Αν και πλησιάζει τα 48 (αν δεν έχει χακέψει το imdb και υποθέτοντας ότι τους είχε πει την αλήθεια εξ αρχής), η Sharon Stone εξακολουθεί να έχει τον τρόπο της με τις καρέκλες.

Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν απ' το επερχόμενο Basic Instict 2, στο οποίο ο σκηνοθέτης Michael Caton-Jones (ο άνθρωπος πίσω απ' τα Τhe Jackal και City by the Sea) κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του, για να μας θυμίζει συνεχώς τη μια απ' τις δυο αξέχαστες σκηνές της πρώτης ταινίας.

Η ταινία αναμένεται στις αίθουσες στα τέλη του Μάρτη.
Τρεις σελίδες με φωτογραφίες, εδώ

the horror...

Προφανώς η αναμονή στην ουρά των ταμείων είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο σημερινός σινεφίλ, γι’ αυτό άλλωστε και δύο μεγάλες αλυσίδες multiprex, τα Village και τα Ster, άρχισαν προσφάτως να προσφέρουν την ευκολία του ιδιωτικού box office σε όσους επισκέπτες δώσουν κάτι παραπάνω για να παρακολουθήσουν ταινία στις VIP αίθουσές τους.

Όμως όλα αυτά ξεχάστε τα, γιατί από την Αμερική (που αλλού;) έρχεται το σύστημα που θα ακυρώσει αυτήν την απλή, αλλά απαρχαιωμένη λύση στο πρόβλημα: το Mobile Box Office. Το MBO, είναι ένα σύστημα που επιτρέπει στους χρήστες κινητής τηλεφωνίας, να συνδέονται μέσω του κινητού τους με το site, και όχι μόνο να αγοράζουν τα εισιτήριά τους μέσω πιστωτικής κάρτας, αλλά και να κατεβάζουν το barcode τους, το οποίο ο άνθρωπος για τα εισιτήρια θα σκανάρει από την οθόνη του κινητού τους και θα τους επιτρέπει την είσοδο.

Βέβαια το σύστημα λειτουργεί –για την ώρα- μόνο σε κινητά με πρόσβαση στο internet (προφανώς) και έγχρωμη οθόνη, αλλά ποιος στις μέρες μας δεν έχει κινητό με πρόσβαση στο internet και έγχρωμη οθόνη; Όποιος απάντησε ‘εγώ’, καλά θα κάνει να βρει κάποιον να πηγαίνουν μαζί σινεμά.

Προς το παρόν, μόνο ένα multiplex είναι συμβατό με αυτό το σύστημα, και δυστυχώς δεν είναι απ’ τις αλυσίδες με ελληνική εκπροσώπηση. Πρόκειται για το Emagine Entertainment Theatre, στα προάστια του Detroit. Όσοι θέλουν να δοκιμάσουν τη νέα τεχνολογία, ας κλείσουν ένα αεροπορικό για τη μαγική Αμερική, αλλά καλά θα κάνουν να μην ξεχάσουν το φορτιστή τους. Γιατί θα είναι εξαιρετικά άβολο να μείνουν από μπαταρία πάνω στην ώρα που θα πρέπει να συνδεθούν στο internet για να κατεβάσουν το εισιτήριό τους, όπως επίσης θα είναι και το να μην έχουν σήμα, ή το να τους παίρνουν τηλέφωνο στη μέση του σκαναρίσματος. Όμως αυτά λύνονται με λίγη προνοητικότητα, έναν καλό παροχέα και φυσικά, φραγή των εισερχομένων. Κι έτσι, οι αίθουσες θα γεμίσουν ξανά.

Jarhead – Σύρριζα

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Sam Mendes
Σενάριο: William D. Boyles Jr. (από το βιβλίο του Anthony Swofford)
Παίζουν: Jake Gylenhaal, Peter Sarsgaard, Jamie Foxx

Δείτε το trailer

Μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του American Beauty, ο Sam Mendes αφιέρωσε τρία χρόνια στην προετοιμασία του οπτικά αποχαυνωτικού, αλλά εντυπωσιακά κενού σεναριακά, Road to Perdition. Φέτος, τρία χρόνια μετά και το έπος του για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική της ποτοαπαγόρευσης, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ταινία που θα προκαλέσει μάλλον σύγχυση και διχογνωμία στο κοινό, παρά καθαρά απογοήτευση, ή ενθουσιασμό.

Το Jarhead, είναι μια πολεμική ταινία χωρίς μάχες, και μ’ αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια πολεμική ταινία για τον τρόπο διεξαγωγής του σύγχρονου πολέμου: με μηδαμινή ανθρώπινη συμμετοχή. Βασιζόμενος στο ομότιτλο βιβλίο των απομνημονευμάτων του βετεράνου Anthony Swofford, ο Mendes εικονογραφεί (με εντυπωσιακή, για άλλη μια φορά, ματιά) την απανθρωποποίηση μιας ομάδας πεζοναυτών, απ’ τις “Full Metal Jacket” μέρες τις εκπαίδευσής τους, ως τους μήνες που περνούν άπραγοι στην έρημο της Σ. Αραβίας, περιμένοντας έναν πόλεμο που αργεί βασανιστικά να τους υποδεχτεί. Και αυτό λίγο-πολύ είναι και το στόρι. Μόνο που στο τέλος έχει και μια μάχη, που κράτησε «τέσσερις μέρες, τέσσερις ώρες και ένα λεπτό.» Αυτός είναι ο πόλεμος του πεζοναύτη Anthony Swofford.

Η ειρωνεία του Mendes, που χάρισε στην πρώτη του ταινία το απολαυστικό της ξεδίπλωμα, αυτή τη φορά στρέφεται προς αυτόν που κάθεται απέναντι από την οθόνη, καθώς ο Βρετανός σκηνοθέτης απογυμνώνει την ταινία του απ’ ό,τι θα περίμεναν θεατές και ήρωες να δουν και να ζήσουν σ’ έναν πόλεμο. Από την οπτική του πεζοναύτη σε έναν πόλεμο που πολέμησε η αεροπορία, ο Mendes προσφέρει την πιο αργή, βαρετή και κουραστική εκδοχή της ιστορίας, αλλά όχι απαραίτητα και την πιο αδιάφορη.

Οι ήρωές του, ένα μάτσο παιδιά με τρομπαρισμένη τεστοστερόνη, απομονωμένα στην κόλαση της ερήμου του Κουβέιτ, βλέπουν το Αποκάλυψη Τώρα, και διψούν για τη μυρωδιά του ναπάλμ το πρωί. Έχουν στο μυαλό τους την εικόνα που η pop κουλτούρα τους έχει αντιστοιχίσει στη λέξη πόλεμος, και περιμένουν να τη ζήσουν. Απαιτούν να τη ζήσουν. Αλλά η πραγματικότητα τους κρατά μακριά. Θα περίμενε κανείς να είναι ευγνώμονες για κάθε μέρα που περνούν σώοι και ασφαλείς, όμως αυτά τα παιδιά δεν αυτό που θα περίμενε κανείς. Είναι πεζοναύτες, είναι εκπαιδευμένες φονικές μηχανές, που όσο περνάει ο καιρός και μένουν αχρησιμοποίητες, σκουριάζουν. Όσο περνάει ο καιρός και δεν εκπυρσοκροτεί το όπλο τους, το πιο σημαντικό κομμάτι του σώματός τους, η προέκταση του φαλλού τους, οι ορμόνες τους αρπάζουν φωτιά.

Όμως αυτός δεν είναι δικός τους πόλεμος. Και περιμένουν. Και μαζί τους κι εμείς. Και ιδρώνουν, και πίνουν νερό και περιμένουν κι άλλο. Οι μήνες περνούν και περιμένουν. Και μαζί τους κι εμείς, σε μια ταινία που φαίνεται να προχωρά όχι λόγω κάποιας πλοκής, αλλά λόγω των ασταμάτητων λεπτοδεικτών στα ρολόγια μας. Και καθώς οι ήρωες χάνουν την πειθαρχία τους, το ηθικό τους, τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής συμπεριφοράς, εμείς χάνουμε την υπομονή μας, το κουράγιο μας, τη θέληση να συνεχίσουμε να περιμένουμε μαζί τους. Θέλουμε να αρχίσει ο πόλεμος, ή να γυρίσουν πίσω. Να τελειώνουμε επιτέλους μ’ αυτήν την αναμονή.

Οπότε, μπορεί να πει κανείς ότι από άποψη συναισθηματικής ταύτισης, η ταινία του Mendes είναι πετυχημένη. Τώρα, από άποψη κινηματογραφικής ψυχαγωγίας… ας πούμε απλώς ότι δεν είναι για τους απειθάρχητους. Το Jarhead είναι μια αυστηρά εγκεφαλική εκδοχή της πολεμικής ταινίας, που μάλιστα μοιάζει περισσότερο με ψυχολογικό δράμα παρά με πολεμική ταινία. Το πιθανότερο είναι να γοητεύσει όσους (σινεφίλ) θεατές θέλουν να δουν κάτι πραγματικά διαφορετικό, αλλά σίγουρα δεν είναι για τους ανθρώπους στους οποίους οι αφίσες και οι διαφημιστικές τακτικές την προωθούν.

Φέτος, δε χρειάζεται να κερδίσετε Όσκαρ για να το δείτε από κοντά. Δε χρειάζεται καν να ταξιδέψετε ως το Los Angeles. Μια βόλτα από τη Νέα Υόρκη είναι αρκετή, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά, η Ακαδημία διοργανώνει έκθεση των επίχρυσων αγαλματιδίων μακριά απ’ το Hollywood. Τα 50 αγαλματίδια που θα εκτεθούν, είναι αυτά που προορίζονται να απονεμηθούν στους νικητές των αντίστοιχων κατηγοριών το Μάρτη.

Από τις 23 Γενάρη, μέχρι την 1η του Φλεβάρη, τα 50 βραβεία θα βρίσκονται παρατεταγμένα στη βιτρίνα των Times Square Studios, στην καρδιά της Νέας Υόρκης, για την έκθεση Meet the Oscars: The 50 Golden Statuettes. Οι επισκέπτες, θα μπορούν να αφήνουν τα χνώτα τους στη βιτρίνα καθημερινά, από τις 7 το πρωί, μέχρι τα μεσάνυχτα. Στις 10 Φεβρουαρίου, η έκθεση θα μεταφερθεί στο Hollywood και θα παραμείνει εκεί μέχρι τη μεγάλη βραδιά που οι ιδιοκτήτες τους θα εμφανιστούν για να τα πάρουν σπίτι.

Νικητής της 63ης απονομής των Χρυσών Σφαιρών, αναδείχθηκε χθες το Brokeback Mountain του Ang Lee, που μάζεψε τέσσερα από τα επτά βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο, με μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς την επικράτηση του Philip Seymour Hoffman επί του Heath Ledger στην κατηγορία α’ δραματικής κινηματογραφικής ερμηνείας. Όχι γιατί η ερμηνεία του στο Capote, μια βιογραφική ταινία για τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα, υπολείπεται σε οτιδήποτε αυτής του Ledger στο western του Lee, αλλά γιατί περιμέναμε αυτή η διάκριση του επί χρόνια διακριτικού, αξιόπιστου και υποτιμημένου ηθοποιού, έναντι του εντυπωσιακά ανερχόμενου νεαρού, να γινόταν στα Όσκαρ. Για το αν θα γίνει και εκεί, σημαντικός μπούσουλας θα είναι τα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών, που απονέμονται στο τέλος του μήνα, λίγο πριν και την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των Όσκαρ.

Κατά τα άλλα, το Brokeback Mountain πήρε τα βραβεία σεναρίου, σκηνοθεσίας, τραγουδιού και καλύτερης δραματικής ταινίας, ενώ το Walk the Line έκανε το τρία στα τρία με τα βραβεία α’ ανδρικού και γυναικείου κωμικού ρόλου καθώς και καλύτερης κωμικής ταινίας/μιούζικαλ, και έτσι μαζί με την Rachel Weisz, η οποία κέρδισε το βραβείο β’ ρόλου (και απ’ ό,τι μαθαίνω περιμένει το παιδί του συζύγου της, Daren Aaronofsky) έδωσαν κάτι στην Odeon να περηφανεύεται σήμερα το πρωί. Στα υπόλοιπα κινηματογραφικά, για την ερμηνεία του στο Syriana, ο George Clooney κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα β’ ανδρικού ρόλου, η Felicity Huffman ως τραβεστί στο Transamerica βραβεύτηκε για την καλύτερη δραματική γυναικεία ερμηνεία κι ο John Williams έριξε στο τσουβάλι του άλλο ένα βραβείο με τη μουσική των Αναμνήσεων μιας Γκέισας.

Στα τηλεοπτικά, η Mary-Louise Parker του Weeds όντως στέρησε από τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση το βραβείο καλύτερης κωμικής ερμηνείας, κι έτσι αυτές αρκέστηκαν στο βραβείο καλύτερης κωμικής σειράς, ενώ το Lost ανακηρύχθηκε καλύτερη δραματική σειρά και καλά θα κάνετε να ψάξετε να βρείτε το DVD της πρώτης σαιζόν και να το δείτε μονορούφι.

Το πάρτι των κόκκινων χαλιών συνεχίζεται με τα βραβεία των Σωματείων (σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων κλπ), όπου όμως λίγο πολύ οι βραβεύσεις απλά θα επαναλαμβάνονται, μέχρι να επιβεβαιωθούν στις 5 Μαρτίου στα Όσκαρ. Το μουφουτουμου (mftm) βέβαια, θα συνεχίσει να τα παρακολουθεί, κι άμα αδειάζει, να τα αναφέρει κιόλας.