Transamerica

(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Duncan Tucker
Σενάριο: Duncan Tucker
Παίζουν: Felicity Huffman, Kevin Zegers, Fionnula Flanagan

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

(Όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η Bree λίγο πριν την προγραμματισμένη εγχείριση αλλαγής φύλου, προκειμένου να γίνει και επίσημως transexual, μαθαίνει ότι έχει ...έναν γιο! Καθώς τον συναντά διαπιστώνει ότι είναι ένας προβληματικός νεαρός, που παίρνει ναρκωτικά και πηγαίνει με άντρες για χρήματα. Μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι και η Bree προσπαθεί να έρθει κοντά του και να τον κάνει σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, αλλά ούτε λόγος να του αποκαλύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, πόσο μάλλον ότι είναι ο πατέρας του!

Το «Transamerica» είναι ένα road movie, όπου πράγματα συμβαίνουν και αλλάζουν την Bree μέσα της, παρόλο που η επιθυμία της είναι να αλλάξει το... απ’ έξω της. Μην περιμένετε μια καρικατούρα με φτερά και πούπουλα. Η Bree είναι ένας αληθινά δυστυχισμένος άνθρωπος, αλλιώς δε θα ντρεπόταν να μιλάει ανοιχτά για τις προτιμήσεις της. Και ο γιος της, τελικά όταν το μαθαίνει, δεν έχει πρόβλημα με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά με το ψέμα και την υποκρισία!

Η ταινία έχει χιούμορ, χωρίς να γίνεται φτηνή και πολλές έξυπνες σκηνές, με μακράν αυτή του πάρτι, όπου οι καλεσμένοι αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, από εδώ οι άντρες, από εκεί οι γυναίκες, αλλά υπάρχουν άνδρες που νιώθουν γυναίκες, γυναίκες που νιώθουν άνδρες, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες και πάει λέγοντας (κατά το γνωστό τραγούδι των Blur)! Με ρεαλισμό παρουσιάζεται η αντιμετώπιση της Bree από τους γονείς της, που επιμένουν να τη φωνάζουν... Stanley! «Μου λείπει ο γιος μου», δηλώνει η μητέρα της για να πάρει ως απάντηση το πικρό, αλλά αληθινό «δεν είχες ποτέ γιο».

Η Felicity Huffman (γνωστή από το «Desperate Housewifes» βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca για την ερμηνεία της και είναι υποψήφια για Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου -όχι άδικα αφού υποδύεται με επιτυχία τη γυναίκα που είναι παγιδευμένη στο σώμα ενός άνδρα.

Συμπέρασμα; Straight, gay, bi, trans ή asexual, δεν έχει σημασία ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά ο κινηματογραφικός! Η Ακαδημία θα έχει άραγε την ίδια άποψη;

Walk The Line

(2/5)

Σκηνοθεσία: James Mangold
Σενάριο: Gill Dennis, James Mangold
Παίζουν: Joaquin Phoenix, Reese Witherspoon, Robert Patrick, Ginnifer Goodwin

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ποιος ήταν ο Johnny Cash; Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω. Θα με ενδιέφερε να μάθω; Εχμ, αμφίβολο. Αν όμως ήθελα να μάθω, τι θα μπορούσα να κάνω; Να δω την ταινία Walk The Line (υποψήφια για 5 συνολικά Όσκαρ), τη βιογραφία του διάσημου στην Αμερική (ίσως και αλλού) μουσικού, που απεβίωσε το 2003. Και τι θα μάθαινα; Ότι όλοι οι σταρ έχουν προβλέψιμες και παρόμοιες πορείες, και ακόμα χειρότερα τα biopics τους, δηλαδή οι ταινίες με θέμα τη ζωή τους επίσης. Ακολουθεί απλός οδηγός σκηνοθεσίας βιογραφικών ταινιών.

Ξεκινάμε με ένα εκτενές flashback στις πιο έντονες –αν είναι και τραυματικές, χαράς ευαγγέλια για το σεναριογράφο- αναμνήσεις από την παιδική ηλικία –που παρά τη φτώχια και την ανέχεια, το άστρο του πρωταγωνιστή μας έλαμπε και η αποφασιστικότητα του, ήταν τόσο κοφτερή, σα να έμπαινε ο Κρόνος στο Δία, (όπως ακριβώς είδατε στο Ray ή σε ελληνικές ταινίες του 60). Κατόπιν ακολουθούν τα πρώτα βήματα, η ανακάλυψη από σπίρτο-παραγωγό και ο πρώτος και επιτυχημένος δίσκος. Αλλά αυτό φέρνει πολύ δουλειά, έρχονται και οι τουρνέ, οι θαυμάστριες, τα συμβόλαια, οι επιτυχίες στα charts, οι συναυλίες: fast forward με μονταρισμένα, χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, να ντύνονται μουσικά με #1 τραγούδι, γνωστό και ως το «βίντεο κλιπ της ανόδου» (ή της προπόνησης αν πρόκειται για τον Rocky). Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, όμως, και τότε έρχεται το αλκοόλ, να και οι τσακωμοί, η ρήξη με τη σύζυγο (με διάλογους που έχετε δει στο Ray, μπορεί και στη Βέρα Στο Δεξί), ώστε με συνοπτικές και συνάμα απλές διαδικασίες να έρθει το διαζύγιο, o εθισμός, η σύλληψη για ναρκωτικά, και τα δημοσιεύματα σε σκανδαλοθηρικά έντυπα, (όπως ακριβώς έχετε δει στο Ray ή στην Τατιάνα). Και μετά... επιστρέφουμε στην αρχική σκηνή.

Σήμερα πια, ως διά μαγείας, συνήθως χάρη στον έρωτα, καθώς πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μια Θεοδώρα, ο πρωταγωνιστής, έχει λύσει όλα τα προβλήματα, και σε ένα δυνατό comeback κλείνει θεαματικά τη καριέρα του πάνω στη σκηνή... Στη συγκεκριμένη ταινία, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει ο Joaquin Phoenix, που παίζει με ύφος μανιακού με γαστρεντερίτιδα, γεγονός που σε κάνει να θες να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του και ταυτοχρόνως να τον ρίξεις στα λιοντάρια, μαζί με τη πάντα συμπαθητική Reese Witherspoon, (γνωστή και ως η μοναδική περίπτωση στο Hollywood, που ο σύζυγος έχει ωραιότερα οπίσθια από τη γυναίκα του) -οι οποίοι παρεμπιπτόντως ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια, πράγμα όχι απαραίτητα καλό, ενώ είναι και οι δύο υποψήφιοι στις κατηγορίες Καλύτερου α΄ανδρικού και γυναικείου ρόλου, αντίστοιχα, επίσης όχι απαραίτητα καλό.

-Ένα ουίσκι… με λίγο πάγο… και κοκακόλα…
-Μάλιστα κύριε… τι θέλετε άλλο; Έχουμε απ’ όλα…

Το τριήμερο που όλοι περιμέναμε, είναι προ των πυλών. Το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Καλτ Κινηματογράφου, θα γεμίσει το Gagarin 205 και την οθόνη του με τις πιο trashy στιγμές της ελληνικής βιντεοεποχής, που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, και δε θέλουμε να θυμόμαστε.



Στις 17, 18 και 19 Φεβρουαρίου, ο πολυχώρος στο 205 της Λιοσίων και η Astra, θα προσφέρουν στο πιστό τους κοινό, πλαστικές καρέκλες, φτηνή μπύρα, κακή εικόνα, μπουκωμένο ήχο, trash, kitsch, cult και κέφι, κέφι, κέφι, σε μια διοργάνωση που χρόνο με το χρόνο αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Η πρώην αποθήκη προβλέπεται και φέτος ασφυκτικά γεμάτη, αφού τα sold out εισιτήρια είναι πια σύνηθες φαινόμενο για τους διοργανωτές, ιδίως στις βραβεύσεις του εκάστοτε τιμώμενου προσώπου.

Φέτος, ο Γιάννης Φλωρινιώτης είναι αυτός που θα δεχτεί την τιμητική πλακέτα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, Νίκο Τριανταφυλλίδη, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μια φιγούρα που δεν μπορεί να περιοριστεί στο βιντεο, αλλά υπερβαίνει, με την cult ακτινοβολία του, οποιοδήποτε μέσο επιλέγει κάθε φορά να υπηρετήσει. Στο αφιέρωμα στη μεγάλη αυτή προσωπικότητα, θα προβληθούν οι ταινίες Και Ξανά Προς τη Δόξα Τραβά (17/02 στις 18.00), ο Τραγουδιστής και το Κορίτσι του Μπαρ (18/02 στις 19.00) και το Κρίμαν (19/02 στις 13.30). Η απονομή της τιμητικής πλακέτας στο Γιάννη Φλωρινιώτη, θα γίνει το Σάββατο, 18/02 στις 22.00

Το παρόν θα δώσουν και τα δυο αγαπημένα ινδάλματα του φεστιβάλ, ο Απόστολος Σουγλάκος (τιμώμενο πρόσωπο στο 1ο Φεστιβάλ) και ο Κώστας Γκουσγκούνης (τιμώμενο πρόσωπο της 3ης διοργάνωσης), αφού ο πρώτος θα δώσει μια «live παράσταση-κάτι μεταξύ trash stand up comedy, υπερρεαλιστικού βαριετέ και σκυλάδικου ραπ», ενώ ο δεύτερος θα μοιραστεί τη σκηνή με τον Τριανταφυλλίδη, σε μια «εκ βαθέων εξομολόγηση για το σινεμά, τη ζωή και το σεξ.»

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν δύο καινούριες παραγωές. Το Καράτε: Τυφλή Φυγή (17/02 στις 20.00), του Ηλία Αραβαντινού, μια ελληνική παρωδία των ταινιών πολεμικών τεχνών, γυρισμένη με τις δυνατότητες βίντεο μιας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής και με ένα δημοσιογραφικό κασετόφωνο για τον ήχο, αλλά και το Κλισέ (18/02 στις 16.00), του Στέφανου Πρόκου, που κανιβαλίζει τα χολυγουντιανά κλισέ με το δροσερό χιούμορ του, και τις αντοχές του κοινού με την διάρκειά του. Στα highlights του φετινού προγράμματος, και η προφεστιβαλική, αγιοβαλεντίνικη βραδιά, με τον περιβόητο Μάριο Blackman (του aka ράδιο Blackman) σε live dj set, αλλά και το μεταμεσονύχτιο ποτ πουρί ερωτικών σκηνών από την πλούσια ελληνική βιντεογραφία, την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου.

Το πλήρες πρόγραμμα, που όπως θα διαπιστώσετε, έχει ανησυχητικά πολλές ομοιότητες με αυτό των περασμένων ετών, μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Brokeback Mountain - Το Μυστικό του Brokeback Mountain
(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Ang Lee
Σενάριο: Diana Ossana, Larry McMurtry (από το διήγημα της Annie Ploux)
Παίζουν: Heath Ledger, Jake Gylenhaal, Anne Hathaway, Michelle Williams

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Πάντα υποψιαζόμουν, πως κάτι πρόστυχο συμβαίνει στην χώρα του Marlboro όταν πέφτουν τα φώτα στην αίθουσα. Το ξέρω βέβαια ότι δεν είμαι ο μόνος, και ότι πολύ μας έλειψαν οι επισκέψεις των καουμπόηδων όταν απαγορεύτηκαν οι διαφημίσεις τσιγάρων στις αίθουσες, και προφανώς ο Ang Lee ήταν ένας από μας. Οπότε θεώρησε σωστό να φέρει την χώρα του Marlboro και τα υπονοούμενα της, μέσα στο main feature της βραδιάς.

Το Brokeback Mountain είναι ένα βουνό στο Wyoming της Αμερικής, όπου ο Ennis (Heath Ledger) και ο Jack (Jake Gylenhaal) έχουν αναλάβει να προσέχουν ένα κοπάδι πρόβατα το καλοκαίρι του 1963. Από τις πρώτες τους μέρες εκεί, η σεξουαλική ένταση που υπάρχει ανάμεσά τους, αν και ήπια, είναι εμφανής. Μέχρι που ο Jack κάνει την κίνησή του, και ο Ennis μαθαίνει πώς να… καβαλάει τον ταύρο. Ανάμεσα στο σαλάγιασμα των προβάτων και τις επιθέσεις της φύσεις, οι δυο νεαροί σχηματίζουν μια σχέση που δε θέλουν να αποδεχτούν και έρχονται σε επαφή με ένα κομμάτι της σεξουαλικότητάς τους που φοβούνται να αναγνωρίσουν. Το καλοκαίρι τελειώνει σύντομα, όχι όμως και τα παιχνίδια τους. Μερικά χρόνια μετά ξανασυναντιούνται, και συνεχίζουν να συναντιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κρατώντας αναμμένη μια φωτιά που τους καίει τα σωθικά.

Δε συμβαίνει συχνά όλα τα συστατικά μέρη μιας ταινίας (σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική) να συνεργάζονται τόσο αρμονικά ώστε να προκύπτουν έργα τόσο ολοκληρωμένα, που να σου θυμίζουν μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές του παρελθόντος και να ανανεώνουν τις ελπίδες σου για το παρόν. Μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι το Brokeback Mountain. Αυτό είναι που κάνει την ταινία τόσο σημαντική και σπουδαία, κι αυτό μένει όταν κατακάτσει ο σαματάς για την τόλμη του σκηνοθέτη και την τόλμη αυτών που τον βράβευσαν.

Το hype του Brokeback Mountain βασίζεται στο ότι ο Lee είπε την ιστορία δυο ομοφυλόφιλων εραστών, όπως θα έλεγε την ιστορία της Scarlet O’hara. Αυτό που καταφέρνει να κάνει, είναι να ξεπεράσει το θέμα του καταραμένου ομοφυλοφιλικού τους έρωτα ως μια σύγκρουση του gay με τον straight εαυτό τους, και το ανάγει στη σύγκρουση της αγάπης κόντρα στη μοναξιά. Οι δυο άντρες έχουν σχέσεις με γυναίκες, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, όμως η οικογενειακή ζωή τους, περικυκλωμένη από τους επίπεδους ορίζοντες των άχρωμων πόλεών τους, παράλληλων με την ευθεία γραμμή της καρδιάς και της ψυχής τους, υπάρχουν εκεί μόνο για να τους θυμίζουν τις άγριες πλαγιές του Brokeback Mountain, τα φορτωμένα σύννεφα και τις εκρήξεις της φύσης που σκέπαζαν το ταξίδι τους στην ανεξερεύνητη, σκοτεινή και μυστηριώδη πλευρά των κλειδωμένων πόθων και των απομονωμένων παρορμήσεών τους.

Η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Ennis με τη γυναίκα του, είναι όταν στέκονται μπροστά στον ιερέα για να πουν το «δέχομαι», οπότε όποια σχέση υπάρχει μεταξύ τους, μας φαίνεται ήδη απόμακρη. Ο γάμος του Jack απ’ την άλλη, φαίνεται να γίνεται καθαρά για λόγους συμφέροντος. Τα χρόνια περνούν, κι ο Lee μας αφήνει να το καταλάβουμε μόνο μέσα απ’ την εξαιρετική, λιτή απεικόνισης των αλλαγών στη μόδα της εποχής, και τις χαρακιές στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, που κλέβοντας μερικά σαββατοκύριακα από ‘δω κι από ‘κει, προσπαθούν να αναπληρώσουν τη ζωή που χάνουν τους υπόλοιπους μήνες.

Ίσως κάποιοι ετεροφυλόφιλοι άρρενες (ή ακόμη και θήλεις) θεατές, θα νιώσουν άβολα παρακολουθώντας ένα επικό ρομάντζο στο οποίο δε μπορούν να ερωτευτούν κανέναν απ΄ τους δυο πόλους του καταραμένου έρωτα, πράγμα που δεν θα τους επιτρέψει να απορροφηθούν όσο θα ήθελαν από τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της ταινίας. Τώρα αν η δύναμη της αγάπης είναι πιο εικονική εδώ, στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ή το Λογική κι Ευαισθησία, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, αλλά θα δίσταζα να ποντάρω στους καουμπόηδες. Το σίγουρο είναι πως οι ομοφοβικοί ανάμεσά μας μάλλον ούτε στο ταμείο θα καταφέρουν να φτάσουν, όμως αυτό που θα με ενδιέφερε περισσότερο να μάθω, είναι οι αντιδράσεις της gay κοινότητας στο γεγονός ότι πρωταγωνιστής είναι ο ενεργητικός ομοφυλόφιλος που είναι πιο πρόθυμος να κρατήσει το σκελετό του στη ντουλάπα, απ’ τον πιο αλέγκρο παθητικό.

Όπως και να ’χει, ο Lee στο gay western του, δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Ούτε τη φωτιά. Ανακαλύπτει όμως ότι είναι η κατάλληλη εποχή να φτιάξει ένα υποδειγματικό ρομάντζο with a twist, στο οποίο απογυμνώνει ένα εικονικό είδωλο straight ανδρισμού, για να δείξει ότι ακόμη κι οι καουμπόηδες τρέχουν στα λιβάδια κυνηγώντας ο ένας τον άλλον για να τον πλακώσουν στα φιλιά. Έστω κι αν παρεμβάλλουν και μερικές μπάτσες. Θα μπορούσε να ’ναι camp, αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένο, που είναι Oscar material.

• Memoirs of a Geisha (2005) - Colleen Atwood
• Walk the Line (2005) - Arianne Phillips
• Charlie and the Chocolate Factory (2005) - Gabriella Pescucci
• Mrs. Henderson Presents (2005) - Sandy Powell
• Pride & Prejudice (2005) - Jacqueline Durran