Don’t Come Knocking – Μη Γυρίσεις
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Σενάριο: Wim Wenders, Sam Shepard
Παίζουν: Sam Shepard, Jessica Lange, Tim Roth, Gabriel Mann, Sarah Polley

Δείτε το trailer

Αν κρίνει κανείς απ’ τις δυο ταινίες, τα 20 χρόνια που έχουν παρεμβληθεί του Paris, Texas, και του Don’t Come Knocking, δεν έχουν φερθεί καθόλου ευγενικά ούτε στον Wenders, ούτε στον Shepard. Οι δυο τους, που είχαν γράψει μαζί το σενάριο της ταινίας που χάρισε στον Γερμανό σκηνοθέτη τον Χρυσό Φοίνικα, συνεργάζονται ξανά για το Παρίσι, Τέξας νούμερο δύο.

Ο Wenders υποστηρίζει ότι αφιέρωσαν 5 χρόνια στο σενάριο και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω, όμως η αλήθεια πως, ή το έκρυψαν καλά, στα 5 αυτά χρόνια δούλεψαν σε 5 διαφορετικά σενάρια, τα οποία προσπάθησαν να χωρέσουν σε μια ταινία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Το Don’t Come Knocking είναι ένα ξέφρενο homage στην παλιά Άγρια Δύση (που όλοι αγαπήσαμε), τα κλασικά αμερικάνικα westerns, τη μοναξιά των ηρώων τους και την μεταφυσική ομορφιά των τοπίων τους. Ένα νοσταλγικό τριπάκι, διανθισμένο από τη νωχελική αγωνία σκηνοθέτη και σεναριογράφου για μια από τις κλασικότερες αμερικάνικες (και παγκόσμιες) κοινωνικές αξίες: της οικογένειας.

Ένας ξεφτισμένος cowboy ξαφνικά αποκτά την ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει στη μάνα του, με την οποία έχει να ειδωθεί και να μιλήσει σχεδόν 30 χρόνια, και απ’ αυτήν μαθαίνει ότι κάπου στη διαδρομή των ακολασιών του έσπειρε ένα μούλικο. Σκεφτείτε το: έχει να δει τη μάνα του 30 χρόνια. Η μάνα του μαθαίνει ότι ο γιος της τής έχει χαρίσει εγγόνι. Κι αυτός δεν το μαθαίνει. Για 30 χρόνια. Ακόμη και στην αληθινή Άγρια Δύση, εκείνος ο ξανθούλης πάντα κατάφερνε να βρει τον Λούκι Λουκ και να του παραδώσει τα τηλεγραφήματά του. Μάλλον πέθανε…

Παραδόξως, αυτό το σύμπαν αναληθοφάνειας καμουφλάρεται με καλοδουλεμένα πλάνα από έναν βετεράνο σκηνοθέτη κι έναν διευθυντή φωτογραφίες που κάνει παπάδες και όλα αυτά συνδέονται με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα χάρη στην ερμηνεία του Tim Roth που παίζει το ρόλο του ντετέκτιβ, ο οποίος έχει αναλάβει να συνδέσει την ταινία και τον ήρωά της με την πραγματικότητα.

Ιππότης του Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών, ανακηρύχθηκε χθες στο Παρίσι η Penelope Cruz. Η Ισπανίδα ηθοποιός, βρέθηκε στην Πόλη του Φωτός προωθώντας τη νέα της ταινία, Bandidas, και παρέλαβε το βραβείο από τα χέρια του Γάλλου υπουργού Πολιτισμού. Ο υπουργός, δήλωσε «χαρούμενος» που τιμά «αυτήν την σπουδαία Ευρωπαία ηθοποιό».

Το Τάγμα των Γραμμάτων και των Τεχνών, που θεσπίστηκε το 1957, τιμά δυο φορές το χρόνο μερικές εκατοντάδες προσωπικότητες που συμβάλλουν στη διάδοση του πολιτισμού ανά την υφήλιο. Η Penelope δέχθηκε το μετάλλιο του τάγματος λέγοντας «δεν είμαι σίγουρη για το αν αξίζω την τιμή, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για να μην το μετανιώσετε.» Με αυτά τα λόγια πέρασε στη συντροφιά προσωπικοτήτων όπως ο James Joyce, ο Jackson Pollock, κι ο William Faulkner, αλλά και ο Leonardo DiCaprio, ο Bruce Willis και η Diana Ross. Προσμονούμε την προσθήκη του Steven Seagal, ως Lancelot των Γραμμάτων και Αττίλα των Τεχνών.

Ανακοινώθηκαν σήμερα οι φιναλίστ για το Όσκαρ Μιξάζ (Sound Editting), μια κατηγορία που συνήθως καπαρώνεται απο τα blockbusters της χρονιάς, για να πάρουν κάτι και οι μεγάλες εταιρείες.

Οι φετινοί τίτλοι είναι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Harry Potter and the Goblet of Fire"
"King Kong"
"Memoirs of a Geisha"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
"Walk the Line"
"War of the Worlds"

Από τους επτά τίτλους, θα προβληθούν 10λεπτα κλιπάκια για την επιτροπή της Ακαδημίας επικεφαλής του τομέα του ήχου, και θα προκριθούν τρεις, οι οποίες θα είναι υποψήφιες για το βραβείο την μεγάλη βραδιά. Δε νομίζω όμως ότι τίθεται καν θέμα για τον νικητή, αφού τo War of the Worlds ήταν by far η πιο συναρπαστική ηχητική εμπειρία της σαιζόν.

To αυτό και με τις φιναλίστ για το Όσκαρ Μακιγιάζ (Makeup), με τις ταινίες που θα παλέψουν σε δεκάλεπτα κλιπάκια για μια θέση στην τελική τριάδα να είναι οι:

"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Cinderella Man"
"A History of Violence"
"The Libertine"
"Mrs. Henderson Presents"
"The New World"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"

Αν και εδώ δε νομίζω ότι είναι και πολύ ασφαλές να κάνει κανείς πρόβλεψη, υποθέτω ότι οι επικρατέστερες για την υποψηφιότητα είναι οι το The New World, το Mrs Henderson Presents, το The Libertine και η Narnia. Αλλά πάλι, δε βάζω και πληκτρολόγιο στη φωτιά.

Τέλειωσαν οι μέρες με γεύση καραμέλα κανέλα, που ο Άρχοντας σάρωνε τα ταμεία κάθε Χριστούγεννα κι ο Billy Crystal στόλιζε τους συναδέλφους του με σαρκασμό και ειρωνεία στα Όσκαρ, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από την περσινή απουσία Νεοζηλανδικού έπους και υπερήλικου λευκού παρουσιαστή.

Απ΄ την περσινή τελετή των Όσκαρ οι διοργανωτές έδειξαν ότι θέλουν να φέρουν τα νιάτα στη σκηνή και να τους δώσουν την καυτή πατάτα της παρουσίασης, και μετά το αναπάντεχο (και αποτυχημένο) πέρασμα του Chris Rock από το κοστούμι του οικοδεσπότη, η Ακαδημία φέτος κάνει άλλη μια ανορθόδοξη επιλογή.

Ο Jon Stewart, έταιρος κωμικός-καμάρι του αμερικανικού τηλεοπτικού Comedy Central, θα είναι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει, με εξυπνάδα και χιούμορ, να δώσει σπιρτάδα και ρυθμό στην τελετή και να κρατήσει τους θεατές μακριά απ' το τηλεκοντρόλ. Ο Stewart έχει μεγάλο σουξέ στην Αμερική ως anchorman της σατιρικής εκπομπής The Daily Show, την οποία ενδεχομένως να έχετε πετύχει κανένα απόγευμα στο CNN, ενώ μετρά και μια-δυο κινηματογραφικές εμφανίσεις. Ίσως τον θυμάστε από το The Faculty (1998), όπου έπαιζε τον καθηγητή που έφαγε το στυλό στο μάτι, ίσως πάλι και όχι.

Το buzz στο internet για την επιλογή του Stewart δεν είναι πολύ θετικό, ιδίως από τους Αμερικανούς, μιας και δεν εκτιμούν όλοι το τολμηρό και αρκετά βιτριολικό του humour, πιστεύουν όμως πως, μετά το φιάσκο του Rock, δεν υπάρχει και μεγάλο περιθώριο αποτυχίας. Προφανώς ξεχνούν τη χρονιά που χρέη οικοδεσπότη τέλεσε ο David Letterman, anchorman αντίστοιχης εξαιρετικά πετυχημένης σατιρικής εκπομπής, ο οποίος χάρισε στο θείο Όσκαρ μια από τις χειρότερες τελετές της ιστορίας του.

Ο Stewart μίλησε για την τιμή που του έκανε η Ακαδημία, στην τελευταία του εκπομπή, λέγοντας ότι "δεν ξέρω πολλά για τις ταινίες, πέρα από το ότι είμαι πολύ κακός σ' αυτές, αλλά ναι, θα παρουσιάσω τα Όσκαρ," λίγο πριν αρχίσει να μιλά για την νοσηλεία του Sharon. Το σχετικό απόσπασμα μπορείτε να βρείτε εδώ για κάποιο διάστημα. Μετά προφανώς θα μετακινηθεί, οπότε θα πρέπει να το ψάξετε με τον τίτλο Sharon Hospitalized.

(2/5)


Σκηνοθεσία: George Clooney
Σενάριο: George Clooney, Grant Heslov
Παίζουν: David Strathairn, George Clooney, Patricia Clarkson, Robert Downey Jr.

Δείτε το trailer

Ψυχρός πόλεμος, ανακρίσεις και ανυπόστατες κατηγορίες, κυνήγι μαγισσών, ένα όνομα που έμεινε στην ιστορία για τους λάθος λόγους: Joseph McCarthy. Εκτός από αυτούς που συμμετείχαν στη φρενίτιδα εκείνων των ημερών (αμαυρώνοντας την μετέπειτα φήμη τους), υπήρξαν και πολλοί που αντιστάθηκαν, υπερασπιζόμενοι αξίες όπως η ελευθερία του λόγου, τα ατομικά δικαιώματα και η αυτοδιάθεση. Μεταξύ αυτών ο Edward R. Murrow, ο Χατζηνικολάου του τότε CBS. Και το «Good Night, and Good Luck» (βραβείο σεναρίου και ερμηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας και 4 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες) είναι η ιστορία του.

Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Cary Grant των 00’s, τον George Clooney, ένας από τους δηλωμένα πολιτικοποιημένους ηθοποιούς τους Hollywood, που συμπρωταγωνιστεί στην ταινία, στο ρόλο του τηλεοπτικού παραγωγού και συνεργάτη του Murrow . Τα παραπάνω και μόνο ίσως να φαίνονται αρκετά, και θα ήταν αν επρόκειτο για μεταμεσονύχτιο ντοκιμαντέρ στη ΝΕΤ, αλλά δεν είναι όταν μιλάμε για φιλμ που διανέμεται κανονικά στις (λίγες η αλήθεια) αίθουσες.

Αντιλαμβάνομαι την επιλογή του ασπρόμαυρου, μιας και οι τηλεοπτικές αναμνήσεις της εποχής δεν έχουν χρώμα. Αλλά οι original ομιλίες του McCarthy (που θυμίζουν λίγο Παπαδόπουλο στο "θα πατάξωμεν την αναρχία") , η... «αναπαράσταση» των εκπομπών του Murrow και οι ενδιάμεσοι διάλογοι των πρωταγωνιστών που καπνίζοντας ακατάπαυστα προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν να αναβιώσουν το κλίμα της Αμερικής του ’50, (το πολιτικό παρασκήνιο, το κλίμα τρομοκρατίας και την αδρεναλίνη πίσω από τις κάμερες), με έκανε να νιώθω σα μαθήτρια σε σχολική εορτή: σε εκείνους τους μακροσκελείς λόγους για τον αγώνα για την ελευθερία, τόσο «ξύλινους» και τυπικούς, που προτιμούσα να παίζω τρίλιζα.

Πετυχημένο το timing που ο Clooney επέλεξε να παραδώσει αυτό το απλό και συνοπτικό (αλλά καθόλου εμπνευσμένο) μάθημα ιστορίας στους συμπατριώτες του και στους δημοσιογράφους του κόσμου, αλλά εκ των υστέρων, είναι εύκολο να εξυμνήσει κανείς τους ήρωες και να εξευτελίσει τους δυνάστες - να είναι πραγματικά ήρωες όμως όταν χρειάζεται, πόσοι έχουν τα κότσια;

Αυτό το ήξερες; Ο πατέρας του George Clooney ήταν newscaster!

Δείτε το trailer

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ αν πω πως δεν έχω διαβάσει το πασίγνωστο (και υπέρογκο) βιβλίο της Jane Austen, διότι και που να προλάβω με τόσες κινηματογραφικές εκδοχές (πιστές και ελεύθερες) που έχει γνωρίσει; Επίσης, δεν έχω δει την τηλεοπτική μεταφορά, που θεωρείται μέχρι ώρας η πιστότερη και τελειότερη βερσιόν, οπότε μπορεί να πει κανείς ότι προσεγγίζω την ταινία όσο πιο αγνά και παρθένα γίνεται, έχοντας ως μόνα σημεία σύγκρισης τις υπόλοιπες ταινίες εποχής που έχουν περάσει απ’ τα μάτια μου.

Για όσους επίσης δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, να τους θυμίσω ότι πρόκειται για εκείνη την ιστορία στη γεωργιανή Αγγλία, όπου μια μάνα με πέντε κόρες (η δύσμοιρη), έχει κάνει σκοπό της ζωής της να της αποκαταστήσει τη μια μετά την άλλη (ή και δυο-δυο αν μπορέσει), και μέσα σε αυτήν την τρέλα, η δευτερότοκη, η πιο πεισματάρα και ανεξάρτητη, μπλέκει σε μια κλιμακούμενη σχέση αγάπης-μίσους με έναν εύπορο ευγενή, που λίγο πριν την οδηγήσει στην κατάθλιψη και παράνοια, της αποκαλύπτει τη δύναμη του αληθινού έρωτα. Ωραία δεν το μάζεψα;

Σαν ταινία εποχής λοιπόν, το φετινό Pride and Prejudice είναι εντυπωσιακά ρεαλιστικό. Ο ποδόγυρος των κοριτσιών γεμίζει λάσπη όταν βγαίνουν βόλτα στην εξοχή, όταν πηγαίνουν στο χορό τα καλά τους ρούχα δεν είναι και τόσο καλά, στο αγρόκτημα της οικογένειας Bennet τα γουρούνια περνάνε πιο συχνά το κατώφλι απ’ ό,τι οι επισκέπτες, και η φτωχική ζωή δεν αφήνει περιθώρια για λουσμένα και χτενισμένα μαλλιά. Είναι εξαιρετική η δουλειά των συνεργατών του Wright στις λεπτομέρειες της φτωχικής ζωής, που έχει μετατρέψει τη μητέρα Bennet σε προξενήτρα μεταφυσικών ικανοτήτων, και η οποία με τη σειρά της έχει σπρώξει τις κόρες της στην υστερία του κυνηγιού γαμπρού. Η οποία υστερία βέβαια, έτσι όπως απεικονίζεται, επιβεβαιώνει και τη διαχρονικότητα του έργου της Austen.

Βέβαια, δεν είναι όλες οι κόρες έτσι. Υπάρχει η ευάλωτη, ρομαντική κι ευαίσθητη Jane, και η επιθετική, περήφανη και ξεροκέφαλη, αλλά ενδόμυχα ευάλωτη, ρομαντική κι ευαίσθητη Lizy. Η Rosamund Pike, την οποία ενδεχομένως να θυμάστε με ξίφος στο Die Another Day, είναι χάρμα οφθαλμών στο ρόλο της Jane, όμως η πρωταγωνίστρια εδώ είναι η Keira Knightley, που με το πλακουτσωτό της προσωπάκι και το φαρδύ χαμόγελο, τα μακριά φορέματα, την αγγλική προφορά και τη γρήγορη, τσαχπίνικη εκφορά, είναι εδώ σχεδόν ερωτεύσιμη. Προσδίδει με το νευρικό της παίξιμο, τη γλυκούτσικη ομορφιά του στο χαρακτήρα της, όμως αδυνατεί να τον ακολουθήσει στα πιο τσαμπουκαλεμένα του, ενδεχομένως γιατί την ίδια περίοδο ξεκινούσε και τα γυρίσματα του Domino, οπότε ήθελε να κρατήσει την αγριάδα για εκεί. Όσο για τις εσωτερικές συγκρούσεις των δυο πτυχών, όταν η ταινία προσπαθεί να χτυπήσει δραματικές φλέβες, αφήστε το καλύτερα…

Καθρεφτίζει όμως με τον τρόπο της και τον γενικότερο τόνο της ταινίας, που τα πάει υπέροχα στους χορούς και τις δεξιώσεις και στις οικογενειακές στιγμές των Bennet, όμως δεν μπορεί να τρυπήσει την επιφάνεια στα πιο σοβαρά σημεία. Η δραματουργική αδυναμία της ταινίας, επιβαρύνεται και από την ανεπαρκή εμβάθυνση του σεναρίου στο πιο καίριο σημείο του στόρι, που δεν είναι άλλο από τη μεταστροφή των κεντρικών χαρακτήρων, τη συναισθηματική διεργασία που αναγκάζει τον κύριο Darcy να ξεπεράσει την προκατάληψή του και να αποκαλύψει τα πραγματικά του αισθήματα για την νεαρή Lizzy, και την δεσποινίδα Bennet να τσαλακώσει την περηφάνια της και να αποδεχτεί την αμοιβαιότητά τους. Αν θέλετε την άποψή μου, αντί Περηφάνιας και Προκατάληψης, προτιμήστε Λογική κι Ευαισθησία.