Ανακοινώθηκαν σήμερα οι φιναλίστ για το Όσκαρ Μιξάζ (Sound Editting), μια κατηγορία που συνήθως καπαρώνεται απο τα blockbusters της χρονιάς, για να πάρουν κάτι και οι μεγάλες εταιρείες.

Οι φετινοί τίτλοι είναι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Harry Potter and the Goblet of Fire"
"King Kong"
"Memoirs of a Geisha"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
"Walk the Line"
"War of the Worlds"

Από τους επτά τίτλους, θα προβληθούν 10λεπτα κλιπάκια για την επιτροπή της Ακαδημίας επικεφαλής του τομέα του ήχου, και θα προκριθούν τρεις, οι οποίες θα είναι υποψήφιες για το βραβείο την μεγάλη βραδιά. Δε νομίζω όμως ότι τίθεται καν θέμα για τον νικητή, αφού τo War of the Worlds ήταν by far η πιο συναρπαστική ηχητική εμπειρία της σαιζόν.

To αυτό και με τις φιναλίστ για το Όσκαρ Μακιγιάζ (Makeup), με τις ταινίες που θα παλέψουν σε δεκάλεπτα κλιπάκια για μια θέση στην τελική τριάδα να είναι οι:

"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Cinderella Man"
"A History of Violence"
"The Libertine"
"Mrs. Henderson Presents"
"The New World"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"

Αν και εδώ δε νομίζω ότι είναι και πολύ ασφαλές να κάνει κανείς πρόβλεψη, υποθέτω ότι οι επικρατέστερες για την υποψηφιότητα είναι οι το The New World, το Mrs Henderson Presents, το The Libertine και η Narnia. Αλλά πάλι, δε βάζω και πληκτρολόγιο στη φωτιά.

Τέλειωσαν οι μέρες με γεύση καραμέλα κανέλα, που ο Άρχοντας σάρωνε τα ταμεία κάθε Χριστούγεννα κι ο Billy Crystal στόλιζε τους συναδέλφους του με σαρκασμό και ειρωνεία στα Όσκαρ, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από την περσινή απουσία Νεοζηλανδικού έπους και υπερήλικου λευκού παρουσιαστή.

Απ΄ την περσινή τελετή των Όσκαρ οι διοργανωτές έδειξαν ότι θέλουν να φέρουν τα νιάτα στη σκηνή και να τους δώσουν την καυτή πατάτα της παρουσίασης, και μετά το αναπάντεχο (και αποτυχημένο) πέρασμα του Chris Rock από το κοστούμι του οικοδεσπότη, η Ακαδημία φέτος κάνει άλλη μια ανορθόδοξη επιλογή.

Ο Jon Stewart, έταιρος κωμικός-καμάρι του αμερικανικού τηλεοπτικού Comedy Central, θα είναι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει, με εξυπνάδα και χιούμορ, να δώσει σπιρτάδα και ρυθμό στην τελετή και να κρατήσει τους θεατές μακριά απ' το τηλεκοντρόλ. Ο Stewart έχει μεγάλο σουξέ στην Αμερική ως anchorman της σατιρικής εκπομπής The Daily Show, την οποία ενδεχομένως να έχετε πετύχει κανένα απόγευμα στο CNN, ενώ μετρά και μια-δυο κινηματογραφικές εμφανίσεις. Ίσως τον θυμάστε από το The Faculty (1998), όπου έπαιζε τον καθηγητή που έφαγε το στυλό στο μάτι, ίσως πάλι και όχι.

Το buzz στο internet για την επιλογή του Stewart δεν είναι πολύ θετικό, ιδίως από τους Αμερικανούς, μιας και δεν εκτιμούν όλοι το τολμηρό και αρκετά βιτριολικό του humour, πιστεύουν όμως πως, μετά το φιάσκο του Rock, δεν υπάρχει και μεγάλο περιθώριο αποτυχίας. Προφανώς ξεχνούν τη χρονιά που χρέη οικοδεσπότη τέλεσε ο David Letterman, anchorman αντίστοιχης εξαιρετικά πετυχημένης σατιρικής εκπομπής, ο οποίος χάρισε στο θείο Όσκαρ μια από τις χειρότερες τελετές της ιστορίας του.

Ο Stewart μίλησε για την τιμή που του έκανε η Ακαδημία, στην τελευταία του εκπομπή, λέγοντας ότι "δεν ξέρω πολλά για τις ταινίες, πέρα από το ότι είμαι πολύ κακός σ' αυτές, αλλά ναι, θα παρουσιάσω τα Όσκαρ," λίγο πριν αρχίσει να μιλά για την νοσηλεία του Sharon. Το σχετικό απόσπασμα μπορείτε να βρείτε εδώ για κάποιο διάστημα. Μετά προφανώς θα μετακινηθεί, οπότε θα πρέπει να το ψάξετε με τον τίτλο Sharon Hospitalized.

(2/5)


Σκηνοθεσία: George Clooney
Σενάριο: George Clooney, Grant Heslov
Παίζουν: David Strathairn, George Clooney, Patricia Clarkson, Robert Downey Jr.

Δείτε το trailer

Ψυχρός πόλεμος, ανακρίσεις και ανυπόστατες κατηγορίες, κυνήγι μαγισσών, ένα όνομα που έμεινε στην ιστορία για τους λάθος λόγους: Joseph McCarthy. Εκτός από αυτούς που συμμετείχαν στη φρενίτιδα εκείνων των ημερών (αμαυρώνοντας την μετέπειτα φήμη τους), υπήρξαν και πολλοί που αντιστάθηκαν, υπερασπιζόμενοι αξίες όπως η ελευθερία του λόγου, τα ατομικά δικαιώματα και η αυτοδιάθεση. Μεταξύ αυτών ο Edward R. Murrow, ο Χατζηνικολάου του τότε CBS. Και το «Good Night, and Good Luck» (βραβείο σεναρίου και ερμηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας και 4 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες) είναι η ιστορία του.

Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Cary Grant των 00’s, τον George Clooney, ένας από τους δηλωμένα πολιτικοποιημένους ηθοποιούς τους Hollywood, που συμπρωταγωνιστεί στην ταινία, στο ρόλο του τηλεοπτικού παραγωγού και συνεργάτη του Murrow . Τα παραπάνω και μόνο ίσως να φαίνονται αρκετά, και θα ήταν αν επρόκειτο για μεταμεσονύχτιο ντοκιμαντέρ στη ΝΕΤ, αλλά δεν είναι όταν μιλάμε για φιλμ που διανέμεται κανονικά στις (λίγες η αλήθεια) αίθουσες.

Αντιλαμβάνομαι την επιλογή του ασπρόμαυρου, μιας και οι τηλεοπτικές αναμνήσεις της εποχής δεν έχουν χρώμα. Αλλά οι original ομιλίες του McCarthy (που θυμίζουν λίγο Παπαδόπουλο στο "θα πατάξωμεν την αναρχία") , η... «αναπαράσταση» των εκπομπών του Murrow και οι ενδιάμεσοι διάλογοι των πρωταγωνιστών που καπνίζοντας ακατάπαυστα προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν να αναβιώσουν το κλίμα της Αμερικής του ’50, (το πολιτικό παρασκήνιο, το κλίμα τρομοκρατίας και την αδρεναλίνη πίσω από τις κάμερες), με έκανε να νιώθω σα μαθήτρια σε σχολική εορτή: σε εκείνους τους μακροσκελείς λόγους για τον αγώνα για την ελευθερία, τόσο «ξύλινους» και τυπικούς, που προτιμούσα να παίζω τρίλιζα.

Πετυχημένο το timing που ο Clooney επέλεξε να παραδώσει αυτό το απλό και συνοπτικό (αλλά καθόλου εμπνευσμένο) μάθημα ιστορίας στους συμπατριώτες του και στους δημοσιογράφους του κόσμου, αλλά εκ των υστέρων, είναι εύκολο να εξυμνήσει κανείς τους ήρωες και να εξευτελίσει τους δυνάστες - να είναι πραγματικά ήρωες όμως όταν χρειάζεται, πόσοι έχουν τα κότσια;

Αυτό το ήξερες; Ο πατέρας του George Clooney ήταν newscaster!

Δείτε το trailer

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ αν πω πως δεν έχω διαβάσει το πασίγνωστο (και υπέρογκο) βιβλίο της Jane Austen, διότι και που να προλάβω με τόσες κινηματογραφικές εκδοχές (πιστές και ελεύθερες) που έχει γνωρίσει; Επίσης, δεν έχω δει την τηλεοπτική μεταφορά, που θεωρείται μέχρι ώρας η πιστότερη και τελειότερη βερσιόν, οπότε μπορεί να πει κανείς ότι προσεγγίζω την ταινία όσο πιο αγνά και παρθένα γίνεται, έχοντας ως μόνα σημεία σύγκρισης τις υπόλοιπες ταινίες εποχής που έχουν περάσει απ’ τα μάτια μου.

Για όσους επίσης δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, να τους θυμίσω ότι πρόκειται για εκείνη την ιστορία στη γεωργιανή Αγγλία, όπου μια μάνα με πέντε κόρες (η δύσμοιρη), έχει κάνει σκοπό της ζωής της να της αποκαταστήσει τη μια μετά την άλλη (ή και δυο-δυο αν μπορέσει), και μέσα σε αυτήν την τρέλα, η δευτερότοκη, η πιο πεισματάρα και ανεξάρτητη, μπλέκει σε μια κλιμακούμενη σχέση αγάπης-μίσους με έναν εύπορο ευγενή, που λίγο πριν την οδηγήσει στην κατάθλιψη και παράνοια, της αποκαλύπτει τη δύναμη του αληθινού έρωτα. Ωραία δεν το μάζεψα;

Σαν ταινία εποχής λοιπόν, το φετινό Pride and Prejudice είναι εντυπωσιακά ρεαλιστικό. Ο ποδόγυρος των κοριτσιών γεμίζει λάσπη όταν βγαίνουν βόλτα στην εξοχή, όταν πηγαίνουν στο χορό τα καλά τους ρούχα δεν είναι και τόσο καλά, στο αγρόκτημα της οικογένειας Bennet τα γουρούνια περνάνε πιο συχνά το κατώφλι απ’ ό,τι οι επισκέπτες, και η φτωχική ζωή δεν αφήνει περιθώρια για λουσμένα και χτενισμένα μαλλιά. Είναι εξαιρετική η δουλειά των συνεργατών του Wright στις λεπτομέρειες της φτωχικής ζωής, που έχει μετατρέψει τη μητέρα Bennet σε προξενήτρα μεταφυσικών ικανοτήτων, και η οποία με τη σειρά της έχει σπρώξει τις κόρες της στην υστερία του κυνηγιού γαμπρού. Η οποία υστερία βέβαια, έτσι όπως απεικονίζεται, επιβεβαιώνει και τη διαχρονικότητα του έργου της Austen.

Βέβαια, δεν είναι όλες οι κόρες έτσι. Υπάρχει η ευάλωτη, ρομαντική κι ευαίσθητη Jane, και η επιθετική, περήφανη και ξεροκέφαλη, αλλά ενδόμυχα ευάλωτη, ρομαντική κι ευαίσθητη Lizy. Η Rosamund Pike, την οποία ενδεχομένως να θυμάστε με ξίφος στο Die Another Day, είναι χάρμα οφθαλμών στο ρόλο της Jane, όμως η πρωταγωνίστρια εδώ είναι η Keira Knightley, που με το πλακουτσωτό της προσωπάκι και το φαρδύ χαμόγελο, τα μακριά φορέματα, την αγγλική προφορά και τη γρήγορη, τσαχπίνικη εκφορά, είναι εδώ σχεδόν ερωτεύσιμη. Προσδίδει με το νευρικό της παίξιμο, τη γλυκούτσικη ομορφιά του στο χαρακτήρα της, όμως αδυνατεί να τον ακολουθήσει στα πιο τσαμπουκαλεμένα του, ενδεχομένως γιατί την ίδια περίοδο ξεκινούσε και τα γυρίσματα του Domino, οπότε ήθελε να κρατήσει την αγριάδα για εκεί. Όσο για τις εσωτερικές συγκρούσεις των δυο πτυχών, όταν η ταινία προσπαθεί να χτυπήσει δραματικές φλέβες, αφήστε το καλύτερα…

Καθρεφτίζει όμως με τον τρόπο της και τον γενικότερο τόνο της ταινίας, που τα πάει υπέροχα στους χορούς και τις δεξιώσεις και στις οικογενειακές στιγμές των Bennet, όμως δεν μπορεί να τρυπήσει την επιφάνεια στα πιο σοβαρά σημεία. Η δραματουργική αδυναμία της ταινίας, επιβαρύνεται και από την ανεπαρκή εμβάθυνση του σεναρίου στο πιο καίριο σημείο του στόρι, που δεν είναι άλλο από τη μεταστροφή των κεντρικών χαρακτήρων, τη συναισθηματική διεργασία που αναγκάζει τον κύριο Darcy να ξεπεράσει την προκατάληψή του και να αποκαλύψει τα πραγματικά του αισθήματα για την νεαρή Lizzy, και την δεσποινίδα Bennet να τσαλακώσει την περηφάνια της και να αποδεχτεί την αμοιβαιότητά τους. Αν θέλετε την άποψή μου, αντί Περηφάνιας και Προκατάληψης, προτιμήστε Λογική κι Ευαισθησία.

Zathura
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Jon Favreau
Σενάριο: David Koepp, John Kamps (από το βιβλίο του Chris Van Allsburg)
Παίζουν: Jonah Bobo, John Hutcherson, Dax Shepard, Kristen Stewart

Δείτε το trailer

Όταν είχε βγει το Jumanji, ήμουν γύρω στα 12, οπότε μια ταινία που μεταμορφώνει ένα απλό (και σε άλλες περιστάσεις, βαρετό) επιτραπέζιο παιχνίδι, σε αληθινή περιπέτεια, όπου πραγματικά ζώα κατασκηνώνουν στο σαλόνι σου, το οποίο έχει μετατραπεί σε τροπική ζούγκλα με εξωτικά –και ανθρωποφάγα—φυτά, ήταν μοιραίο να με ενθουσιάσει. Και εδώ που τα λέμε, είχε και μια πρωτοτυπία στο concept, είχε και φοβερά εφέ για την εποχή της, είχε και τον Robin Williams, είχε και την Kirsten Dunst, ήτανε καλή ταινία για δέκα χρόνια πριν.

Φέτος, στο γενικότερο κλίμα αναμασήματος, βγαίνει και η Zathura, που είναι ένα από τα ίδια, αλλά δεν είναι remake. Βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Van Allsburg, ο οποίος εκτός από το Polar Express, είχε γράψει και το Jumanji. Εδώ, το επιτραπέζιο έχει θέμα το διάστημα αντί για τη ζούγκλα, και δυο αδερφάκια μόνα στο σπίτι, που ανάμεσα σε τσακωμούς και βρισίδια, βρίσκονται --μαζί με το σπίτι-- σε μια διαγαλαξιακή περιπέτεια, που θα τους βοηθήσει να καταλάβουν την αξία της οικογένειας.

Λόγω διαστήματος, η δράση περιορίζεται σε ένα και μοναδικό set piece, με την κάμερα να ζορίζεται να βρει διαφορετικές γωνίες λήψης μέσα στο σπίτι που λειτουργεί ως διαστημόπλοιο. Τα εφέ διατηρούν τον ρομαντισμό και την ευαισθησία που μας επέδειξε ο Favreau στο Elf, και οι διάλογοι είναι ασυνήθιστα ρεαλιστικοί, όπως και οι χαρακτήρες, όμως οι επαναλαμβανόμενες σκηνές δράσης και η στατικότητα δε βοηθούν τη Zathura να απογειωθεί. Βέβαια, εγώ μεγάλωσα και παραξένεψα, οπότε μη με ακούτε. Τα σημερινά 12χρονα, σίγουρα θα βρουν τρόπο να το διασκεδάσουν.

Lemming
(2/5)

Σκηνοθεσία: Dominik Moll
Σενάριο: Dominik Moll, Gilles Marchand
Παίζουν: Laurent Lucas, Andre Dussollier, Charlotte Gainsbourg, Charlotte Rampling

Δείτε το trailer

Η εμμονή των Γάλλων στα κοινωνικά δράματα με οικογένειες σε κρίση λόγω ερωτικών τριγώνων, αποκτά νέα διάσταση χάρη στο Lemming, Ο Dominik Moll παίρνει τη νόρμα και την παντρεύει με το μεταφυσικό θρίλερ και μια ιδέα από καυστική σάτιρα του μεσοαστικού ονείρου, δημιουργώντας μια πιο οικεία εκδοχή του Tale of Two Sisters με άρωμα από Le Couperet.

Η οικογένεια Getty έχει μόλις μετακομίσει στο νέο της ντιζαϊνάτο σπίτι στα προάστια, χάρη στην προαγωγή του συζύγου, Alain. Η τέλεια ζωή του ερωτευμένου ζευγαριού όμως, ετοιμάζεται να έρθει τούμπα. Όλα ξεκινούν όταν η Benedicte βρίσκει στο σωλήνα του νεροχύτη ένα ημιθανές lemming, ένα μικρό τρωκτικό που θα έπρεπε να βρίσκεται με την οικογένειά του στη Σκανδιναβία, σχεδιάζοντας την ομαδική τους αυτοκτονία –γιατί έτσι είναι η ζωή των lemmings. Το περίεργο περιστατικό συμβαίνει τη βραδιά που οι Getty θα δεξιωθούν τους Pollock, το αφεντικό και τη σύζυγο του Alain, και είναι προφανώς κακός οιωνός, αφού από εκείνο το βράδυ κι έπειτα, η ζωή τους μετατρέπεται σε εφιάλτη με μεταφυσικές προεκτάσεις.

Η κυρία Pollock κάνει σκηνή στον άντρα της καταστρέφοντας το δείπνο, την άλλη μέρα την πέφτει στον Alain, και αργότερα επιστρέφει στον οίκο των Getty για να αυτοκτονήσει στον ξενώνα του. O Alain χτυπά σε αυτοκινητιστικό, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει για τον κύριο Pollock, και η κυρία Pollock –ή μάλλον το πνεύμα της—του κρατάει συντροφιά στο σαλόνι τα μοναχικά βράδια, λέγοντάς του πως ο μόνος τρόπος να ενωθεί ξανά με την Benedicte, είναι να κάνει κάτι ώστε κι αυτή να ενωθεί με τον δικό της σύζυγο.

Ο σκηνοθέτης/συνσεναριογράφος Dominik Moll, δημιουργός του Χάρυ, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου, θεωρείται στη χώρα του το γαλλικό αντίστοιχο του Hitchcock. Και κρίνοντας απ’ το Lemming, με την ηλεκτρισμένη του ατμοσφαιρικότητα, τους αργούς ρυθμούς, την εξαντλητική ανάλυση των χαρακτήρων και το εκπληκτικό ensemble acting που αποσπά από τους τέσσερις πρωταγωνιστές του, καταλαβαίνει κανείς το γιατί.

Το γενικότερο κλίμα σύγχυσης πραγματικότητας και εφιάλτη που δημιουργεί ο Moll, τον βοηθά να εισάγει το κοινό σε έναν κόσμο όπου η λογική (θεατή/πρωταγωνιστή) δεν μπορεί να επιβιώσει, οι χαρακτήρες μετατρέπονται σε βελζεβουλικές οντότητες, τα φαντάσματα κάνουν κατάληψη στο σαλόνι σου και στα σώματα των αγαπημένων σου. Τα ζητήματα συζυγικής απιστίας μετατρέπονται σε φαινόμενα δαιμονισμού και όταν έρχεται η ώρα να βγεις απ’ αυτό το μπέρδεμα, ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις την άκρη, ο σεναριογράφος, εμφανίζεται σε χειρότερη σύγχυση κι από ‘σένα.

Και εκεί εμφανίζεται και η διαφορά του Hitchcock απ’ τον Moll. Ενώ ο πρώτος φρόντιζε πάντα για ένα εκρηκτικό φινάλε, το φινάλε του Γάλλου σκάει στα μούτρα του, και –το χειρότερο- είναι και τζούφιο.