού της μεγαλύτερης αλυσίδας fast food της χώρας του, τα McDonald’s. Έμπνευση του Spurlock για το ντοκιμαντέρ του, η μήνυση που υπέβαλαν δύο υπέρβαρα κορίτσια εναντίον της συγκεκριμένης αλυσίδας. Πειραματόζωό του, ο ίδιος του ο εαυτός. Κανόνες, να τρώει τρία γεύματα την ημέρα, και να παίρνει την Super Size μερίδα κάθε φορά που του την προτείνουν οι υπάλληλοι, αλλά μόνο τότε.

Οι πρώτες μέρες περνούν σχετικά ομαλά, με τον ίδιο να ανακαλύπτει τη μαγεία του junk food και την κοπέλα του, φανατική χορτοφάγο, να αντιδρά στα γεύματά του με εκφράσεις αηδίας. Τα κολατσιά του συνοδεύονται από ταξίδια σε διάφορες γωνίες τις Αμερικής, και οι περιπέτειές του διανθίζονται με διάφορα ενδιαφέροντα στατιστικά, διασκεδαστικές συνεντεύξεις και αστεία trivia, όπως ο τύπος που τρέφεται επίσης αποκλειστικά και μόνο με Big Mac.

Κάπου στα μισά όμως, το χαμόγελο του Roland MacDonald αρχίζει να αποκτά εφιαλτική υφή, καθώς ο Spurlock αρχίζει να παίρνει βάρος με απίστευτους ρυθμούς, η χοληστερίνη του εκτοξεύεται στα ύψη και το συκώτι του αρχίζει να εξαφανίζεται. Οι ειδικοί που τον παρακολουθούν τακτικά και καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος, έντρομοι μπροστά στα αποτελέσματα των εξετάσεών του, αρχίζουν να τον παρακαλούν να σταματήσει όσο είναι ακόμη ζωντανός!

Κάτι τέτοια ντοκιμαντέρ, είναι ο λόγος που ευχαριστούμε τον Michael Moore που άνοιξε το δρόμο σε όποιον έχει μια κάμερα και τραβάει, να βρίσκει και αίθουσες να το προβάλλει. Τα αδιαμφισβήτητα, επιστημονικά τεκμηριωμένα αποτελέσματα του πειράματος του Spurlock σε συνδυασμό με τις εικόνες, δεν αφήνουν όχι χώρο για αμφιβολίες ρεαλισμού, αλλά ούτε καν για επιδόρπιο. Αν είχατε σκοπό να τσιμπήσετε κάτι στα γρήγορα μετά την προβολή, μάλλον ξανασκεφτείτε το.

Η Ιδέα διατίθεται προς πώληση, με αντίτιμο ένα ποσοστό απο τα κέρδη της ταινίας, και ένα κουτάκι καραμέλες για το λαιμό.

Closer – Εξ Επαφής
(4,5/5)

Σκηνοθεσία: Mike Nichols
Σενάριο: Patrick Marber
Παίζουν: Jude Law, Clive Owen, Natalie Portman, Julia Roberts

Είναι πάντα μια δύσκολη διαδικασία να μεταφέρεις ένα έργο από το θεατρικό σανίδι στις τεράστιες και τόσο γεμάτες δυνατότητες διαστάσεις του κινηματογραφικού πανιού. Στις χειρότερες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα μοιάζει με μια κινηματογραφημένη παράσταση, που σημαίνει στατικά πλάνα, μηδαμινή εναλλαγή στα σκηνικά, εν ολίγοις μια βεβιασμένη απόπειρα να διατεθεί σε ευρύτερο κοινό, κάτι που είτε ο σκηνοθέτης είτε το studio θεώρησε ότι το αξίζει. Στην περίπτωση του Closer, της αιχμηρής κι αμείλικτης ανατομίας της ανθρώπινης ψυχής και του τρόπου που αντιμετωπίζει τη συντροφικότητα σαν ένα παιχνίδι εξουσίας, δια χειρός Patrick Marber, η κινηματογραφική μεταφορά δεν είναι τίποτε λιγότερο από μαγεία.

Ο Mike Nichols, ένας σκηνοθέτης με εκπληκτική ικανότητα να βρίσκει και να τραβάει από τους ηθοποιούς του εξαιρετικές ιδιότητες εν είδη αποκάλυψης, μοιράζει με ιδιοφυή τρόπο τους ρόλους του έργου, μετατρέποντας τέσσερις από τους πιο θελκτικούς ανθρώπους στον κόσμο, σε τέσσερις από τους πιο ειδεχθείς και σκληρούς. Κι αυτό είναι ένα από τα πιο τρομακτικά χαρακτηριστικά της ταινίας. Το άλλο είναι ο τρόπος που μέσα από τις αλληλεπιδράσεις των τεσσάρων χαρακτήρων φέρνει το sex στο επίκεντρο της ιστορίας, αλλά σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου όταν το κάνεις –τουλάχιστον όταν πρόκειται για κεράτωμα.

Καλά καταλάβατε, πρόκειται για διάτμηση της απιστίας. Σ’ αυτό το ερμητικά κλειστό δράμα τεσσάρων χαρακτήρων, ο κουμπωμένος συντάκτης επικήδειων του Jude Law, ο Dan, εντοπίζει την ξεπεταγμένη κοκκινομάλλα της Natalie Portman, την Alice, στο απέναντι φανάρι, κι αυτή ξαφνικά βρίσκεται μπροστά από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Οι δυο τους καταλήγουν να χαριεντίζονται στο νοσοκομείο, να ανταλλάσσουν οπτικές για τη ζωή και τις σχέσεις στο λεωφορείο, και να βρίσκουν τους εαυτούς τους στο αναμφίβολο ξεκίνημα του ειδυλλίου τους σε ένα πάρκο.

Flash forward, ο Dan φωτογραφίζεται για το «αυτάκι» του βιβλίου του για την Alice, με την οποία συζεί. Η φωτογράφος είναι η απρόσιτη Anna της Julia Roberts, η οποία σύντομα καταλήγει να ελέγχει την οδοντοστοιχία του Dan με τη γλώσσα της. Μετά από λίγο εμφανίζεται η Alice, και η άβολη στιγμή οδηγεί στην απόρριψη του Dan από την Anna. Το βράδυ, ο Dan μπαίνει σε ένα chat room για καυλωμένους, και παραπλανεί τον πρόθυμο γιατρό του Clive Owen, τον Larry, προσποιούμενος ότι είναι η Anna. Ο σκοπός του είναι να την εκδικηθεί, παραπλανώντας τον γιατρό και οδηγώντας τον στο αγαπημένο στέκι της Anna. Πού να φανταστεί, ότι οι δυο τους θα ταιριάξουν; Όπως ενδεχομένως έχετε ψυλλιαστεί, η ανεκπλήρωτη έλξη του Dan προς την Anna θα οδηγήσει στην πρώτη αλλαξοκωλιά της ταινίας. Κι άλλες θα ακολουθήσουν, πάντα ασφυκτικά οριοθετημένες μέσα στην παρέα των τεσσάρων. Σοφιστικέ ματάκηδες, αυτή είναι η ταινία σας.

Τα αμείλικτα καδραρίσματα του Nichols, αγκαλιάζουν σα μέγγενη τέσσερις εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι βρίσκουν σ’ αυτήν την ταινία την ευκαιρία να ανακαλύψουν στο υποκριτικό τους ταλέντο, ικανότητες που δεν νομίζω ούτε και οι ίδιοι να ήξεραν ότι έχουν. Ακόμη κι ο πιο αδύναμος από τους τέσσερις, ο Jude Law, είναι πολύ καλός στο ρόλο του looser, ενώ η Julia Roberts σε κάνει να πιστέψεις στη μαγεία της υποκριτικής, παρουσιάζοντας σε χαμηλό τόνο τον βαθιά εσωτερικό της χαρακτήρα, αλλά το σκληρό της πρόσωπο καθρεφτίζει τη θύελλα που ζεί. Όσο για τους Clive Owen και Natalie Portman, που παίζουν τους δυο πιο αμφιλεγόμενους ρόλους της ταινίας, οι ερμηνείες τους είναι οι αποκαλύψεις της χρονιάς, και οι υποψηφιότητές τους στα Όσκαρ των δεύτερων ρόλων, είναι από μόνες τους μια νίκη, δεδομένου του είδους της ταινίας.

Το Closer είναι μια ταινία για τον τρόπο που αληθινοί άνθρωποι συναντιούνται, ερωτεύονται, αγαπιούνται, δένονται, και μετά νιώθουν αυτήν την τόσο αυτοκαταστροφική κι ακατανόητη, αλλά και τόσο ανθρώπινη τάση να δοκιμάσουν τα όρια του δεσμού τους. Δεν υπάρχει καμία συνέπεια σ’ αυτά που λένε, σ’ αυτά που αισθάνονται, και σ’ αυτά που λένε ότι αισθάνονται. Όλοι φαίνονται να κουβαλάνε τους δαίμονές τους, παλιές σχέσεις-ερείπια, πληγές που τους έχουν κλειδώσει στον εαυτό τους, αφήνοντας αυτό το μικρό παράθυρο ελπίδας ανοιχτό, απ’ όπου περιμένουν τον αληθινό τους έρωτα να μπει και να τους σώσει. Μόνο που ο καθένας γίνεται ο σωτήρας του άλλου απλά για να τον σκοτώσει ξανά, και μετά να πηδήξει από τη θέση του δολοφόνου, ξανά σ’ αυτήν του θύματος.

Εκεί που υπάρχει συνέπεια, είναι στον τρόπο που ο Nichols παρουσιάζει τους χαρακτήρες του, κρατώντας την ίδια απόσταση και αφήνοντάς τους να αποκαλύψουν όλη τη σκληρότητά τους, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε πόρνες, άντρες και γυναίκες. Και στον τρόπο που ο Marber ξεγυμνώνει την ανθρώπινη ψυχή, για να δείξει τη φρικιαστική ασχήμια της σε όλο της το μεγαλείο, έναν τρόπο τόσο σαδιστικά ηδονιστικό όσο το να βλέπεις ξανά και ξανά σε αργή κίνηση ένα τραίνο να πέφτει με δύναμη πάνω σου. Είναι μια γροθιά στο πρόσωπο, ένα χαστούκι που σε αφήνει με την ψυχή κομμάτια και το στομάχι κόμπους. Απόλαυση.

Ενδείκνυται ως date movie, σε περίπτωση που υποπτεύεστε το άλλο σας μισό. Αποκλείεται να μη λυγίσει…

Assault on Precinct 13 – Επίθεση στο Σταθμό 13
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Jean-François Richet
Σενάριο: James DeMonaco
Παίζουν: Ethan Hawke, Laurence Fishburne, Drea DeMatteo, Maria Bello

Λίγο πριν ο John Carpenter βάλει την υπογραφή του στην ιστορία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά και του παγκόσμιου horror genre με το Halloween, έκανε την παρουσία του αισθητή με μια cult classic μεταφορά του Rio Bravo στην τότε σύγχρονη εποχή, μετατρέποντας το western της ταινίας του Howard Hawks με τον John Wayne, σε Νύχτα των Ζωντανών νεκρών με περισσότερα όπλα. Το όνομα αυτού, Assault on Precinct 13. Την ιστορία ενός ξεχασμένου, έτοιμου να κλείσει αστυνομικού σταθμού στη μέση του πουθενά, που βρίσκεται αβοήθητος μπροστά στη μανιασμένη επίθεση μιας ομάδας άγριων και ασταμάτητων συμμοριτών.

Φέτος, ο Jean-Francois Richet μεταφέρει το b-movie του Carpenter από το 1976 στο σήμερα, κρατώντας τη βασική ιδέα, και εμπλουτίζοντάς τη με μερικούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, επιπλέον background story στους πρωταγωνιστές, πιο σπηντάτους ρυθμούς, κομψή, μοντέρνα σκηνοθεσία, μερικές καινούριες ανατροπές, κι ένα σωρό καινούρια όπλα.

Όλοι αυτοί οι μοντερνισμοί κάνουν το σημερινό Ass-P13 να δουλεύει πολύ πιο αποτελεσματικά από το παλιό, μόνο που αυτοί είναι και το αδύναμο σημείο της. Γιατί εκεί που η απειλή στο σενάριο του Carpenter ήταν το ατόφιο μίσος μιας ομάδας συμμοριτών, στο καινούριο σενάριο ο αβοήθητος σταθμός 13 βρίσκεται αντιμέτωπος με τα σκοτεινά μυστικά μιας διεφθαρμένης ομάδας ειδικών δυνάμενων της αστυνομίας. Και θα περίμενε κανείς εκτός από καλύτερες στολές να έχουν α. καλύτερη εκπαίδευση από μια ομάδα θερμοκέφαλων gang-bangers, και β. απίστευτα καλύτερα όπλα από τα κάνα δυο πιστόλια, τις μερικές μολότοφ και τα πολλά μαχαίρια που έχουν οι φονιάδες του Carpenter.

Ωστόσο, αυτό που κάνει το καινούριο ASS-P13 μια ευχάριστη προσθήκη στη λίστα των επιτυχημένων remakes, κάτω από τα Dawn of the Dead και The Texas Chainsaw Massacre, είναι το ότι δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό της περισσότερο στα σοβαρά απ’ όσο πρέπει. Γιατί στην τελική, πρόκειται για μια ταινία που υπόσχεται πολύ πιστολίδι, ατμόσφαιρα και ένταση, με χαμηλό budget και σενάριο που δεν απαιτεί από το θεατή να κοιτάζει στην οθόνη σε κατάσταση αυτιστικού καταναλωτή pop corn. Κι επιπλέον, προσφέρει τη sexy Drea De Matteo σε διχτυωτό καλσόν, και πολύ καλές ερμηνείες από τους περισσότερους ηθοποιούς.