Φέτος, δε χρειάζεται να κερδίσετε Όσκαρ για να το δείτε από κοντά. Δε χρειάζεται καν να ταξιδέψετε ως το Los Angeles. Μια βόλτα από τη Νέα Υόρκη είναι αρκετή, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά, η Ακαδημία διοργανώνει έκθεση των επίχρυσων αγαλματιδίων μακριά απ’ το Hollywood. Τα 50 αγαλματίδια που θα εκτεθούν, είναι αυτά που προορίζονται να απονεμηθούν στους νικητές των αντίστοιχων κατηγοριών το Μάρτη.

Από τις 23 Γενάρη, μέχρι την 1η του Φλεβάρη, τα 50 βραβεία θα βρίσκονται παρατεταγμένα στη βιτρίνα των Times Square Studios, στην καρδιά της Νέας Υόρκης, για την έκθεση Meet the Oscars: The 50 Golden Statuettes. Οι επισκέπτες, θα μπορούν να αφήνουν τα χνώτα τους στη βιτρίνα καθημερινά, από τις 7 το πρωί, μέχρι τα μεσάνυχτα. Στις 10 Φεβρουαρίου, η έκθεση θα μεταφερθεί στο Hollywood και θα παραμείνει εκεί μέχρι τη μεγάλη βραδιά που οι ιδιοκτήτες τους θα εμφανιστούν για να τα πάρουν σπίτι.

Νικητής της 63ης απονομής των Χρυσών Σφαιρών, αναδείχθηκε χθες το Brokeback Mountain του Ang Lee, που μάζεψε τέσσερα από τα επτά βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο, με μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς την επικράτηση του Philip Seymour Hoffman επί του Heath Ledger στην κατηγορία α’ δραματικής κινηματογραφικής ερμηνείας. Όχι γιατί η ερμηνεία του στο Capote, μια βιογραφική ταινία για τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα, υπολείπεται σε οτιδήποτε αυτής του Ledger στο western του Lee, αλλά γιατί περιμέναμε αυτή η διάκριση του επί χρόνια διακριτικού, αξιόπιστου και υποτιμημένου ηθοποιού, έναντι του εντυπωσιακά ανερχόμενου νεαρού, να γινόταν στα Όσκαρ. Για το αν θα γίνει και εκεί, σημαντικός μπούσουλας θα είναι τα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών, που απονέμονται στο τέλος του μήνα, λίγο πριν και την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των Όσκαρ.

Κατά τα άλλα, το Brokeback Mountain πήρε τα βραβεία σεναρίου, σκηνοθεσίας, τραγουδιού και καλύτερης δραματικής ταινίας, ενώ το Walk the Line έκανε το τρία στα τρία με τα βραβεία α’ ανδρικού και γυναικείου κωμικού ρόλου καθώς και καλύτερης κωμικής ταινίας/μιούζικαλ, και έτσι μαζί με την Rachel Weisz, η οποία κέρδισε το βραβείο β’ ρόλου (και απ’ ό,τι μαθαίνω περιμένει το παιδί του συζύγου της, Daren Aaronofsky) έδωσαν κάτι στην Odeon να περηφανεύεται σήμερα το πρωί. Στα υπόλοιπα κινηματογραφικά, για την ερμηνεία του στο Syriana, ο George Clooney κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα β’ ανδρικού ρόλου, η Felicity Huffman ως τραβεστί στο Transamerica βραβεύτηκε για την καλύτερη δραματική γυναικεία ερμηνεία κι ο John Williams έριξε στο τσουβάλι του άλλο ένα βραβείο με τη μουσική των Αναμνήσεων μιας Γκέισας.

Στα τηλεοπτικά, η Mary-Louise Parker του Weeds όντως στέρησε από τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση το βραβείο καλύτερης κωμικής ερμηνείας, κι έτσι αυτές αρκέστηκαν στο βραβείο καλύτερης κωμικής σειράς, ενώ το Lost ανακηρύχθηκε καλύτερη δραματική σειρά και καλά θα κάνετε να ψάξετε να βρείτε το DVD της πρώτης σαιζόν και να το δείτε μονορούφι.

Το πάρτι των κόκκινων χαλιών συνεχίζεται με τα βραβεία των Σωματείων (σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων κλπ), όπου όμως λίγο πολύ οι βραβεύσεις απλά θα επαναλαμβάνονται, μέχρι να επιβεβαιωθούν στις 5 Μαρτίου στα Όσκαρ. Το μουφουτουμου (mftm) βέβαια, θα συνεχίσει να τα παρακολουθεί, κι άμα αδειάζει, να τα αναφέρει κιόλας.

Ο Anthony Hopkins είναι ο μόνος σίγουρος για να σηκώσει βραβείο στην αποψινή τελετή των Χρυσών Σφαιρών, αφού ο μεγάλος sir με τα κανιβαλικά γούστα, θα τιμηθεί με το βραβείο Cecil B. DeMille για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Κατά τα άλλα, στην 63η διοργάνωση της τελετής βράβευσης των καλύτερων ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, ηθοποιών και δημιουργών, από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Hollywood, θα διαγωνιστούν 33 ταινίες, με το Brokeback Mountain να πρωτοστατεί έχοντας συγκεντρώσει υποψηφιότητες σε 7 κατηγορίες, ενώ εντυπωσιακή είναι και η παρουσία των Desperate Housewives στα τηλεοπτικά βραβεία, έχοντας φυσικά υποψηφιότητα στην κατηγορία καλύτερης κωμικής/μουσικής σειράς, αλλά και τέσσερις από τις πέντε πρωταγωνίστριές της στις τέσσερις από τις πέντε θέσεις για τα αντίστοιχα βραβεία ερμηνειών.

Να θυμίσουμε ότι στις Χρυσές Σφαίρες, οι κατηγορίες α’ ερμηνείας (σε σειρά και ταινία), καλύτερης ταινίας και τηλεοπτικής σειράς, χωρίζονται σε κατηγορίες δράματος και κωμωδίας/μιούζικαλ (δηλαδή δίνονται δυο βραβεία), πράγμα όμως που δε συμβαίνει (ευτυχώς) για τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, β’ ρόλων (σε ταινία και σειρά), μουσικής, τραγουδιού, ξενόγλωσσης ταινίας, μίνι-σειράς/τηλεταινίας, και α’ και β’ ρόλου σε μίνι σειρά/τηλεταινία. Έτσι μαζεύονται αμέσως-αμέσως 24 βραβεία, και η τελετή, που θα μεταδοθεί γύρω στις 3 ώρα Ελλάδος απόψε στο FilmΝet, πιάνει τις 3-3μιση ώρες διάρκειας περίπου. Επειδή μάλλον μπερδευτήκατε (κι εμένα, τώρα που τα ξαναμετράω, δε μου βγαίνουνε), ρίξτε μια ματιά στη λίστα των υποψηφιοτήτων για να σημειώσετε και τα φαβορί.

Αν και για τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση, δεν είναι διόλου απίθανο να γυρίσουν σπίτι με άδεια χέρια --αν η Mary-Louise Parker, πρωταγωνίστρια στο πολύ πιο σκοτεινό και τολμηρό Weeds, κάνει την έκπληξη και πάρει το βραβείο ερμηνείας-- δεν ισχύει το ίδιο για το Brokeback Mountain. Το gay-western έπος του Ang Lee, έρχεται με τέτοια τρομερή φόρα από τα φεστιβάλ της Ευρώπης, αλλά και τα βραβεία των τοπικών ενώσεων των Αμερικάνων κριτικών, που δύσκολα θα ρίξει κανείς τους συντελεστές του από τη σέλα τους. O Heath Ledger καλπάζει όχι μόνο προς τη Χρυσή Σφαίρα α’ ερμηνείας σε δραματικό ρόλο, αλλά και τον χρυσό κύριο Όσκαρ στις αρχές του Μάρτη, ενώ δύσκολα θα μπορέσει κανείς να αμφισβητήσει και την κυριαρχία του Lee στην κατηγορία σκηνοθεσίας (George, κάτσε καλά).

Άλλο δυνατό φαβορί, στην αποψινή τελετή, είναι το Walk the Line, ένα biopic για τον θρυλικό Johnny Cash, με τον Joaquin Phoenix στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος πιθανότατα θα σηκώσει τη Σφαίρα για την ανδρική ερμηνεία, και η ταινία του θα κερδίσει το βραβείο στην κατηγορία κωμωδίας/μιούζικαλ. Είναι επίσης πολύ πιθανό η Reese Witherspoon να φέρει στο Walk the Line και το γυναικείο βραβείο ερμηνείας, ενώ κατά τα άλλα, στηρίζουμε φανατικά και κολασμένα το Lost στην κατηγορία δραματικής τηλεοπτικής σειράς, τον Clooney και την Rachel Weisz στους β’ κινηματογραφικούς ρόλους (για τα Syriana και Constant Gardener αντίστοιχα), και τον Alexandre Desplat στο score του Syriana, αλλά δεν αποκλείεται να απογοητευτούμε.

Η Εύκολη… Λία


Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Σενάριο: Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Παίζουν: Ιωάννης Παπαζήσης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Εύα Θεοτοκάτου

Δείτε το trailer

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Τον Αιώνιο Φοιτητή τον θυμάστε; Εκείνο το noir που ο Αιμίλιος Χειλάκης είχε βάλει σκοπό να ξετινάξει το καζίνο στο Λουτράκι; Το τέλος το θυμάστε; Που ήταν βέβαια –και λόγω του genre- οριστικό, αλλά παρ’ όλ’ αυτά κάπως βεβιασμένο και προβληματικό; Κάπου εκεί σκαλώνει και η Λία: στην ολοκλήρωση.

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης βγαίνει τσάρκα στην Αθήνα για να ρίξει μια απολαυστική, σαρκαστική ματιά στο νυχτερινό lifestyle και στην παράνοια των ανθρώπων που στήνονται σε μια ουρά για να περάσουν το άτεγκτο face control του MAO, γνωστού trendy club στου Ψυρρή. Εκεί, μας συστήνει σε δυο αταίριαστους χαρακτήρες, που θα αναβιώσουν τα αρχετυπικό love story του πτωχού πλην τίμιου πιτσιρικά και της πανέμορφης πλην τρελλαμένης πλουσιογκόμενας.

Ο εξ’ αρχής καταδικασμένος έρωτας, κινηματογραφείται με εντυπωσιακή φρεσκάδα από τον Σεϊτανίδη, ο οποίος δείχνει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο το μικροσκοπικό budget των 25 χιλ. ευρώ, αλλά προδίδεται από την πένα του που δεν τον βοηθά να πιάσει αντίστοιχη απόδοση στο σενάριο. Οι κατακερματισμένες κι ανεκμετάλλευτες υποπλοκές, σε συνδυασμό με το βεβιασμένο φινάλε, μετατρέπουν την Εύκολη Λία σε κάτι που θα μπορούσε να είναι τηλεοπτικό, αν η ελληνική τηλεόραση ήταν τόσο καλή, όσο, ας πούμε, η αμερικάνικη.

Την ταινία σώζει ο νεαρός Παπαζήσης, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φάτσες που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά, ο οποίος σε άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση μετά το Hardcore και το Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο, κρατά το βλέμμα προσηλωμένο στην οθόνη. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για την πανέμορφη Άννα Μαρία.

Memoirs of a Geisha – Αναμνήσεις μιας Γκέισας
(1.5/5)

Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Σενάριο: Robin Swicord (από τη νουβέλα του Arthur Golden)
Παίζουν: Zhang Ziyi, Gong Li, Michelle Yeoh, Ken Watanabe

Δείτε το trailer

Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που, χάρη στη δύναμη της παραγωγής τους, μαζεύουν Όσκαρ συγκεκριμένων κατηγοριών, αδικώντας άλλες, καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες ταινίες. Όμως όλα επιτρέπονται στον πόλεμο και το Hollywood, και δεν μπορεί να κρατήσει κανείς κακία στον Rob Marshall, που θέλει με τη δεύτερη ταινία του να επαναλάβει το θρίαμβο του Chicago.

Για την εννιάχρονη Τσίγιο, με τα μάτια από θάλασσα, το ταξίδι της ενηλικίωσης είναι απροσδόκητα σκληρό. Ο οικτρή οικονομική κατάσταση του πατέρα της, την μετατρέπει σε ιδιοκτησία μιας οκιγιά (βλ. εξευγενισμένο μπορντέλο) στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, Κιότο, όπου θα πρέπει να αποδείξει την αξία της και να ζήσει σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές μιας εκκολαπτόμενης γκέισας. Μέσα από τις κακουχίες και τις συγκρούσεις τις με την ντίβα του οίκου, ο Τσίγιο θα βρει ένα νόημα και έναν και μοναδικό σκοπό στη ζωή της: να γίνει η καλύτερη γκέισα της πόλης, ώστε να μπορέσει να μαγέψει τον Πρόεδρο, τον μοναδικό άνθρωπο σ’ ολόκληρη την παιδική της ζωή, που της έδειξε λίγη καλοσύνη. Όμως, όταν τελικά, πολλά χρόνια μετά, θα καταφέρει να φτάσει κοντά στο στόχο της, θα πρέπει να ξεπεράσει τα τραύματα που άνοιξε στη χώρα της ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Όταν ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το best seller μυθιστόρημα του Arthur Golden -–ένα project που πέρασε αρκετά χρόνια στο ψυγείο του pre-production περιμένοντας να βρεθεί ένα κενό στην ατζέντα του αρχικά προορισμένου για τη σκηνοθεσία Steven Spielberg— φαίνεται πως η πρώτη και σημαντικότερη έγνοια του, ήταν η ταινία του να δείχνει σωστή. Και πράγματι, τα κουστούμια, τα σκηνικά, το μακιγιάζ και μαζί μ’ αυτά και η φωτογραφία, είναι απολύτως αψεγάδιαστα. Απ’ τη μεριά τους, αποδίδουν στην εντέλεια το πνεύμα της γκέισάς του: ένα κινούμενο έργο τέχνης.

Ένα έργο τέχνης όμως, δεν είναι μόνο η εικόνα. Είναι κι αυτά που κρύβει πίσω της. Η ουσία, το βάθος, το συναίσθημα, το στόρι. Όλα αυτά που λείπουν από την κινηματογραφική γκέισα. Όλα αυτά που αδυνατεί να προσεγγίσει ο Marshall, ο οποίος υπεραπλουστεύει τη φιλοσοφία που θα έπρεπε να αναλύει και να υπηρετεί η ταινία του, ούτως ώστε να την κάνει να ταιριάζει καλύτερα με τις μπουρμπουλήθρες των αναψυκτικών για τα οποία προορίζεται. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα με την απροθυμία του να προσεγγίσει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο στο οποίο θα έπρεπε να εντάσσεται το πολύχρωμο πανηγύρι του, κι έτσι οι πρωταγωνίστριές του περιφέρονται πανέμορφες, αλλά άψυχες, σ’ ένα ψυχρό πορσελάνινο κουκλοθέατρο, που προσπαθεί να αντλήσει ενέργεια απ’ το λειψό κι ανεξερεύνητο love story, και την ίδια στιγμή σκαλώνει στην εκφορά του αμερικάνικου λόγου, κλιμακώνοντας αδυσώπητα τον εκνευρισμό του θεατή για δυόμισι αναπάντεχα κουραστικές ώρες.