Σκηνοθεσία: Borja Manso
Σενάριο: Borja Manso, Andres M. Koppel
Παίζουν: Javier Albala, Jessica Bohl, Maguette Coly
Εμφανίζονται: David Beckham, Raul Bravo, Roberto Carlos, Zinedine Zidane, κ. ά.

Δείτε το trailer

Εκτός από μερικά κύπελλα και πρωταθλήματα παραπάνω, τώρα η Real έχει ένα ακόμη μετάλλιο να περηφανεύεται έναντι της Barcelona: την ολόδική της ταινία!

Σε μια κακή χρονιά για τη βασίλισσα με τα άσπρα, οι ποδοσφαιρόφιλοι θεατές είναι πιθανό να δουν στην ταινία μια προσπάθεια προπαγάνδας, αλλά εντάξει, καλή η συνομωσιολογία, μην τρελαθούμε όμως κιόλας. Οι πιο ψύχραιμοι φαντάζομαι θα την αντιμετωπίσουν σαν περίπτωση αρπαχτής, όμως και πάλι, πόσα εισιτήρια μπορεί πια να κόψει αυτή η ταινία;

Κατ’ αρχάς, οι οπαδοί της Barcelona και της Atletico προφανώς θα τη μποϋκοτάρουν. Μετά, υπάρχει και το Goal!, πάλι ποδοσφαιροταινία, που απευθύνεται σε σαφώς ευρύτερο ποδοσφαιρόφιλο κοινό, αλλά με τα εισιτήρια που έκοψε, ούτε φισούνα δε γεμίζει, πόσο μάλλον γήπεδο!

Όπως και να ’χει πάντως, η ταινία της Real, που δομείται εν είδει σπονδυλωτού ιστοριών ανθρώπων με πάθος για την ομάδα απ’ τη Μαδρίτη, ακόμη κι αν καταφέρει να μαζέψει στην αίθουσα τους ποδοσφαιρόφιλους, θα δυσκολευτεί να τους ικανοποιήσει, αφού αφ’ ενός προσφέρει μηδαμινό ποδοσφαιρικό θέαμα, αφ’ ετέρου πάσχει κινηματογραφικά. Η δυσκολία του σκηνοθέτη να πιάσει ικανοποιητικό ρυθμό και να τον κρατήσει -–πρόβλημα εγγενές στις ταινίες-lego—περνά απαρατήρητη λόγω των αδιάφορων ιστοριών, των σχηματικών και των αναξιοποίητων χαρακτήρων, των δευτεροκλασάτων ερμηνειών και της διαδικαστικής σκηνοθεσίας, που εν τέλει δεν καταφέρνει να εμφυσήσει το πιο αναγκαίο των χαρακτηριστικών στην ταινία: το πάθος.

Τώρα, γιατί οι διανομείς πιστεύουν πως μπορεί να προτιμήσει κανείς να πάει να κλειστεί στο σινεμά, αντί να πάει να βριστεί στο γήπεδο… it’s beyond me.

King Kong
(4/5)

Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens
Παίζουν: Naomi Watts, Jack Black, Adrien Brody, Andy Serkis


Το ότι ο Kong θα αναβίωνε το προαιώνιο ζήτημα περί μεγέθους το ξέραμε, αλλά που να φανταστούμε ότι ο Jackson θα την είχε τελικά τόσο μεγάλη; Περί της διάρκειας της ταινίας ο λόγος, η οποία είναι και ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ψηλού, μελαχρινού και αντισυμβατικά γοητευτικού πρωταγωνιστή αυτού του τρίωρου έπους σε τρεις πράξεις.

Υποθέτω ότι δε νοείται να υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει τι γίνεται στο Skull Island, αλλά έτσι για να γεμίσει μια παράγραφος, θα το αναφέρω στα γρήγορα. Σ’ αυτό λοιπόν το χαμένο σε μια αιώνια ομίχλη νησί, καταφθάνει ένα κινηματογραφικό συνεργείο, που χάρη στον κομματάκι μεγαλομανή, κομματάκι παρεξηγημένο οραματιστή σκηνοθέτη του, καταλήγει αντιμέτωπο αρχικά με μια ομάδα τρελαμένων ιθαγενών, και στη συνέχεια με έναν τεράστιο προϊστορικό γορίλα που αναπτύσσει τρυφερά αισθήματα για την πρωταγωνίστριά τους. Οπότε, όταν ο σεναριογράφος παίρνει τον γορίλα στο κατόπι για να σώσει την πρωταγωνίστρια –με την οποία είναι τσιμπημένος-, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να φυλακίσει τον Kong, και να τον μεταφέρει στο Broadway. Αλλά, ούτε οι πιο γερές αλυσίδες χαλκοχάλυβα (ή κάτι τέτοιο…) δεν είναι αρκετά δυνατές για να κρατήσουν φυλακισμένο το Όγδοο Θαύμα του Κόσμου.

Τρεις πράξεις, με την πρώτη, που θα προκαλέσει νευρικότητα ακόμη και στους πιο υπομονετικούς θεατές, να είναι ένα πανέμορφο δράμα εποχής που εισάγει τους χαρακτήρες της ταινίας και ζωντανεύει με εντυπωσιακή ακρίβεια στα κοστούμια και τα σκηνικά, την περίοδο της μεγάλης αμερικανικής οικονομικής κρίσης. Κουράζει όμως, όχι γιατί «δεν είναι η ταινία που ήρθαμε να δούμε», αλλά γιατί διαρκεί απελπιστικά πολύ –είναι σχεδόν η μισή ταινία.

Βέβαια, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Υπάρχει άλλη μιάμιση ώρα, στην οποία ο Jackson κατορθώνει να βάλει την… επομανία του σε καλή χρήση και να δημιουργήσει κινηματογραφική μαγεία: μια ρομαντική περιπέτεια που παντρεύει το αίσθημα με τη δράση και την ψηφιακή με την χειροπιαστή πραγματικότητα, με τέτοια πρωτοφανή μαεστρία που νιώθεις λες και ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο και ξαναζείς την πρώτη φορά που είδες σινεμά.

Η αγάπη του Jackson για το υλικό του φαίνεται λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε αφού δεν είναι λίγες οι σκηνές που είναι υπερβολικά μακρόσυρτες και έχουν τον αντίκτυπό τους στο ρυθμό, όμως πέρα από την άρνηση του σκηνοθέτη να καταλάβει τί πάει να πεί "αρκετά", ο Νεοζηλανδός στο δεύτερο μιαμισάωρο δημιουργεί έναν δικό του κόσμο. Ένα νησί ξεχασμένο απ’ το χρόνο και τις θεωρίες του Δαρβίνου, γεμάτο πλάσματα άλλων εποχών να κρατούν παρέα στους ανθρώπους. Δεινόσαυρους με μια ιμπρεσιονιστική πινελιά να τους ξεχωρίζει απ’ αυτούς του Spielberg, εμβληματικές σκηνές δράσεις και αηδιαστικές συμπλοκές με έντομα, που φέρνουν τον Jackson ξανά κοντά στους fans του Braindead και αποκαλύπτουν πόσο καταπιεσμένος πρέπει να ένιωθε όταν γυρνούσε την τριλογία του Άρχοντα.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, βασιλιάς και κυβερνήτης, ένας μοναχικός χορτοφάγος καουμπόη, που επιβεβαιώνει τη θέση του στην κινηματογραφική Ιστορία. Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ανθρώπων συμπρωταγωνιστών του (ιδίως της Watts που, με τον τρόπο που λιώνει από έρωτα κοιτάζοντας το κενό, θα σε κάνει να το σκεφτείς διπλά την επόμενη φορά που θα αποκαλύψεις αισθήματα σε γυναίκα, αλλά και του Andy Serkis που πίσω από το ψηφιακό τρίχωμα του Kong κάνει πάλι τα απίστευτα), αλλά και την επική δουλειά της WETA στα σχεδόν αψεγάδιαστα ψηφιακά εφέ (η οποία έτσι όπως πάει, σύντομα δε θα χρειάζεται καν σκηνοθέτη για να φτιάχνει ταινίες), κάνουν το δεύτερο μισό του καινούριου King Kong μια εμπειρία άξια να γεμίσει και την μεγαλύτερη των οθονών, και βάζουν το Υπέρ στο Υπερθέαμα. Όσο για το πρώτο... το King Kong παίζει να είναι η πρώτη ταινία στα χρονικά, που στη Director's Cut έκδοση, θα έχει κοπεί υλικό αντί να προστεθεί.

(3/5)

Σκηνοθεσία: Chan-wook Park
Σενάριο: Chan-wook Park, Seo-Gyeong Jeong
Παίζουν: Yeong-ae Lee, Min-sik Choi, Dal-su Oh

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά όταν ο Park ξεκίνησε να ετοιμάζει το Sympathy for Mr. Vengeance, δεν είχε σκοπό να κάνει ποτέ τριλογία εκδίκησης. Η ιδέα δεν του ήρθε παρά αφού είχε αρχίσει τα γυρίσματα του Oldboy, όταν πεισμωμένος με τους δημοσιογράφους που τον ρωτούσαν συνέχεια τι κόλλημα έχει με τη βία, ανακοίνωσε ότι θα κάνει ολόκληρη τριλογία πνιγμένη στο αίμα.

Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το Oldboy ήταν σε μεγάλο βαθμό βασισμένο σε ομότιτλο manga, εξηγούν τη θεματική εγγύτητα αλλά και την ομοιότητα στους τίτλους των δύο ακριανών κομματιών της τριλογίας. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, το Sympathy for Lady Vengeance, ο Chan Wook Park εικονογραφεί την ιστορία της Lee Geum-Ja, που στα 19 της χρόνια κατέληξε στο φυλακή, για την απαγωγή και τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Επι 13 χρόνια πίσω από τα κάγκελα, η Lee καταστρώνει το σχέδιο για να εκδικηθεί τον άνθρωπο που την έστειλε εκεί.

Το ότι το Oldboy ήταν βασισμένο σε άλλο υλικό, εξηγεί προφανώς και τον μεγάλο βαθμό σεναριακής πολυπλοκότητάς του, γιατί αυτό που εν πολλοίς έκανε το Oldboy την ταινιάρα που ήταν, ήταν το σφιχτοδεμένο, δαιδαλώδες σενάριο και οι αρρωστημένα σοκαριστικές ανατροπές του. Η έλλειψη αυτού του στοιχείου από την Κυρία Εκδίκηση, που μοιάζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο με sequel του Κυρίου Εκδίκηση, θα απογοητεύσει όσους γνώρισαν τον Park από την προηγούμενη δουλειά του και περιμένουν να νιώσουν για άλλη μια φορά το μυαλό τους να λιώνει. Ακόμη, είναι πιθανό η εμφάνιση των ίδιων ηθοποιών σε διαφορετικούς χαρακτήρες να προκαλέσει σύγχηση, την οποία δε θα βοηθήσει να ξεδιαλύνει το ασταθές μοντάζ του πρώτου μέρους, όμως, το υψηλής αισθητικής σκηνοθετικό στυλ, η αφηγηματική ιδιαιτερότητα, το μακάβριο χιούμορ και τo αριστουργηματικό ορχηστρικό soundtrack που έκαναν το Oldboy ένα σύνολο καθηλωτικό και άκρως εθιστικό, κάνουν πάλι την εμφάνισή τους στην Κυρία Εκδίκηση, η οποία φυλά για το τέλος μια σεναριακή ανατροπή που θα φέρει τον θεατή σε μια γκροτέσκα σύγκρουση της ηθικής της εκδίκησης με αυτήν της χειροδικίας.

Wallace and Grommit in the Curse of the Were-Rabbit – Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Nick Park, Steve Box
Σενάριο: Nick Park, Steve Box, Bob Baker, Mark Burton
Ακούγονται: Peter Sallis, Ralph Fiennes, Helena Bonham Carter

Από πού θα μπορούσε να ξεπηδήσει μια ιστορία για τα προβλήματα που προκαλούν τα μεταλλαγμένα λαχανικά και όλη αυτή η new age vegetarian μανία, αν όχι από την Αγγλία, τη χώρα που γέννησε τον πανικό των μεταλλαγμένων κρεάτων;

Μερικές μόνο μέρες πριν τον ετήσιο Διαγωνισμό Γιγαντιαίων Λαχανικών, οι φιλήσυχοι κάτοικοι της αγγλικής επαρχίας έρχονται αντιμέτωποι με έναν ανείπωτο τρόμο: ένας γιγαντιαίος λαγός, έχει βάλει στο μάτι τα γιγαντιαία καμάρια τους. Ο Wallace και ο πιστός του Grommit, αναλαμβάνουν να τον βρουν και να τον φυλακίσουν, όμως δεν έχουν ιδέα πόσο μπλεγμένοι είναι ήδη στην ιστορία.

Χρειάζεται μια ολόκληρη μέρα δουλειάς για δυο μονάχα δευτερόλεπτα ωφέλιμου φίλμ με την τεχνική του clay motion animation, οπότε είναι λογικό που ο Park εξαφανίστηκε για πέντε χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία του Chicken Run στην Αμερική, όμως προφανώς άξιζε την αναμονή.

Διανθισμένη με ανατρεπτικό σαρκασμό που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των Monty Python, η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική περιπέτεια των δυο δημοφιλών πήλινων ηρώων είναι γνήσιο παιδί της Βρετανικής παράδοσης και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Με προϊστορία 14 ετών στις μικρού μήκους ταινίες, οι δημιουργίες του Nick Park έχουν μαζέψει ήδη τρία Όσκαρ και απ’ ό,τι φαίνεται έχουν βάλει πλώρη για ένα ακόμη μεγαλύτερο. Και δεν τους αδικούμε καθόλου, αφού τα πήλινα αντίστοιχα του Χοντρού και του Λιγνού, φέρνουν στη μεγάλη οθόνη τέτοια χημεία και ενέργεια που θα ζήλευε κάθε κωμικός με σάρκα και οστά που έχει προσπαθήσει να μας κάνει να γελάσουμε τα τελευταία 10 χρόνια.

(Από Δελτίο Τύπου)
H Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Ραδιοτηλεόρασης Αμερικής (Broadcasting Film Critics Association) ανακοίνωσε την Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου ότι θα απονείμει στον Τζορτζ Κλούνι το βραβείο Ελευθερίας (Freedom Award) για την ταινία του "Καλήνύχτα και Καλή Τύχη". Το βραβείο θα δοθεί στον Κλούνι στην 11η ετήσια απονομή βραβείων των κριτικών (Critic's Choice Awards) που θα πραγματοποιηθεί στη Σάντα Μόνικα στις 9 Ιανουαρίου. Το βραβείο Ελευθερίας απονέμεται σε κινηματογραφιστές που με το έργο τους "προάγουν τις αξίες της ελευθερίας, της ανοχής και της δημοκρατίας".

Στο "Καληνύχτα & Καλή Τύχη" ο Τζορτζ Κλούνι υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σενάριο μαζί με τον Γκραντ Χέσλοβ και εμφανίζεται στο ρόλο του τηλεοπτικού παραγωγού Φρεντ Φρέντλι. Η ταινία αποτελεί ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ που ρίχνει φως στις θρυλικές live αντιμαχίες ανάμεσα στον παρουσιαστή ειδήσεων του CBS Έντουαρντ Ρ. Μόροου και τον γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι - που είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση του πολιτικού στα μέσα της δεκαετίας του '50 και το τέλος της εφαρμογής των τεχνικών της Μαύρης Λίστας και των αντι-κομμουνιστικών ακροάσεων.

Η ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες, στις 5 Ιανουαρίου

Episode VI: Οικογενειακή Γιορτή

Με οικογενειακή γιορτή έμοιαζε περισσότερο η φιέστα που διοργανώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Ολύμπιον, παρά με εντυπωσιακή τελετή λήξης διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ. Στην ασφυκτικά μικρή για να χωρέσει ένα τέτοιο event αίθουσα του Ολύμπιον, το πρωτόκολλο παραβιάστηκε για μια ακόμη φορά, και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Δέσποινα Μουζάκη, δεν κατάφερε ούτε την ύστατη αυτή στιγμή να ανατρέψει την αύρα εγωπάθειας που είχε αφήσει πίσω της. Κλήθηκε πρώτη, και δίχως τον Πρόεδρο του Φεστιβάλ, Γιώργο Χωραφά, να ανέβει στη σκηνή για να ανακοινώσει το τέλος της φετινής διοργάνωσης. Friendly reminder: η ισχυρή κυρία πίσω απο τον άνδρα, καλό είναι που και που να μένει και πίσω απο τον άνδρα.

Το πένθιμο κλίμα εδραίωσαν οι μαυροφορεμένοι Γωγώ Μπρέμπου και Γιώργος Καραμίχος, ο μεν με την αηδιαστική συγκαταβατικότητα του ύφους του, η δε με την ερμηνεία της είμαι - τόσο - σοκαρισμένη - που - πρέπει - να - διαβάσω - όλες - μου - τις - ατάκες - απ’ τα - χαρτάκια - μου. Σε ανάλογους τόνους, και παλεύοντας με ένα ατίθασο μικρόφωνο που έκανε απελπισμένες προσπάθειες να την αποφύγει, η κα Μουζάκη αναμάσησε όλα τα κλισέ του βιβλίου «Πώς να Κλείσετε Ένα Φεστιβάλ» και υποσχέθηκε μια ακόμη καλύτερη 47η διοργάνωση, οι προετοιμασίες για την οποία ξεκινούν από την επόμενη κιόλας μέρα. Και καλά θα κάνουν, γιατί τουλάχιστον όσον αφορά στις οργανώσεις των τελετών, έχουν πολύ δουλειά να κάνουν ακόμη.

Στα θετικά, το ότι τουλάχιστον βρέθηκαν φέτος δυο αξιοπρεπή podium και ένας συμπαθητικός μινιμάλ, καμπυλωτός πάγκος να αντικαταστήσει τις περσινές σπαστές καρέκλες και να προσφέρει λίγη ξεκούραση στα μέλη της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής, τα οποία για κάποιο λόγο έπρεπε να είναι επί της σκηνής για όλη σχεδόν τη διάρκεια της τελετής. Λες και υπήρχε άπλετος χώρος για να στήσουν κι αντίσκηνα.

Πριν τις ανακοινώσεις των βραβείων του Φεστιβάλ, απονεμήθη ένας (ακόμη) τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος στον Vittorio Storaro, «ως ελάχιστη ένδειξη της εκτίμησής μας στο έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη», όπως άκουσα δημοσιογράφο να λέει στην τηλεφωνική της ανταπόκριση έξω απ’ τις τουαλέτες. Η βράβευση του Storaro έγινε δεκτή με παταγώδες χειροκρότημα, και ακολουθήθηκε από την εμφάνιση δύο παιδικών χορωδιών που ακούγονταν υπέροχα, αλλά δε φαίνονταν καθόλου, μιας και όποιος εμπνεύστηκε να φέρει δύο χορωδίες δεν σταμάτησε να σκεφτεί ότι στη σκηνή του Ολύμπιον μετά βίας θα χωρούσε και μία μόνη της. Είδαμε πάντως τους μουσικούς, βλέπαμε και τα κεφαλάκια από τα παιδάκια που ήταν στριμωγμένα από κάτω, κατέβηκε και μια κοπέλα από το ταβάνι, που προφανώς είχε ξεμείνει από την τελετή έναρξης μαζί με μερικά ξέμπαρκα κομφετί, ακολούθησαν και κάτι νταούλια που συνοδεύονταν από τραγούδια σε μια γλώσσα η προέλευση της οποίας μέχρι ώρας παραμένει άγνωστη, κι ύστερα πιάσαμε δουλειά.

Στα βραβεία κοινού (χορηγία του Jameson) δεν παρουσιάστηκε καμία ανατροπή, με την Καρδιά του Κτήνους, του Ρένου Χαραλαμπίδη, να περιορίζεται τελικά στη δεύτερη θέση, και τον Γιώργο Καραντινάκη να παίρνει το ογκώδες –και υπερβολικά βαρύ απ’ ότι φάνηκε— δημιούργημα του γνωστού γλύπτη Βαρώτσου, για τη Χορωδία του Χαρίτων, και να ζητά απ’ τον Υφυπουργό Πολιτισμού «να ενημερώσει τον Υπουργό Πολιτισμού ότι η Ολυμπιάδα τελείωσε και έχουμε προβλήματα». Το αντίστοιχο βραβείο για το διεθνές διαγωνιστικό πήγε στην ταινία Man Push Cart, ενώ από τις Ματιές στα Βαλκάνια, αγαπημένη του κοινού αναδείχθηκε η ταινία Go West.

Στη συνέχεια, η Ένωση Τεχνικών Ελλάδος Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (γιατί, στην Ελλάδα, όλοι όσοι ασχολούνται με το σινεμά και δεν είναι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, ή ηθοποιοί, δεν είναι καλλιτέχνες, αλλά τεχνικοί), έδωσαν το βραβείο τεχνικής αρτιότητας στην ταινία Γαλάζιο Φόρεμα, και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Ανδρέας Τύρος, ανέβηκε στο μικρόφωνο για να δώσει το βραβείο της Ένωσης στο ντοκιμαντέρ Buzz του Σπύρου Ταραβήρα, και να εκφράσει όλη τη μιζέρια του επαγγέλματος, αρπάζοντας το μικρόφωνο για να βγάλει το διάγγελμά του. Ευτυχώς ο κος Ταραβήρας έδειξε κατανόηση.

Σειρά είχε το βραβείο Ανθρώπινες Αξίες, το οποίο θεσπίστηκε φέτος και απονέμεται από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν έχω καταφέρει να εξακριβώσω ακόμη ποιος, ή ποιοι επιλέγουν το που θα απονεμηθεί το βραβείο, αλλά ελπίζω ότι υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια, και δεν θεσπίζει βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο οποιοσδήποτε έχει €15.000 πρόχειρα να διαθέσει. Θα το κοιτάξω πάντως, αν είναι να κάνουμε έναν έρανο και να δώσουμε κι ένα βραβείο Movies for the Masses του χρόνου. Όπως και να ‘χει, η πρώτη ταινία που βραβεύθηκε για τον τρόπο που αναδεικνύει «τις αρχές της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού και ιδίως τη θεμελιώδη αξία της ανθρώπινης ζωής», είναι το Τσότσι, μια συμπαραγωγή Αγγλίας και Ν. Αφρικής.

Ο Vittorio Storaro, ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ διευθυντής φωτογραφίας ταινιών όπως το Apocalypse Now!, The Last Emperor και Dick Tracey (ναι, οκ, και Exorcist The Beginning), αφού παρακάλεσε το Φεστιβάλ να θεσπίσει βραβεία για τη διεύθυνση φωτογραφίας και τη σκηνογραφία, κάλεσε στη σκηνή τον Chin Ting-chang, για να του απονείμει το βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος, για τη φωτογραφία του Falling in Love.

Τα βραβεία ερμηνειών μοιράστηκαν στις ταινίες Man Push Cart (για τον Ahmad Razvi) και Η Ευτυχία του Άλλου και Στα Παρασκήνια (εξ ημισείας στις Ina Geerts και Isild Le Besco αντίστοιχα). Το βραβείο σκηνοθεσίας απένειμε η Maria Gracia Cucinotta, εξ ημισείας στους Roland Vranik (Μαύρη Βούρτσα / Fekete Kefe, Ουγγαρία) και Emmanuelle Bercot (Στα Παρασκήνια / Backstage, Γαλλία), ενώ τον Αργυρό Αλέξανδρο κέρδισε το Μεξικάνικο Sangre του Amat Escalante.

Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς (για τον γράφοντα τουλάχιστον), ήταν η απονομή του βραβείου της Κριτικής Επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (αποτελούμενη από τους: Κίριλ Ραζλόγκοφ, Ρωσία, Πρόεδρος, Μάγκντα Μιχαϊλέσκου, Ρουμανία, Τζον Χάρκνες, Καναδάς, Ανίκα Γκούσταφσον , Σουηδία, Λουκάς Κατσίκας, Ελλάδα) στο Τσίου… του Μάκη Παπαδημητράτου, βράβευση την οποία μπορώ να κάνω δεκτή μόνο όπως ετέθη από τον πρόεδρο της επιτροπής, ως δηλαδή μια ταινία που «παρουσιάζει ένα νέο κύμα στην ελληνική κινηματογραφία, αυτό των φτηνών ταινιών». Στο ξενόγλωσσο τμήμα της διοργάνωσης, το αντίστοιχο βραβείο πήρε η ταινία Como Pasan Las Horas.

Η δε μεγάλη νικήτρια της βραδιάς, ήταν η Βελγίδα Fien Troch, που άκουσε τον τίτλο της ταινίας της να ανακοινώνεται ακόμη τρεις φορές: το Η Ευτυχία Του Άλλου, χάρισε μια ειδική μνεία στην πρωταγωνίστριά της Natali Broods, και τα βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Χρυσό Αλέξανδρο Καλύτερης Ταινίας, κάνοντας την νεαρή Troch να παραδεχθεί έντονα συγκινημένη, ότι ζει την καλύτερη βραδιά της ζωής της. Εντάξει. Κι εμείς καλά περάσαμε. Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε και κάπου πιο άνετα για να χωράνε οι γκλαμουράτες φιλοδοξίες των διοργανωτών, να υπάρχει ένα πλάνο στις θέσεις και μερικοί απ' αυτούς που μάζεψαν τις χιλιάδες των ευρώ, να επενδύσουν τουλάχιστον ένα μερίδιο σ' ένα καλό σακάκι. Κατά προτίμηση βραδινό, αλλά είμαστε ελαστικοί.