-Ένα ουίσκι… με λίγο πάγο… και κοκακόλα…
-Μάλιστα κύριε… τι θέλετε άλλο; Έχουμε απ’ όλα…

Το τριήμερο που όλοι περιμέναμε, είναι προ των πυλών. Το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Καλτ Κινηματογράφου, θα γεμίσει το Gagarin 205 και την οθόνη του με τις πιο trashy στιγμές της ελληνικής βιντεοεποχής, που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, και δε θέλουμε να θυμόμαστε.



Στις 17, 18 και 19 Φεβρουαρίου, ο πολυχώρος στο 205 της Λιοσίων και η Astra, θα προσφέρουν στο πιστό τους κοινό, πλαστικές καρέκλες, φτηνή μπύρα, κακή εικόνα, μπουκωμένο ήχο, trash, kitsch, cult και κέφι, κέφι, κέφι, σε μια διοργάνωση που χρόνο με το χρόνο αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Η πρώην αποθήκη προβλέπεται και φέτος ασφυκτικά γεμάτη, αφού τα sold out εισιτήρια είναι πια σύνηθες φαινόμενο για τους διοργανωτές, ιδίως στις βραβεύσεις του εκάστοτε τιμώμενου προσώπου.

Φέτος, ο Γιάννης Φλωρινιώτης είναι αυτός που θα δεχτεί την τιμητική πλακέτα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, Νίκο Τριανταφυλλίδη, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μια φιγούρα που δεν μπορεί να περιοριστεί στο βιντεο, αλλά υπερβαίνει, με την cult ακτινοβολία του, οποιοδήποτε μέσο επιλέγει κάθε φορά να υπηρετήσει. Στο αφιέρωμα στη μεγάλη αυτή προσωπικότητα, θα προβληθούν οι ταινίες Και Ξανά Προς τη Δόξα Τραβά (17/02 στις 18.00), ο Τραγουδιστής και το Κορίτσι του Μπαρ (18/02 στις 19.00) και το Κρίμαν (19/02 στις 13.30). Η απονομή της τιμητικής πλακέτας στο Γιάννη Φλωρινιώτη, θα γίνει το Σάββατο, 18/02 στις 22.00

Το παρόν θα δώσουν και τα δυο αγαπημένα ινδάλματα του φεστιβάλ, ο Απόστολος Σουγλάκος (τιμώμενο πρόσωπο στο 1ο Φεστιβάλ) και ο Κώστας Γκουσγκούνης (τιμώμενο πρόσωπο της 3ης διοργάνωσης), αφού ο πρώτος θα δώσει μια «live παράσταση-κάτι μεταξύ trash stand up comedy, υπερρεαλιστικού βαριετέ και σκυλάδικου ραπ», ενώ ο δεύτερος θα μοιραστεί τη σκηνή με τον Τριανταφυλλίδη, σε μια «εκ βαθέων εξομολόγηση για το σινεμά, τη ζωή και το σεξ.»

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν δύο καινούριες παραγωές. Το Καράτε: Τυφλή Φυγή (17/02 στις 20.00), του Ηλία Αραβαντινού, μια ελληνική παρωδία των ταινιών πολεμικών τεχνών, γυρισμένη με τις δυνατότητες βίντεο μιας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής και με ένα δημοσιογραφικό κασετόφωνο για τον ήχο, αλλά και το Κλισέ (18/02 στις 16.00), του Στέφανου Πρόκου, που κανιβαλίζει τα χολυγουντιανά κλισέ με το δροσερό χιούμορ του, και τις αντοχές του κοινού με την διάρκειά του. Στα highlights του φετινού προγράμματος, και η προφεστιβαλική, αγιοβαλεντίνικη βραδιά, με τον περιβόητο Μάριο Blackman (του aka ράδιο Blackman) σε live dj set, αλλά και το μεταμεσονύχτιο ποτ πουρί ερωτικών σκηνών από την πλούσια ελληνική βιντεογραφία, την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου.

Το πλήρες πρόγραμμα, που όπως θα διαπιστώσετε, έχει ανησυχητικά πολλές ομοιότητες με αυτό των περασμένων ετών, μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Brokeback Mountain - Το Μυστικό του Brokeback Mountain
(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Ang Lee
Σενάριο: Diana Ossana, Larry McMurtry (από το διήγημα της Annie Ploux)
Παίζουν: Heath Ledger, Jake Gylenhaal, Anne Hathaway, Michelle Williams

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Πάντα υποψιαζόμουν, πως κάτι πρόστυχο συμβαίνει στην χώρα του Marlboro όταν πέφτουν τα φώτα στην αίθουσα. Το ξέρω βέβαια ότι δεν είμαι ο μόνος, και ότι πολύ μας έλειψαν οι επισκέψεις των καουμπόηδων όταν απαγορεύτηκαν οι διαφημίσεις τσιγάρων στις αίθουσες, και προφανώς ο Ang Lee ήταν ένας από μας. Οπότε θεώρησε σωστό να φέρει την χώρα του Marlboro και τα υπονοούμενα της, μέσα στο main feature της βραδιάς.

Το Brokeback Mountain είναι ένα βουνό στο Wyoming της Αμερικής, όπου ο Ennis (Heath Ledger) και ο Jack (Jake Gylenhaal) έχουν αναλάβει να προσέχουν ένα κοπάδι πρόβατα το καλοκαίρι του 1963. Από τις πρώτες τους μέρες εκεί, η σεξουαλική ένταση που υπάρχει ανάμεσά τους, αν και ήπια, είναι εμφανής. Μέχρι που ο Jack κάνει την κίνησή του, και ο Ennis μαθαίνει πώς να… καβαλάει τον ταύρο. Ανάμεσα στο σαλάγιασμα των προβάτων και τις επιθέσεις της φύσεις, οι δυο νεαροί σχηματίζουν μια σχέση που δε θέλουν να αποδεχτούν και έρχονται σε επαφή με ένα κομμάτι της σεξουαλικότητάς τους που φοβούνται να αναγνωρίσουν. Το καλοκαίρι τελειώνει σύντομα, όχι όμως και τα παιχνίδια τους. Μερικά χρόνια μετά ξανασυναντιούνται, και συνεχίζουν να συναντιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κρατώντας αναμμένη μια φωτιά που τους καίει τα σωθικά.

Δε συμβαίνει συχνά όλα τα συστατικά μέρη μιας ταινίας (σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική) να συνεργάζονται τόσο αρμονικά ώστε να προκύπτουν έργα τόσο ολοκληρωμένα, που να σου θυμίζουν μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές του παρελθόντος και να ανανεώνουν τις ελπίδες σου για το παρόν. Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι το Brokeback Mountain. Αυτό είναι που κάνει την ταινία τόσο σημαντική και σπουδαία, κι αυτό μένει όταν κατακάτσει ο σαματάς για την τόλμη του σκηνοθέτη και την τόλμη αυτών που τον βράβευσαν.

Το hype του Brokeback Mountain βασίζεται στο ότι ο Lee είπε την ιστορία δυο ομοφυλόφιλων εραστών, όπως θα έλεγε την ιστορία της Scarlet O’hara. Αυτό που καταφέρνει να κάνει, είναι να ξεπεράσει το θέμα του καταραμένου ομοφυλοφιλικού τους έρωτα ως μια σύγκρουση του gay με τον straight εαυτό τους, και το ανάγει στη σύγκρουση της αγάπης κόντρα στη μοναξιά. Οι δυο άντρες έχουν σχέσεις με γυναίκες, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, όμως η οικογενειακή ζωή τους, περικυκλωμένη από τους επίπεδους ορίζοντες των άχρωμων πόλεών τους, παράλληλων με την ευθεία γραμμή της καρδιάς και της ψυχής τους, υπάρχουν εκεί μόνο για να τους θυμίζουν τις άγριες πλαγιές του Brokeback Mountain, τα φορτωμένα σύννεφα και τις εκρήξεις της φύσης που σκέπαζαν το ταξίδι τους στην ανεξερεύνητη, σκοτεινή και μυστηριώδη πλευρά των κλειδωμένων πόθων και των απομονωμένων παρορμήσεών τους.

Η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Ennis με τη γυναίκα του, είναι όταν στέκονται μπροστά στον ιερέα για να πουν το «δέχομαι», οπότε όποια σχέση υπάρχει μεταξύ τους, μας φαίνεται ήδη απόμακρη. Ο γάμος του Jack απ’ την άλλη, φαίνεται να γίνεται καθαρά για λόγους συμφέροντος. Τα χρόνια περνούν, κι ο Lee μας αφήνει να το καταλάβουμε μόνο μέσα απ’ την εξαιρετική, λιτή απεικόνισης των αλλαγών στη μόδα της εποχής, και τις χαρακιές στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, που κλέβοντας μερικά σαββατοκύριακα από ‘δω κι από ‘κει, προσπαθούν να αναπληρώσουν τη ζωή που χάνουν τους υπόλοιπους μήνες.

Ίσως κάποιοι ετεροφυλόφιλοι άρρενες (ή ακόμη και θήλεις) θεατές, θα νιώσουν άβολα παρακολουθώντας ένα επικό ρομάντζο στο οποίο δε μπορούν να ερωτευτούν κανέναν απ΄ τους δυο πόλους του καταραμένου έρωτα, πράγμα που δεν θα τους επιτρέψει να απορροφηθούν όσο θα ήθελαν από τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της ταινίας. Τώρα αν η δύναμη της αγάπης είναι πιο εικονική εδώ, στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ή το Λογική κι Ευαισθησία, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, αλλά θα δίσταζα να ποντάρω στους καουμπόηδες. Το σίγουρο είναι πως οι ομοφοβικοί ανάμεσά μας μάλλον ούτε στο ταμείο θα καταφέρουν να φτάσουν, όμως αυτό που θα με ενδιέφερε περισσότερο να μάθω, είναι οι αντιδράσεις της gay κοινότητας στο γεγονός ότι πρωταγωνιστής είναι ο ενεργητικός ομοφυλόφιλος που είναι πιο πρόθυμος να κρατήσει το σκελετό του στη ντουλάπα, απ’ τον πιο αλέγκρο παθητικό.

Όπως και να ’χει, ο Lee στο gay western του, δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Ούτε τη φωτιά. Ανακαλύπτει όμως ότι είναι η κατάλληλη εποχή να φτιάξει ένα υποδειγματικό ρομάντζο with a twist, στο οποίο απογυμνώνει ένα εικονικό είδωλο straight ανδρισμού, για να δείξει ότι ακόμη κι οι καουμπόηδες τρέχουν στα λιβάδια κυνηγώντας ο ένας τον άλλον για να τον πλακώσουν στα φιλιά. Έστω κι αν παρεμβάλλουν και μερικές μπάτσες. Θα μπορούσε να ’ναι camp, αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένο, που είναι Oscar material.

• Memoirs of a Geisha (2005) - Colleen Atwood
• Walk the Line (2005) - Arianne Phillips
• Charlie and the Chocolate Factory (2005) - Gabriella Pescucci
• Mrs. Henderson Presents (2005) - Sandy Powell
• Pride & Prejudice (2005) - Jacqueline Durran

Underworld: Evolution - Underworld: Η Εξέλιξη
(1.5/5)

Σκηνοθεσία: Len Wiseman
Σενάριο: Len Wiseman, Danny McBride
Παίζουν: Kate Beckinsale, Scott Speedman, Tony Curran

Δείτε το trailer

Το πρώτο Underworld ήταν μια πολύ σημαντική ταινία για την Kate Beckinsale. Όχι μόνο έκανε γνωστό στον κόσμο τι μπορούν να κάνουν οι καμπύλες της σφιχτά τυλιγμένες σε δέρμα, αλλά της σύστησε και τον (νυν) σύζυγό της, Len Wiseman, εμπνευστή και σκηνοθέτη του σύμπαντος του Underworld. Οπότε είχε δύο πολύ καλούς λόγους να τιμήσει με την (διάσημη και πανάκριβη πια) παρουσία της το sequel, for old times’ sake. Τώρα, εμείς τι λόγους έχουμε…

Βασικά δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πλοκή, απλώς ένας άνθρωπος με φτερά νυχτερίδας και ξηροδερμία του θανατά, κυνηγά μια δερματοντυμένη μελαχρινή με γαλάζια μάτια και πορσελάνινο κορμί, κι έναν γεροδεμένο μακρομάλλη που δε φοράει μπλουζάκι. Και διάφορα θορυβώδη γεγονότα συμβαίνουν ενδιάμεσα. Αλλά, σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει και η μυθολογία, στο δεύτερο μέρος της σκοτεινής τριλογίας, η βρικόλακας Selene (ή death dealer, όπως την θέλει το σενάριο) μαζί με το υβρίδιο λυκανθρώπου-βρικόλακα, Michael Corvin (Scott Speedman), ταξιδεύουν στα χιονισμένα βουνά της Τρανσυλβανίας, ψάχνοντας το μυστικό της ύπαρξής τους, την αιτία που προκάλεσε τον προαιώνιο πόλεμο λυκανθρώπων και βρικολάκων, και το λόγο που ο Marcus (Tony Curran), ένας από τους πρώτους βρικόλακες, τους έχει πάρει στο κατόπι.

Το ξέρατε ότι η Beckinsale δε φοράει τίποτε, κάτω απ’ αυτό το δερμάτινο συνολάκι; Ορίστε, τώρα το ξέρετε, και πραγματικά δεν έχετε κανέναν λόγο να μη φυλάξετε τα 7μιση ευρώ σας. Για την ερωτική σκηνή της ταινίας, που είναι και αμφίβολο αν το κορμί που βλέπουμε ανήκει στην Beckinsale ή είναι ψηφιακό αντίγραφο, νομίζω μπορείτε να περιμένετε το DVD. Για να την απολαύσετε και πιο ελεύθερα, και να ’χετε και την ευχέρεια του rewind, του freeze frame, του slo-mo και του zoom…

Και να ’χετε και το FFWD πρόχειρο, για τις επαναλαμβανόμενες και ανέμπνευστες σκηνές μάχης, την παράλογα μπερδεμένη απλοϊκή πλοκή, το αντικλιμακτικό κι ατέλειωτο φινάλε και την κουραστική κι αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια. Underworld Evolution είπαμε; Ναι, μόνο που η εξέλιξη πήρε πορεία προς τα πίσω.

Munich – Μόναχο
(4/5)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: Tony Kushner (από το βιβλίο του George Jonas, και βασισμένο σε πρώτο draft του Eric Roth)
Παίζουν: Eric Bana, Daniel Craig, Ciaran Hinds, Mathieu Kassovitz, Hans Zischler

Δείτε το trailer

Ότι θα έβλεπα τη μέρα που ο Spielberg θα κατηγορούταν για αντισημιτισμό, είναι κάτι που δεν το περίμενα. Όμως υποθέτω πως την ίδια και περισσότερο έκπληξη ένιωσε η εβραϊκή κοινότητα, όταν είδε το πιο επιφανές κι αγαπημένο της παιδί, να την κατηγορεί για την στάση που κράτησε απέναντι στον πιο μισητό εχθρό της.

Στο Munich, ο Spielberg γυρνά τον κινηματογραφικό χρόνο τρεις δεκαετίες πίσω, στο τρομοκρατικό χτύπημα του Μαύρου Σεπτέμβρη το ’72, και την αλυσίδα γεγονότων που πυροδότησε. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, μια ομάδα Παλαιστίνιων τρομοκρατών της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης, απήγαγε και στη συνέχεια δολοφόνησε έντεκα Ισραηλινούς αθλητές, προπονητές και ακολούθους, και ως αντίποινα, η Ισραηλινή κυβέρνηση έστειλε μια ομάδα πρακτόρων της Μοσάντ να βρουν και να εκτελέσουν τους σχεδιαστές του χτυπήματος. Το Munich, είναι η ιστορία της ομάδας αυτής.

Η αλήθεια είναι πως, ο Spielberg δεν παίρνει θέση κατά των Ισραηλινών. Απλά, αυτή τη φορά, δεν παίρνει θέση υπέρ τους. Παραμένοντας πολιτικά ουδέτερος (που είναι το νέο hot thing στο Hollywood –βλ. Interpreter και Constant Gardener), ο Spielberg κρατά μια οπτική καθαρή και ασυμβίβαστη, που είναι πολύ προτιμότερη από τον ενδεχόμενο διδακτισμό μιας καθαρά πολιτικής ταινίας, και θέτει μερικά προφανή όσο και θαρραλέα ερωτήματα.

Το ότι κανένα καλό δε μπορεί να προκύψει από την «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» αντιμετώπιση της τρομοκρατίας –ή εν γένει οποιασδήποτε μορφής βίας- είναι ένα συμπέρασμα τόσο παλιό όσο και η Καινή Διαθήκη. Όμως είναι καλό ταινίες σαν το Μόναχο, να μας θυμίζουν –και να θυμίζουν κυρίως στους Αμερικανούς- ότι αυτό το τόσο προφανές συμπέρασμα, αγνοείται τόσο σήμερα όσο και στην εποχή της Καινής Διαθήκης, και όσο στην δεκαετία του ’70.

Οι παραλληλισμοί και οι ομοιότητες της καταδικαστέας αντεπίθεσης της Μοσάντ τότε, με τον συνεχιζόμενο σήμερα «Πόλεμο ενάντια στον Τρόμο» που προκάλεσε το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντες, όταν συνοδεύονται απ’ αυτούς της επιβεβλημένης άγνοιας. Ο Clooney με το Good Night and Good Luck έκανε ένα βήμα φέτος στην κατεύθυνση του σχολιασμού των σύγχρονων media και του τρόπου που συσκοτίζουν την πραγματικότητα αντί να προσπαθούν να την αποκαλύψουν στους θεατές τους, όμως ο Spielberg κάνει την σύγκριση ακόμη πιο εφιαλτική χωρίς καν να την προσπαθεί.

Οι εκτελεστές του δουν υπό άνωθεν εντολές και υπηρετούν υψηλά ιδανικά, που δεν δέχονται αμφισβήτηση, απλά και μόνο γιατί δεν είναι κανείς εκεί να τα αμφισβητήσει. Ένας ανώνυμος ανώτερος αξιωματούχος τους δίνει μια λίστα ενόχων, και χρησιμοποιώντας τη φρίκη που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι αυτοί προκάλεσαν, ποτίζει τους στρατιώτες του με οργή και μίσος και τους στέλνει σε φονικές περιοδείες. Οι στρατιώτες εκτελούν τυφλά, χωρίς να έχουν την ευχέρεια να διασταυρώσουν πληροφορίες.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αμφιβολία δεν διαβρώνει τον προγραμματισμό τους, ότι ο φόβος δεν ελλοχεύει πίσω από κάθε τους απόφαση, και ότι η παράνοια δεν εισβάλει σιγά-σιγά στο αυστηρό, κλειστοφοβικό σύμπαν τους, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη στις πράξεις και τα πιστεύω τους.

Το μοτίβο της κατάρας του διαταραγμένου νου που πέφτει σε κάθε απρόθυμο εκτελεστή, εναλλάσσεται με εκείνο της πολιτικής αλληγορίας, κάνοντας το Μόναχο την πιο ώριμη, σκοτεινή και αν μη τι άλλο διαφορετική δουλειά του Spielberg, που καταφέρνει να ευχαριστήσει και το thrill junky, και τον σκεπτόμενο θεατή που ζητά κάτι παραπάνω από το κατασκοπικό του θρίλερ. Βέβαια η τρεις-ώρες-παρά-τέταρτο διάρκεια της ταινίας απαιτεί υπομονετικά βλέμματα απέναντί της, και η –δεδομένη- αναποφασιστικότητα του Spielberg στο φινάλε, αφήνει μια στυφή γεύση όταν τελικά κατευθύνεσαι προς την έξοδο, όμως σε γενικές γραμμές το Μόναχο καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στο showmanship του Spielberg και την ανάγκη του να γυρίσει μια ταινία που να ταιριάζει περισσότερο στα γκρίζα πια γένια του.

Αλλά το σημαντικότερο που πρέπει να κρατήσει κανείς απ’ αυτήν την ταινία, είναι πως αφορά πολύ λιγότερο το Ισραήλ των ‘70s, απ’ ότι την Αμερική –και τον κόσμο- των ‘00s. Και μάλλον αυτό είναι που δεν κατάλαβαν οι πολέμιοι του Spielberg. Ή μήπως το κατάλαβαν;