Το απόλυτο cult musical, 14, 15, 16 και 17 Σεπτεμβρίου στο Λυκαβητό

Μετά από 10 χρόνια ευρωπαϊκής περιοδείας, έχοντας στο ενεργητικό του 2.000 παραστάσεις από τη Σκανδιναβία ως τη Μεσόγειο, πάνω από ενάμιση εκατομύριο θεατές, 72 χιλιάδες χιλιόμετρα χαρτιού υγείας, 750 τόνους ρυζιού, πολλά γαλόνια νερού και αμέτρητο ενθουσιασμό, ήρθε η ώρα του farewell tour για το πιο cult musical του κόσμου. Και για να μην μπερδευόμαστε, το χαρτί υγείας, το νερό και το ρύζι, είναι όλα μέρος του show. Γιατί αυτό που κάνει το Rocky Horror Show τόσο πετυχημένο, είναι χωρίς αμφιβολία η ευκαιρία που δίνει στο κοινό να συμμετέχει στον glam rock παροξυσμό και τη γενικότερη ανατρεπτική παράνοια που επικρατεί επί σκηνής.

Τι είναι όμως το Rocky Horror Show; Μάθε περισσότερα με δύο κλικ.
εδώ κι εδώ για το musical
εδώ για την ταινία

Με τον Ang Lee να σηκώνει το Χρυσό Λέοντα, έριξε την αυλαία του το διαγωνιστικό τμήμα του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Λαμβάνοντας το βραβείο, ο 50χρονος σκηνοθέτης από το Taiwan δήλωσε «πολύ χαρούμενος για την θερμή υποδοχή και την επικράτηση» της ταινίας του, Brokeback Mountain ενός «μεγάλου αμερικάνικου love-story, μοναδικού και παγκόσμιου». Η ταινία, που βασίζεται σε νουβέλα της συγγραφέως του The Shipping News, μιλά για τον έρωτα που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο cowboys στη συντηρητική αμερικάνικη Δύση του ’60. Τα εντυπωσιακά τοπία, το μαγευτικό σενάριο, οι ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές Heath Ledger (A Knight’s Tale, Monster’s Ball) και Jake Gylenhaal (Donnie Darko, The Day After Tomorrow), αλλά και οι τολμηρές ομοφυλοφιλικές ερωτικές σκηνές ήταν τα δυνατά χαρτιά της ταινίας που κέρδισαν την επιτροπή.

Ο μεγάλος χαμένος της φετινής διοργάνωσης ήταν χωρίς αμφιβολία ο George Clooney, που με το σφιχτό πολιτικό-δημοσιογραφικό δράμα Good Night and Good Luck ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, αλλά δεν κατάφερε να υπερνικήσει τις ανατριχίλες των εκάστοτε μελών της επιτροπής στη σκέψη να βραβεύσουν πολιτική ταινία. Ο Clooney, που με τη δεύτερη κιόλας ταινία του βραβεύτηκε στο Los Angles Film Festival με το Spirit of Independence Award για την «σταθερότητα στη δουλειά και το όραμά του, και τις καλλιτεχνικές του επιλογές», στην 62η Μόστρα αρκέστηκε στο βραβείο σεναρίου, αλλά και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας που κέρδισε ο πρωταγωνιστής του, David Strathairn.

Ανεβαίνοντας στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο, τόνισε ότι η ταινία αυτή πρέπει να θυμίσει στους δημοσιογράφους την ευθύνη που έχει η πένα τους, και απεύθυνε τα σχόλια του «σε όλους εσάς εδώ μέσα, και όλους εκείνους που θα δουν την ταινία, όλους τους άλλους εκεί έξω που προσπαθούν να αποκαλύψουν την αλήθεια σε όλους μας, για να μπορούμε να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις για τη ζωή μας». Όσοι επισκέφτηκαν τη Μόστρα, λένε ότι ο Strathairn (Sneakers), που συνήθως αρκείται σε δεύτερους ρόλους, είναι πιθανό να δει νέους δρόμους να ανοίγονται για την καριέρα του μετά από αυτήν την εξαιρετική ερμηνεία στο ασπρόμαυρο αντιμακαρθικό δράμα του Clooney.

Το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απονεμήθηκε στην Giovanna Mezzogiorno, πρωταγωνίστρια της ταινίας La Bestia Nel Cuore, το δράμα μιας γυναίκας που ξαφνικά αρχίζει να δέχεται επιθέσεις από άσχημες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας. Απογοητευμένοι ιταλοί ανταποκριτές, δεν έπαψαν να αναρωτιούνται μήπως η βράβευση της Mezzogiorno (La Finestra Di Fronte) ήταν μια μορφή παρηγοριάς για την Ιταλία, που έχει να δει ταινία της να σηκώνει τον Λέοντα από το 1998. Και η είσοδος της ταινίας στο διαγωνιστικό την τελευταία στιγμή, δεν βοηθά να καταλαγιάσουν οι ανησυχίες τους.

Όπως και να ’χει, η 62η Μόστρα πέρασε κι αυτή στο παρελθόν, κι όσοι μετρούν το χρόνο τους με τα φεστιβάλ έχουν ήδη αρχίσει να νιώθουν πως γερνάνε, ιδίως με την φθίνουσα πορεία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο σημαντικές κινηματογραφικές διοργανώσεις του κόσμου. Οι οικονομικές δυσκολίες, η καλλιτεχνικές αμφισβητήσεις και οργανωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ, έχουν γίνει γερός πονοκέφαλος για τους διοργανωτές, οι οποίοι ωστόσο προσπαθούν με παγωμένα χαμόγελα να κρατήσουν τις ανησυχίες τους μακριά από τη δημοσιότητα. Όμως το μέλλον του φεστιβάλ είναι αβέβαιο. Και οι απειλές της Ρώμης να ξεκινήσει τη δική της κινηματογραφική φιέστα, δεν διευκολύνουν καθόλου τα πράγματα.

Περισσότερα για την 62η Μόστρα, εδώ>>>

Crash
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Paul Haggis
Σενάριο: Paul Haggis, Bobby Moresco
Παίζουν: Sandra Bullock, Don Cheadle, Matt Dillon, Brendan Fraser, Ryan Philippe

Το πρόβλημα με τις σπονδυλωτές ταινίες, είναι ότι πολύ συχνά οι σπόνδυλοι χάνουν τις αρθρώσεις τους και οι ιστορίες μένουν –ελλείψει καλύτερης λέξης- κουλές. Συνήθως, για να το ξεπεράσουν, οι σκηνοθέτες αποφασίζουν να θέσουν τις ιστορίες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που να τις συσχετίζει (όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα στο Noel), να τις δέσουν με έναν κοινό αφηγητή/πρωταγωνιστή (όπως ο Tim Roth στο Four Rooms), ή να τις σαλατιάσουν τόσο πολύ ώστε αυτό που θα προκύψει να είναι ένα αριστούργημα (όπως το Pulp Fiction).

Το Crash, μια ταινία με αρκετές υποπλοκές που περιφέρονται γύρω απο σκοτεινές στιγμές της ζωής στο Los Angeles, δεν πολυκαταφέρνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Υπάρχει βέβαια η πόλη του Los Angeles που συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, υπάρχει και ένα θέμα ρατσισμού –φαινομενικού και πραγματικού- που εμφανίζεται κάθε τόσο, κάπως συνδέονται και οι ιστορίες μεταξύ τους με μερικούς χαρακτήρες που εμφανίζονται σε περισσότερες από μια, όμως συνολικά το αποτέλεσμα είναι λίγο φλου. Η προσέγγισή τους είναι ανισοβαρής –τόσο σε χρόνο όσο και σε ανάλυση—με αποτέλεσμα αρκετές από αυτές να μην έχουν καν λόγο ύπαρξης, ενώ όλες οι υπόλοιπες να περνιούνται για πιο σοβαρές και βαρύγδουπες απ’ όσο είναι.

Τουλάχιστον οι ερμηνείες είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλές –αν και στην πραγματικότητα δεν έχουν ότι πολύ χρόνο ούτε πολύ χαρακτήρα για να δουλέψουν οι πρωταγωνιστές—με την Sandra Bullock να ξεχωρίζει στον απόλυτα κόντρα ρόλο: σοβαρή, νευρωτική, κουρελιασμένη ψυχολογικά και ξέχειλη από οργή, σε αφήνει με στόμα ανοιχτό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Haggis υπογράφει ένα άνισο σενάριο όπου παρουσιάζει ως συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό το προφανές –υπάρχει και το Μ$Β. Είναι όμως η πρώτη φορά που το σκηνοθετεί, και νευρικά του πλάνα με τους υποβλητικούς φωτισμούς και την ξεπλυμένη φωτογραφία δείχνουν ότι η κάμερα είναι περισσότερο το φόρτε του απ’ ότι η γραφομηχανή.

Η κινηματογραφική γιορτή που έγινε θεσμός στην πολιτιστική πραγματικότητα της πρωτεύουσας και αποτελεί το ουσιαστικό σήμα έναρξης κάθε νέας σαιζόν για τους συνειδητοποιημένους Αθηναίους κινηματογραφόφιλους, ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να γεμίσει τα βράδια του δεύτερου μισού του Σεπτεμβρίου, με κινηματογραφικές στιγμές που θα μείνουν στο μυαλό μας για όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Bewitched - Η Μάγισσα
(2.5/5)


Σκηνοθεσία: Nora Ephron
Σενάριο: Nora και Delia Ephron
Παίζουν: Nicole Kidman, Will Ferrell, Michael Caine, Shirley MacLaine

Το Χόλιγουντ διανύει περίοδο ισχνών εμπνεύσεων: αποτυχημένα sequel και άσκοπα remake παλαιότερων ταινιών, βρίσκουν αγόγγυστα το δρόμο τους προς το «πανί», ενώ η τάση εξαπλώθηκε και στη μεταφορά τηλεοπτικών σειρών από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη. Τα «The Dukes of Hazzard» και «Bewitched» είναι δύο τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Στο τελευταίο, η Nicole Kidman μας προσκαλεί για μια βόλτα με τη σκούπα της, καθώς υποδύεται τη μάγισσα Ιζαμπέλ, που θέλει να συμπεριφέρεται σα κοινή θνητή, αλλά όλως τυχαίως την προσλαμβάνουν για το ρόλο της Σαμάνθα στην αναβίωση της σειράς «Bewitched» στην τηλεόραση (γρήγορο μάθημα ιστορίας: με την Elizabeth Montgomery, από πολλούς η Grace Kelly των sitcoms, η οποία με trademark το χαριτωμένο κούνημα της μύτης κατάφερε να κάνει το σόου επιτυχία για 8 συναπτά έτη στα μέσα της δεκαετίας του 60).

Η Nora Ephron, υπεύθυνη επίσης για το «When Harry met Sally», αλλά και τα άνευρα «Sleepless in Seattle» και «You've Got Mail», αναδεικνύει τη ντελικάτη φιγούρα της Nicole χάρη στο ladylike look που υιοθετεί, (γρήγορο μάθημα styling: παρόμοιο με αυτό που θαυμάσαμε στο «Stepford Wives»), ταιριαστό με τη χαμηλών τόνων ερμηνεία της, προσπαθεί να κοντρολάρει τον εκτός ελέγχου Will Ferrell («Anchorman») στο ρόλο του υπερφίαλου εγωκεντρικού ηθοποιού που θα πρωταγωνιστήσει στο σήριαλ (δηλαδή απλώς στο ρόλο οποιουδήποτε ηθοποιού), καταφέρνει να μας πείσει πως αυτοί οι δυο θα μπορούσαν να είναι ένα (έστω αταίριαστο) ζευγάρι, ξεχνάει πως έχει στο δυναμικό της δύο όπλα μεγάλο βεληνεκούς, τους κλασσικούς Michael Caine και Shirley MacLaine, προσπαθεί να συγκινήσει με φωτογραφίες και βίντεο κλιπάκια φόρο τιμής στην original σειρά και δημιουργεί τελικά ένα αποτέλεσμα χαριτωμένο αλλά όχι μαγικό.

Στη θέση σου πάντως θα έτρεχα να προλάβω, μέχρι την επόμενη εμφάνιση-έκπληξη της Kidman και προτού τη μυριστούν τα κανάλια και οργανώσουν πάνελ με ευφάνταστα θέματα όπως «η ύπουλη εισβολή της μαγείας διαβάλει την αγνή νεολαία μας» ή «ποιος κρύβεται πίσω από τον Χάρυ Πόττερ και τη Σαμάνθα;»

The Island – Το Νησί
(2/5)

Σκηνοθεσία: Michael Bay
Σενάριο: Caspian Tredwell-Owen, Alex Kurtzman, Roberto Orci
Παίζουν: Ewan McGregor, Scarlett Johansson, Steve Buscemi

Έλα να πάμε στο νησί, ο Michael Bay, τα νάτσος μου, εγώ κι εσύ... ποιος είναι ο Michael Bay; Ο σκηνοθέτης των δυνατών blockbuster «The Rock», «Armageddon», «Bad Boys» και «Pearl Harbor». Τώρα το γιατί οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει αυτές τις ταινίες με το όνομα του παραγωγού Jerry Bruckheimer ίσως ο Verbal να μπορούσε / να ήθελε να το εξηγήσει. Αλλά μέχρι εδώ, στο «The Island» ο Michael πήρε διαζύγιο, όσο κι αν κάποιοι αρνούνται να δεχθούν το χωρισμό. Το ζήτημα είναι τα καταφέρνει μόνος; Χμ...

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά σίγουρα ζοφερό μέλλον, ο Lincoln 6 Echo ζει σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο και αποστειρωμένο περιβάλλον, φοράει κάθε μέρα λευκά puma παπουτσάκια και πηγαίνει για δουλειά: τροφοδοτεί κάτι σωληνάκια που κανείς δε ξέρει που πηγαίνουν. Στον έξω κόσμο ούτε κατά διάνοια να βγει αυτός και τα υπόλοιπα άσπρα ανθρωπάκια με τα puma, καθώς είναι ακατοίκητος λόγω μιας μυστηριώδους παγκόσμιας μόλυνσης, που έχει αφήσει ανέγγιχτο ένα τελευταίο παράδεισο, το Νησί, τη μόνη τους ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, αρκεί να είναι τυχεροί ώστε να κληρωθούν στη λοταρία (αν και πιο πιθανό είναι να βρεις ένα βάτραχο που μιλάει). Μόνο που ο Lincoln 6 Echo έχει απορίες, αλλά και αμφιβολίες για το τι πραγματικά συμβαίνει και δε θα αργήσει να ανακαλύψει τη δυσοίωνη πραγματικότητα.

Το πρώτο μισό της ταινίας είναι ένα αρκετά ιντριγκαδόρικο, ίσως και οριακά ανατριχιαστικό sci-fi θρίλερ, με μια έκπληξη που όταν αποκαλύπτεται λίγο πριν το διάλειμμα για τα νάτσος, την έχεις λίγο πολύ φανταστεί (δεν είναι δα και επιπέδου Shyamalan), αλλά από τη στιγμή που αποκαλύπτεται στην εξηγούν ξανά και ξανά, μη τυχόν και δε κατάλαβες (dummy friendly). Ε, μετά που έχεις πάρει τα νάτσος και ανησυχείς βρε παιδί μου μη πέσει και το λιωμένο τσένταρ και σου λερώσει τη μαϊμού στη Paul Frank τη ζακετούλα σου και δε μπορείς να έχεις τα μάτια σου προσηλωμένα συνέχεια στην οθόνη, γίνεται μια αξιοπρεπής(;) περιπέτεια με τα κυνηγητά της, τις εκρήξεις και τις καταδιώξεις σε αυτοκινητόδρομους (γρήγορο μάθημα απόρριψης σε εξετάσεις διπλώματος οδήγησης: μετά τα «Ronin», «Matrix Reloaded» και «Bourne Supremacy», πόσες καταδιώξεις πια σε αυτοκινητοδρόμους μπορεί να αφομοιώσει ο εγκέφαλός μας, την ίδια ώρα που υπολογίζει τις θερμίδες από τα νάτσος που λαίμαργα έχουν ήδη καταναλωθεί;).

Η Scarlett Johansson τρέχει φορώντας μια κατάλευκη φορμίτσα, και δε λέει καμία σχεδόν ατάκα αποδεικνύοντας περίτρανα (σύντομο μάθημα κακεντρεχούς κουτσομπολιού) ότι αφενός εκτός από κοντή είναι και χοντροκώλα και αφετέρου ότι τα χειλάκια της τα χρησιμοποιεί για άλλες πιο ευφάνταστες πράξεις. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς έγινε ξαφνικά το αγαπημένο παιδί του Χόλιγουντ, των σχεδιαστών και του φωτογραφικού φακού. Ο Ewan McGregor από την άλλη, ε είναι ο Ewan McGregor, το αγαπημένο παιδί των κριτικών!

Υγ1. Scarlett πλάκα έκανα. Θα μου δανείσεις εκείνο το Louis Vuitton που φορούσες πέρυσι στη Βενετία, έτσι;
Υγ.2. Άκυρο, δε θα μου κάνει έτσι κι αλλιώς. Είμαι πιο ψηλή και πιο αδύνατη.

Με τον φόβο για τρομοκρατική επίθεση να συναγωνίζεται το φόβο για εμπορική αποτυχία, ξεκίνησε φέτος η 62η Μόστρα, που συναγωνίζεται τα αμερικανικά αεροδρόμια σε μέτρα ασφαλείας και τα Όσκαρ σε αμερικανικές ταινίες.

Με τα πιο σφιχτά μέτρα ασφάλειας που έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία του και με μια πλούσια συλλογή αμερικανικών ταινιών στο πρόγραμμά του, σήκωσε την αυλαία του χθες το βράδυ η 62η Μόστρα, σε ένα φτωχό σε παρουσία stars γκαλά, που ολοκληρώθηκε με την προβολή της νέας ταινίας πολεμικών τεχνών του Tsui Hark, Seven Swords. Οι φόβοι για ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας, ιδίως μετά την επίθεση στο Λονδίνο, ανάγκασαν τους διοργανωτές να ενισχύσουν τα προληπτικά μέτρα, εκδίδοντας αυστηρές οδηγίες σε δημοσιογράφους, επιτροπές και διαγωνιζόμενους, ενώ το πλήθος πρωτοκλασάτων αμερικάνικων παραγωγών που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα προκάλεσε το δικό του κύμα αντιδράσεων από τον Τύπο, που αμφισβήτησε τα καλλιτεχνικά κίνητρα του διευθυντή Marco Muller.

Οι συνολικά 11 αγγλόφωνες ταινίες που θα προβληθούν στη φετινή διοργάνωση αποτελούν ρεκόρ για το φεστιβάλ, ενώ η προεδρία του βραβευμένου με Όσκαρ σχεδιαστή Dante Feretti επί της κριτικής επιτροπής, προϊδεάζουν τους παροικούντες για τελική επικράτηση ιταλικού ονόματος στα μεγάλα βραβεία, αν και ο ίδιος υποσχέθηκε αντικειμενική θεώρηση και κρίση όλων των ταινιών, ανεξάρτητα με τη γλώσσα τους.

Όσοι βρεθούν στις αίθουσες της κινηματογραφικής Bienalle από τις 31 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την πολυαναμενόμενη νέα ταινία του Terry Gilliam, The Brothers Grimm, το Brokeback Mountain του Ang Lee, την κινηματογραφική μεταφορά του Proof από τον John Maden και τo The Constant Gardener, τη δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη της Πόλης του Θεού, Fernando Meirelles. Παράλληλα, εκτός συναγωνισμού θα προβληθούν μεταξύ άλλων το Elizabethtown του Cameron Crowe, το Cinderella Man του Ron Howard, το animated Corpse Bride του Tim Burton και το Bubble του Steven Soderbergh, ενώ οι Χρυσοί Λέοντες συνολικής προσφοράς, θα απονεμηθούν φέτος στον Ιάπωνα σχεδιαστή Hayao Miyazaki (Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων, Το Κινούμενο Κάστρο) και στην Ιταλίδα σκηνοθέτιδα Stefania Sandrelli (Jamon, jamon, One Last Kiss).

Το διαγωνιστικό ξεκινά απόψε, με την δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του George Clooney, Good Night and Good Luck, ενώ το highlight του προγράμματος αναμένεται να είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας εκδίκησης του Chan-Wook Park, Sympathy for Lady Vengeance, που συμπληρώνει τα Sympathy for Mr. Vengeance και Old Boy.

Τις παράλληλες εκδηλώσεις, που περιλαμβάνουν το πρόγραμμα των Οριζόντων και του Corto Cortissimo με προβολές μικρού μήκους ταινιών, συμπληρώνουν δυο ρετροσπεκτίβες στην ιστορία του ασιατικού κινηματογράφου και άλλη μια για την ιστορία του ιταλικού.