Star Wars - Episode III: Revenge of the Sith
(3,5/5)

Σκηνοθεσία: George Lucas
Σενάριο: George Lucas
Παίζουν: Hayden Christensen, Ewan McGregor, Natalie Portman, Ian McDiarmid

Του πήρε 28 χρόνια, αλλά τελικά ο Lucas τα κατάφερε να ολοκληρώσει το όραμα του. Αν βέβαια δεν του ‘ρθει να περάσει και όλη την υπόλοιπη ζωή του σ’ αυτόν τον πολύ, πολύ μακρινό του γαλαξία, φτιάχνοντας άλλα τρία επεισόδια, για να συμπληρώσει εννιαλογία όπως μας είχε απειλήσει.

Από το sleeper hit του ’77 που ήρθε από το πουθενά και άλλαξε την ιστορία του κινηματογράφου, στο πιο πολυαναμενόμενο fuckin’-mega-budget-super-block-buster της χρονιάς, στο τρίτο επεισόδιο ο Lucas δίνει στοιχεία που πέφτουν σαν κομμάτια Tetris στα κενά, για να ολοκληρώσουν την εικόνα του έπους με τις περίεργες λέξεις όπως Wookies, Amidala, Jedi, Skywalker, Sith και Death Star.

Σ’ αυτό το πρώτο prequel του Πολέμου των Άστρων, δηλαδή το δεύτερο sequel του τρίτου prequel, ή το πρώτο sequel του δεύτερου prequel, ή τέλος πάντων στο Επεισόδιο ΙΙΙ, ο Anakin Skywalker και ο Obi-Wan Kenobi (νομίζω αυτό το όνομα το έχω δει σε κατάλογο κινέζικου delivery, στις σούπες), βρίσκονται ένα μόνο βήμα από το να τελειώσουν τον Πόλεμο των Κλώνων μια και καλή, και να εξοντώσουν τον τελευταίο από τους επαναστατημένους άρχοντες Sith. Το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να τον βρουν. Δυστυχώς για τους Jedi, τον βρίσκει πρώτος ο Anakin, του οποίου η πίστη στη Φωτεινή Πλευρά είναι ήδη κλονισμένη, και τα νεύρα του δεν είναι και πολύ καλύτερα γιατί τελευταία βλέπει ότι η πριγκίπισσα Amidala, με την οποία έχει κρυφά παντρευτεί, πεθαίνει στη γέννα του παιδιού τους. Οπότε ο Anakin δε θέλει πολύ για να αρχίσει να αλληθωρίζει προς τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης, και κάπως έτσι, γεννιέται ο Darth Vader. Και το Death Star.

Με εξαιρετική δεξιοτεχνία (για έναν άνθρωπο της ηλικίας του κιόλας, που θα περίμενε κανείς να έχει σταματήσει πια να παίζει playstation), ο George Lucas αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μέγας μάστορας του είδους, και δίνει μαθήματα χρήσης της κινηματογραφικής τεχνολογίας αιχμής: οι περίπλοκες αερομαχίες των διαστημοπλοίων του και οι σκηνές δράσεις με τα φωτόσπαθα –ή και χωρίς- είναι ικανά να κόψουν την ανάσα, ενώ η ομάδα των designers του, έχει ετοιμάσει γι’ αυτήν την ταινία μερικά από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά σκηνικά όλων των επεισοδίων.

Με πληροφορίες και ανατροπές αρκετά αναπάντεχες –τουλάχιστον για κάποιον που δεν περνάει τον ελεύθερο χρόνο του φορώντας μαύρη κάσκα και απαγγέλλοντας “Luke, I am your father” με βαθιά φωνή- το Επεισόδιο ΙΙΙ θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπατε μέχρι τώρα ολόκληρη την ιστορία της οικογένειας Skywalker, και η μονομαχία του Darth Vader με τον νεαρό Jedi θα αποκτήσει εντελώς καινούριο συμβολισμό. Όμως πέραν τούτου, και αυτή η προσθήκη στο saga, αν και στέκεται ψηλότερα από τα προηγούμενα δύο Βατερλό, ούτε κατά διάνοια δεν αγγίζει τη σεναριακή βαθύτητα που συνόδευε την πρώτη και αξεπέραστη τριλογία. Την οποία, αν είστε fans, με το Επεισόδιο ΙΙΙ θα έχετε την ευκαιρία να την αποχαιρετίσετε περήφανα (αν και τα Χρυσά Βατόμουρα, πάλι δε θα σας αφήσουν ήσυχους, ειδικά στις ερμηνείες). Αν δεν είστε, ε, δε νομίζω να γίνετε τώρα.

O Jan (Daniel Buhl) και ο Peter (Stipe Erceg), είναι δύο ακτιβιστές που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο με έναν πιο… πρακτικό τρόπο. Εισβάλλουν στα σπίτια των πλουσίων, αλλάζουν τη διαρρύθμιση των επίπλων. Εφαρμοσμένη αναρχία. Όταν όμως ο Jan, τσιμπημένος με την κοπέλα του φίλου του, της κάνει επίδειξη βάζοντάς την σε ένα σπίτι χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας για το επαναστατικό τρίο.

Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Hans Weingartner θέτει υψηλούς στόχους καθώς προσπαθεί να συνδυάσει όλα τα στοιχεία ενός καλοφτιαγμένου θρίλερ, με τις ταινίες ενηλικίωσης και την ανάγκη των νέων να επαναστατήσουν. Υπάρχει ένας εκπληκτικός διάλογος ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του The Edukators, που αναφέρει το πώς είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να κάνουν την επανάστασή τους σήμερα, που, ό,τι κάποτε ήταν ανατρεπτικό, όπως τα αυτοκόλλητα με το «Α» της αναρχίας ή οι σημαίες και τα μπλουζάκια με το πρόσωπο του Che, πωλούνται στα πολυκαταστήματα. Είναι, λέει, μια μέθοδος του «συστήματος» να επιβάλει στην κοινωνία την αίσθηση πως ό,τι μπορούσε να γίνει, έχει ήδη γίνει.

Όμως, για κάτι περισσότερο από δύο ώρες, ο σκηνοθέτης κυνηγά με την κάμερα στον ώμο τους ήρωές του μέσα από προσεγγίσεις της σύγχρονης αναρχίας, της επανάστασης στην καπιταλιστική κοινωνία και των καλύτερων στοιχείων που επιβίωσαν από κινήματα του παρελθόντος. Αν και με λίγη τεμπελιά στη μονταζιέρα, η μοντέρνα του αισθητική τόσο στη σκηνοθεσία, όσο και στην φωτογραφία, καταφέρνει με μαγευτική ευκολία να παντρέψει το θρίλερ με την πολιτική και τα ερωτικά τρίγωνα με την ιστορία ενηλικίωσης, για να βρει ότι, τελικά, οι πετυχημένες επαναστάσεις είναι αυτές που πετυχαίνουν μέσα σου.

Αν και μπορεί να τα υποψιαστεί κανείς, τα πολιτικά κίνητρα του σκηνοθέτη δεν καταλαμβάνουν τόσο το πρώτο πλάνο στην ταινία, όσο η διάθεση για αναζωογόνηση της πολιτικής σκέψης και συζήτησης στο σινεμά. Όμως, στην ουσία το Edukators, περισσότερο από πολιτική ταινία, είναι η ιστορία τριών νέων που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, η αναζήτηση για την οπτική της ζωής που θα τους κάνουν να αισθάνονται πιο εντάξει απέναντι στον καθρέφτη, και ο αγώνας να υπερνικήσουν προβλήματα που ούτε οι ίδιοι μπορούν να δουν ακόμη καθαρά.

Boogeyman – Εφιάλτης
(2/5)

Σκηνοθεσία: Stephen T. Kay
Σενάριο: Eric Kripke, Juliet Snowden, Stiles White
Παίζουν: Barry Watson, Emily Deschanel, Lucy Lawless

Το καλοκαίρι έρχεται, τα δροσερά θριλεράκια χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις επίσης. Ένας μπαμπούλας που στερείται κάποιου συγκεκριμένου concept ως προς την προέλευση, τον σκοπό και την απεικόνισή του στην οθόνη, βγαίνει από τη ντουλάπα και κλέβει παιδάκια και ενήλικες αδιακρίτως, για να τους πάει κάπου. Το πού, δεν γίνεται ποτέ σαφές. Ο Tim (Barry Watson) είναι ένα παιδάκι που είδε τον μπαμπούλα να του κλέβει τον πατέρα, και έκτοτε φέρει το τραύμα με τη μορφή θανάσιμου φόβου για τις σκοτεινές ντουλάπες. Όταν όμως μεγαλώνει αρκετά και επιστρέφει στο πατρικό του για την κηδεία της μητέρας του, αναγκάζεται να κυνηγήσει και να εξοντώσει τον μπαμπούλα για να σώσει την αρραβωνιαστικιά του. Το πώς το καταφέρνει, παραμένει επίσης ασαφές.

Το Boogeyman, που με κάποιον περίεργο, και ανατριχιαστικό αναμφίβολα τρόπο, κατάφερε να χρηματοδοτηθεί από τον εταιρεία του Sam Raimi, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής θρίλερ, που βλέπουμε να απλώνουν στην οθόνη το ανέμπνευστο, φορμουλαϊκό σενάριό τους, ενόσω το κοινό από κάτω καταναλώνει το ποπ κορν και το αναψυκτικό του, αδιαφορώντας για το τι βλέπει. Τουλάχιστον, υπάρχει ο Barry Watson, ο δεύτερος πιο συμπαθής ηθοποιός της δημοφιλούς στην Ελλάδα τηλεοπτικής σειράς Έβδομος Ουρανός μετά την Jessica Biel ο οποίος προσπαθεί να γεμίσει τα κενά του σεναρίου, που απειλεί να μετατρέψει όλη τη διάρκεια της ταινίας σε νεκρό χρόνο. Δεδομένης της κατάστασης, δεν τα καταφέρνει κι άσχημα. Η δική μου ντουλάπα μπορεί να μην έχει μέσα νυχτερίδες και δαίμονες, αλλά στα κέφια της είναι σίγουρα πιο τρομακτική απ’ αυτήν εδώ την ταινία. Και πιο ενδιαφέρουσα μη σου πω.

Kingdom of Heaven – Το Βασίλειο των Ουρανών
(1.5/5)

Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Σενάριο: William Monahan
Παίζουν: Orlando Bloom, Eva Green, Liam Neeson

Όσο άνετα ανέστησε ο Ridley Scott το έπος-σανδάλι με τον Μονομάχο πριν 5 χρόνια, άλλο τόσο άνετα δείχνει φέτος ικανός να το σκοτώσει πάλι. Σε μια κραυγαλέα περίπτωση ταινίας-οχήματος του πρωταγωνιστή της, με απαράδεκτες ερμηνείες στους κεντρικούς ρόλους και κατασπαταλημένους ηθοποιούς στους δεύτερους, με σχηματικό σενάριο και χάρτινους χαρακτήρες και ηλιθιωδώς πομπώδεις μονολόγους και ατάκες, ο Ridley Scott, σοβαρός άνθρωπος από σπίτι και με ιστορία μεγάλη, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Περικυκλωμένος από ατάλαντους, ο Scott προσπαθεί να στήσει ένα έπος που στα πιο τρελλά του όνειρα ήθελε να είναι ο Λώρενς της Αραβίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο στείρο όσο η άμμος των ερήμων που περικυκλώνουν τα Ιεροσόλυμα. Οι αδιαμφισβήτητες σκηνοθετικές του ικανότητες είναι ο μόνος λόγος που αυτή η ταινία συνεχίζει να προβάλλεται για πάνω από δύο ώρες, χωρίς ο θεατής να εισβάλει στο δωματιάκι του προβολατζή για να τον πνίξει με το φιλμ και στη συνέχεια να αυτοκτονήσει σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Cursed
(1/5)

Σκηνοθεσία: Wes Craven
Σενάριο: Kevin Williamson
Παίζουν: Christina Ricci, Joshua Jackson, Jesse Eisenberg

Όταν πριν από 30 και κάτι χρόνια ο Wes Craven πρωτοδοκιμαζόταν στη σκηνοθεσία, άφησε εποχή στο χώρο των thrillers κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο γέμιζε τα κενά των απλοϊκών σεναρίων με σκηνές βίας χωρίς προηγούμενο την εποχή εκείνη. Κάπως έτσι, το Last House on the Left, έμεινε στην ιστορία σαν ένα camp αιματοβαμμένο φεστιβάλ σοκ μηδαμινού budget. Φέτος, επιστρέφει από πενταετή απουσία από τη σκηνοθεσία με το Cursed, μια ταινία εξίσου camp, αλλά χωρίς καθόλου αίμα, και κανένα σοκ. Εκτός ίσως από το budget της.

Γιατί δεν μπορείς να ξοδεύεις 35 εκατομμύρια δολάρια για μια ταινία με σενάριο που αδικεί τους ηθοποιούς της, διαλόγους που προσβάλουν τον θεατή, twist που είναι ο ορισμός της απάτης, και ανύπαρκτη σκηνοθετική υπογραφή. Τα κλισέ του είδους που τόσο έντεχνα κανιβάλισε ο Craven στο Scream, παίρνουν εδώ την εκδίκησή τους, βοηθώντας την ταινία να κερδίσει τον τίτλο του χειρότερου δείγματος προχειροφτιαγμένου εφηβικού θρίλερ-τσιχλόφουσκας που πέρασε φέτος απ’ τις οθόνες. Για την ώρα τουλάχιστον.

Μετά το εμπορικό trick της ταυτόχρονης πρεμιέρας ταινιών όπως τα δυο τελευταία μέρη του Matrix, που έκαναν την πρώτη προβολή τους (σχεδόν) την ίδια ώρα σε (σχεδόν) όλον τον κόσμο, τα παιδιά του marketing περνάνε την ιδέα σε άλλο επίπεδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πρώτη προβολή του trailer μιας ταινίας αποτελεί event, ιδίως (και κυρίως) στην Αμερική που πολλές ταινίες φτιάχνουν ειδικά διαφημιστικά σποτάκια, και οι εταιρείες τους πληρώνουν αδρά για να εξασφαλίσουν την προβολή τους κατά τη διάρκεια του Super Bowl, του τελικού του πρωταθλήματος του αμερικάνικου football. Είναι όμως η πρώτη φορά που οι εταιρείες προσπαθούν να εφαρμόσουν την τακτική σε παγκόσμιο επίπεδο.

Έτσι, το Σάββατο 7 Μαΐου το trailer της νέας ταινίας φαντασίας της Disney, Τα Χρονικά της Νάρνια: Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα (φανταστείτε το σαν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να συναντά τον Χάρυ Πότερ και μαζί πάνε να βρουν το μάγο του Οζ, σε μια χώρα καταδισκαμένη σε ένα ξόρκι αιώνιου χειμώνα, που περιμένει τέσσερα πιτσιρίκια να μπουν εκεί απο μια μαγική ντουλάπα και να σώσουν τους φανταστικούς της κατοίκους), θα καταργήσει τα σύνορα και θα προβληθεί συγχρόνως σε 32 χώρες, φιλοδοξόντας να κεντρίσει για μερικά δευτερόλεπτα το ενδιαφέρον 200 εκατομυρίων θεατών. Στην Ελλάδα, το trailer θα προβληθεί στο Mega, κατά τη διάρκεια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, αλλά φαντάζομαι αρκετοί θα είναι αυτοί που θα το έχουν τσεκάρει αρκετά νωρίτερα στο διαδίκτυο. Αλλά έτσι βγαίνουν τα δολλάρια...

The Pacifier
(1/5)

Σκηνοθεσία: Adam Shankman
Σενάριο: Thomas Lennon, Robert Ben Garant
Παίζουν: Vin Diesel, Lauren Graham, Faith Ford

Η τριγωνική μάζα μυών που συνοδεύεται από δυο πόδια κι ένα γυαλιστερό καραφλό κεφάλι και ακούει στο όνομα Vin Diesel, συνεχίζει το σερί των αποτυχημένων του επιλογών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχοντας στηρίξει το κασέ του στα τεστοστερονούχα θεμέλια των no-brainer action flicks, έχει –όπως κάθε action hero που σέβεται τον εαυτό του- φτάσει σ’ εκείνο το σημείο της καριέρας του, που νιώθει την ανάγκη να πείσει πως μπορεί να υποδυθεί. Το οποίο βέβαια είναι και λογικό και ανθρώπινο, αλλά στην περίπτωση του Vin είναι και ολότελα αστείο. Αυτό που δεν είναι αστείο, είναι η νέα κωμωδία (με εσάνς περιπέτειας), με την οποία προσπαθεί να το καταφέρει.

Ο Vin λοιπόν, είναι ο Shane Wolf, σκληροτράχηλος ΟΥΚ-ας που στην καινούρια του αποστολή αναλαμβάνει να κάνει babysitting στην οικογένεια μακαρίτη επιστήμονα, ενόσω η μητέρα της οικογένειας απουσιάζει μετα ετέρου αξιωματικού στην Ελβετία, όπου προσπαθούν να βρουν τον μυστικό κωδικό για το υπερόπλο που είχε σχεδιάσει ο εκλιπών. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται, και σύντομα η κόλαση μεταφέρεται στη γη, για να απειλήσει την επιτυχία της αποστολής με μπιμπερό, πάνες, μωρουδίστικα κλάματα, απειθάρχητους εφήβους και καθυστερημένους νίντζα.

Αν και υποψιάζομαι ότι το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης το φέρει ο μοντέρ, ούτε το σενάριο μπορεί να πει κανείς ότι βοηθάει την ταινία να επιδείξει το παραμικρό ίχνος αυτοσυγκέντρωσης, κι έτσι η κυριότερη αδυναμία αυτού του άναρθρου κατασκευάσματος καταλήγει να είναι το ότι δεν αποφασίζει ποτέ σε ποιο κοινό θέλει να απευθυνθεί και σε ποιο genre να καταταχθεί. Ενώ του χιούμορ της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα βασανιστικό (ούτε και ιδιαίτερα πετυχημένο βέβαια), είναι πολύ σκόρπιο για να πει κανείς ότι βλέπει κωμωδία, ενώ οι σκηνές δράσεις, αν και αρκούντως τυποποιημένες, είναι ελάχιστες για να πεις την ταινία περιπέτεια. Απ’ την άλλη, ούτε για οικογενειακή μου κάνει, λόγω της έλλειψης οικογενειακού πυρήνα και αντίστοιχων μηνυμάτων. Είναι κι αυτή η εχθρική καράφλα του Vin στη μέση, τρέχα γύρευε. Οπότε, περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Ε, ok, για ταινία με τίτλο «Κωδικός Πιπίλα» πρόκειται. Τι περιμένετε;