In Good Company
(2/5)

Σκηνοθεσία: Paul Weitz
Σενάριο: Paul Weitz
Παίζουν: Dennis Quaid, Topher Grace, Scarlet Johansson

Εικοσιεξάχρονος γιάπης αναστατώνει τη ζωή πενηντάχρονου επικεφαλής διαφημιστικού τμήματος πολυεθνικής, τόσο στη δουλειά όταν γίνεται διευθυντής του, όσο και στο σπίτι όταν τα φτιάχνει με την κόρη του.

Θα μπορούσε να είναι άλλη μια κλασσική αμερικάνικη εφηβική σαχλοκομεντί, όμως οι ήρεμοι ρυθμοί, η τάση για ψυχαναλυτική παρουσίαση των (επιφανειακών) χαρακτήρων και η αποφυγή χρήσης εκβιαστικών μηχανισμών κωμωδίας (πού φτάσαμε, να είναι θετικό για μια ταινία όταν κάτι τέτοιο λείπει…), μειώνουν τα επίπεδα χαζοχαρουμενιάς στο minimum, κάνοντάς την από υποφερτή μέχρι και απολαύσιμη.

Όπως και να ’χει όμως, δεν είναι δα και το ψυχόδραμα του σύγχρονου επιχειρηματία (όσο κι αν θα το ήθελε), και σύντομα αρχίζει να βουλιάζει στη χλιαρότητά του, για να τα τινάξει όλα στον αέρα με την γελοία, κακογραμμένη και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, δήθεν επικράτηση των ανθρωπίνων σχέσεων έναντι του καπιταλισμού.

Αλλά όταν τελειώσει η ταινία, θα αναρωτηθείτε και μόνοι σας: πόσα να περιμένει κανείς από έναν σκηνοθέτη-σεναριογράφο, που σπαταλάει τη Johansson σε ένα ρολάκι 20 λεπτών το πολύ;

Constantine
(2/5)

Σκηνοθεσία: Francis Lawrence
Σενάριο: Kevin Brodbin, Frank Capello (από το comic Hellblazer)
Παίζουν: Keanu Reeves, Rachel Weisz

Ο Keanu Reeves είναι o John Constantine, το νόθο παιδί του Harry Callahan που μεγάλωσε ο Πατήρ Damien Karras λίγο πριν πηδήξει απ’ το παράθυρο. Ένας αλκοολικός μανιώδης καπνιστής, που πήγε ταξίδι ως την κόλαση και πάλι πίσω, και του φαίνεται. Περίπου όπως στο Bill And Ted’s Exciting Journey.

Έχοντας δει την Κόλαση, ένα μετα-Αποκαλυπτικό τοπίο που μοιάζει να ξεπήδησε απ’ το hangover CGI σχεδιαστών, ο Keanu έχει πια μια αποστολή: να βρει και να ξαποστείλει όσους δαίμονες χρειαστεί απ’ αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, για να κερδίσει την εύνοια των εξαπτέρυγων κι ένα οικοπεδάκι σε τόπο χλοερό. Κι έχει και κάτι φοβερά οπλάκια, όπως το Holy Shotgun (ένα τουφέκι striker με κοτσαρισμένο πάνω του έναν σταυρό), αμπούλες με αγιασμό απ’ τον Ιορδάνη και ένα σπιρτόκουτο με σκαθάρια. Κι έχει και την ικανότητα να ξαναγυρνάει στην κόλαση όποτε θέλει, βάζοντας τα παπούτσια του σε μια γάστρα με νερό. Κι έχει και την Rachel Weisz, που θέλει να σώσει την αδερφή της από την Κόλαση. Και βέβαια έχει και καρκίνο, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό που δεν έχει, είναι χρόνος.

Ξεκινώντας σαν υβρίδιο του Dirty Harry με τους Ghostbusters και τον Εξορκιστή (η πρώτη σκηνή είναι ένας εξορκισμός όπου ο Constantine αποκαλεί τον δαίμονα «μαλάκα»), αποκτά μια γεύση από αλά Μάτριξ φιλοσοφία σουπερμάρκετ όταν ο Keanu αρχίζει να μιλά για την «πραγματικότητα πίσω απ’ την πραγματικότητα», και καταλήγει να σε κάνει να αισθάνεσαι εσύ ο δαιμονισμένος που χρειάζεται εξορκισμό, όταν φτάνει στο φινάλε που είναι πιο βασανιστικό κι απ’ το να ακούς τον αγουροξυπνημένο Keanu να σου απαγγέλλει τις Γραφές στα Λατινικά, και μάλιστα ανάποδα.

Μεταφέροντας στην οθόνη το underground comic της DC με τον γλαφυρό τίτλο Hellblazer, ο βετεράνος βιντεοκλιπας Francis Lawrence στήνει μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα film noir, γύρω από μια ταινία που δίνει καινούριο νόημα στον όρο camp, με τη θολούρα που επικρατεί στα θεολογικά ζητήματα που αγγίζει, τη γενικότερη περιρρέουσα αφέλεια στη δομή της, μα κυρίως και πάνω απ’ όλα, το ρεσιτάλ κακής, κακής ηθοποιίας από τον Neo. Συγγνώμη, τον Reeves.

Υποτίθεται πως καπνίζει «30 τσιγάρα την ημέρα από τα 15» και ακόμη κρατάει το τσιγάρο του σα φλώρος; Οι μύες του προσώπου είναι νεκροί; Χωρίς τα γυαλιά ηλίου του Matrix, δε δείχνει πιο spaced out από ποτέ; Ερωτήματα που θα κληθείτε να απαντήσετε κατά τη διάρκεια της ταινίας. Δεν ξέρω τι ακριβώς του βρήκαν οι δημιουργοί και κόλλησαν μαζί του, αλλά το ότι χρειάστηκε να μεταφέρουν όλη την ιστορία από το Λονδίνο (όπου αρχικά θα διαδραματιζόταν, όπως και στο κόμικ) στο Λος Άντζελες, επειδή ο πρωταγωνιστής δε μπορούσε με τίποτα να πετύχει πειστική βρετανική προφορά, λέει αρκετά. Άραγε ο Sting, στη φυσιογνωμία του οποίου είχε βασιστεί ο ήρωας του κόμικ, πώς να αισθάνεται τώρα;

Ωστόσο, το Constantine παίζει να είναι η πιο αποτελεσματική αντικαπνιστική προπαγάνδα που έχω δει. Με τον τρόπο που ρουφάει ο Keanu το τσιγάρο, και όλον αυτόν τον καπνό που κυκλοφορεί τριγύρω, μέχρι το διάλειμμα της προβολής είναι πιο πιθανό να σας έχει πιαστεί το στέρνο, παρά να έχετε χαρμανιάσει. Κι αυτό από ανθρωπιστικής απόψεως δεν είναι άσχημο.

Όπως και να ’χει, δεν αποκλείεται σε κάνα δυο χρόνια να διπλασίαζα τη βαθμολογία της ταινίας αν την ξαναέγραφα, μόνο και μόνο για το camp value και τις αμέτρητες κωμικές στιγμές που -άθελά της- προσφέρει.

Το Όνειρο του Σκύλου
(3/5)

Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Άγγελος Φραντζής, Σπύρος Κρίμπαλης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Άρης Σερβετάλης, Λίνα Σακκά, Πέγκυ Τρικαλιώτη

Μαγευτική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από τα μεθυστικά traveling της κάμερας στις πανέμορφα φωτογραφημένες ασχημογειτονιές της Αθήνας. Οι ζωές τεσσάρων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων, συνδέονται μέσα από τις ονειρικές διαδρομές του αφηγητή, και πλαισιώνονται από αρκετούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, σχετικά άσχετους με την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και πάλι όμορφα στημένους και χρησιμοποιημένους. Βέβαια δεν περνάει απαρατήρητο ότι η οργανική τους λειτουργία στο σενάριο του Άγγελου Φραντζή και του Σπύρου Κρίμπαλη, είναι να ωθούν την ιστορία προς το τέλος της, χωρίς να αναγκάζονται οι σεναριογράφοι να επικεντρωθούν στους κεντρικούς τους ήρωες και να τους στηρίξουν σεναριακά, αλλά πάλι έτσι δε γίνεται στα όνειρα; Οι χαρακτήρες δε χρειάζεται να εξελιχθούν, γιατί όλοι οι χαρακτήρες των ονείρων σου, δεν είναι παρά αντανακλάσεις κομματιών του εαυτού σου.

Αν και ο βασικός πυρήνας της πλοκής είναι δύο παράλληλα εξελισσόμενα love stories, συχνά-πυκνά ο Φραντζής ξεστρατίζει και παρακολουθεί διάφορες υποπλοκές που ελάχιστη σύνδεση έχουν με το στόρι, κι έτσι δε δίνεται ούτε αρκετός χώρος στην ιστορία να πάει κάπου, αλλά ούτε και στους τρεις σημαντικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς του ελληνικού κινηματογράφου-τηλεόρασης (Τρικαλιώτη, Μαρκουλάκης, Σερβετάλης, η Σακκά είναι επιπλέον και μια οπτασία) να αναπτύξουν ιδιαίτερα τις ικανότητές τους. Όμως η σταθερά σε υψηλά επίπεδα αισθητικής και αποτελεσματικότητας ατμοσφαιρικότητα, ο υπνωτιστικός ρυθμός και η φωτογραφία, καταφέρνουν να σχεδιάσουν την ονειρική νεφέλη που χρειάζεται η ταινία για να απορροφήσει τον θεατή, που εν τέλει καλείται να βρει και να εκτιμήσει την ομορφιά στην απλότητα των όσων παρακολουθεί, και να μην ξεχάσει ότι στο τέλος, όλα αυτά είναι ένα όνειρο.

«Καλώς ήρθατε στην 77η και τελευταία απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας». Προφητικός μάλλον για το τέλος της καριέρας του στη θέση του οικοδεσπότη των Όσκαρ, παρά για τα ίδια τα Όσκαρ, ο Chris Rock άνοιξε τη μεγάλη βραδιά με ένα από τα πιο μακροσκελή εναρκτήρια λογύδρια στην ιστορία του θεσμού, όπου σατίρισε (ή προσπάθησε να σατιρίσει) τον Bush, τη βιομηχανία παραγωγής και προώθησης αστέρων που είναι το Hollywood, και το ρατσισμό κατά των μαύρων και υπέρ των Εβραίων, που μετά βίας επέτρεψε να βγει στις αίθουσες το Passion of the Christ ενώ συνεχώς βομβαρδίζει τις αίθουσες με ταινίες που διακωμωδούν τους Aφροαμερικανούς. Συγχέοντας την κακία με την καυστικότητα, ο Rock έδωσε αρκετές αφορμές στους απαισιόδοξους που περίμεναν ότι ο μαύρος κωμικός θα είναι καταστροφή για τα Όσκαρ, να τρίψουν τα χέρια τους.

Η πιο άνευρη και επίπεδη εισαγωγή που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ακολουθήθηκε από έλλειψη εκπλήξεων, καθώς όλα τα βραβεία απονεμήθηκαν στα φαβορί (4 στα 4 τα προγνωστικά μας, απίστευτο ε;), με τον Aviator του Martin Scorsese να παίρνει τα 5 βραβεία είχε σίγουρα, και το Million Dollar Baby του Clint Eastwood προς το τέλος της βραδιάς να σαρώνει τους μεγάλους τίτλους. Ο Ελληνοαμερικανός Alexander Payne ανέβηκε για πρώτη φορά στο podium έχοντας ήδη δύο υποψηφιότητες πίσω του, για να παραλάβει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για το Sideways, ενώ ο Μάνος Χατζηδάκης έχασε το ρεκόρ του να είναι ο μόνος νικητής Όσκαρ τραγουδιού με μη αγγλόφωνο στίχο, όταν το φετινό αντίστοιχο Όσκαρ πήγε στο Al Oltro Lado Del Rio της ταινίας Diarios de Motocicleta.

Με το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου για την εκπληκτική ερμηνεία της Cate Blanchett ως Catherine Hepburn, καθώς κι αυτά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, των κοστουμιών, του μοντάζ και τις φωτογραφίας, ο Aviator μάζεψε τα περισσότερα αγαλματίδια της βραδιάς. Ωστόσο, με το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Ταινίας να πηγαίνει στο ψυχόδραμα του Clint, την Hillary Swank που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Morgan Freeman στο δεύτερο αντρικό, να σηκώνουν τα αντίστοιχα βραβεία, δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς, ότι ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν το Million Dollar Baby. Όσο για τον Marty… better luck next time.

Τα βραβεία στις 8 μεγάλες κατηγορίες, πήγαν στους:
Α’ Ανδρικός: Jamie Foxx / RAY
Β’ Ανδρικός: Morgan Freeman / M$B
Α’ Γυναικείος: Hillary Swank / M$B
Β’ Γυναικείος: Cate Blanchett / THE AVIATOR
Πρωτότυπο Σενάριο: Charlie Kauffman / ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND
Σκηνοθεσίας: Clint Eastwood / M$B
Ταινίας: Μ$Β
Ξενόγλωσσης Ταινίας: MAR ADENTRO

The Machinist – Ο Άγρυπνος
(3/5)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson
Σενάριο: Scott Kosar
Παίζουν: Christian Bale, Jennifer Jason Leigh, Aitana Sanchez-Gijon

Ένας εργάτης εργοστασίου, αρχίζει να αμφισβητεί την ψυχική του ισορροπία, όταν λόγω χρόνιας αϋπνίας και κακής διατροφής το μυαλό του αρχίζει να του παίζει περίεργα παιχνίδια, και να του θολώνει την πραγματικότητα.

Ατμοσφαιρικό, υποβλητικό, εξαιρετικά φωτογραφημένο από τον Xavi Giminez, και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο από τον Brad Anderson, αλλά ελλειπτικά γραμμένο από τον σεναριογράφο Scott Kosar, το Machinist έχει ένα πολύ μεγάλο ατού, που διαγράφει το τεμπέλικο κι ασυνεπές φινάλε του: έναν πρωταγωνιστή που τρεφόταν με ένα μήλο και μια κονσέρβα τόνο την ημέρα για ένα μήνα, προκειμένου να χάσει τα 30 κιλά που απαιτούσε ο ρόλος.

Ο 30χρονος βρετανός ηθοποιός, που αν δεν θυμάστε από το Velvet Goldmine, ή το American Psycho, σίγουρα θα προσέξατε στο Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, βρίσκεται καιρό τώρα σε πορεία εκτόξευσης προς το stardom. Εδώ όμως, θα έχετε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσετε σε πραγματικό ρεσιτάλ τόσο αφοσίωσης στο ρόλο, όσο και ερμηνείας. Και τι ειρωνεία, κάνει την καλύτερη εμφάνισή του, σε αυτό που μάλλον θα είναι η τελευταία του ανεξάρτητη ταινία, μιας και ήδη έχει φορέσει τη μάσκα του Batman.

Ο Bale είναι το δυνατότερο χαρτί της ταινίας, σε μια πολυεπίπεδη, στιβαρή ερμηνεία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν αρχίσει να κερδίζει πολλά βραβεία πολύ σύντομα, πολύ φοβάμαι ότι θα χάσω τον ύπνο μου.

Πριν ενάμιση μήνα περίπου, πριν καν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, το φαβορί ήταν ένα, μοναδικό κι ακλόνητο: ο Aviator του Scorsese θα έκανε το αδιαμφισβήτητο double σκηνοθεσίας και ταινίας, και θα έπαιζε σκληρά και στο μοντάζ, και στην κινηματογράφηση, και στη σκηνογραφία. Μετά όμως, τα προγνωστικά άλλαξαν. Ο τελευταίος ήρωας της Άγριας Δύσης εξαπέλυσε το Million Dollar Baby, του οποίου το αδυσώπητο ντιρέκτ έβγαλε σχεδόν knock out τον Ιπτάμενο Κροίσο. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας είχε βρεθεί σε τόσο σκληρά αντιμαχόμενο δίπολο.

Συνήθως, σημαντικός μπούσουλας για την κατεύθυνση που θα πάρει το αγαλματάκι της ταινίας είναι το βραβείο του Σωματείου των Ηθοποιών, του SAG, δεδομένου του ότι το Σωματείο Ηθοποιών αποτελεί την πιο πολυάριθμη ομάδα όλων των ειδικοτήτων που αποτελούν την Ακαδημία, καθώς και του ότι γι’ αυτήν την κατηγορία (και μόνο), ψηφίζουν όλα τα μέλη της Ακαδημίας, απ’ όλες τις ειδικότητες. Φέτος, το βραβείο των Ηθοποιών πήγε στο Sideways, γεγονός που άφησε τα πράγματα λίγο ξεκρέμαστα.

Αν και το Sideways είναι βέβαια κι αυτό υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία, εντάξει, ας είμαστε σοβαροί, οι πιθανότητές του να βραβευτεί είναι μηδαμινές, όπως άλλωστε και του Finding Neverland και του Ray που συμπληρώνει την πεντάδα.

Από ‘κει κι έπειτα -αν και πολλά θα κριθούν και από το ποιος θα σηκώσει τελικά το βραβείο σκηνοθεσίας- τα ενδεχόμενα είναι δύο: το SAG να επιμείνει στο μεθυστικό road movie του Payne αδρανοποιώντας τις ψήφους του, και να αφήσει τους υπόλοιπους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, οπότε ένα άλλο σημαντικό κριτήριο μπαίνει στο παιχνίδι. Το βραβείο των μοντέρ, επίσης σημαντικός δείκτης για το ποια ταινία θα θεωρηθεί η καλύτερη της χρονιάς. Έτσι, η βράβευση του Aviator από το σωματείο των μοντέρ, σε συνδυασμό με το ότι μάλλον ο Scorsese θα έχει χάσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, μπορεί να τον ανεβάσουν στο βάθρο μαζί με τον DiCaprio, τον Michael Mann, και τους υπόλοιπους παραγωγούς της ταινίας. Το άλλο ενδεχόμενο είναι το SAG να θεωρήσει ότι επιτέλεσε το καθήκον του με το Sideways στα δικά του βραβεία, και να ψηφίσει την ταινία ενός δικού του παιδιού, του Clint Eastwood. Αλλά επειδή μου αρέσει η απλότητα, το ένστικτό μου μού λέει ότι ο Clint πρέπει να αρχίσει να προβάρει χαμόγελο για double και οι παραγωγοί του Μωρού του, να κινήσουν για το podium…

Super Size Me
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Morgan Spurlock
Σενάριο: Morgan Spurlock
Παίζουν: Morgan Spurlock

Υπάρχει ένα ανέκδοτο για έναν τυφλό που πηγαίνει πρώτη φορά στο Τέξας, και μαθαίνει από πρώτο χέρι ότι «τα πάντα στο Τέξας, είναι μεγαλύτερα.» Το δράμα του –και το punch line του ανέκδοτου- έρχεται όταν ο τυφλός πέφτει στην πισίνα του ξενοδοχείου και πανικοβάλλεται στην ιδέα ότι έπεσε στην τουαλέτα.

Κάτι αντίστοιχο και με ακόμη πιο διασκεδαστικό τρόπο, αποδεικνύει ο Morgan Spurlock για όλη την Αμερική, στο ενδιαφέρον και σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του, Super Size Me, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε μια από τις πιο επικίνδυνες παθογένειες των ΗΠΑ, την παχυσαρκία.

Το «πείραμα» έχει ως εξής: χαίρων άκρας υγείας τριαντάρης, θέλοντας να δει επί του πρακτέου πόσο επικίνδυνες για την υγεία είναι οι διατροφικές συνήθειες των Αμερικανών και πώς αυτές συνδέονται με την εφηβική παχυσαρκία, αποφασίζει να τραφεί για έναν ολόκληρο μήνα αποκλειστικά και μόνο με ήδη από το μενού της μεγαλύτερης αλυσίδας fast food της χώρας του, τα McDonald’s. Έμπνευση του Spurlock για το ντοκιμαντέρ του, η μήνυση που υπέβαλαν δύο υπέρβαρα κορίτσια εναντίον της συγκεκριμένης αλυσίδας. Πειραματόζωό του, ο ίδιος του ο εαυτός. Κανόνες, να τρώει τρία γεύματα την ημέρα, και να παίρνει την Super Size μερίδα κάθε φορά που του την προτείνουν οι υπάλληλοι, αλλά μόνο τότε.

Οι πρώτες μέρες περνούν σχετικά ομαλά, με τον ίδιο να ανακαλύπτει τη μαγεία του junk food και την κοπέλα του, φανατική χορτοφάγο, να αντιδρά στα γεύματά του με εκφράσεις αηδίας. Τα κολατσιά του συνοδεύονται από ταξίδια σε διάφορες γωνίες τις Αμερικής, και οι περιπέτειές του διανθίζονται με διάφορα ενδιαφέροντα στατιστικά, διασκεδαστικές συνεντεύξεις και αστεία trivia, όπως ο τύπος που τρέφεται επίσης αποκλειστικά και μόνο με Big Mac.

Κάπου στα μισά όμως, το χαμόγελο του Roland MacDonald αρχίζει να αποκτά εφιαλτική υφή, καθώς ο Spurlock αρχίζει να παίρνει βάρος με απίστευτους ρυθμούς, η χοληστερίνη του εκτοξεύεται στα ύψη και το συκώτι του αρχίζει να εξαφανίζεται. Οι ειδικοί που τον παρακολουθούν τακτικά και καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος, έντρομοι μπροστά στα αποτελέσματα των εξετάσεών του, αρχίζουν να τον παρακαλούν να σταματήσει όσο είναι ακόμη ζωντανός!

Κάτι τέτοια ντοκιμαντέρ, είναι ο λόγος που ευχαριστούμε τον Michael Moore που άνοιξε το δρόμο σε όποιον έχει μια κάμερα και τραβάει, να βρίσκει και αίθουσες να το προβάλλει. Τα αδιαμφισβήτητα, επιστημονικά τεκμηριωμένα αποτελέσματα του πειράματος του Spurlock σε συνδυασμό με τις εικόνες, δεν αφήνουν όχι χώρο για αμφιβολίες ρεαλισμού, αλλά ούτε καν για επιδόρπιο. Αν είχατε σκοπό να τσιμπήσετε κάτι στα γρήγορα μετά την προβολή, μάλλον ξανασκεφτείτε το.