Interpreter, The - Review
The Interpreter
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Sydney Pollack
Σενάριο: Charles Randolph, Scott Frank, Steven Zaillian
Παίζουν: Nicole Kidman, Sean Penn, Catherine Keener
Ταινίες σαν ετούτη εδώ, είναι ικανές να σου αποκαλύψουν πόσο κατά διαόλου πάνε τα πράματα με τους νεαρούς σκηνοθέτες που τσιμπάει το Hollywood απ’ το MTV και τους βάζει στα τιμόνια των περιπετειών και των θρίλερ.
Πολιτικές ίντριγκες και δολοπλοκίες ξεδιπλώνονται στους στενούς διαδρόμους του μεγάρου του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη -που για πρώτη φορά ανοίγει τις πόρτες του για κινηματογραφικά συνεργεία (στο παρελθόν είχε αρνηθεί να το κάνει για τον Hitchcock)- όταν μια διερμηνέας (Nicole Kidman) τυχαίνει να κρυφακούσει διάλογο για το σχεδιασμό της δολοφονίας ενός Αφρικανού πολιτικού ηγέτη, που μεταξύ μας πολλοί στον ΟΗΕ θα ήθελαν να βγει εκτός. Σύντομα δύο εδικοί πράκτορες (Sean Penn, Catherine Keener) καταφθάνουν για να διαχειριστούν την κατάσταση, ενώ μια από τις αρμοδιότητές τους είναι και το να δουν πόσο και πώς εμπλέκεται στην όλη ιστορία και η ίδια η πληροφοριοδότης τους.
Ο Sydney Pollack, μετά από 6 χρόνια αποχής από την ενεργό δράση, επιστρέφει στη φόρμα που τον ανέδειξε, για να μας ξαναθυμίσει γιατί λατρεύτηκε. Ο άνθρωπος όχι μόνο δείχνει πως ξέρει τι κάνει, αλλά το κάνει και τόσο καλά, που αν έχεις συνηθίσει λίγο σ’ όλες αυτές τις μπουρδίτσες που κυκλοφορούν στα multiplex, με τη Διερμηνέα του μπορεί να πάθεις σοκ.
Εκπληκτική σκηνοθεσία με γρήγορο μοντάζ και νευρικές εναλλαγές πλάνων, εκείνη η μαγική σκηνή στο λεωφορείο που δείχνει πως μπορούν να τινάξουν στον αέρα τα κλισέ οι βιρτουόζοι όταν έχουν κέφια, αλλά και στιγμές που οι ρυθμοί πέφτουν για να αναδειχθεί η αξία των καλών διαλόγων (και) σ’ αυτού του είδους τις ταινίες και οι ικανότητες των πρωταγωνιστών. Μ’ αυτό το σφιχτό πολιτικό θρίλερ, ο Pollack μπορεί να μην επανεφευρίσκει τον τροχό, όμως μας θυμίζει πώς θα έπρεπε να κυλάει.
(3.5/5)Σκηνοθεσία: Sydney Pollack
Σενάριο: Charles Randolph, Scott Frank, Steven Zaillian
Παίζουν: Nicole Kidman, Sean Penn, Catherine Keener
Ταινίες σαν ετούτη εδώ, είναι ικανές να σου αποκαλύψουν πόσο κατά διαόλου πάνε τα πράματα με τους νεαρούς σκηνοθέτες που τσιμπάει το Hollywood απ’ το MTV και τους βάζει στα τιμόνια των περιπετειών και των θρίλερ.
Πολιτικές ίντριγκες και δολοπλοκίες ξεδιπλώνονται στους στενούς διαδρόμους του μεγάρου του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη -που για πρώτη φορά ανοίγει τις πόρτες του για κινηματογραφικά συνεργεία (στο παρελθόν είχε αρνηθεί να το κάνει για τον Hitchcock)- όταν μια διερμηνέας (Nicole Kidman) τυχαίνει να κρυφακούσει διάλογο για το σχεδιασμό της δολοφονίας ενός Αφρικανού πολιτικού ηγέτη, που μεταξύ μας πολλοί στον ΟΗΕ θα ήθελαν να βγει εκτός. Σύντομα δύο εδικοί πράκτορες (Sean Penn, Catherine Keener) καταφθάνουν για να διαχειριστούν την κατάσταση, ενώ μια από τις αρμοδιότητές τους είναι και το να δουν πόσο και πώς εμπλέκεται στην όλη ιστορία και η ίδια η πληροφοριοδότης τους.
Ο Sydney Pollack, μετά από 6 χρόνια αποχής από την ενεργό δράση, επιστρέφει στη φόρμα που τον ανέδειξε, για να μας ξαναθυμίσει γιατί λατρεύτηκε. Ο άνθρωπος όχι μόνο δείχνει πως ξέρει τι κάνει, αλλά το κάνει και τόσο καλά, που αν έχεις συνηθίσει λίγο σ’ όλες αυτές τις μπουρδίτσες που κυκλοφορούν στα multiplex, με τη Διερμηνέα του μπορεί να πάθεις σοκ.Εκπληκτική σκηνοθεσία με γρήγορο μοντάζ και νευρικές εναλλαγές πλάνων, εκείνη η μαγική σκηνή στο λεωφορείο που δείχνει πως μπορούν να τινάξουν στον αέρα τα κλισέ οι βιρτουόζοι όταν έχουν κέφια, αλλά και στιγμές που οι ρυθμοί πέφτουν για να αναδειχθεί η αξία των καλών διαλόγων (και) σ’ αυτού του είδους τις ταινίες και οι ικανότητες των πρωταγωνιστών. Μ’ αυτό το σφιχτό πολιτικό θρίλερ, ο Pollack μπορεί να μην επανεφευρίσκει τον τροχό, όμως μας θυμίζει πώς θα έπρεπε να κυλάει.
Sideways' side effects
"If anyone orders merlot, I'm leaving. I am not drinking any fuckin' merlot."
About halfway through the wine-loving buddy movie "Sideways," the film's main character shows shocking disdain for merlot, America's most popular varietal of red wine. It was a throwaway line that the movie's writers didn't think would generate much reaction from audiences, but now merlot, a drinkable and uncomplicated Everyman's red, is fighting to be cool again. Its sales growth sputtered a bit when the movie came out and it's been the butt of jokes among the wine-savvy.
On the flip side, in the wake of the success of "Sideways," sales of pinot noir jumped 15 percent in the three months ended Jan. 15, according to ACNielsen. Retailers and wineries, pushing pinot with all kinds of "Sideways" tie-ins, say the movie has prompted the biggest buzz in the wine industry since a 1991 "60 Minutes" program touted the health benefits of red wine.
About halfway through the wine-loving buddy movie "Sideways," the film's main character shows shocking disdain for merlot, America's most popular varietal of red wine. It was a throwaway line that the movie's writers didn't think would generate much reaction from audiences, but now merlot, a drinkable and uncomplicated Everyman's red, is fighting to be cool again. Its sales growth sputtered a bit when the movie came out and it's been the butt of jokes among the wine-savvy.
On the flip side, in the wake of the success of "Sideways," sales of pinot noir jumped 15 percent in the three months ended Jan. 15, according to ACNielsen. Retailers and wineries, pushing pinot with all kinds of "Sideways" tie-ins, say the movie has prompted the biggest buzz in the wine industry since a 1991 "60 Minutes" program touted the health benefits of red wine.
Robots - Review
Robots
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Chris Wedge, Carlos Saldanha
Σενάριο: Lowell Ganz, Babaloo Mandel
Ακούγονται: Ewan McGregor, Robin Williams, Halle Berry
Έχουμε τα τελευταία χρόνια συνηθίσει τα animation να μας έρχονται από δύο μόνο εταιρείες (τους κολοσσούς του χώρου Pixar και Dreamworks), που όταν κάτι χρωματιστό και τρισδιάστατο έχει άλλη φίρμα, αποσυντονιζόμαστε λίγο. Αν και η Fox είχε κάνει αίσθηση (αδικαιολόγητη κατά τη γνώμη μου) πριν μερικά χρόνια με το Ice Age, γενικά η μικρή παράδοση των τρίτων εταιρειών και άρα το μικρό team στο animation, δικαιολογούν μάλλον τη σπάνια παρουσία τους. Αν όμως είναι να μας δίνουν και ταινίες σαν το Robots, αξίζει η αναμονή.
Η ιστορία θέλει τον Rodney (Ewan McGregor), νεαρό ρομπότ με έφεση στις εφευρέσεις, να ταξιδεύει στη Robot City γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες, που στραπατσάρονται όταν στη θέση του Bigweld (Mel Brooks), του ιδεαλιστή διευθυντή της (μοναδικής και παντοδύναμης) εταιρείας παρασκευής ρομπότ και εξαρτημάτων και ίνδαλμα του Rodney, βρίσκει τον Ratchet (Greg Kinnear), γλοιώδες καπιταλιστικό ρομπότ, που θέλει να αντικαταστήσει τα εξαρτήματα από τις πιο ντιζαϊνάτες και (άρα ακριβότερες) αναβαθμίσεις. Στο σχέδιό του να αλλάξει τα εμπορικά δεδομένα βοηθά η υποχθόνια μητέρα του (Jim Broadbent), που σε μια χωματερή καταστρέφει όλα τα διαθέσιμα στην αγορά εξαρτήματα. Όμως ο Rodney, μαζί με μια ομάδα παράνομων περιθωριακών, των λεγόμενων outmodes, αποφασίζει να επαναφέρει τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Εκεί που ο Asimov συναντά τον Dickens λοιπόν, η δύναμη των ονείρων και το θάρρος να τα κυνηγήσουμε γίνεται ο κύριος άξονας γύρω από τον οποίον περιστρέφεται η ταινία, ενώ ένα σωρό άλλα ιδανικά όπως η φιλία, η συντροφικότητα και η αγαθή καρδιά, αναδεικνύονται με αξιοζήλευτη διακριτικότητα. Τέτοια που όχι μόνο επιτρέπει στους γονείς να απολαύσουν τους απύθμενα διασκεδαστικούς χαρακτήρες (κορυφαίος φυσικά αυτός του Robin Williams) και τους πανέξυπνους διάλογους –οι οποίοι απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτούς, ιδίως αν είναι αρκετά καλοί γνώστες της αγγλικής για να πιάσουν τα λεκτικά αστεία που δύσκολα περνάνε στη μετάφραση-, αλλά μπορεί να τους φτάσει και στο σημείο να συγκινηθούν από τα αγνά μηνύματα που η ταινία περνάει στα παιδάκια τους.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό και αναζωογονητικό στο χιούμορ του Robots, είναι ότι δε χρειάζεται απαραίτητα κινηματογραφικές αναφορές και νύξεις σε current events για να ξεδιπλωθεί, στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει και διαχρονικότητα στην ταινία, αν δεν ήταν στην ουσία ένα επαναλαμβανόμενο –παρ’ ότι με εφευρετικότητα και φαντασία- αστείο, σχετικά με το πώς «μεταφράζεται» η ανθρώπινη πραγματικότητα σε όρους της ρομποτικής.
Όσο για τις γραμμές της Fox, αυτές μπορεί να μην έχουν τη φινέτσα της Pixar και τα ρομπότ της να μην είναι τόσο γλυκούλικα όσο τα ζουζούνια της Dreamworks, αλλά είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας, όπως η αρχιτεκτονική των κτηρίων, η διαρρύθμιση της πόλης των ρομπότ και οι φουτουριστικές συγκοινωνίες της (αυτό πρέπει να το δείτε για να το καταλάβετε). Ιδίως μέσα στον roller-coaster ρυθμό που κινούνται όλα.
(3.5/5)Σκηνοθεσία: Chris Wedge, Carlos Saldanha
Σενάριο: Lowell Ganz, Babaloo Mandel
Ακούγονται: Ewan McGregor, Robin Williams, Halle Berry
Έχουμε τα τελευταία χρόνια συνηθίσει τα animation να μας έρχονται από δύο μόνο εταιρείες (τους κολοσσούς του χώρου Pixar και Dreamworks), που όταν κάτι χρωματιστό και τρισδιάστατο έχει άλλη φίρμα, αποσυντονιζόμαστε λίγο. Αν και η Fox είχε κάνει αίσθηση (αδικαιολόγητη κατά τη γνώμη μου) πριν μερικά χρόνια με το Ice Age, γενικά η μικρή παράδοση των τρίτων εταιρειών και άρα το μικρό team στο animation, δικαιολογούν μάλλον τη σπάνια παρουσία τους. Αν όμως είναι να μας δίνουν και ταινίες σαν το Robots, αξίζει η αναμονή.
Η ιστορία θέλει τον Rodney (Ewan McGregor), νεαρό ρομπότ με έφεση στις εφευρέσεις, να ταξιδεύει στη Robot City γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες, που στραπατσάρονται όταν στη θέση του Bigweld (Mel Brooks), του ιδεαλιστή διευθυντή της (μοναδικής και παντοδύναμης) εταιρείας παρασκευής ρομπότ και εξαρτημάτων και ίνδαλμα του Rodney, βρίσκει τον Ratchet (Greg Kinnear), γλοιώδες καπιταλιστικό ρομπότ, που θέλει να αντικαταστήσει τα εξαρτήματα από τις πιο ντιζαϊνάτες και (άρα ακριβότερες) αναβαθμίσεις. Στο σχέδιό του να αλλάξει τα εμπορικά δεδομένα βοηθά η υποχθόνια μητέρα του (Jim Broadbent), που σε μια χωματερή καταστρέφει όλα τα διαθέσιμα στην αγορά εξαρτήματα. Όμως ο Rodney, μαζί με μια ομάδα παράνομων περιθωριακών, των λεγόμενων outmodes, αποφασίζει να επαναφέρει τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Εκεί που ο Asimov συναντά τον Dickens λοιπόν, η δύναμη των ονείρων και το θάρρος να τα κυνηγήσουμε γίνεται ο κύριος άξονας γύρω από τον οποίον περιστρέφεται η ταινία, ενώ ένα σωρό άλλα ιδανικά όπως η φιλία, η συντροφικότητα και η αγαθή καρδιά, αναδεικνύονται με αξιοζήλευτη διακριτικότητα. Τέτοια που όχι μόνο επιτρέπει στους γονείς να απολαύσουν τους απύθμενα διασκεδαστικούς χαρακτήρες (κορυφαίος φυσικά αυτός του Robin Williams) και τους πανέξυπνους διάλογους –οι οποίοι απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτούς, ιδίως αν είναι αρκετά καλοί γνώστες της αγγλικής για να πιάσουν τα λεκτικά αστεία που δύσκολα περνάνε στη μετάφραση-, αλλά μπορεί να τους φτάσει και στο σημείο να συγκινηθούν από τα αγνά μηνύματα που η ταινία περνάει στα παιδάκια τους.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό και αναζωογονητικό στο χιούμορ του Robots, είναι ότι δε χρειάζεται απαραίτητα κινηματογραφικές αναφορές και νύξεις σε current events για να ξεδιπλωθεί, στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει και διαχρονικότητα στην ταινία, αν δεν ήταν στην ουσία ένα επαναλαμβανόμενο –παρ’ ότι με εφευρετικότητα και φαντασία- αστείο, σχετικά με το πώς «μεταφράζεται» η ανθρώπινη πραγματικότητα σε όρους της ρομποτικής.Όσο για τις γραμμές της Fox, αυτές μπορεί να μην έχουν τη φινέτσα της Pixar και τα ρομπότ της να μην είναι τόσο γλυκούλικα όσο τα ζουζούνια της Dreamworks, αλλά είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας, όπως η αρχιτεκτονική των κτηρίων, η διαρρύθμιση της πόλης των ρομπότ και οι φουτουριστικές συγκοινωνίες της (αυτό πρέπει να το δείτε για να το καταλάβετε). Ιδίως μέσα στον roller-coaster ρυθμό που κινούνται όλα.
Garden State - Review
Garden State
(3,5/5)
Σκηνοθεσία: Zach Braff
Σενάριο: Zach Braff
Παίζουν: Zach Braff, Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Ian Holm
Λοιπόν, να κάτι που δε βλέπουμε να συμβαίνει συχνά στο Hollywood. Νεαρός ηθοποιός, ανερχόμενο αστέρι και πρωταγωνιστής επιτυχημένης τηλεοπτικής κωμικής σειράς, μαζεύει τους πρώτους του μισθούς και πάει και γυρίζει την ολόδική του ταινία.
Ο Zach Braff, που έχει φτιάξει το όνομά του στην Αμερική με το sitcom Scrubs –απ’ τα ελάχιστα που τα πάνε καλά και με τους κριτικούς αυτήν την περίοδο- γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και κάνει και την παραγωγή μιας ρομαντικής δραματικής κομεντί γι’ αυτήν την περίεργη σέκτα ανθρώπων που τους πιάνει κατάθλιψη στην ιδέα ότι πρέπει να επιστρέψουν στο πατρικό τους στην επαρχία. Δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά πιστέψτε με, ξέρω κι εγώ μερικούς τέτοιους. Έναν μάλιστα, τον βλέπω κάθε φορά που ξυρίζομαι.
Αν και ο ίδιος είναι υπεραρκετός για να γεμίσει την οθόνη, μ’ αυτή τη μειλίχια μελαγχολία στο πρόσωπο και το αυτοκτονικό «ωχ παρατήστε με» στο βλέμμα, στο πλευρό του σύντομα εμφανίζεται η πανέμορφη Natalie Portman στο πιο γλυκό και ερωτεύσιμό της μέχρι τώρα, και σύντομα τριγύρω του αρχίζουν να εμφανίζονται ένα σωρό άλλοι υπέροχοι νεαροί ηθοποιοί που κλέβουν μερικές σκηνές από ‘δω κι από ‘κει. Και φυσικά υπάρχει κι ο Ian Holm στο ρόλο του πατέρα.
Να επανέλθουμε όμως στον Braff, που είναι και ο πρωταγωνιστής. Το πρόβλημα του χαρακτήρα του, του Andrew, ξεκινάει από τις τύψεις που αισθανόταν από παιδί, όταν προκάλεσε το ατύχημα που άφησε ανάπηρη τη μητέρα του, αλλά κι ο ψυχίατρος πατέρας του δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα, αντιθέτως τον έκλεισε ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, καταδικάζοντάς τον σε αιώνια τριπάκια λιθίου. Τα χρόνια έχουν περάσει, ο Andrew έχει μετακομίσει στο Hollywood με το όνειρο να γίνει ηθοποιός (βέβαια δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά, όλοι τον θυμούνται για το ρόλο του ως καθυστερημένου ποδοσφαιριστή), και τώρα που η μητέρα του πέθανε, πρέπει να επιστρέψει για την κηδεία. Έτσι, γνωρίζει τη Sam, ίσως το μόνο κορίτσι που θα μπορούσε να είναι πιο περίεργο κι απ’ αυτόν, και σε μια από τις πιο τρυφερές ρομαντικές συναντήσεις που έχουν απαθανατιστεί σε φιλμ, κάνουν κλικ. Η Sam, που είναι πανέμορφη, πολύ εκδηλωτική, ανοιχτή, έξυπνη, πανέμορφη, αστεία, τρυφερή και φυσικά, πανέμορφη, είναι αρκετή για να του αλλάξει τη ζωή. Και η χημεία μεταξύ τους, είναι εκπληκτική.
Ένα γλυκό αλλά και τόσο εκκεντρικό όσο και οι πρωταγωνιστές του love story αρχίζει να αναπτύσσεται, καθώς περίεργοι χαρακτήρες από τα παιδικά χρόνια του Andrew εμφανίζονται για να το εμπλουτίσουν. Αν και ο Peter Sarsgaard (που αναδεικνύεται σε έναν από τους καλύτερους νέους καρατερίστες της Αμερικής) είναι ο βασικός δευτερορολίτης της ταινίας, ο αγαπημένος μου είναι ένας τύπος που έβγαλε ένα σκασμό λεφτά εφευρίσκοντας το «αθόρυβο βέλκρο»!
Με ιδανικό ρυθμό, αξιαγάπητους χαρακτήρες, σκηνοθετική δεξιοτεχνία που αναδεικνύει μαγευτικές λεπτομέρειες, σωστές δόσεις συγκίνησης και σκοτεινού χιούμορ, η μαγεία της ταινίας κρύβεται τόσο στην απλότητά της, όσο και στην ικανότητα του δημιουργού της να ξεφύγει απ’ όλες τις παγίδες του είδους, απ’ την αρχή, μέχρι το αμφιλεγόμενα happy φινάλε.
Το Garden State είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που σε κάνουν να αισθάνεσαι αυτή τη ζεστασιά μέσα σου, αυτές που συνήθως τους κρεμάνε την ταμπέλα “feel-good”. Μόνο που τις ξεπερνά, γιατί είναι η πιο σκοτεινή κι αντισυμβατική απ’ όλες τους.
(3,5/5)Σκηνοθεσία: Zach Braff
Σενάριο: Zach Braff
Παίζουν: Zach Braff, Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Ian Holm
Λοιπόν, να κάτι που δε βλέπουμε να συμβαίνει συχνά στο Hollywood. Νεαρός ηθοποιός, ανερχόμενο αστέρι και πρωταγωνιστής επιτυχημένης τηλεοπτικής κωμικής σειράς, μαζεύει τους πρώτους του μισθούς και πάει και γυρίζει την ολόδική του ταινία.
Ο Zach Braff, που έχει φτιάξει το όνομά του στην Αμερική με το sitcom Scrubs –απ’ τα ελάχιστα που τα πάνε καλά και με τους κριτικούς αυτήν την περίοδο- γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και κάνει και την παραγωγή μιας ρομαντικής δραματικής κομεντί γι’ αυτήν την περίεργη σέκτα ανθρώπων που τους πιάνει κατάθλιψη στην ιδέα ότι πρέπει να επιστρέψουν στο πατρικό τους στην επαρχία. Δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά πιστέψτε με, ξέρω κι εγώ μερικούς τέτοιους. Έναν μάλιστα, τον βλέπω κάθε φορά που ξυρίζομαι.Αν και ο ίδιος είναι υπεραρκετός για να γεμίσει την οθόνη, μ’ αυτή τη μειλίχια μελαγχολία στο πρόσωπο και το αυτοκτονικό «ωχ παρατήστε με» στο βλέμμα, στο πλευρό του σύντομα εμφανίζεται η πανέμορφη Natalie Portman στο πιο γλυκό και ερωτεύσιμό της μέχρι τώρα, και σύντομα τριγύρω του αρχίζουν να εμφανίζονται ένα σωρό άλλοι υπέροχοι νεαροί ηθοποιοί που κλέβουν μερικές σκηνές από ‘δω κι από ‘κει. Και φυσικά υπάρχει κι ο Ian Holm στο ρόλο του πατέρα.
Να επανέλθουμε όμως στον Braff, που είναι και ο πρωταγωνιστής. Το πρόβλημα του χαρακτήρα του, του Andrew, ξεκινάει από τις τύψεις που αισθανόταν από παιδί, όταν προκάλεσε το ατύχημα που άφησε ανάπηρη τη μητέρα του, αλλά κι ο ψυχίατρος πατέρας του δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα, αντιθέτως τον έκλεισε ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, καταδικάζοντάς τον σε αιώνια τριπάκια λιθίου. Τα χρόνια έχουν περάσει, ο Andrew έχει μετακομίσει στο Hollywood με το όνειρο να γίνει ηθοποιός (βέβαια δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά, όλοι τον θυμούνται για το ρόλο του ως καθυστερημένου ποδοσφαιριστή), και τώρα που η μητέρα του πέθανε, πρέπει να επιστρέψει για την κηδεία. Έτσι, γνωρίζει τη Sam, ίσως το μόνο κορίτσι που θα μπορούσε να είναι πιο περίεργο κι απ’ αυτόν, και σε μια από τις πιο τρυφερές ρομαντικές συναντήσεις που έχουν απαθανατιστεί σε φιλμ, κάνουν κλικ. Η Sam, που είναι πανέμορφη, πολύ εκδηλωτική, ανοιχτή, έξυπνη, πανέμορφη, αστεία, τρυφερή και φυσικά, πανέμορφη, είναι αρκετή για να του αλλάξει τη ζωή. Και η χημεία μεταξύ τους, είναι εκπληκτική.Ένα γλυκό αλλά και τόσο εκκεντρικό όσο και οι πρωταγωνιστές του love story αρχίζει να αναπτύσσεται, καθώς περίεργοι χαρακτήρες από τα παιδικά χρόνια του Andrew εμφανίζονται για να το εμπλουτίσουν. Αν και ο Peter Sarsgaard (που αναδεικνύεται σε έναν από τους καλύτερους νέους καρατερίστες της Αμερικής) είναι ο βασικός δευτερορολίτης της ταινίας, ο αγαπημένος μου είναι ένας τύπος που έβγαλε ένα σκασμό λεφτά εφευρίσκοντας το «αθόρυβο βέλκρο»!
Με ιδανικό ρυθμό, αξιαγάπητους χαρακτήρες, σκηνοθετική δεξιοτεχνία που αναδεικνύει μαγευτικές λεπτομέρειες, σωστές δόσεις συγκίνησης και σκοτεινού χιούμορ, η μαγεία της ταινίας κρύβεται τόσο στην απλότητά της, όσο και στην ικανότητα του δημιουργού της να ξεφύγει απ’ όλες τις παγίδες του είδους, απ’ την αρχή, μέχρι το αμφιλεγόμενα happy φινάλε.Το Garden State είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που σε κάνουν να αισθάνεσαι αυτή τη ζεστασιά μέσα σου, αυτές που συνήθως τους κρεμάνε την ταμπέλα “feel-good”. Μόνο που τις ξεπερνά, γιατί είναι η πιο σκοτεινή κι αντισυμβατική απ’ όλες τους.
Jacket, The - Review
The Jacket – Η τελευταία φορά που πέθανα
(1,5/5)
Σκηνοθεσία: John Maybury
Σενάριο: Massy Tadjenin
Παίζουν: Adrien Brody, Keira Knightley, Kris Kristofferson
Είναι λίγες οι φορές που τόσο νωρίς σε μια ταινία ακούς μια τόσο προφητική συμβουλή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όσο στο The Jacket με την παραίνεση της Keira Knigthley που στο τέταρτο επάνω αρχίζει να κραυγάζει “Get out!”
Ο Adrien Brody είναι αμερικανός πεζοναύτης που στον Πόλεμο του Κόλπου τρώει σφαίρα κατακούτελα. Αυτή, είναι η «πρώτη φορά» που πεθαίνει. Λίγα λεπτά αργότερα, ανασταίνεται, μεταφέρεται στην πατρίδα, και περπατάει στους χιονισμένους δρόμους της Αμερικής. Βοηθάει ένα κοριτσάκι και τη μητέρα της που έχουν προβλήματα με το αμάξι, μετά κάνει ωτοστόπ, μπλέκεται σε φόνο αστυνομικού, και καταλήγει σε ψυχιατρικό άσυλο for the criminally insane. Εκεί του εφαρμόζουν μια πρωτότυπη σωφρονιστική μέθοδο, που περιλαμβάνει τρομπάρισμα με φάρμακα, έναν ζουρλομανδύα (το εν λόγω jacket), και ένα συρτάρι νεκροτομείου. Που να ‘ξεραν οι θεράποντες, ότι η μέθοδος αυτή δίνει τη δυνατότητα στον ασθενή τους να βολτάρει στο μέλλον… Ο Brody λοιπόν, απ’ το ‘92 πάει στο 2007, βρίσκει τη μικρή που είχε βοηθήσει –η οποία έχει μεταλλαχθεί στην Keira Knightley, οπότε προκύπτει και το απαραίτητο love story-, και μαθαίνει ότι σε τέσσερις μέρες (απ’ αυτές του ‘92) θα πεθάνει. Βέβαια, αντί να προσπαθήσει να το αποτρέψει, περνάει όλες τις μέρες του πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο και προσπαθώντας να μάθει το πώς θα γίνει –ή το πώς έγινε, εξαρτάται από πού το βλέπει κανείς.
Ο σεναριογράφος, που φαίνεται να έχει αντλήσει έμπνευση τόσο από το βιβλίο «10 Τρόποι να Αντιγράψετε τους 12 Πιθήκους» -ανάγνωσμα σαφώς κατώτερο του «10 Τρόποι να Γράψετε τους 12 Πιθήκους»- όσο και από το «Λογική: Αυτός ο Άγνωστος», κερδίζει πόντους χάρη στην ευσυνείδητη επιλογή του να μείνει μακριά από τα παράδοξα του ταξιδιού στο χρόνο, για να αποφύγει τη γιούχα.
Όμως τι να γλιτώσεις, όταν βάζεις τον πρωταγωνιστή σου να μη χρειάζεται να πάρει το σώμα του μαζί όταν ταξιδεύει στο χρόνο, όταν οι χαρακτήρες σου μοιάζουν να προέκυψαν από εγχειρίδια για πετυχημένα κλισέ, κι όταν πετάς από ‘δω κι από ‘κει ρετάλια από υποπλοκές για να μπορέσεις να φτιάξεις φινάλε. Αν δεν ένιωθε κι αυτήν την αναθεματισμένη ανάγκη να χώσει κάπου και το ρομάντζο, ίσως τουλάχιστον να έδινε στον Maybury την ευκαιρία να δώσει στην ταινία έναν κάποιο ρυθμό.
Πάντως, αν σας λέει κάτι η Keira Knightley, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το ένα της στήθος. Αν πάλι δε σας λέει τίποτα, θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις αντοχές σας με τους over the top μελοδραματισμούς της. Ο δε Brody, αν και παίζει την κάθε σκηνή σα να πρόκειται για το μονόλογο του Brando στο Λιμάνι της Αγωνίας, κερδίζει τις εντυπώσεις με διαφορά… μύτης, της οποίας το ερμηνευτικό μέγεθος και βάθος, ο σκηνοθέτης φροντίζει να τονίσει όσο πιο συχνά μπορεί. Ορκίζομαι ότι σε ένα από τα γκρο-πλαν του, σχεδόν είδα στο αριστερό του ρουθούνι να μπαίνει φως από το αυτί του. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι ρεσιτάλ ανικανότητας του σκηνοθέτη να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του.
Αν είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στο χρόνο, θα πήγαινα πίσω σ’ εκείνο το πρώτο 15λεπτο μετά τους τίτλους αρχής, και θα ακολουθούσα τη συμβουλή της Keira. Αν ευθύνεται κάποιος που με κράτησε στην αίθουσα, είναι ο Peter Deming, που με ξεγέλασε με την ενδιαφέρουσα φωτογραφία του.
(1,5/5)Σκηνοθεσία: John Maybury
Σενάριο: Massy Tadjenin
Παίζουν: Adrien Brody, Keira Knightley, Kris Kristofferson
Είναι λίγες οι φορές που τόσο νωρίς σε μια ταινία ακούς μια τόσο προφητική συμβουλή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όσο στο The Jacket με την παραίνεση της Keira Knigthley που στο τέταρτο επάνω αρχίζει να κραυγάζει “Get out!”
Ο Adrien Brody είναι αμερικανός πεζοναύτης που στον Πόλεμο του Κόλπου τρώει σφαίρα κατακούτελα. Αυτή, είναι η «πρώτη φορά» που πεθαίνει. Λίγα λεπτά αργότερα, ανασταίνεται, μεταφέρεται στην πατρίδα, και περπατάει στους χιονισμένους δρόμους της Αμερικής. Βοηθάει ένα κοριτσάκι και τη μητέρα της που έχουν προβλήματα με το αμάξι, μετά κάνει ωτοστόπ, μπλέκεται σε φόνο αστυνομικού, και καταλήγει σε ψυχιατρικό άσυλο for the criminally insane. Εκεί του εφαρμόζουν μια πρωτότυπη σωφρονιστική μέθοδο, που περιλαμβάνει τρομπάρισμα με φάρμακα, έναν ζουρλομανδύα (το εν λόγω jacket), και ένα συρτάρι νεκροτομείου. Που να ‘ξεραν οι θεράποντες, ότι η μέθοδος αυτή δίνει τη δυνατότητα στον ασθενή τους να βολτάρει στο μέλλον… Ο Brody λοιπόν, απ’ το ‘92 πάει στο 2007, βρίσκει τη μικρή που είχε βοηθήσει –η οποία έχει μεταλλαχθεί στην Keira Knightley, οπότε προκύπτει και το απαραίτητο love story-, και μαθαίνει ότι σε τέσσερις μέρες (απ’ αυτές του ‘92) θα πεθάνει. Βέβαια, αντί να προσπαθήσει να το αποτρέψει, περνάει όλες τις μέρες του πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο και προσπαθώντας να μάθει το πώς θα γίνει –ή το πώς έγινε, εξαρτάται από πού το βλέπει κανείς.Ο σεναριογράφος, που φαίνεται να έχει αντλήσει έμπνευση τόσο από το βιβλίο «10 Τρόποι να Αντιγράψετε τους 12 Πιθήκους» -ανάγνωσμα σαφώς κατώτερο του «10 Τρόποι να Γράψετε τους 12 Πιθήκους»- όσο και από το «Λογική: Αυτός ο Άγνωστος», κερδίζει πόντους χάρη στην ευσυνείδητη επιλογή του να μείνει μακριά από τα παράδοξα του ταξιδιού στο χρόνο, για να αποφύγει τη γιούχα.
Όμως τι να γλιτώσεις, όταν βάζεις τον πρωταγωνιστή σου να μη χρειάζεται να πάρει το σώμα του μαζί όταν ταξιδεύει στο χρόνο, όταν οι χαρακτήρες σου μοιάζουν να προέκυψαν από εγχειρίδια για πετυχημένα κλισέ, κι όταν πετάς από ‘δω κι από ‘κει ρετάλια από υποπλοκές για να μπορέσεις να φτιάξεις φινάλε. Αν δεν ένιωθε κι αυτήν την αναθεματισμένη ανάγκη να χώσει κάπου και το ρομάντζο, ίσως τουλάχιστον να έδινε στον Maybury την ευκαιρία να δώσει στην ταινία έναν κάποιο ρυθμό.Πάντως, αν σας λέει κάτι η Keira Knightley, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το ένα της στήθος. Αν πάλι δε σας λέει τίποτα, θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις αντοχές σας με τους over the top μελοδραματισμούς της. Ο δε Brody, αν και παίζει την κάθε σκηνή σα να πρόκειται για το μονόλογο του Brando στο Λιμάνι της Αγωνίας, κερδίζει τις εντυπώσεις με διαφορά… μύτης, της οποίας το ερμηνευτικό μέγεθος και βάθος, ο σκηνοθέτης φροντίζει να τονίσει όσο πιο συχνά μπορεί. Ορκίζομαι ότι σε ένα από τα γκρο-πλαν του, σχεδόν είδα στο αριστερό του ρουθούνι να μπαίνει φως από το αυτί του. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι ρεσιτάλ ανικανότητας του σκηνοθέτη να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του.
Αν είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στο χρόνο, θα πήγαινα πίσω σ’ εκείνο το πρώτο 15λεπτο μετά τους τίτλους αρχής, και θα ακολουθούσα τη συμβουλή της Keira. Αν ευθύνεται κάποιος που με κράτησε στην αίθουσα, είναι ο Peter Deming, που με ξεγέλασε με την ενδιαφέρουσα φωτογραφία του.
Be Cool
Be Cool
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: F. Gary Gray
Σενάριο: Peter Seinfeld (από τη νουβέλα του Elmore Leonard)
Παίζουν: John Travolta, Uma Thurman, Vince Vaughn
Ο Elmore Leonard είναι ένας από τους σημαντικότερους pulp λογοτέχνες της Αμερικής σήμερα. Ξεκινώντας την καριέρα του στις αρχές του 1950 γράφοντας westerns για 2 σεντς τη λέξη (το 3:10 to Yuma και το Hombre ήταν τα σουξέ εκείνης του της εποχής), στράφηκε στα αστυνομικά μια δεκαετία αργότερα, όπου και μεγαλούργησε, δίνοντας μεγάλη σημασία στους χαρακτήρες των βιβλίων του, και τις έντονες pop αναφορές στις ιστορίες και τους διάλογούς τους. Παράλληλα έγραφε σενάρια για το Hollywood και αρκετές φορές διασκέυασε τα δικα του έργα για τη μεγάλη οθόνη, απασχόληση από την οποία προέκυψαν σπουδαίες ταινίες του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά, όπως το Out of Sight, το Jackie Brown και, φυσικά, το Get Shorty.
Η τεράστια επιτυχία του Get Shorty, το οποίο το ’95 έπιασε εισπράξεις σχεδόν ίσες με 5 φορές το budget του, δε θα μπορούσε παρά να ανοίξει την όρεξη των παραγωγών για ένα sequel. Αυτό που είναι παράδοξο, είναι ότι άνοιξε και την όρεξη του Leonard, ο οποίος όταν είδε το σουξέ, έκατσε κι έγραψε ένα ολοκαίνουριο βιβλίο, με σκοπό να το κάνει ταινία. Και μπορεί να πήρε μια δεκαετία στους εμπλεκόμενους να μπορέσουν να συγχρονίσουν τα προγράμματά τους, αλλά κάπως έτσι, προέκυψε το Be Cool.
Ο πάντα cool, ντυμένος στην τρίχα με διακριτικά σκουρόχρωμα κοστούμια και πουκάμισα που κουμπώνουν ψηλά στο λαιμό Chili Palmer, που από τοκογλύφος αποφάσισε να γίνει κινηματογραφικός παραγωγός γιατί «πόσο δύσκολο μπορεί να είναι», τώρα αηδιασμένος από την κατάντια της show biz, αποφασίζει εγκαταλείψει το το Hollywood και να ασχοληθεί με τη μουσική βιομηχανία. Τη βιομηχανία που, όπως σύντομα θα μάθει, δεν μπορείς να βάλεις τους άλλους να κάνουν ό,τι θέλεις επειδή είσαι wise guy, γιατί εκεί όλοι είναι wise guys.
Κάπως έτσι λοιπόν, μια δεκαετία μετά και το Pulp Fiction, ο John Travolta συναντά ξανά και την Uma Thurman, η οποία στο ρόλο μιας παλιάς του φίλης, θα του ανοίξει τις πόρτες για τη βιομηχανία της μουσικής. Και οι δυο τους, θα μας χαρίσουν άλλον έναν υπέροχο χορό. Βέβαια μην περιμένετε ούτε την ίδια χημεία μεταξύ τους, γιατί ούτε ο Travolta είναι στη φόρμα του Vince Vega, ούτε η Uma στης Mia Wallace, ούτε βέβαια οι Black Eyed Peas είναι Chuck Berry. Γενικά οι δύο ηθοποιοί μοιάζουν αρκετά ξεκούρδιστοι για το μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, έστω κι αν ο Travolta είναι ακόμη πιο cool απ’ όσο ήταν στο Get Shorty, κι έστω κι αν η Uma είναι στο πιο στυλάτο της εδώ και καιρό.
Η δε Christian Milian, η πιτσιρίκα που παίζει το ταλέντο που οι δυο ήρωες θέλουν να κάνουν αστέρι για να μπορέσουν να σώσουν και τη δισκογραφική τους από τη διάλυση, είναι ενοχλητικά σφιχτή και στημένη, πράγμα που είναι λογικό, μιας και είναι στην πραγματικότητα τραγουδίστρια, όχι ηθοποιός. Έτσι ο Harvey Keitel και ο Cedric the Entertainer κλέβουν την παράσταση στους ρόλους των ανταγωνιστών, που στήνουν ένα απίθανο πανηγύρι αντιμαχόμενων συμφερόντων και ύπουλων δολοπλοκιών. Ο δε Vince Vaughn αρχικά κερδίζει τις εντυπώσεις στον… εκκεντρικό χαρακτήρα ενός λευκού που νομίζει ότι είναι μαύρος στο γκέτο, και έχει καταπιεσμένες τάσεις μανιακού δολοφόνου, αλλά σύντομα γίνεται κουραστικός.
Εν γένει οι χαρακτήρες η ταινία είναι στο μεγάλυτερο μέρος της εξαιρετικά ευχάριστη χάρη στους εκκεντρικούς της χαρακτήρες και την αίσθηση φρεσκάδας στο στόρυ και την εξέλιξή του, όμως τα σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό, μερικά αστεία που επαναλαμβάνονται περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε, και η λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν διάρκειά της, ενδέχεται να κουράσουν. Ωστόσο ενδείκνυται για τους fans του Leonard και κυρίως για όσους εκτιμούν τις ταινίες με αυτήν την ειρωνική αυτοαναφορικότητα που χαρίζει στοιχεία αυτοπαρωδίας.
(3.5/5)Σκηνοθεσία: F. Gary Gray
Σενάριο: Peter Seinfeld (από τη νουβέλα του Elmore Leonard)
Παίζουν: John Travolta, Uma Thurman, Vince Vaughn
Ο Elmore Leonard είναι ένας από τους σημαντικότερους pulp λογοτέχνες της Αμερικής σήμερα. Ξεκινώντας την καριέρα του στις αρχές του 1950 γράφοντας westerns για 2 σεντς τη λέξη (το 3:10 to Yuma και το Hombre ήταν τα σουξέ εκείνης του της εποχής), στράφηκε στα αστυνομικά μια δεκαετία αργότερα, όπου και μεγαλούργησε, δίνοντας μεγάλη σημασία στους χαρακτήρες των βιβλίων του, και τις έντονες pop αναφορές στις ιστορίες και τους διάλογούς τους. Παράλληλα έγραφε σενάρια για το Hollywood και αρκετές φορές διασκέυασε τα δικα του έργα για τη μεγάλη οθόνη, απασχόληση από την οποία προέκυψαν σπουδαίες ταινίες του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά, όπως το Out of Sight, το Jackie Brown και, φυσικά, το Get Shorty.
Η τεράστια επιτυχία του Get Shorty, το οποίο το ’95 έπιασε εισπράξεις σχεδόν ίσες με 5 φορές το budget του, δε θα μπορούσε παρά να ανοίξει την όρεξη των παραγωγών για ένα sequel. Αυτό που είναι παράδοξο, είναι ότι άνοιξε και την όρεξη του Leonard, ο οποίος όταν είδε το σουξέ, έκατσε κι έγραψε ένα ολοκαίνουριο βιβλίο, με σκοπό να το κάνει ταινία. Και μπορεί να πήρε μια δεκαετία στους εμπλεκόμενους να μπορέσουν να συγχρονίσουν τα προγράμματά τους, αλλά κάπως έτσι, προέκυψε το Be Cool.
Ο πάντα cool, ντυμένος στην τρίχα με διακριτικά σκουρόχρωμα κοστούμια και πουκάμισα που κουμπώνουν ψηλά στο λαιμό Chili Palmer, που από τοκογλύφος αποφάσισε να γίνει κινηματογραφικός παραγωγός γιατί «πόσο δύσκολο μπορεί να είναι», τώρα αηδιασμένος από την κατάντια της show biz, αποφασίζει εγκαταλείψει το το Hollywood και να ασχοληθεί με τη μουσική βιομηχανία. Τη βιομηχανία που, όπως σύντομα θα μάθει, δεν μπορείς να βάλεις τους άλλους να κάνουν ό,τι θέλεις επειδή είσαι wise guy, γιατί εκεί όλοι είναι wise guys.
Κάπως έτσι λοιπόν, μια δεκαετία μετά και το Pulp Fiction, ο John Travolta συναντά ξανά και την Uma Thurman, η οποία στο ρόλο μιας παλιάς του φίλης, θα του ανοίξει τις πόρτες για τη βιομηχανία της μουσικής. Και οι δυο τους, θα μας χαρίσουν άλλον έναν υπέροχο χορό. Βέβαια μην περιμένετε ούτε την ίδια χημεία μεταξύ τους, γιατί ούτε ο Travolta είναι στη φόρμα του Vince Vega, ούτε η Uma στης Mia Wallace, ούτε βέβαια οι Black Eyed Peas είναι Chuck Berry. Γενικά οι δύο ηθοποιοί μοιάζουν αρκετά ξεκούρδιστοι για το μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, έστω κι αν ο Travolta είναι ακόμη πιο cool απ’ όσο ήταν στο Get Shorty, κι έστω κι αν η Uma είναι στο πιο στυλάτο της εδώ και καιρό.
Η δε Christian Milian, η πιτσιρίκα που παίζει το ταλέντο που οι δυο ήρωες θέλουν να κάνουν αστέρι για να μπορέσουν να σώσουν και τη δισκογραφική τους από τη διάλυση, είναι ενοχλητικά σφιχτή και στημένη, πράγμα που είναι λογικό, μιας και είναι στην πραγματικότητα τραγουδίστρια, όχι ηθοποιός. Έτσι ο Harvey Keitel και ο Cedric the Entertainer κλέβουν την παράσταση στους ρόλους των ανταγωνιστών, που στήνουν ένα απίθανο πανηγύρι αντιμαχόμενων συμφερόντων και ύπουλων δολοπλοκιών. Ο δε Vince Vaughn αρχικά κερδίζει τις εντυπώσεις στον… εκκεντρικό χαρακτήρα ενός λευκού που νομίζει ότι είναι μαύρος στο γκέτο, και έχει καταπιεσμένες τάσεις μανιακού δολοφόνου, αλλά σύντομα γίνεται κουραστικός.
Εν γένει οι χαρακτήρες η ταινία είναι στο μεγάλυτερο μέρος της εξαιρετικά ευχάριστη χάρη στους εκκεντρικούς της χαρακτήρες και την αίσθηση φρεσκάδας στο στόρυ και την εξέλιξή του, όμως τα σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό, μερικά αστεία που επαναλαμβάνονται περισσότερο απ’ όσο θα ‘πρεπε, και η λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν διάρκειά της, ενδέχεται να κουράσουν. Ωστόσο ενδείκνυται για τους fans του Leonard και κυρίως για όσους εκτιμούν τις ταινίες με αυτήν την ειρωνική αυτοαναφορικότητα που χαρίζει στοιχεία αυτοπαρωδίας.
Melinda and Melinda - Review
Melinda and Melinda
(3/5)
Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Will Ferrell, Radha Mitchell, Chloe Sevigny
Τα τελευταία χρόνια ο Woody Allen είναι η πιο σταθερή σε απόδοση μηχανή κινηματογραφικής παραγωγής στον κόσμο. Με μια ταινία το χρόνο, πάντα έτοιμη για ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ (συνήθως προτιμά τις Κάννες), ο Woody δουλεύει σα ρολόι, πράγμα που είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί οι fans του δεν έχουν ακόμη κινδυνέψει να πάθουν σύνδρομο στέρησης. Κακό γιατί οι fans του έχουν αρχίσει να βγαίνουν πάντα από την αίθουσα με την πρόταση «κλασικός Woody Allen» στο στόμα. Το οποίο μεταφράζεται ως: μια απ’ τα ίδια. Ε λοιπόν, φέτος θα εκπλαγούν. Γιατί το Melinda and Melinda, είναι η λιγότερο Γουντυαλλενική ταινία που έχει γυρίσει ο Woody Allen.
Καθώς δειπνούν σε ένα μπιστρό, τέσσερις φίλοι φιλοσοφούν γύρω από τα όρια της κωμωδίας και της τραγωδίας, και ένας απ’ αυτούς, αναφέρει την ιστορία της Melinda, μιας κοπέλας που εμφανίζεται ξαφνικά κι απροειδοποίητα σ’ ένα δείπνο και ανατρέπει τη ζωή των φίλων της. Οι άλλοι, προσπαθούν να φανταστούν την εξέλιξη της ιστορίας, ως κωμωδία και ως τραγωδία.
Η βασική πλοκή και των δύο ιστοριών είναι αρκετά απλή, καθώς ο Allen μεταφέρει το ενδιαφέρον από τις καταστάσεις, σ’ αυτά που λέγονται και στον τρόπο που λέγονται, έτσι ώστε να κάνει πιο ξεκάθαρες τις αλληγορικές προεκτάσεις της ταινίας. Θυμίζοντας περισσότερο Linklater, ή ακόμη και Jarmousch, με τους ήρεμους, μακρόσυρτους και γεμάτους πολυσύλλαβες λέξεις διαλόγους, το Melinda and Melinda ενδέχεται να φανεί κομπασμένο και βαρύγδουπο σε αρκετούς.
Και δεν θα τους αδικούσα, αφού υπάρχουν στιγμές που η ταινία φαίνεται να παίρνει τον εαυτό της για κάτι πιο φιλοσοφημένη απ’ ό,τι είναι. Γιατί τελικά ούτε η κωμωδία είναι τόσο αστεία, ούτε η τραγωδία τόσο δραματική, ώστε στο τέλος της κουβέντας των τεσσάρων να έχει εμφανιστεί κάποια σημαντική απόσταση ανάμεσα στις δύο εκδοχές τις ιστορίας, που να δικαιολογεί κάποια άλλη διδαχή του πειράματος από το ότι «η ζωή είναι τόσο κωμωδία, όσο και τραγωδία». Εντάξει, το ξέρουμε αυτό…
Όπως και να ‘χει όμως, είναι μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στην καριέρα του Allen, μιας και το Melinda and Melinda μοιάζει με πειραματικό μεταβατικό στάδιο από την κωμωδία στο δράμα, και είναι κάτι τόσο διαφορετικό από τον «κλασικό Woody», που εκτός από αυτούς που ήδη τον αγαπούν πραγματικά, ενδέχεται να ενθουσιάσει και μερικούς απ’ τους απ’ έξω.
(3/5)Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Will Ferrell, Radha Mitchell, Chloe Sevigny
Τα τελευταία χρόνια ο Woody Allen είναι η πιο σταθερή σε απόδοση μηχανή κινηματογραφικής παραγωγής στον κόσμο. Με μια ταινία το χρόνο, πάντα έτοιμη για ένα από τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ (συνήθως προτιμά τις Κάννες), ο Woody δουλεύει σα ρολόι, πράγμα που είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί οι fans του δεν έχουν ακόμη κινδυνέψει να πάθουν σύνδρομο στέρησης. Κακό γιατί οι fans του έχουν αρχίσει να βγαίνουν πάντα από την αίθουσα με την πρόταση «κλασικός Woody Allen» στο στόμα. Το οποίο μεταφράζεται ως: μια απ’ τα ίδια. Ε λοιπόν, φέτος θα εκπλαγούν. Γιατί το Melinda and Melinda, είναι η λιγότερο Γουντυαλλενική ταινία που έχει γυρίσει ο Woody Allen.
Καθώς δειπνούν σε ένα μπιστρό, τέσσερις φίλοι φιλοσοφούν γύρω από τα όρια της κωμωδίας και της τραγωδίας, και ένας απ’ αυτούς, αναφέρει την ιστορία της Melinda, μιας κοπέλας που εμφανίζεται ξαφνικά κι απροειδοποίητα σ’ ένα δείπνο και ανατρέπει τη ζωή των φίλων της. Οι άλλοι, προσπαθούν να φανταστούν την εξέλιξη της ιστορίας, ως κωμωδία και ως τραγωδία.Η βασική πλοκή και των δύο ιστοριών είναι αρκετά απλή, καθώς ο Allen μεταφέρει το ενδιαφέρον από τις καταστάσεις, σ’ αυτά που λέγονται και στον τρόπο που λέγονται, έτσι ώστε να κάνει πιο ξεκάθαρες τις αλληγορικές προεκτάσεις της ταινίας. Θυμίζοντας περισσότερο Linklater, ή ακόμη και Jarmousch, με τους ήρεμους, μακρόσυρτους και γεμάτους πολυσύλλαβες λέξεις διαλόγους, το Melinda and Melinda ενδέχεται να φανεί κομπασμένο και βαρύγδουπο σε αρκετούς.
Και δεν θα τους αδικούσα, αφού υπάρχουν στιγμές που η ταινία φαίνεται να παίρνει τον εαυτό της για κάτι πιο φιλοσοφημένη απ’ ό,τι είναι. Γιατί τελικά ούτε η κωμωδία είναι τόσο αστεία, ούτε η τραγωδία τόσο δραματική, ώστε στο τέλος της κουβέντας των τεσσάρων να έχει εμφανιστεί κάποια σημαντική απόσταση ανάμεσα στις δύο εκδοχές τις ιστορίας, που να δικαιολογεί κάποια άλλη διδαχή του πειράματος από το ότι «η ζωή είναι τόσο κωμωδία, όσο και τραγωδία». Εντάξει, το ξέρουμε αυτό…Όπως και να ‘χει όμως, είναι μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στην καριέρα του Allen, μιας και το Melinda and Melinda μοιάζει με πειραματικό μεταβατικό στάδιο από την κωμωδία στο δράμα, και είναι κάτι τόσο διαφορετικό από τον «κλασικό Woody», που εκτός από αυτούς που ήδη τον αγαπούν πραγματικά, ενδέχεται να ενθουσιάσει και μερικούς απ’ τους απ’ έξω.