3-Iron - Ολομόναχοι Μαζί
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Kim Ki-Duk
Σενάριο: Kim Ki-Duk
Παίζουν: Lee Seung-Yeon, Jae Hee, Ju Jin-Mo

(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Προλογίζοντας την ταινία του, ο αγαπημένος του ελληνικού art-house κοινού Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης, μας προειδοποίησε ότι μόλις αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους θα θέλουμε γρήγορα να φύγουμε από την αίθουσα και να πάμε σπίτι μας. Για να αυτοκτονήσουμε, υπέθεσα, αλλά δεν ήταν έτσι. Το κάθε άλλο.

Η νέα του (σχετικά) ταινία, απλώνει τις εκκωφαντικές σιωπές της γύρω από την ιστορία ενός πιτσιρικά που περνάει τις μέρες του μπαίνοντας στα σπίτια αγνώστων που λείπουν για διακοπές, και γίνεται για μια μέρα μέρος της οικογένειάς τους. Ερήμην τους βέβαια, και προφανώς γι’ αυτό ο Ki-Duk υπέθεσε ότι θα θέλουμε να σπεύσουμε σπίτι, να δούμε ποιον θα βρούμε μέσα. Αλλά ο 44χρονος σκηνοθέτης, όσο κι αν έχει γυρίσει τον κόσμο για να δείξει τις ταινίες του σε φεστιβάλ, την ελληνική κουλτούρα δεν την έχει κατακτήσει ακόμη. Γιατί ξέχασε ότι ο ήρωάς του ξεπληρώνει τη φιλοξενία βάζοντας μπουγάδα και κάνοντας επιδιορθώσεις σε ό,τι βρει χαλασμένο στα σπίτια που επισκέπτεται. Εγώ ας πούμε, αν ήξερα ότι είναι κάποιος σπίτι μου και θέλει να μείνει μόνος του για να μου βάλει σίδερο, δε θα είχα καμία πρεμούρα να γυρίσω.

Το κάρμα τα φέρνει έτσι ώστε ο νεαρός, μπαίνοντας σε μια πολυτελή έπαυλη, πετυχαίνει μια πανέμορφη κοπέλα την οποία κακομεταχειρίζεται ο σύζυγός της. Ο νεαρός, αφού εξουδετερώσει τον άντρα της με ένα σιδερένιο, νούμερο 3 μπαστούνι του γκολφ (εξ ου και ο τίτλος), γίνεται ο ιππότης της και προσφέρει την BMW μηχανή του για άσπρο άλογο. Η κοπέλα ενθουσιάζεται με την αλλόκοτη ζωή του τύπου και γίνεται συνεργός, όμως ο άντρας της έχει σκοπό να τη βρει και να την πάρει πίσω.

Ο απλούστατος σεναριακός πυρήνας του «αγόρι σώζει κορίτσι από τον κακό βασιλιά κι αυτός διψάει για εκδίκηση», γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Ki-Duk ζωγραφίζει άλλη μια παράδοξη ερωτική ιστορία, διανθισμένη με ματιές στην καθημερινότητα των Νοτιοκορεατών, αργούς, μεθυστικούς ρυθμούς και φυσικά τις γνωστές του, εκκωφαντικές σιωπές που αποτελούν από την αρχή της καριέρας του έναν ξεχωριστό και αυτάρκη χαρακτήρα από μόνες τους.

Το γεγονός ότι οι ήρωές του μιλάνε ελάχιστα, είναι βέβαια το πιο αναγνωρίσιμο σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, όπως και το ότι τις χειρίζεται με τρόπο που δίνει στις ταινίες του μια υφή αλλόκοσμη και μεταφυσική. Δεν θα προσποιηθώ βέβαια ότι δεν είναι πιθανό να κουράσουν κάποιους θεατές, αλλά σίγουρα θα βρουν πολύ περισσότερους που θα τους μαγέψουν.

Ο ίδιος λέει ότι τις χρησιμοποιεί για να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στις στιγμές που οι ήρωές του τις σπάνε, αλλά εγώ έχω την αίσθηση πως –μιας και πρόκειται άλλωστε για ερωτικές ιστορίες- οι σιωπές του λειτουργούν καλύτερα ως συμβολισμός-αντιπαράθεση στην ανυπόφορη βαβούρα των νεαρών εραστών που ψάχνουν ο ένας τον άλλον στην ακατάσχετη φλυαρία –όπως είχαν πει κάποιοι κάποτε, Words are Very Unnecessary. Όπως και να ’χει πάντως, έστω κι απ’ αυτήν την άποψη η ταινία και –όπως και όλες οι ταινίες του Ki-Duk- είναι ανοιχτή σε ερμηνείες, και αυτό είναι βασικό προαπαιτούμενο για μια καλή ταινία auteur.

Βιντεογκέημερς αναθαρρέψτε. Το ντουέτο Peter Jackson-Fran Walsh της τριλογίας του Άρχοντα, και του King Kong, μπήκαν στη λίστα των νεοσύλλεκτων της Universal για την κινηματογραφική μεταφορά του Halo, του first person shooter με την επιδημική συμπεριφορά στα LAN arenas.

Ο Jackson και η γυναίκα του, Fran, ανέλαβαν χρέη executive producers για το Halo, ενώ τα στούντιό τους Weta Digital και Weta Workshop θα καλύψουν τις ανάγκες της ταινίας σε τέρατα, μινιατούρες και ψηφιακά εφέ. Η δουλειά τους στο Halo είναι η πρώτη φορά που οι δυο τους εργάζονται σε παραγωγή την οποία δε σκηνοθετεί ο Jackson.

Το Halo, που αναμένεται στις αίθουσες κάποια στιγμή μέσα στο 2007, βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της συγγραφής του σεναρίου -το οποίο έχει αναλάβει ο Alex Garland, σεναριογράφος του 28 Days Later και συγγραφέας του The Beach-, αναζητείται ακόμη σκηνοθέτης, και δεν έχουν ανακοινωθεί ονόματα για το cast.

Broken Flowers - Τσακισμένα Λουλούδια

(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Σενάριο: Jim Jarmusch
Παίζουν: Bill Murray, Jeffrey Wright, Sharon Stone, Jessica Lange, Chloe Sevigny

(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Jim Jarmusch + Bill Murray + road movie = «Broken flowers» και Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μια μελαγχολική και αστεία μαζί ταινία, καθώς ο Bill Murray, δον Ζουάν και γυναικοκατακτητής μεγάλος στα νιάτα του, λαμβάνει γράμμα σε ρομαντικό ροζ επιστολόχαρτο, που του ανακοινώνει ότι είναι πατέρας και δεν το ξέρει. Παραιτημένος από τη ζωή και πρόσφατα χωρισμένος, θα προτιμούσε να περάσει τις μέρες του σε πλήρη ακινησία πάνω σε ένα δερμάτινο καναπέ, αλλά έπειτα από τη φορτική πίεση ενός φίλου του, απρόθυμα αποφασίζει να αναζητήσει τη μητέρα του παιδιού του και ... το ταξίδι ξεκινά.

Ο Jarmusch (με ιδιαίτερο κοινό έπειτα από τα «Coffee and Cigarettes» και «Ghost Dog: The Way of the Samurai») ανακατεύει πίκρα, γλύκα και χιούμορ μαζί, και δηλώνει πως έγραψε τη ταινία αποκλειστικά για τον Bill Murray (και πολύ σοφά έπραξε). Ο τελευταίος παίζει για μία ακόμα φορά παίρνοντας τη «Φάτσα»*, την ίδια που παίρνει από την εποχή του «Groundhog Day» μέχρι το «Lost in Translation». Και σε κάνει να αναρωτιέσαι. Μπορεί να παίξει άλλο ρόλο; Το μη-τέλος της ταινίας, σε αφήνει ανικανοποίητο, προτείνοντας ότι αξία έχει το ίδιο το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Διαφωνώ κάθετα -ειδικά αν ο προορισμός είναι η Casablanca.

[*Η «Φάτσα»: πρόκειται για την ίδια ακριβώς που παίρνει και ο Ισοβίτης, έπειτα από τρελές ατάκες δεσμοφυλάκων ή Μοντεχρίστου, στο τέλος από τα στριπάκια του ΑΡΚΑ. ]

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Walter Salles
Σενάριο: Rafael Yglesias (από το σενάριο των Ichise Taka και Hideo Nakata, που βασιστηκε στη νουβέλα του Koji Suzuki)
Παίζουν: Jennifer Connelly, Ariel Gade, Tim Roth, John c. Reilly

(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Στην αγγλόφωνη έκδοση του ομότιτλου ασιατικού θρίλερ, που δεν παρεκκλίνει καθόλου από την ιαπωνική του Nakata, η Jennifer Connelly παίζει μια χωρισμένη μητέρα που προσπαθεί να βρει μια καλή και οικονομική στέγη για να βάλει πάνω από το κεφάλι το δικό της και της κόρης της, με τον τρόπο που θα έπαιζε μια ναρκωμένη που μπλέκεται στα δίχτυα της πορνείας για εξασφαλίσει τη δόση της. Α, περίμενε, την έχει παίξει αυτή ε; Αυτή η κακομοίρα μάνα-κουράγιο λοιπόν, μπλέκει με ένα στοιχειωμένο διαμέρισμα και ένα κοριτσάκι φάντασμα που δεν είναι μπλαβιασμένο, αλλά θέλει μια μητρική αγκαλιά στο πρότυπο του αμερικάνικου Ring 2.

Το αληθινό φάντασμα που στοιχειώνει την ταινία ωστόσο, είναι ο ρεαλισμός, ένα βάσανο των east-gone-west θρίλερ για το οποίο είχαμε ξαναμιλήσει στο remake του Grudge. Και ναι, τα μεταφυσικά θρίλερ απαιτούν ένα πολύ συγκεκριμένο είδος αληθοφάνειας: πρέπει ο πρωταγωνιστής να βλέπει πράγματα και να μην τον πιστεύει κανείς εκτός από τον θεατή –αλλά ο θεατής πρέπει να πιστεύει. Όταν ξεπεράσεις αυτό το όριο λοιπόν (κάτι στο οποίο συμβάλει και η ασυγκράτητη βιρτουοζιτέ του Salles, αλλά άλλο τόσο και το overacting της Connelly), υπάρχει μια πολύ λεπτή ζώνη, μέσα στην οποία μπορείς να μετατρέψεις το μεταφυσικό σου θρίλερ σε ψυχολογικό. Αλλά δυστυχώς ο Salles, όσο ταλαντούχος κι αν είναι, Polanski δεν είναι, οπότε το μόνο που μένει να κερδίσει το ενδιαφέρον του θεατή, είναι το αστικό χάος που μπορεί να προκληθεί αν οι υδραυλικές εγκαταστάσεις αποφασίσουν να επαναστατήσουν κόντρα στην ανθρωπότητα.

Θεσσαλονίκη, Ολύμπιον, 6-12 Οκτωβρίου 2005
(Από το Δελτίο Τύπου)

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Κέντρο Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας του Α.Π.Θ. (Κ.Ε.Σ.Α.Υ.), παρουσιάζουν για πέμπτη συνεχή χρονιά το κινηματογραφικό αφιέρωμα «Sex, προβλήματα και σινεμά».

Κοινός παρονομαστής όλων των ταινιών είναι η σεξουαλικότητα που κατέχει πάντοτε ιδιαίτερη θέση στην κινηματογραφία. Το ερωτικό πάθος και η ερωτική προδοσία, η αντιζηλία και η ερωτική προσμονή, η διαστροφή και η φαντασίωση είναι μερικά από τα θέματα των ταινιών που επιλέχθηκαν για το αφιέρωμα.

Επιπλέον στο πλαίσιο του 5ου αφιερώματος «Sex, προβλήματα και σινεμά» οι θεατές-επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να δουν μία πρωτότυπη μικρή συλλογή αφισών μέσα από την οποία ξεδιπλώνεται η μαγεία του σεναρίου μιας ταινίας, μία μαγεία την οποία πολλές φορές ο θεατής δεν μπορεί να εντοπίσει και να ξεχωρίσει μέσα στις εικόνες. Πρόκειται για μια «ανθολόγηση» από αυτούσια αποσπάσματα διαλόγων, που εισάγουν το κοινό στον κόσμο των ταινιών του φετινού αφιερώματος «Sex, προβλήματα και σινεμά». Επικεντρώνονται στη θεματική του αφιερώματος, είτε με χαρακτηριστικές ατάκες από τις ταινίες, είτε με μία πιο φιλοσοφημένη διάθεση, αναλύοντας τις σχέσεις, τον έρωτα, το σεξ, την αγάπη. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Φουαγιέ της αίθουσας Παύλος Ζάννας, Ολύμπιον, 5ος όροφος (διάρκεια έκθεσης: 6-12/10/2005).

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

Άστυ και Απόλλων
29 Σεπτέμβρη έως 9 Οκτώβρη

Με την καινούρια ταινία του David Cronenberg, το A History of Violence, έκανε χθες την επίσημη έναρξή του το Πανόραμα της Ελευθεροτυπίας, που συμπληρώνει φέτος τα 18 του και παρουσιάζει ένα από τα καλύτερα προγράμματα των τελευταίων ετών του. Τι κι αν δεν είναι και τόσο ευρωπαϊκό; Το φετινό Πανόραμα θα μας δώσει την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη μεγάλη οθόνη αριστουργήματα όπως ο Πολίτης Cane του Orson Welles, το THX 1138 του George Lucas, το His Girl Friday του Howard Hawks και το Shock Corridor του Samuel Fuller.

Γιορτάζοντας τα 30 χρόνια από την ίδρυση της Ελευθεροτυπίας, το Πανόραμα αφιερώνει σημαντικό κομμάτι του προγράμματός του σε ένα ειδικό αφιέρωμα στη δημοσιογραφία και τον τρόπο που παρουσιάστηκε μέσα από το σινεμά, ενώ με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατο του Ιούλιο Βερν θα παρουσιάσει μια σειρά κινηματογραφικών μεταφορών του έργου του, αλλά και ταινίες που βασίστηκαν σε, ή άντλησαν έμπνευση από τα βιβλία του. Ανάμεσά τους, τίτλοι όπως το Mysterious Island, το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, 20.000 Λεύγες Κάτω από τη Θάλασσα, και η τηλεοπτική σειρά 15 επεισοδίων “Flash Gordon’s Trip to Mars.”

Το πρόγραμμα του Πανοράματος, το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ, αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από εκπληκτικούς τίτλους ταινιών, που σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να παρακολουθήσει σε μεγάλη οθόνη, και δίνει στο φετινό φεστιβάλ μια ολοκαίνουρια και πολύ ενδιαφέρουσα ταυτότητα.

Εκτός βέβαια από τα αφιερώματα, στο Πανόραμα θα προβληθούν 10 καινούριες ευρωπαϊκές ταινίες, που δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη τη διανομή τους στην Ελλάδα, και διαγωνίζονται γι’ αυτό ακριβώς: μια από τις ταινίες θα βραβευθεί από το Πανόραμα με ολοσέλιδη διαφήμιση στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία και ο Δήμος Αθηναίων θα αναλάβει το κόστος της αντιγραφής μιας κόπιας και του υποτιτλισμού της.

Και όσο για τις αβάντες, το Πανόραμα κλέβει και εδώ την παράσταση από τις κουρασμένες φέτος Νύχτες Πρεμιέρας, εξασφαλίζοντας τίτλους όπως το L’ Enfant (Χρυσός Φοίνικας 2005) των αδερφών Dardenne, το πολυαναμένομενο Eros των Michelangelo Antonioni, Steven Soderbergh και Wong Kar Wai, το Manderlay του Lars von Trier, την εισπρακτική έκπληξη στην Αμερική The Exorcism of Emily Rose, την καινούρια ταινία του Wenders, Don’t Come Knocking, επτά ταινίες από τη σειρά ντοκιμαντέρ The Blues που προκάλεσε αίσθηση στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, με σκηνοθέτες όπως ο Clint Eastwood, ο Martin Scorsese και ο Mike Figgis να ψάχνουν την ιστορία των μπλουζ, και βέβαια το Constant Gardener που θα αποτελέσει και την ταινία λήξης.

Ελπίζουμε τα μικρά οργανωτικά προβληματάκια που έχει εμφανίσει η φετινή διοργάνωση (κυρίως στο επίπεδο της δημοσιογραφικής κάλυψης) να μην σκιάσουν το εκπληκτικό πρόγραμμα του 18ου Πανοράματος, που μέχρι στιγμής προδιαγράφεται ως το πιο ενδιαφέρον κινηματογραφικό δεκαήμερο της χρονιάς.

Θα μου πεις οι Νύχτες τέλειωσαν εδώ και μια βδομάδα, εγώ που ήμουνα, αλλά εντάξει, έχουμε και δουλειές και βαριόμαστε να τις κάνουμε. Τελειώσανε την περασμένη Κυριακή με τη γνωστή τελετή απονομής των βραβείων του φεστιβάλ, που έγινε πριν την προβολή της ταινίας λήξης (oι Αδερφοί Grimm, του Terry Gilliam), με την επιτροπή (από νέους και νέες απ’ όλη την Ευρώπη, που σπουδάζουν κινηματογράφο ή κάτι σχετικό), να μαζεύονται στη σκηνή του Αττικόν και να μιλάνε όλες τις γλώσσες του Ισραήλ.

Το βραβείο κοινού πήγε στην Αγρύπνια, του Νίκου Γραμματικού, ο οποίος το παρέλαβε σημειώνοντας ότι αγνοούσε την ύπαρξή του (ο δικός του τρόπος να πει ευχαριστώ στο κοινό που του το έδωσε), το βραβείο σεναρίου Mont Blance (μον-μπλαν-μον-μπλαν -μον-μπλαν-μον-μπλαν), που απονεμήθηκε φέτος για πρώτη φορά, πήγε στον Aku Louhimies για το Frozen Land, το Βραβείο της Πόλης των Αθηνών για την καλύτερη σκηνοθεσία κέρδισε ο Ρώσος Ιλία Κρανόφσκι για την ταινία 4, ενώ με τη Χρυσή Αθηνά και τον τίτλο της Καλύτερης Ταινίας του διαγωνιστικού, τιμήθηκε το Κάτι σαν Ευτυχία του Τσέχου Μπόνταν Σλάμα. Ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε (πάλι) φέτος να μην έχω δει ούτε μια από τις τέσσερις βραβευμένες ταινίες, αλλά η Stella που τις είδε όλες, λέει ότι ήρθαν έτσι τα πράματα ώστε φέτος οι βραβευμένες ταινίες να μη βλέπονται.

Γενικά οι ταινίες της διοργάνωσης κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα, με ελάχιστες να μπορούν να δώσουν στο φεστιβάλ ένα κάποιο στίγμα. Ξεχώρισε φυσικά το αφιέρωμα στον Kim Ki Duk και τη φιλμογραφία του, το οποίο ίσως να ήταν ένα από τα πιο πετυχημένα αφιερώματα σε σκηνοθέτες, στην ιστορία του φεστιβάλ, αφού οι περισσότερες από τις ταινίες ήταν σχεδόν sold-out (και δύο-τρεις ήταν τελείως sold-out), αλλά απογοήτευσε δυστυχώς το πρόγραμμα των μεταμεσονύχτιων προβολών, που πάντα ήταν ένα από τα δυνατά σημεία της διοργάνωσης. Τα blockbusters των Ειδικών Προβολών δεν πολυενθουσίασαν κανέναν, αυτό όμως είναι ενδεικτικό της χρονιάς που θα ακολουθήσει, γιατί μη νομίζετε, εκτός απ’ τον King Kong και το Munich, έτσι είναι όλες οι ταινίες που περιμένουμε φέτος.

Από εικόνες και στιγμές, εγώ κρατάω:
Το Junebug, την ταινία που με έκανε επιτέλους, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να καταλάβω γιατί το βλέμμα των φίλων μου μαλακώνει και γλυκαίνει όταν μιλάνε για αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά (ενώ εμένα γεμίζει εικόνες απ’ το Evil Dead και τη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών –άλλη σχολή παιδί μου). Η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ.
Το Κακό, ελληνικό zombie-flick του Γιώργου Νούσια, το οποίο αξίζει όχι μόνο το εκστατικό και παρατεταμένο χειροκρότημα που του προσέφερε το κοινό, αλλά και ευρεία διανομή στις αίθουσες. Θα μπορούσε να κοντράρει στα ίσια όλες τις σύγχρονες ταινίες με ζόμπι (τύπου 28 Μέρες Μετά και το remake του Dawn of the Dead) αν δεν τις αντέγραφε τόσο εξόφθαλμα κι αν οι ερμηνείες δεν ήταν τόσο κουραστικά ερασιτεχνικές. Αν υπάρχει μια ταινία που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη φετινή διοργάνωση, είναι αυτή.
Το Rocky Horror Picture Show, που στη μεταμεσονύχτια προβολή του έλαχε της σωστής αντιμετώπισης από το κοινό. Ότι θα έβλεπα κωλόχαρτα, ρύζια, νερά και προσβολές να εκτοξεύονται μέσα στην αίθουσα του Απόλλωνα, δεν το περίμενα ποτέ στη ζωή μου.
Η Καρδιά του Κτήνους, που μπορεί να είναι η χειρότερη ταινία του Ρένου (Χαραλαμπίδη), αλλά ακόμη κι εδώ φαίνεται ότι ο τύπος βρίσκεται σε άλλο κινηματογραφικό επίπεδο από τους ντόπιους συναδέλφους του. Απορρίπτει τον κανόνα των κοινωνικών δραμάτων που πνίγονται στη μιζέρια τους και των σαχλοκωμωδιών τηλεοπτικού επιπέδου που εκβιάζουν το γέλιο με κολεγιακά gags και δίνουν φυσικότητα στους διαλόγους πετώντας το «μαλάκας» ανά 5 λέξεις, μπλέκοντας αρχετυπικές τραγικές ιστορίες με μια ποιητική μορφή κωμωδίας.
Το Hair High, που ok, δεν είναι και καμιά φοβερή ταινία –μπορεί και να βαρεθείς κάπου στα μισά—αλλά τουλάχιστον είναι από τις ταινίες που δίνουν λόγο ύπαρξης σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, με την έννοια ότι αν δεν την έβλεπες εκεί, δε θα την έβλεπες ούτε σε DVD και θα έχανες μερικές στιγμές ακραίου χιούμορ που κανιβαλίζει την αμερικανική λυκειακή παράδοση, συνδυάζοντας το Grease με τη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών.
Το Γαλάζιο και Πορτοκαλί, τη 40λεπτη ταινία του Στέφανου Σιταρά που μπορεί να κάνει τους αγγελοπουλικούς να αναθαρρήσουν, βλέποντας ότι αυτή η μεγάλη παράδοση των αργόσυρτων πλάνων και του εξεζητημένα κουλτουρέ ύφους, θα συνεχίσει να υπάρχει για άλλη μια γενιά. Και μπορεί να κάνει τους υπόλοιπους να πάθουν τραμπάκουλο όταν ακούσουν ότι ο σκηνοθέτης της είναι μόλις 14ων ετών.
Το Haute Tension που μου έδωσε να καταλάβω δυο πράγματα: το μέγεθος του κακού που έχουν κάνει στην παγκόσμιο κινηματογράφο οι καλαμποκοφυτείες, και την ολοκληρωτική εισβολή της αμερικανικής σχολής στον γαλλικό κινηματογράφο. Εξαιρετικά σκηνοθετημένο, και με σκηνογράφο και διευθυντή φωτογραφίας που δίνουν ρέστα, το μοναδικό γαλλικό gore που είχα την τύχη να δω, αναπαράγει όλα τα κλισέ των αμερικανικών θρίλερ στην πιο ωμή μορφή τους. Και μετά σου πετάει ένα twist που δίνει σε όλα τους αδιαμφισβήτητο σκοπό και νόημα.

Είδα κι άλλες ταινίες, παίχτηκαν κι ακόμη περισσότερες, αλλά αρκετές απ’ αυτές θα βγουν κανονικά στις αίθουσες οπότε θα έχουμε καιρό να τις ξαναθυμηθούμε, και όσες τελικά ατυχήσουν, θα τις γράφω εδώ στο blog ανά άτακτα χρονικά διαστήματα, έτσι για να υπάρχουν. Αργότερα όμως, γιατί τώρα έχουμε και Πανόραμα. Τα λέμε πάλι στον Απόλλωνα, ε;