Συγκινημένος δήλωσε ο Κώστας Γαβράς με τη προβολή της τελευταίας του ταινίας στη γεμάτη αίθουσα του «Αττικόν», με τίτλο «Το τσεκούρι» (Le couperet για τους γαλλομαθείς). Το θέμα της; Το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, που ταλαιπωρεί κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία.

Το ενδιαφέρον κομμάτι; Ο Γαβράς κατάφερε να το παρουσιάσει σε όλη του τη τραγική διάσταση, με ένα ειρωνικό τρόπο και πολλές πινελιές μαύρου κατάμαυρου χιούμορ: ο ήρωας μας ο Μπρούνο, έπειτα από δυόμισι χρόνια ανεργίας, σκέφτεται πρακτικά: να τα βάλει με τα αφεντικά δε του προσφέρει κανένα κέρδος. Να εξοντώσει, όμως, όλους τους ανταγωνιστές του, του δίνει την ελπίδα να βρει επιτέλους δουλειά. Κι έτσι ο καθημερινός απλός οικογενειάρχης, μετατρέπεται σε οργανωμένο δολοφόνο, σε μια ιστορία που μας κάνει να αναρωτηθούμε: είμαστε τελικά η δουλειά μας;

Ο Γαβράς κατάφερε με αριστοτεχνικό τρόπο να εξισορροπήσει διαφορετικά υλικά, να θίξει ένα τόσο σοβαρό θέμα, να προβληματίσει, αλλά να μην ψυχοπλακώσει και να μην προδώσει το θεατή, υιοθετώντας ένα φινάλε τόσο ειρωνικό όσο όλη η ιστορία που προηγήθηκε. Το χειροκρότημα στο τέλος νομίζω ήταν πραγματικά ειλικρινές και κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνουν τον όρο «πολιτικοποιημένο σινεμά» (με την καλή έννοια!)


Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκεται το "A hole in my heart" ( Hal i mitt hjärta, για τους Σουηδομαθείς), η τελευταία ταινία του Lukas Moodysson (γνωστός από τα «Lilya 4-Ever» και « Fucking Amal»).

Εδώ δεν υπάρχει ιστορία, δεν υπάρχει ευκρινές μήνυμα, δεν υπάρχει συμπάθεια για τους ήρωες, δεν υπάρχει σκοπός. Το στόρυ ικανό να προκαλέσει ακόμα και στην περιγραφή του: προβληματικός απομονωμένος έφηβος, αναγκάζεται να υπομείνει τον εξίσου προβληματικό πατέρα του, όταν ο τελευταίος αποφασίζει να γυρίσει ερασιτεχνική πορνοταινία στο γεμάτο βρώμικα ΙΚΕΑ έπιπλα, διαμέρισμά τους.

Από την οθόνη μας παρελαύνουν σκηνές διαστροφικού σεξ, on camera εξομολογήσεις με νυχτερινή λήψη στυλ reality, σκηνές αηδιαστικού σεξ, πλάνα από χειρουργεία αισθητικών επεμβάσεων, σκηνές βίαιου σεξ, εξομολογήσεις τραγικών παιδικών αναμνήσεων, σκηνές αηδιαστικού σεξ, περιγραφές αλληγορικών ονείρων, απόγνωση. Συμπέρασμα κανένα. Πλην του ότι, λογικά η Christina Aguilera απέρριψε τον γυναικείο ρόλο (αυτόν της πορνο – πρωταγωνίστριας) όταν της προτάθηκε.

Τι ήθελε να καταφέρει ο Moodyssonμε αυτή τη ταινία; Σοκ; Το word of mouth πάντως δε θα τον βοηθήσει να έχει επιτυχία καθώς τα σχόλια δε θα είναι «wow, πρέπει να το δεις», αλλά «μπλιαχ, δε πρέπει να το δεις». Και δε το λέω εγώ, αλλά η πλειονότητα όσων ξενύχτησαν στον Απόλλωνα. Και μιλάμε για το πάντα υποψιασμένο φεστιβαλικό κοινό, που στριμώχτηκε για να βρει μια θέση στην αίθουσα.

Άνετο και χαλαρό ήταν το κλίμα στον Δαναό την πρώτη μέρα του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Κορίτσια με κοκάλινα γυαλιά και αγόρια με τσάντες ταχυδρόμου, προσήλθαν στις αίθουσες τον Αμπελοκήπων, με τα προγράμματα σημειωμένα με φωσφορούχα στάμπιλο και τα εισιτήρια (μιας και φέτος λειτούργησε για πρώτη φορά σύστημα προπώλησης) ανά χείρας. Να τι τους κατασκόπευσα να παρακολουθούν:

Το ρωσικής καταγωγής “4” του newbie Ilya Khrjanovsky , με βραβεία από τα φεστιβάλ του Ρότερνταμ και του Σιάτλ και συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα στις Νύχτες.

«Έτσι και χάσω τα πρώτα λεπτά...» αγωνιούσε ο καθυστερημένος τύπος μπροστά μου. Χώθηκα πίσω του στα αναπαυτικά καθίσματα στον εξώστη, γεμάτη περιέργεια για την εναρκτήρια σεκάνς: σκυλιά σε ένα άδειο βρώμικο δρόμο κάτω από ένα φως από νέον που αναβοσβήνει είναι το μόνο σημείο ζωής. Και ξαφνικά ένα φορτηγό-κομπρεσέρ εμφανίζεται για να σπάσει την αθλιότητα και τη μοναξιά της βραδιάς. Πιο δίπλα σε ένα εξίσου άθλιο μπαρ, τρεις ξένοι τα πίνουν. Μιας και ο μπάρμαν κοιμάται όρθιος, αρχίζουν και λένε τα σώψυχά τους ο ένας στον άλλο. Και αφού είναι άγνωστοι, λένε φυσικά ψέματα. Η γκόμενα –που εξακριβωμένα είναι πόρνη- λέει ότι είναι μοντέλο, ο καραφλός ότι είναι στα μέσα και στα έξω του Κρεμλίνου και ο τρίτος παίρνει το βραβείο παραληρήματος από αλκοόλ: συμμετέχει δήθεν σε πειράματα που παράγουν τέσσερις τέσσερις τους ανθρώπινους κλώνους (γιατί «4» είναι το μαγικό νούμερο φίλε). Μέχρι εδώ καλά.

Αλλά το παρεάκι χωρίζει. Η γκόμενα πρέπει να πάει σε μια κηδεία και εμείς θα αναγκαστούμε να την παρακολουθήσουμε να παίρνει το τρένο, να περπατάει, να περπατάει, να πετάει ένα μπουκάλι κόκα κόλα (ναι την πιάσαμε την ειρωνεία), να περπατάει... Κάποτε φτάνει, και τι μαθαίνουμε; Ότι η νεκρή είναι δίδυμη αδερφή της και στη κηδεία παρευρίσκονται ακόμα δύο ολόιδιες με αυτήν κοπέλες –πλην του χρώματος της κόμης τους. Και λες, χαλάλι το περπάτημα, εδώ κάτι πάει να γίνει. Και τι νομίζεις ότι γίνεται; Οι γριές που μοιρολογούν στην κηδεία, μπεκρουλιάζουν, τρώνε γενετικά μεταλλαγμένα γουρούνια, και κάνουν διάφορα αηδιαστικά σεξουαλικού περιεχομένου παιχνίδια με τα φαγητά και τις βότκες. Φίλε σε λυπάμαι αν στο διάλειμμα χτύπησες κανένα σαντουιτσάκι, εκτός αν είσαι φετιχιστής. Τρελός φετιχιστής όμως.


Πήγε 9 η ώρα και η αίθουσα γεμίζει με το μοντέρνο κόσμο των απανταχού φεστιβάλ, για να απολαύσουν το “WHEN WILL I BE LOVED” του ανεξάρτητου αμερικανού James Toback με πρωταγωνίστρια τη Neve Campbell, να επιδίδεται σε ...wild things. Τη πέφτει σα χαζοχαρούμενη σε άντρες στο δρόμο, κάνει σεξ με μια ξανθιά και βιντεοσκοπεί την πράξη, διακοσμεί το διαμέρισμά της με ακριβά αντικείμενα χάρη στο «πακέτο» που διαθέτουν οι γονείς της, χαλαρώνει με κλασσική μουσική, τα έχει με έναν απατεώνα που τη κερατώνει και συμφωνεί μετά από δική του προτροπή να κάνει σεξ με έναν γέρο-Ιταλό εκατομμυριούχο με ένα διόλου ευκαταφρόνητο οικονομικό αντάλλαγμα, το οποίο δεν έχει ανάγκη!

Αφελής, ερωτευμένη, ανοιχτή σε νέες εμπειρίες, όλα αυτά είναι η ηρωίδα της ταινίας χάρη στην πολυεπίπεδη ερμηνεία της Neve Campbell, που παρεμπιπτόντως δε διστάζει να τα πετάξει όλα έξω. Το εγχείρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και θεατρικό, βασίζεται κυρίως σε δύο καλογραμμένες σκηνές διαλόγων, που εξελίσσουν τα πράγματα γρήγορα και ανατρεπτικά, αλλά δε σας αποκαλύπτω περισσότερα. Προτείνω να την αναζητήσετε!

Το απόλυτο cult musical, 14, 15, 16 και 17 Σεπτεμβρίου στο Λυκαβητό

Μετά από 10 χρόνια ευρωπαϊκής περιοδείας, έχοντας στο ενεργητικό του 2.000 παραστάσεις από τη Σκανδιναβία ως τη Μεσόγειο, πάνω από ενάμιση εκατομύριο θεατές, 72 χιλιάδες χιλιόμετρα χαρτιού υγείας, 750 τόνους ρυζιού, πολλά γαλόνια νερού και αμέτρητο ενθουσιασμό, ήρθε η ώρα του farewell tour για το πιο cult musical του κόσμου. Και για να μην μπερδευόμαστε, το χαρτί υγείας, το νερό και το ρύζι, είναι όλα μέρος του show. Γιατί αυτό που κάνει το Rocky Horror Show τόσο πετυχημένο, είναι χωρίς αμφιβολία η ευκαιρία που δίνει στο κοινό να συμμετέχει στον glam rock παροξυσμό και τη γενικότερη ανατρεπτική παράνοια που επικρατεί επί σκηνής.

Τι είναι όμως το Rocky Horror Show; Μάθε περισσότερα με δύο κλικ.
εδώ κι εδώ για το musical
εδώ για την ταινία

Με τον Ang Lee να σηκώνει το Χρυσό Λέοντα, έριξε την αυλαία του το διαγωνιστικό τμήμα του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Λαμβάνοντας το βραβείο, ο 50χρονος σκηνοθέτης από το Taiwan δήλωσε «πολύ χαρούμενος για την θερμή υποδοχή και την επικράτηση» της ταινίας του, Brokeback Mountain ενός «μεγάλου αμερικάνικου love-story, μοναδικού και παγκόσμιου». Η ταινία, που βασίζεται σε νουβέλα της συγγραφέως του The Shipping News, μιλά για τον έρωτα που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο cowboys στη συντηρητική αμερικάνικη Δύση του ’60. Τα εντυπωσιακά τοπία, το μαγευτικό σενάριο, οι ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές Heath Ledger (A Knight’s Tale, Monster’s Ball) και Jake Gylenhaal (Donnie Darko, The Day After Tomorrow), αλλά και οι τολμηρές ομοφυλοφιλικές ερωτικές σκηνές ήταν τα δυνατά χαρτιά της ταινίας που κέρδισαν την επιτροπή.

Ο μεγάλος χαμένος της φετινής διοργάνωσης ήταν χωρίς αμφιβολία ο George Clooney, που με το σφιχτό πολιτικό-δημοσιογραφικό δράμα Good Night and Good Luck ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, αλλά δεν κατάφερε να υπερνικήσει τις ανατριχίλες των εκάστοτε μελών της επιτροπής στη σκέψη να βραβεύσουν πολιτική ταινία. Ο Clooney, που με τη δεύτερη κιόλας ταινία του βραβεύτηκε στο Los Angles Film Festival με το Spirit of Independence Award για την «σταθερότητα στη δουλειά και το όραμά του, και τις καλλιτεχνικές του επιλογές», στην 62η Μόστρα αρκέστηκε στο βραβείο σεναρίου, αλλά και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας που κέρδισε ο πρωταγωνιστής του, David Strathairn.

Ανεβαίνοντας στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο, τόνισε ότι η ταινία αυτή πρέπει να θυμίσει στους δημοσιογράφους την ευθύνη που έχει η πένα τους, και απεύθυνε τα σχόλια του «σε όλους εσάς εδώ μέσα, και όλους εκείνους που θα δουν την ταινία, όλους τους άλλους εκεί έξω που προσπαθούν να αποκαλύψουν την αλήθεια σε όλους μας, για να μπορούμε να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις για τη ζωή μας». Όσοι επισκέφτηκαν τη Μόστρα, λένε ότι ο Strathairn (Sneakers), που συνήθως αρκείται σε δεύτερους ρόλους, είναι πιθανό να δει νέους δρόμους να ανοίγονται για την καριέρα του μετά από αυτήν την εξαιρετική ερμηνεία στο ασπρόμαυρο αντιμακαρθικό δράμα του Clooney.

Το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απονεμήθηκε στην Giovanna Mezzogiorno, πρωταγωνίστρια της ταινίας La Bestia Nel Cuore, το δράμα μιας γυναίκας που ξαφνικά αρχίζει να δέχεται επιθέσεις από άσχημες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας. Απογοητευμένοι ιταλοί ανταποκριτές, δεν έπαψαν να αναρωτιούνται μήπως η βράβευση της Mezzogiorno (La Finestra Di Fronte) ήταν μια μορφή παρηγοριάς για την Ιταλία, που έχει να δει ταινία της να σηκώνει τον Λέοντα από το 1998. Και η είσοδος της ταινίας στο διαγωνιστικό την τελευταία στιγμή, δεν βοηθά να καταλαγιάσουν οι ανησυχίες τους.

Όπως και να ’χει, η 62η Μόστρα πέρασε κι αυτή στο παρελθόν, κι όσοι μετρούν το χρόνο τους με τα φεστιβάλ έχουν ήδη αρχίσει να νιώθουν πως γερνάνε, ιδίως με την φθίνουσα πορεία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο σημαντικές κινηματογραφικές διοργανώσεις του κόσμου. Οι οικονομικές δυσκολίες, η καλλιτεχνικές αμφισβητήσεις και οργανωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ, έχουν γίνει γερός πονοκέφαλος για τους διοργανωτές, οι οποίοι ωστόσο προσπαθούν με παγωμένα χαμόγελα να κρατήσουν τις ανησυχίες τους μακριά από τη δημοσιότητα. Όμως το μέλλον του φεστιβάλ είναι αβέβαιο. Και οι απειλές της Ρώμης να ξεκινήσει τη δική της κινηματογραφική φιέστα, δεν διευκολύνουν καθόλου τα πράγματα.

Περισσότερα για την 62η Μόστρα, εδώ>>>

Crash
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Paul Haggis
Σενάριο: Paul Haggis, Bobby Moresco
Παίζουν: Sandra Bullock, Don Cheadle, Matt Dillon, Brendan Fraser, Ryan Philippe

Το πρόβλημα με τις σπονδυλωτές ταινίες, είναι ότι πολύ συχνά οι σπόνδυλοι χάνουν τις αρθρώσεις τους και οι ιστορίες μένουν –ελλείψει καλύτερης λέξης- κουλές. Συνήθως, για να το ξεπεράσουν, οι σκηνοθέτες αποφασίζουν να θέσουν τις ιστορίες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που να τις συσχετίζει (όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα στο Noel), να τις δέσουν με έναν κοινό αφηγητή/πρωταγωνιστή (όπως ο Tim Roth στο Four Rooms), ή να τις σαλατιάσουν τόσο πολύ ώστε αυτό που θα προκύψει να είναι ένα αριστούργημα (όπως το Pulp Fiction).

Το Crash, μια ταινία με αρκετές υποπλοκές που περιφέρονται γύρω απο σκοτεινές στιγμές της ζωής στο Los Angeles, δεν πολυκαταφέρνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Υπάρχει βέβαια η πόλη του Los Angeles που συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, υπάρχει και ένα θέμα ρατσισμού –φαινομενικού και πραγματικού- που εμφανίζεται κάθε τόσο, κάπως συνδέονται και οι ιστορίες μεταξύ τους με μερικούς χαρακτήρες που εμφανίζονται σε περισσότερες από μια, όμως συνολικά το αποτέλεσμα είναι λίγο φλου. Η προσέγγισή τους είναι ανισοβαρής –τόσο σε χρόνο όσο και σε ανάλυση—με αποτέλεσμα αρκετές από αυτές να μην έχουν καν λόγο ύπαρξης, ενώ όλες οι υπόλοιπες να περνιούνται για πιο σοβαρές και βαρύγδουπες απ’ όσο είναι.

Τουλάχιστον οι ερμηνείες είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλές –αν και στην πραγματικότητα δεν έχουν ότι πολύ χρόνο ούτε πολύ χαρακτήρα για να δουλέψουν οι πρωταγωνιστές—με την Sandra Bullock να ξεχωρίζει στον απόλυτα κόντρα ρόλο: σοβαρή, νευρωτική, κουρελιασμένη ψυχολογικά και ξέχειλη από οργή, σε αφήνει με στόμα ανοιχτό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Haggis υπογράφει ένα άνισο σενάριο όπου παρουσιάζει ως συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό το προφανές –υπάρχει και το Μ$Β. Είναι όμως η πρώτη φορά που το σκηνοθετεί, και νευρικά του πλάνα με τους υποβλητικούς φωτισμούς και την ξεπλυμένη φωτογραφία δείχνουν ότι η κάμερα είναι περισσότερο το φόρτε του απ’ ότι η γραφομηχανή.

Η κινηματογραφική γιορτή που έγινε θεσμός στην πολιτιστική πραγματικότητα της πρωτεύουσας και αποτελεί το ουσιαστικό σήμα έναρξης κάθε νέας σαιζόν για τους συνειδητοποιημένους Αθηναίους κινηματογραφόφιλους, ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να γεμίσει τα βράδια του δεύτερου μισού του Σεπτεμβρίου, με κινηματογραφικές στιγμές που θα μείνουν στο μυαλό μας για όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Bewitched - Η Μάγισσα
(2.5/5)


Σκηνοθεσία: Nora Ephron
Σενάριο: Nora και Delia Ephron
Παίζουν: Nicole Kidman, Will Ferrell, Michael Caine, Shirley MacLaine

Το Χόλιγουντ διανύει περίοδο ισχνών εμπνεύσεων: αποτυχημένα sequel και άσκοπα remake παλαιότερων ταινιών, βρίσκουν αγόγγυστα το δρόμο τους προς το «πανί», ενώ η τάση εξαπλώθηκε και στη μεταφορά τηλεοπτικών σειρών από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη. Τα «The Dukes of Hazzard» και «Bewitched» είναι δύο τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Στο τελευταίο, η Nicole Kidman μας προσκαλεί για μια βόλτα με τη σκούπα της, καθώς υποδύεται τη μάγισσα Ιζαμπέλ, που θέλει να συμπεριφέρεται σα κοινή θνητή, αλλά όλως τυχαίως την προσλαμβάνουν για το ρόλο της Σαμάνθα στην αναβίωση της σειράς «Bewitched» στην τηλεόραση (γρήγορο μάθημα ιστορίας: με την Elizabeth Montgomery, από πολλούς η Grace Kelly των sitcoms, η οποία με trademark το χαριτωμένο κούνημα της μύτης κατάφερε να κάνει το σόου επιτυχία για 8 συναπτά έτη στα μέσα της δεκαετίας του 60).

Η Nora Ephron, υπεύθυνη επίσης για το «When Harry met Sally», αλλά και τα άνευρα «Sleepless in Seattle» και «You've Got Mail», αναδεικνύει τη ντελικάτη φιγούρα της Nicole χάρη στο ladylike look που υιοθετεί, (γρήγορο μάθημα styling: παρόμοιο με αυτό που θαυμάσαμε στο «Stepford Wives»), ταιριαστό με τη χαμηλών τόνων ερμηνεία της, προσπαθεί να κοντρολάρει τον εκτός ελέγχου Will Ferrell («Anchorman») στο ρόλο του υπερφίαλου εγωκεντρικού ηθοποιού που θα πρωταγωνιστήσει στο σήριαλ (δηλαδή απλώς στο ρόλο οποιουδήποτε ηθοποιού), καταφέρνει να μας πείσει πως αυτοί οι δυο θα μπορούσαν να είναι ένα (έστω αταίριαστο) ζευγάρι, ξεχνάει πως έχει στο δυναμικό της δύο όπλα μεγάλο βεληνεκούς, τους κλασσικούς Michael Caine και Shirley MacLaine, προσπαθεί να συγκινήσει με φωτογραφίες και βίντεο κλιπάκια φόρο τιμής στην original σειρά και δημιουργεί τελικά ένα αποτέλεσμα χαριτωμένο αλλά όχι μαγικό.

Στη θέση σου πάντως θα έτρεχα να προλάβω, μέχρι την επόμενη εμφάνιση-έκπληξη της Kidman και προτού τη μυριστούν τα κανάλια και οργανώσουν πάνελ με ευφάνταστα θέματα όπως «η ύπουλη εισβολή της μαγείας διαβάλει την αγνή νεολαία μας» ή «ποιος κρύβεται πίσω από τον Χάρυ Πόττερ και τη Σαμάνθα;»