V. Ο Σκηνοθέτης
Ο Todd Solondz είναι μέρος μιας γενιάς σκηνοθετών (Larry Clark, Neil LaBute, Farrelly bros.) που στα μέσα των 90s όρισαν αυτό που ο ίδιος αποκαλεί sad comedy κι εγώ απλά (μοντέρνα) ηθογραφία. Mε εξαίρεση τους Farrelly του Rhode Island που είναι μια κατηγορία μόνοι τους, οι υπόλοιποι, "παιδιά" κι αυτοί της δυτικής ακτής και ειδικότερα της Νέας Υόρκης βρέθηκαν στη κορφή ενός κύματος που αγκαλιάστηκε από τους "αρτ" κύκλους, μισήθηκε από την.. άλλη ακτή (LA, Hollywood, πουριτανούς), άλλαξε πραγματικά τον αμερικάνικο ανεξάρτητο και τιμήθηκε τελικά από την αμερικάνικη ακαδημία στο πρόσωπο ενός.. άσχετου (Sam Mendes) που ανέλαβε να το ζαχαρώσει με το American Beauty (1999).

Συνεχίζοντας στο πολύ αμερικάνικο, μη ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στη "χρυσή" εποχή Clinton, με δημοφιλή πρόεδρο, δημοκρατικό προφίλ, καλπάζουσα οικονομία και.. αναίμακτους βομβαρδισμούς ανά την υφήλιο. Άρα, σύμφωνα με μια απλή (ή απλοϊκή) εξήγηση, η μόνη διέξοδος για άσκηση κριτικής είναι η μαύρη κωμωδία. Και αυτό ισχυρίστηκαν πολλοί.. κριτικοί προσπαθώντας να αναλύσουν το φαινόμενο. Όπως αποδείχτηκε όμως εκ των υστέρων, με τη τεράστια απήχηση του nu metal, τα προβλήματα της (λευκής νεανικής) αμερικάνικης suburbia ήταν υπαρκτά παρόλο που φάνταζαν.. ειρωνικά στις δεδομένες ιστορικές συνθήκες.

Έτσι προέκυψε κι ένας φαύλος κύκλος, με τους δημιουργούς να προσπαθούν να απαντήσουν στους κριτικούς, υποπίπτοντας σε λάθη και ακρότητες που αποξενώναν περισσότερους και φέρναν νέα κακοπροαίρετα σχόλια.

Ο Solondz θεωρήθηκε ο πιο ακραίος από όλους, κυρίως γιατί.. μίλαγε περισσότερο. Στη πραγματικότητα, ήταν ο πιο ήπιος, διεισδυτικός και.. ηθοκεντρικός (σε ντοστογεφσκικό βαθμό). Από τη πρώτη του κιόλας σημαντική ταινία (και μια από τις σημαντικότερες του '90) το Welcome To The Dollhouse (1995). Την ίδια χρονιά που ο Clark στο Kids (1995) βάζει ένα πιτσιρικά με AIDS να ξεπαρθενιάζει όσο περισσότερα κοριτσάκια μπορεί, o Solondz παρουσιάζει τους έρωτες και την απόγνωση μιας ασχημούλας πιτσιρίκας. Χωρίς να την αγιογραφεί.

Τρία χρόνια αργότερα, οι Korn έχουν κάνει την οργή ενάντια στη μηχανή (βλ. τη πολιτική "εξέγερση" των Rage Against The Machine) οργή ενάντια στη νιρβάνα, την υποκρισία και τη.. ρόδινη ζωή (Life is peachy), πρωτοπορούν στο δίκτυο με το KornTV και ετοιμάζονται να βγάλουν το Follow the Leader που θα καθορίσει το nu metal. Στο ίδιο μεσοδιάστημα, η Marvel έχει αποτύχει παταγωδώς αναθέτοντας στην Image (βλ. τους καλλιτέχνες που την είχαν εγκαταλείψει) να της αλλάξει το.. image των χαρακτήρων της, με έμφαση στο στυλ χωρίς ουσία. Και ψήνει τους Marvel Knights με σκοτεινές και τραχιές ιστορίες, που τελικά θα αναζωογονήσουν και την εταιρεία και τα κόμικ.

Στο "αρτ σίνεμα" ο LaBute έχει πάρει τη θέση του Solondz στα στόματα όλων (σαρώνοντας κι αυτός το Sundance και φτάνοντας μέχρι τη.. Θεσσαλονίκη), ασκώντας κριτική.. εκ των έσω στο σεξισμό με το (αριστουργηματικό) In The Company Of Men (1997). Και πρόκειται να συνεχίσει, διευρύνοντας τους στόχους του αλλά επιμένοντας πιο ενήλικα, στο Your Friends And Neighbors (1998) που.. ερμμμ.. δε το 'χω δει. Και στο box office οι Farrelly δε πιάνονται, τρέχοντας με τη Μαίρη.

Μέσα σ'όλα λοιπόν, ο Solondz εμπλέκεται, μπλέκεται και πάει στις Κάνες, με το Happiness (1998). Και δε μπορείς να πεις αν συμμορφώνεται με τις (κριτικές) υποδείξεις ή ειρωνεύεται το αλτμανοκοενικό "ιν" (στους indie κύκλους) στιλάκι (των παράλληλων ιστοριών και της αποστασιοποιημένης σάτιρας). Και δε μπορείς να πεις αν υιοθετεί ή ειρωνεύεται τη σκηνοθετική.. αδιαφορία του LaBute. Και δε μπορείς να πεις αν επιχειρεί να προσγειώσει ή να δώσει βαρύτητα στο χοντρό χιούμορ των Farrelly και τους σεξοκεντρικά βίαιους χαρακτήρες του Clark.

Μπορείς να πεις με σιγουριά ότι κάνει μια άνιση ταινία όπου ξεχωρίζει μόνο η εκπληκτική σκηνή (ανθολογίας πια) της αρχής και η ιστορία του παιδεραστή ψυχιάτρου. Μπορείς να πεις με σιγουριά ότι κάνει μια ταινία όπου λέει τόσα πολλά ώστε να καταλήξει να συμφωνούν και να διαφωνούν απόλυτα μαζί του μόνο αυτοί που δε τον καταλαβαίνουν (και νομίζουν ότι τον καταλαβαίνουν, see?). Μπορείς όμως να πεις με σιγουριά και ότι εξακολουθεί να νοιάζεται για όλους τους χαρακτήρες του και να αρνείται να τους κρίνει.

Στη συνέχεια.. εγώ πάω φαντάρος, η ακαδημία, όπως είπαμε, επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα στο όλο θέμα με το κάτι- σαν- lifetime- achievement- award όσκαρ στον.. πρωτοεμφανιζόμενο Sam Mendes, o Nasdaq σκάει σα τη φούσκα των νέων τεχνολογιών, ο Bill Clinton ολοκληρώνει τη.. θητεία του και στη προεδρική εκλογή που ακολουθεί οι αμερικάνικες πολιτείες χωρίζονται για πρώτη φορά σε δυο.. ακτές (αν και θα περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του χάσματος). Και ο Solondz ετοιμάζεται να προσπαθήσει να μείνει σχετικός, να επανέλθει σε φόρμα και να απαντήσει στους κριτικούς του με το Storytelling (2001).

Στο επόμενο μέρος: Storytelling - Fiction και Nonfiction.

(Ο Solondz έλεγε ότι δε μπορεί να κρίνει το Storytelling όποιος δεν έχει επαφή με το προηγούμενο έργο του. Και είχε δίκιο. Στο παραπάνω κειμενάκι προσπάθησα μόνο να ξύσω τα σημαντικότερα ώστε να είμαι κατανοητός στη συνέχεια. Μη μείνετε με κανένα τρόπο σε αυτά - i.e. ψάξτε το περισσότερο - αν θέλετε να 'χετε σφαιρικότερη αντίληψη).

Όπως θα 'χετε ακούσει, η ταινία είναι remake της αντίστοιχης τρόμου του '80 του John Carpenter. Που δε την έχω δει και δε ξέρω αν πρέπει να πω ευτυχώς ή δυστυχώς. Πόσο δηλαδή τρομαχτική μπορεί να 'ναι μια.. ομίχλη?

Επιπλέον, με όλα τα λεπτομερή making of και τα 3D παιχνίδια, το κοινό μπορεί να μη ξέρει πως μοιάζει μια.. ανθρωποφάγα ομίχλη, ξέρει όμως πολύ καλά πως δε μοιάζει. Και για να το εξηγήσω καλύτερα, πάω σε κάτι πιο απλό και χαρακτηριστικό από το Brokeback Mountain (2005): Όλοι ξέρουμε πια ότι πολλές "νυχτερινές" σκηνές, γυρίζονται καταμεσήμερο και.. σκοταδίζονται. Και αφήνουμε το σκηνοθέτη να μας εξαπατάει, κατά σύμβαση, με τη προϋπόθεση ότι τα καταφέρνει. Όταν όμως ο Jake Gyllenhaal ρουφάει (το τσιγαράκι του) και η κάφτρα δεν ανάβει, ενώ μετά φυσάει τον καπνό, ε τότε ξέρεις ότι η κάφτρα σκοτείνιασε μαζί με το ντάλα ήλιο του μεσημεριού και ο Ang Lee βαρέθηκε να κάτσει να κάνει μια νυχτερινή σκηνή της προκοπής.

Έτσι ακριβώς και ο Rupert Wainwright - έχοντας είναι η αλήθεια ένα ηλίθιο σενάριο και μικρό προϋπολογισμό για πολλά πολλά εφέ - βαριέται να προσπαθήσει να κάνει πιστευτούς τους χαρακτήρες του και οποιαδήποτε σκηνή. Και η βαρεμάρα περνάει και σε όλους τους υπόλοιπους συντελεστές. Για παράδειγμα, η Selma Blair δε κάθεται λίγο να να χτενιστεί και να φτιαχτεί (και ειδικά σε σκηνή που πάει να βρει εξεπίτηδες τυχαία, τον άλλον που τη μπιπαγε, ενώ έχει επιστρέψει η γκόμενά του). Και τη βάλαν και δυο μέρες να γυρνάει τις σκηνές που πνίγεται, χωρίς αντικαταστάτη, λέει. Και μάλλον γύρισαν και τις υπόλοιπες σκηνές όσο ήταν ξεμαλλιασμένη από τα τσαλαβουτήματα, λέω.

Βάλτε τώρα ότι η ξανθιά πρωταγωνίστρια, Maggie Grace, έχει στιλ αλεξανδραπαλαιολόγου ένα πράμα - σου 'ρχεται, χωρίς λόγο, να τη πνίξεις μόνο που τη βλέπεις και μοιάζει σαραντάρα ενώ δεν έχει κλείσει καλά καλά τα είκοσι. Βάλτε και ότι και οι άλλες ξανθιές κάνουν μόνο ένα φευγαλέο πέρασμα με μπικίνι, στην απόλυτα (σπαστικά) κλισέ σκηνή τα- πρώτα- θύματα- είναι- οι- ανυποψίαστες- που- κάνουν- πάρτι. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος πια να ξοδέψετε οτιδήποτε, οπουδήποτε, για έναν αέρα κοπανιστό, για μια ομίχλη.

(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Richard Shepard
Σενάριο: Richard Shepard
Παίζουν: Pierce Brosnan, Greg Kinnear, Hope Davis

Δείτε/Κρύφτε το trailer v



Αν ζούσαμε σ’ έναν ιδανικό κόσμο, το Matador θα ήταν το είδος της ταινίας που θα πήγαινε κανείς να δει το απόγευμα της Παρασκευής μετά τη δουλειά, για ν’ αρχίσει να χαλαρώνει για το Σαββατοκύριακο. Δεν κρατάει πάνω από δύο ώρες, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο ή αλληγορικές προεκτάσεις, δεν βασίζεται σε βιβλίο, δεν είναι μεταφορά τηλεοπτικής σειράς, δεν αφηγείται τη ζωή μιας μεγάλης προσωπικότητας, δεν είναι sequel, αλλά ούτε και prequel. Είναι αυτό που προκύπτει, όταν ένας τύπος έχει μια ιδέα για μια ιστορία που θέλει να πει, κάθεται και την γράφει σε σενάριο, κάποιος του δίνει λεφτά κι αυτός την κάνει ταινία. Μια απλή ιστορία.

Απλή και φρέσκια. Ο Julian Noble (Pierce Brosnan) είναι ένας εκτελεστής στο λυκόφως της καριέρας του, ο οποίος πλησιάζει στην παγίδα που του έχουν στήσει οι αμέτρητοι φόνοι, οι ακόλαστες κραιπάλες, και τα αμείλικτα χρόνια: την αναγκαστική συνταξιοδότηση. Ο Julian, σε ένα από τα τελευταία ταξίδια του, γνωρίζει τον Danny (Greg Kinnear), έναν regular τύπο, φιλόδοξο επιχειρηματία, που προσπαθεί να κλείσει τη μπίζνα της ζωής του. Οι λίγες ώρες που θα περάσουν μαζί αυτοί οι δυο ολότελα διαφορετικοί τύποι στο Μεξικό, θα τους φέρουν πιο κοντά απ’ όσο θα μπορούσαν να έρθουν δυο single-serving friends (θυμήσου το Fight Club) –αλλά όχι τόσο κοντά όσο έφερε η άγρια φύση τους δυο γκεημπόηδες του Brokeback Mountain.

Ο τύπος που σκέφτηκε να ενώσει έναν απρόσμενο χαρακτήρα μ’ έναν εντελώς συνηθισμένο, είναι ο Richard Shepard. Ένας τύπος που προσπαθεί εδώ και μια εικοσαετία να πετύχει κάτι πίσω από την κάμερα, και τώρα, ξαφνικά, κατάφερε να αποσπάσει ένα σωρό ‘μπράβο’ στο Sundance, ακριβώς επειδή το πέτυχε. Το Matador του, είναι μια κωμωδία χωρίς χοντροκομμένα gags, και σεξιστικά υπονοούμενα, και χωρίς προαπαιτούμενο υψηλού IQ, ή διεστραμμένου χιούμορ για να πιάσεις τα αστεία του.

Το σενάριό του, κερδίζει με το σπαθί του επίθετα όπως αναζωογονητικό, δροσερό, πανέξυπνο, ξεκαρδιστικό και σχεδόν ιδιοφυές, ενώ η ανάλαφρη σκηνοθεσία του πίσω από την κάμερα, καταφέρνει αφήνει χώρο στους ερμηνευτές του να αναδείξουν τις φινετσάτες νότες του. Ο εξαιρετικός ρυθμός το κρατά πάντα σπιρτόζικο, ενώ οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές ξεδιπλώνουν στην οθόνη ευπρόσδεκτες ποσότητες κωμικής ευρηματικότητας, αριστοτεχνικό συγχρονισμό, και φοβερή χημεία.

Ο Brosnan, στην πιο τολμηρή παραλλαγή του ρόλου που τον έκανε star πρώτου μεγέθους, απέχει έτη φωτός από τον Bond και τους συναδέλφους του, και την ίδια στιγμή τους κρατά κοντά του, με έναν τρόπο γήινο, αποκρουστικό και διαβολεμένα συμπαθή συγχρόνως –σαν να τους κλείνει το μάτι και να τους προετοιμάζει, με το στραβωμένο χαμόγελο και το κενό του βλέμμα, για τα γηρατειά τους. Μαζί με τον Greg Kinnear, ιδανικό στο ρόλο του καθημερινού nobody που ζει μια larger than life εμπειρία, οι δυο τους είναι οι ψυχή αυτού του απολαυστικού buddy movie, που ρίχνει οξυγόνο στα βαλτωμένα νερά της ανάλαφρης, διασκεδαστικής πλευράς του κινηματογράφου.

IV. Fiction
Η ιστορία μας ξεκινάει με τη Vi να.. ιππεύει το φίλο της. Και γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι ιππεύει πολιτικά ορθά - ένα θύμα εγκεφαλικού. Όταν τελειώσει (η Vi φυσικά), το θύμα θέλει να της διαβάσει την ιστορία του. Η Vi δε φαίνεται να 'χει όρεξη για πολλές συμπόνιες και φεύγει. Το θύμα όμως διαπιστώνει ότι δε τον.. θέλει πια ("You hardly even sweat anymore when we have sex") και μένει μαζί του από οίκτο.

Cut! και βρισκόμαστε στη τάξη να ακούμε την (πραγματική) ιστορία (αγάπης μεταξύ μιας πολιτικά ορθής κι ενός εγκεφαλικού θύματος είπαμε). Οι συμφοιτήτριες, στον ίδιο ορθό δρόμο, κατασυγκινούνται. Μια μόνο κακίστρω του κάνει διστακτικά σχόλια ότι ντροπιάζεται μόνος του. Cue για τον απειλητικό αράπη καθηγητή, να θάψει αλύπητα την ιστορία και έμμεσα το θύμα. "The story is a piece of shit."

Cut! και το θύμα κάτι ψυλλιάζεται. Η ορθή δικαιολογείται. Δεν ακολούθησε τις συμφοιτήτριες (του δρόμου) γιατί φοβήθηκε τον κακό αυστηρό καθηγητή. Αλλά είναι μόνος στις απόψεις του, τα βιβλία του χάλια και τόσο (αχ τόσο) επιθετικά, και σιγά επειδή πήρε το Πούλιτζερ. "You just wanna fuck him! Like Catherine and every other white cunt on campus." Ξανά cut! και τα υποχρεωτικά κλάματα με συμπαράσταση φίλης. Ακολουθεί οριστικός χωρισμός από το τηλέφωνο.

-You did the right thing.
-I know that. Fucking cripple.

Cut! και η Vi Rightthing πνίγει το πόνο της στο ποτό. Στο μπαρ, όλως τυχαίως, που συχνάζει ο καθηγητής. Τον πλησιάζει, τον χαιρετάει, τον ρωτάει άμα είναι μόνος. Δε της λέει τίποτα. "Can I join you?" Καμία απάντηση. "Gee, thanks." Και αρχίζει να του λέει, πόσο της αρέσει η τάξη και πόσο τον θαυμάζει και της αρέσουν τα βιβλία του. Και πόσο κακή ήταν η τελευταία ιστορία της. Και πόσο σκατά ήταν η ιστορία του (πρώην) φίλου της.

-Do you think I have potential as a writer?
-No.
-Thank you for being honest. I have so much respect for you.

Cut! και το ζευγαράκι μας προχωράει στο δρόμο. Ο αράπης προχωράει δηλαδή, αγνοώντας την και η Vi ακολουθεί σα χαμένη. Ξαναμανα cut! και είμαστε στο σκοτεινό διαμέρισμα του σκοτεινού καθηγητή. Η Vi πάει στη τουαλέτα για το απαραίτητο φρεσκάρισμα. Και ανακαλύπτει ένα πάκο με φωτογραφίες. Οι συμφοιτήτριες του ορθού δρόμου και μη. Γυμνές. Δεμένες. Δυο δυο ενίοτε. Αρχίζει να μιλάει μόνη της. "Don΄t be a racist. Don΄t be a racist. Don΄t be a racist..."

Cut! Και βγαίνει από την τουαλέτα για να αρχίσουν τα προκαταρκτικά (υποθέτει). "It΄s a really nice place you have. Is the rent high?". Ο αράπης παραμένει αραχτός στο κρεβάτι. "Take off your top." "Now... take off the rest." "Turn around." "Bend over." Στήνεται στον τοίχο, πάει πίσω της, κατεβάζει το παντελόνι και αρχίζει.. τις γλύκες, μέσα έξω (γι' αυτό και οι διακοπές παρακάτω)

-Say... 'nigger, fuck me'.
-Oh... bu...uh... I can΄t say that.
-Say... 'nigger.'
-...
-Say, 'nigger!'
-Nigger.
-'Fuck me hard!'
-Fuck... Me... Hard!
-Say, 'Nigger, fuck me hard!'
-Nigger... Fuck... Me... Hard!
-Again!
-Nigger... Fuck... Me... Hard!
(συνεχίζεται το ίδιο μοτίβο με αυξανόμενο ρυθμό και ουρλιαχτά)

Cut! και το πρώην θύμα λυπάται τον εαυτό του στον καθρέφτη. Χτυπάει η πόρτα, εμφανίζεται η Vi κλαμένη, ως νέο θύμα πλέον.

-Can I come in?
-You΄re all... sweaty.

Cut! και ακούμε την ιστορία του (νέου) θύματος. "So John flipped her around and slammed her against the wall." Αυτή δεν ήθελε αλλά τι να κάνει? Σκέφτονταν τα αγαπημένα της πρόσωπα, όσο.. τη βίαζε. "She had entered college with hope, with dignity... but she would graduate as a whore." Cue για τις συμφοιτήτριες να αρχίσουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους (όσα δε τους έχει ξεσκίσει ήδη ο αράπης δηλαδή). "I was brought up in a certain way. And this is... mean-spirited." "It was completely racist... and beyond that I felt deeply offended as a woman." "Totally phallocentric. And so weirdly misogynistic."

Το τέλος, το ιστορικό, το σκεπτικό και τα συμπεράσματα στο επόμενο μέρος. Μη πυροβολείτε το σκηνοθέτη (ούτε τον υπογράφοντα) μέχρι τότε.

Ι. Ο Βιασμός
Ο βιασμός, το ""πάρσιμο" με τη βία, είναι ίσως η κορυφαία γυναικεία φαντασίωση. Σίγουρα πάντως η πιο δύσκολα αποδεκτή, δημόσια. Ανομολόγητη (και ακόμα πιο έντονη) στην ιστορία.

Τα πράγματα φυσικά αλλάζουν. Έχει μπει σιγά σιγά σε όλες τις λίστες των αγαπημένων γυναικείων φαντασιώσεων (είτε τις συντάσσουν άντρες είτε, κυρίως, γυναίκες - και κυριότερα, ψυχολόγοι). Είναι αποδεκτή από το φεμινιστικό κίνημα. Και ακόμα και στα κέντρα πρόληψης/υποστήριξης θυμάτων βιασμού έχει πια εξέχουσα θέση.

Η δικαιολόγηση είναι, συνήθως, ότι ναι μεν οι γυναίκες έχουν την έντονη επιθυμία να παραδώσουν τον έλεγχο (και την ηθική ευθύνη) αλλά το κάνουν μόνο στις φαντασιώσεις τους όπου.. έχουν τον έλεγχο.

II. Ο Αράπης
Πάρσιμο με τη βία χωρίς ενοχές, δε γίνεται προφανώς από ιππότες με άσπρα άλογα. Όσο πιο ζώο με πρωτόγονα ένστικτα τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Ενισχυόμενη και από τη γνώση-φαντασίωση ότι είναι η συγκεκριμένη γυναίκα που ξυπνάει τα ένστικτα και τη βάρβαρη απώλεια ελέγχου (του.. ζώου).

Κατά συνέπεια όσοι κατά καιρούς δαιμονοποιούνται από τη κοινωνία, γίνονται πρωταγωνιστές σε κάθε θηλυκό υγρό όνειρο. Την ακόμα συντηρητική εποχή των αρχών του '80 (όταν.. βασιλιάς ήταν ακόμα ο μπετατζής στην απέναντι οικοδομή) ο Παπαχρόνης, που αποδεδειγμένα βίαζε και σκότωνε όποια έβρισκε μπροστά του, έπαιρνε ένα σωρό γράμματα λατρείας, καθημερινά, στη φυλακή, καταδικασμένος σε θάνατο.

Ο εγχώριος αράπης είναι πια ο αλβανός. Όσο πληθαίνουν οι φωνές για χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αδικαιολόγητα βίαιες συμπεριφορές και (σεξουαλική) πείνα, τόσο λυσσάνε όλες. Και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η γκετοποίηση τόσο θα μεγαλώνει και ο μύθος (και η.. λατρεία).

III. Οι Ενοχές
Οι στατιστικές (και η συλλογική εμπειρία) λένε ότι οι γυναίκες, σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους άντρες, προχωράνε στο να υλοποιούν τις φαντασιώσεις τους. Και με αντίστοιχα πολλαπλάσια ψυχρότητα και μεθοδικότητα.

Στην αντιμετώπιση της.. υλοποίησης είναι και ο διαχωρισμός.

• Κάποιες, επιμένοντας ψυχρά λογικά, δε περιμένουν εν θερμώ πάρσιμο εν μέσω.. λουλουδιών. Ξέρουν τι κάνουν, το απολαμβάνουν, και δεν έχουν και μεγάλα προβλήματα μετά.



• Η μεγάλη πλειοψηφία έχει τυπικά ακόλαστα.. ένοχη συμπεριφορά. Πείθει τον εαυτό της να προχωρήσει, με γελοίες αλλά.. πολιτικά ορθές και κοντά στη ψυχολογία της δικαιολογίες - "δεν είμαι ρατσίστρια", "το κάνω από συμπόνια", "δε θα τον αφήσω να μου φερθεί άσχημα", "θα μου δείξει τη κρυμμένη του στοργή και καλοσύνη", "εγώ θα τον εκμεταλλευτώ" κτλ. Και όλα αυτά βέβαια όσο στη πράξη χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να φτάσει στο.. πήδημα χωρίς έλεος.
  
  Αφού.. τελειώσει (το προχώρημα), ακολουθεί νέος γύρος (απ)ενοχοποίησης. Από τη μια ολοκληρώνεται η φαντασίωση με την αποποίηση των ευθυνών ("το ζώο", "ο λιγούρης", "που να το φανταστώ", "δε μπορούσα να κάνω τίποτα", "με βίασε") ενώ ταυτόχρονα αναβιώνει κρυφοφανερά ("δε κρατιόταν", "δε τελείωνε", "του ξύπνησα τα ένστικτα", "μα κι εγώ να μη το υποψιαστώ", "είμαι κακό κορίτσι τι να κάνω").
  
  Ο κύκλος κλείνει με τη συνειδητοποίηση και αποδοχή της πουτανιάς, ως στίγμα και παράσημο. Συνήθως, ανοίγει νέος άμεσα.



• Κάποιες τέλος μετανιώνουν ειλικρινά. Η συμπεριφορά τους δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τις παραπάνω. Ούτε στο νέο.. άνοιγμα.

Στο επόμενο μέρος: Το ζουμερό ρομάντσο (με φωτό παρακαλώ)

Transamerica

(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Duncan Tucker
Σενάριο: Duncan Tucker
Παίζουν: Felicity Huffman, Kevin Zegers, Fionnula Flanagan

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

(Όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η Bree λίγο πριν την προγραμματισμένη εγχείριση αλλαγής φύλου, προκειμένου να γίνει και επίσημως transexual, μαθαίνει ότι έχει ...έναν γιο! Καθώς τον συναντά διαπιστώνει ότι είναι ένας προβληματικός νεαρός, που παίρνει ναρκωτικά και πηγαίνει με άντρες για χρήματα. Μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι και η Bree προσπαθεί να έρθει κοντά του και να τον κάνει σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, αλλά ούτε λόγος να του αποκαλύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, πόσο μάλλον ότι είναι ο πατέρας του!

Το «Transamerica» είναι ένα road movie, όπου πράγματα συμβαίνουν και αλλάζουν την Bree μέσα της, παρόλο που η επιθυμία της είναι να αλλάξει το... απ’ έξω της. Μην περιμένετε μια καρικατούρα με φτερά και πούπουλα. Η Bree είναι ένας αληθινά δυστυχισμένος άνθρωπος, αλλιώς δε θα ντρεπόταν να μιλάει ανοιχτά για τις προτιμήσεις της. Και ο γιος της, τελικά όταν το μαθαίνει, δεν έχει πρόβλημα με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά με το ψέμα και την υποκρισία!

Η ταινία έχει χιούμορ, χωρίς να γίνεται φτηνή και πολλές έξυπνες σκηνές, με μακράν αυτή του πάρτι, όπου οι καλεσμένοι αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, από εδώ οι άντρες, από εκεί οι γυναίκες, αλλά υπάρχουν άνδρες που νιώθουν γυναίκες, γυναίκες που νιώθουν άνδρες, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες και πάει λέγοντας (κατά το γνωστό τραγούδι των Blur)! Με ρεαλισμό παρουσιάζεται η αντιμετώπιση της Bree από τους γονείς της, που επιμένουν να τη φωνάζουν... Stanley! «Μου λείπει ο γιος μου», δηλώνει η μητέρα της για να πάρει ως απάντηση το πικρό, αλλά αληθινό «δεν είχες ποτέ γιο».

Η Felicity Huffman (γνωστή από το «Desperate Housewifes» βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca για την ερμηνεία της και είναι υποψήφια για Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου -όχι άδικα αφού υποδύεται με επιτυχία τη γυναίκα που είναι παγιδευμένη στο σώμα ενός άνδρα.

Συμπέρασμα; Straight, gay, bi, trans ή asexual, δεν έχει σημασία ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά ο κινηματογραφικός! Η Ακαδημία θα έχει άραγε την ίδια άποψη;

Walk The Line

(2/5)

Σκηνοθεσία: James Mangold
Σενάριο: Gill Dennis, James Mangold
Παίζουν: Joaquin Phoenix, Reese Witherspoon, Robert Patrick, Ginnifer Goodwin

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ποιος ήταν ο Johnny Cash; Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω. Θα με ενδιέφερε να μάθω; Εχμ, αμφίβολο. Αν όμως ήθελα να μάθω, τι θα μπορούσα να κάνω; Να δω την ταινία Walk The Line (υποψήφια για 5 συνολικά Όσκαρ), τη βιογραφία του διάσημου στην Αμερική (ίσως και αλλού) μουσικού, που απεβίωσε το 2003. Και τι θα μάθαινα; Ότι όλοι οι σταρ έχουν προβλέψιμες και παρόμοιες πορείες, και ακόμα χειρότερα τα biopics τους, δηλαδή οι ταινίες με θέμα τη ζωή τους επίσης. Ακολουθεί απλός οδηγός σκηνοθεσίας βιογραφικών ταινιών.

Ξεκινάμε με ένα εκτενές flashback στις πιο έντονες –αν είναι και τραυματικές, χαράς ευαγγέλια για το σεναριογράφο- αναμνήσεις από την παιδική ηλικία –που παρά τη φτώχια και την ανέχεια, το άστρο του πρωταγωνιστή μας έλαμπε και η αποφασιστικότητα του, ήταν τόσο κοφτερή, σα να έμπαινε ο Κρόνος στο Δία, (όπως ακριβώς είδατε στο Ray ή σε ελληνικές ταινίες του 60). Κατόπιν ακολουθούν τα πρώτα βήματα, η ανακάλυψη από σπίρτο-παραγωγό και ο πρώτος και επιτυχημένος δίσκος. Αλλά αυτό φέρνει πολύ δουλειά, έρχονται και οι τουρνέ, οι θαυμάστριες, τα συμβόλαια, οι επιτυχίες στα charts, οι συναυλίες: fast forward με μονταρισμένα, χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, να ντύνονται μουσικά με #1 τραγούδι, γνωστό και ως το «βίντεο κλιπ της ανόδου» (ή της προπόνησης αν πρόκειται για τον Rocky). Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, όμως, και τότε έρχεται το αλκοόλ, να και οι τσακωμοί, η ρήξη με τη σύζυγο (με διάλογους που έχετε δει στο Ray, μπορεί και στη Βέρα Στο Δεξί), ώστε με συνοπτικές και συνάμα απλές διαδικασίες να έρθει το διαζύγιο, o εθισμός, η σύλληψη για ναρκωτικά, και τα δημοσιεύματα σε σκανδαλοθηρικά έντυπα, (όπως ακριβώς έχετε δει στο Ray ή στην Τατιάνα). Και μετά... επιστρέφουμε στην αρχική σκηνή.

Σήμερα πια, ως διά μαγείας, συνήθως χάρη στον έρωτα, καθώς πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μια Θεοδώρα, ο πρωταγωνιστής, έχει λύσει όλα τα προβλήματα, και σε ένα δυνατό comeback κλείνει θεαματικά τη καριέρα του πάνω στη σκηνή... Στη συγκεκριμένη ταινία, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει ο Joaquin Phoenix, που παίζει με ύφος μανιακού με γαστρεντερίτιδα, γεγονός που σε κάνει να θες να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του και ταυτοχρόνως να τον ρίξεις στα λιοντάρια, μαζί με τη πάντα συμπαθητική Reese Witherspoon, (γνωστή και ως η μοναδική περίπτωση στο Hollywood, που ο σύζυγος έχει ωραιότερα οπίσθια από τη γυναίκα του) -οι οποίοι παρεμπιπτόντως ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια, πράγμα όχι απαραίτητα καλό, ενώ είναι και οι δύο υποψήφιοι στις κατηγορίες Καλύτερου α΄ανδρικού και γυναικείου ρόλου, αντίστοιχα, επίσης όχι απαραίτητα καλό.