Boogeyman – Εφιάλτης
(2/5)

Σκηνοθεσία: Stephen T. Kay
Σενάριο: Eric Kripke, Juliet Snowden, Stiles White
Παίζουν: Barry Watson, Emily Deschanel, Lucy Lawless

Το καλοκαίρι έρχεται, τα δροσερά θριλεράκια χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις επίσης. Ένας μπαμπούλας που στερείται κάποιου συγκεκριμένου concept ως προς την προέλευση, τον σκοπό και την απεικόνισή του στην οθόνη, βγαίνει από τη ντουλάπα και κλέβει παιδάκια και ενήλικες αδιακρίτως, για να τους πάει κάπου. Το πού, δεν γίνεται ποτέ σαφές. Ο Tim (Barry Watson) είναι ένα παιδάκι που είδε τον μπαμπούλα να του κλέβει τον πατέρα, και έκτοτε φέρει το τραύμα με τη μορφή θανάσιμου φόβου για τις σκοτεινές ντουλάπες. Όταν όμως μεγαλώνει αρκετά και επιστρέφει στο πατρικό του για την κηδεία της μητέρας του, αναγκάζεται να κυνηγήσει και να εξοντώσει τον μπαμπούλα για να σώσει την αρραβωνιαστικιά του. Το πώς το καταφέρνει, παραμένει επίσης ασαφές.

Το Boogeyman, που με κάποιον περίεργο, και ανατριχιαστικό αναμφίβολα τρόπο, κατάφερε να χρηματοδοτηθεί από τον εταιρεία του Sam Raimi, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής θρίλερ, που βλέπουμε να απλώνουν στην οθόνη το ανέμπνευστο, φορμουλαϊκό σενάριό τους, ενόσω το κοινό από κάτω καταναλώνει το ποπ κορν και το αναψυκτικό του, αδιαφορώντας για το τι βλέπει. Τουλάχιστον, υπάρχει ο Barry Watson, ο δεύτερος πιο συμπαθής ηθοποιός της δημοφιλούς στην Ελλάδα τηλεοπτικής σειράς Έβδομος Ουρανός μετά την Jessica Biel ο οποίος προσπαθεί να γεμίσει τα κενά του σεναρίου, που απειλεί να μετατρέψει όλη τη διάρκεια της ταινίας σε νεκρό χρόνο. Δεδομένης της κατάστασης, δεν τα καταφέρνει κι άσχημα. Η δική μου ντουλάπα μπορεί να μην έχει μέσα νυχτερίδες και δαίμονες, αλλά στα κέφια της είναι σίγουρα πιο τρομακτική απ’ αυτήν εδώ την ταινία. Και πιο ενδιαφέρουσα μη σου πω.

Kingdom of Heaven – Το Βασίλειο των Ουρανών
(1.5/5)

Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Σενάριο: William Monahan
Παίζουν: Orlando Bloom, Eva Green, Liam Neeson

Όσο άνετα ανέστησε ο Ridley Scott το έπος-σανδάλι με τον Μονομάχο πριν 5 χρόνια, άλλο τόσο άνετα δείχνει φέτος ικανός να το σκοτώσει πάλι. Σε μια κραυγαλέα περίπτωση ταινίας-οχήματος του πρωταγωνιστή της, με απαράδεκτες ερμηνείες στους κεντρικούς ρόλους και κατασπαταλημένους ηθοποιούς στους δεύτερους, με σχηματικό σενάριο και χάρτινους χαρακτήρες και ηλιθιωδώς πομπώδεις μονολόγους και ατάκες, ο Ridley Scott, σοβαρός άνθρωπος από σπίτι και με ιστορία μεγάλη, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Περικυκλωμένος από ατάλαντους, ο Scott προσπαθεί να στήσει ένα έπος που στα πιο τρελλά του όνειρα ήθελε να είναι ο Λώρενς της Αραβίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο στείρο όσο η άμμος των ερήμων που περικυκλώνουν τα Ιεροσόλυμα. Οι αδιαμφισβήτητες σκηνοθετικές του ικανότητες είναι ο μόνος λόγος που αυτή η ταινία συνεχίζει να προβάλλεται για πάνω από δύο ώρες, χωρίς ο θεατής να εισβάλει στο δωματιάκι του προβολατζή για να τον πνίξει με το φιλμ και στη συνέχεια να αυτοκτονήσει σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Cursed
(1/5)

Σκηνοθεσία: Wes Craven
Σενάριο: Kevin Williamson
Παίζουν: Christina Ricci, Joshua Jackson, Jesse Eisenberg

Όταν πριν από 30 και κάτι χρόνια ο Wes Craven πρωτοδοκιμαζόταν στη σκηνοθεσία, άφησε εποχή στο χώρο των thrillers κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο γέμιζε τα κενά των απλοϊκών σεναρίων με σκηνές βίας χωρίς προηγούμενο την εποχή εκείνη. Κάπως έτσι, το Last House on the Left, έμεινε στην ιστορία σαν ένα camp αιματοβαμμένο φεστιβάλ σοκ μηδαμινού budget. Φέτος, επιστρέφει από πενταετή απουσία από τη σκηνοθεσία με το Cursed, μια ταινία εξίσου camp, αλλά χωρίς καθόλου αίμα, και κανένα σοκ. Εκτός ίσως από το budget της.

Γιατί δεν μπορείς να ξοδεύεις 35 εκατομμύρια δολάρια για μια ταινία με σενάριο που αδικεί τους ηθοποιούς της, διαλόγους που προσβάλουν τον θεατή, twist που είναι ο ορισμός της απάτης, και ανύπαρκτη σκηνοθετική υπογραφή. Τα κλισέ του είδους που τόσο έντεχνα κανιβάλισε ο Craven στο Scream, παίρνουν εδώ την εκδίκησή τους, βοηθώντας την ταινία να κερδίσει τον τίτλο του χειρότερου δείγματος προχειροφτιαγμένου εφηβικού θρίλερ-τσιχλόφουσκας που πέρασε φέτος απ’ τις οθόνες. Για την ώρα τουλάχιστον.

Μετά το εμπορικό trick της ταυτόχρονης πρεμιέρας ταινιών όπως τα δυο τελευταία μέρη του Matrix, που έκαναν την πρώτη προβολή τους (σχεδόν) την ίδια ώρα σε (σχεδόν) όλον τον κόσμο, τα παιδιά του marketing περνάνε την ιδέα σε άλλο επίπεδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πρώτη προβολή του trailer μιας ταινίας αποτελεί event, ιδίως (και κυρίως) στην Αμερική που πολλές ταινίες φτιάχνουν ειδικά διαφημιστικά σποτάκια, και οι εταιρείες τους πληρώνουν αδρά για να εξασφαλίσουν την προβολή τους κατά τη διάρκεια του Super Bowl, του τελικού του πρωταθλήματος του αμερικάνικου football. Είναι όμως η πρώτη φορά που οι εταιρείες προσπαθούν να εφαρμόσουν την τακτική σε παγκόσμιο επίπεδο.

Έτσι, το Σάββατο 7 Μαΐου το trailer της νέας ταινίας φαντασίας της Disney, Τα Χρονικά της Νάρνια: Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα (φανταστείτε το σαν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να συναντά τον Χάρυ Πότερ και μαζί πάνε να βρουν το μάγο του Οζ, σε μια χώρα καταδισκαμένη σε ένα ξόρκι αιώνιου χειμώνα, που περιμένει τέσσερα πιτσιρίκια να μπουν εκεί απο μια μαγική ντουλάπα και να σώσουν τους φανταστικούς της κατοίκους), θα καταργήσει τα σύνορα και θα προβληθεί συγχρόνως σε 32 χώρες, φιλοδοξόντας να κεντρίσει για μερικά δευτερόλεπτα το ενδιαφέρον 200 εκατομυρίων θεατών. Στην Ελλάδα, το trailer θα προβληθεί στο Mega, κατά τη διάρκεια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, αλλά φαντάζομαι αρκετοί θα είναι αυτοί που θα το έχουν τσεκάρει αρκετά νωρίτερα στο διαδίκτυο. Αλλά έτσι βγαίνουν τα δολλάρια...

The Pacifier
(1/5)

Σκηνοθεσία: Adam Shankman
Σενάριο: Thomas Lennon, Robert Ben Garant
Παίζουν: Vin Diesel, Lauren Graham, Faith Ford

Η τριγωνική μάζα μυών που συνοδεύεται από δυο πόδια κι ένα γυαλιστερό καραφλό κεφάλι και ακούει στο όνομα Vin Diesel, συνεχίζει το σερί των αποτυχημένων του επιλογών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχοντας στηρίξει το κασέ του στα τεστοστερονούχα θεμέλια των no-brainer action flicks, έχει –όπως κάθε action hero που σέβεται τον εαυτό του- φτάσει σ’ εκείνο το σημείο της καριέρας του, που νιώθει την ανάγκη να πείσει πως μπορεί να υποδυθεί. Το οποίο βέβαια είναι και λογικό και ανθρώπινο, αλλά στην περίπτωση του Vin είναι και ολότελα αστείο. Αυτό που δεν είναι αστείο, είναι η νέα κωμωδία (με εσάνς περιπέτειας), με την οποία προσπαθεί να το καταφέρει.

Ο Vin λοιπόν, είναι ο Shane Wolf, σκληροτράχηλος ΟΥΚ-ας που στην καινούρια του αποστολή αναλαμβάνει να κάνει babysitting στην οικογένεια μακαρίτη επιστήμονα, ενόσω η μητέρα της οικογένειας απουσιάζει μετα ετέρου αξιωματικού στην Ελβετία, όπου προσπαθούν να βρουν τον μυστικό κωδικό για το υπερόπλο που είχε σχεδιάσει ο εκλιπών. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται, και σύντομα η κόλαση μεταφέρεται στη γη, για να απειλήσει την επιτυχία της αποστολής με μπιμπερό, πάνες, μωρουδίστικα κλάματα, απειθάρχητους εφήβους και καθυστερημένους νίντζα.

Αν και υποψιάζομαι ότι το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης το φέρει ο μοντέρ, ούτε το σενάριο μπορεί να πει κανείς ότι βοηθάει την ταινία να επιδείξει το παραμικρό ίχνος αυτοσυγκέντρωσης, κι έτσι η κυριότερη αδυναμία αυτού του άναρθρου κατασκευάσματος καταλήγει να είναι το ότι δεν αποφασίζει ποτέ σε ποιο κοινό θέλει να απευθυνθεί και σε ποιο genre να καταταχθεί. Ενώ του χιούμορ της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα βασανιστικό (ούτε και ιδιαίτερα πετυχημένο βέβαια), είναι πολύ σκόρπιο για να πει κανείς ότι βλέπει κωμωδία, ενώ οι σκηνές δράσεις, αν και αρκούντως τυποποιημένες, είναι ελάχιστες για να πεις την ταινία περιπέτεια. Απ’ την άλλη, ούτε για οικογενειακή μου κάνει, λόγω της έλλειψης οικογενειακού πυρήνα και αντίστοιχων μηνυμάτων. Είναι κι αυτή η εχθρική καράφλα του Vin στη μέση, τρέχα γύρευε. Οπότε, περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Ε, ok, για ταινία με τίτλο «Κωδικός Πιπίλα» πρόκειται. Τι περιμένετε;

Le Chiavi Di Casa
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Gianni Amelio
Σενάριο: Gianni Amelio, Sandro Petraglia (βασισμένο στο βιβλίο του Giuseppe Pontigia, Γεννημένος Δυο Φορές)
Παίζουν: Kim Rossi Stuart, Andrea Rossi, Charlotte Rampling

Οι ταινίες που καταπιάνονται με τα ευαίσθητα θέματα παιδιών με διανοητικά, ή άλλου είδους παρεμφερή προβλήματα, έχουν συνήθως την τάση να πνίγονται στο μελοδραματισμό τους, έρμαια των βαθιά προσωπικών απόψεων ή/και εμπειριών των σκηνοθετών και των σεναριογράφων τους. Έτσι μπορεί να είναι ιδανικές για μια συνεδρία δακρυοθεραπείας, αλλά σε διαφορετική περίπτωση, σπανίως αποτελούν την επιλογή κινηματογραφόφιλου μη μανιοκαταθλιπτικού.

Η συγκεκριμένη ταινία ωστόσο, που πραγματεύεται τις προσπάθειες του πατέρα ενός παιδιού με διανοητικά και κινητικά προβλήματα, να εξιλεωθεί και να διώξει τις τύψεις που νιώθει επειδή το εγκατέλειψε, επιστρέφοντας μετά από 15 χρόνια στη ζωή του για τη φαινομενικά ακίνδυνη διαδικασία του να το συνοδέψει στο νοσοκομείο, είναι αρκετά διαφορετική. Αν και πιστή στη μουνταμάρα του είδους, έχει μια ιδιαίτερα αισιόδοξη προσέγγιση του θέματός της και ένα ξεχωριστό γλυκόπικρο χιούμορ που αποδιώχνει την αίσθηση της ματαιότητας στις πράξεις των ηρώων. Και καταφέρνει μ’ έναν τρόπο σχεδόν μαγευτικό, να αναδείξει το αίσθημα της πατρότητας και τον τρόπο που μπορεί να φέρει κοντά του δύο χαρακτήρες που μονοπωλούν ουσιαστικά την κάμερα, με την πάντα αξιόπιστη Charlotte Rampling να συμπληρώνει ενίοτε το κάδρο.

Αν και είναι μια ταινία με περιορισμένο κοινό και περιορισμένη απήχηση ακόμη και σ’ αυτό, αν βρεθείτε στην αίθουσα που προβάλλεται η ταινία, δεν αποκλείεται μετά από δυο ώρες να βγείτε έξω νιώθοντας τυχεροί που την πετύχατε.