Καταλαβαίνετε το σοκ μου όταν πρωτοείδα την παραπάνω φωτό, και φαντάζομαι μοιράζεστε την έκπληξή μου βλέποντας την άσεμνη χειρονομία να προέρχεται απο την πρωταγωνίστρια αγαπημένων σύγχρονων κλασικών ταινιών της βιντεοθήκης της Disney, όπως τα The Parent Trap, Freaky Friday, και Herbie Fully Loaded.

Όμως ησυχάστε, η Lindsay Lohan έχει απλώς πέσει σε υπερκόπωση, που της προκάλεσε μια -ομολογουμένως παρεξηγήσιμη- αγκύλωση. Αλλιώς δεν εξηγείται η ίδια στάση σε όλες τις άλλες φωτογραφίες, εδώ, εδώ κι εδώ.

Όπως μπορείτε να δείτε εδώ, οι φιλενάδες της, έσπευσαν να τη βοηθήσουν με μια ειδική συσκευή που επιτρέπει την απελευθέρωση των αρωμάτων θρεπαυτικών βοτάνων και την απευθείας εισπνοή τους.

Ο γοητευτικός κύριος με τη χωρίστρα-γελαδογλείψιμό, είναι ο νεαρός Jimmy Olsen, ο μικρός του γραφείου.

Junebug - Μια ξένη ανάμεσά μας
(4/5)

Σκηνοθεσία: Phil Morrison
Σενάριο: Angus MacLachlan
Παίζουν: Amy Adams, Embeth Davitz, Alessandro Nivola

Δείτε/Κρύφτε το trailer v



(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Ο αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος, έχει μια βασική ομοιότητα με τον εμπορικό: για κάθε 10 φόλες υπάρχει και μια ταινία που είναι στ’ αλήθεια υπέροχη. Απόδειξη αυτού και ένδειξη ότι αυτού του είδους το σινεμά δεν έχει πεθάνει ακόμη, το Junebug.

Μέσα σε 10 μόλις λεπτά, έχουμε δει νεαρό ζευγάρι να γνωρίζεται, να ερωτεύεται, να παντρεύεται, και να ξεκινάει για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην αμερικανική ύπαιθρο, συμπτωματικά κοντά στο χωριό που μεγάλωσε ο άντρας. Η επίσκεψη είναι επιβεβλημένη, ιδίως αφού οι γονείς δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τη νύφη, η οποία γνωρίζει έναν γενναίο, νέο κόσμο και μια ολότελα αθέατη πλευρά του άντρα της.

Γλυκές ιστορίες με φρέσκια ματιά και ασυνήθιστους κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μπορείς να βρεις κι αλλού –αν ψάξεις αρκετά. Αυτό που πραγματικά κάνει το Junebug να ξεχωρίζει, είναι η σκηνοθεσία και το μοντάζ του, που θα ήταν ο ορισμός της πρακτικής αφαιρετικότητας, αν υπήρχε τέτοιος όρος.

Ο έμπειρος βιντεοκλιπάς Phil Morrison –του οποίου η μικρού μήκους πτυχιακή Tater Tomater έχει εξασφαλίσει μια θέση στο MoMA της Νέας Υόρκης— στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, σκέφτεται σαν θεατής και κόβει από την ταινία όλες τις σκηνές που θα έβαζαν στην πρίζα το λαμπάκι “been there, seen that”. Δεν σπαταλάει χρόνο να μας πει «τώρα θα αναλύσουμε τη γυναίκα, τώρα τον άντρα και τώρα θα σας πω ότι αποφάσισαν να πάνε στους γονείς του, οι οποίοι είναι έτσι κι έτσι», αλλά αντίθετα προσφέρει μια ολοκαίνουρια αφηγηματική άποψη ικανή να σε ενθουσιάσει και μόνο με τη σύλληψή της –πόσο μάλλον με την εκπληκτική της εκτέλεση. Τίποτε απ’ αυτά δε μένει μετέωρο, κι όλα εξηγούνται με αναζωογονητική αίσθηση μινιμαλισμού και εντυπωσιακή σκηνοθετική ακρίβεια, που αφήνει χώρο στο σενάριο και τους χαρακτήρες να ανασάνουν και να γεμίσουν την αίθουσα με ρεαλιστικά συναισθήματα και cliché-free καταστάσεις.

Ειδικής μνείας αξίζει η Αmy Adams, που με την φευγάτη ερμηνεία της κατάφερε να εξασφαλίσει στην ταινία μια θέση στα φετινά Όσκαρ, αλλά και στις ελληνικές αίθουσες, που έτσι όπως τα πήγαινε η εταιρεία διανομής, μάλλον δε θα ευτυχούσαν να δουν αυτήν την ταινία.

Day Two: Το Κιτς Μες Στην Ψυχή Τους

Οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν, και το ίδιο και η αίγλη μιας μεγάλης προσωπικότητας της ελληνικής cult υποκουλτούρας, στη χτεσινή βραδιά του Cult Film Festival του Gagarin. Μπορεί να άργησε, αλλά ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής της διοργάνωσης, βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει κατά όλων των «δήθεν» που επιβάλλουν τι είναι τέχνη και τι όχι, και περιθωριοποιούν την κουλτούρα που άξια υπερασπίζεται, θυμίζει και προωθεί η συγκεκριμένη διοργάνωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Αλλά πριν φτάσουμε στο μποτιλιάρισμα της Λιοσίων, να πούμε ότι νωρίτερα χτες είδαμε και την δεύτερη ταινία πρόσφατης παραγωγής που είχε στο πρόγραμμά του 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Cult Κινηματογράφου. Στις 16.00 το απόγευμα, ο νεαρός Στέφανος Πρόκος, είδε την αίθουσα του Gagarin να γεμίζει σχεδόν κατά το ήμισυ, από τολμηρούς νέους, πρόθυμους να επενδύσουν 5 ευρώ σε μια ταινία που τους πρότεινε η διοργάνωση. Είμαι βέβαιος ότι όσοι ακούμπησαν το γαλανό χαρτονόμισμά τους στην είσοδο, δυόμισι ώρες αργότερα δεν ένιωσαν ότι πήγε χαμένο. Όχι ολόκληρο τουλάχιστον.

Το Κλισέ, μια επαγγελματική δουλειά από ερασιτέχνες κινηματογραφιστές, είναι μια απολαυστική σάτιρα των… κλισέ του κινηματογράφου, που όμως διαπνέεται πλήρως από το πάθος των δημιουργών της για τη σκοτεινή αίθουσα και τη λατρεία τους για τις εικόνες που αντανακλούνται στην οθόνη της. Αυτό είναι που τη διαφοροποιεί από την αγανάκτηση και την εφηβική οργή που φαίνεται να κινητοποίησε τους δημιουργούς της χτεσινής Τυφλής Φυγής, και αυτό είναι που την κάνει απείρως απολαυστικότερη σε movie freaks, απ’ ό,τι σε έναν τυχαίο περαστικό. Αν μη τι άλλο, γιατί οι movie freaks θα έχουν το κουράγιο και την υπομονή να διανύσουν τις δυόμισι ώρες ταξιδιού που τους προτείνει ο Πρόκος.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει εκπλήξεις και για τους ανυποψίαστους. Γιατί εύκολα βλέπει κανείς ότι το Κλισέ υποστηρίζεται από το δικό του, ελεύθερο κωμικό υπόβαθρο, που αν και μερικές φορές φλερτάρει με την βλαχομπαρόκ αναρχία των σκετς των ΑΜΑΝ, στη μεγαλύτερη διάρκειά του είναι απροσδόκητα και απολαυστικά αυτάρκες και απολαυστικό. Στους νεαρούς πρωταγωνιστές του, υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα ταλέντα, των οποίων τα ονόματα φυσικά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή –και τα cocktail αργότερα εκείνη τη νύχτα μάλλον είχαν στόχο ακριβώς εκείνα τα εγκεφαλικά κύτταρα που τους είχαν καταγράψει--, αλλά υποθέτω ότι μπορούν να μου στείλουν μερικά οργισμένα mail για να τα επαναλάβουμε. Απ’ το συνολικό cast, εύκολα ξεχωρίζει ο μαυροφορεμένος ληστής με τις Jedi ικανότητες και το προσωνύμιο Κούκος (όπως το πουλί που κλέβει τα ξένα αυγά), η κοπελιά που παίζει την ημίτρελη επιστήμονα Βερόνικα, ο ίδιος ο Πρόκος, που θυμίζει κάτι απο Σπύρο Παπαδόπουλο στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, και φυσικά, ο κομπάρσος-πασπαρτού, Μπάμπης, τον οποίο υποδύεται ο Στάμος Δημητρόπουλος, σε ένα ανεναπανάληπτο ρεσιτάλ μούτας και διακριτικού screwball.

Το βασικό πρόβλημα του Κλισέ, το οποίο θα αναφέρω για τρίτη φορά, είναι η εξουθενωτική του διάρκεια. Στις δυόμισι ώρες του, ο Πρόκος ξεδιπλώνει ένα μεγάλο δίχτυ από αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες, που περιλαμβάνουν έναν «μπάτσο με πρόβλημα συμπεριφοράς,» έναν κλέφτη με μυθικές ικανότητες, και έναν παρανοϊκό τρομοκράτη με σχέδια παγκόσμιας καταστροφής. Και διάφορες υποπλοκές τριγύρω. Η ταινία είναι εμφανώς βασισμένη σε στερεοτυπικές δομές πλοκής και χαρακτήρων της αμερικανικής φιλμογραφίας, αλλά και της ελληνικής (ασπρόμαυρης) παράδοσης του μελοδράματος, στερεότυπα τα οποία οι δημιουργοί σαρκάζουν ανελέητα, αλλά με γούστο. Όμως τόσο οι ερμηνείες, όσο και τα μεμονωμένα set pieces είναι άνισα, και σε ορισμένες περιπτώσεις επαναλαμβανόμενα, προκαλώντας ιλιγγιώδη σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό. Υπάρχουν κομμάτια στο Κλισέ που κραυγάζουν την βαθύτερη επιθυμία τους να βρεθούν στο γνωστό «πάτωμα του δωματίου μοντάζ» (κλισέ), όμως ο Πρόκος κι ο Δημητρόπουλος, που έβαλε το χεράκι του στη μονταζιέρα, δεν άκουσαν αυτές τις φωνές -–προφανώς γιατί είχαν κουφαθεί απ’ τις κραυγές που ήδη είχαν μαχαιρώσει—και εκεί έχασαν ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού.

Εν γένει πάντως, μετά την προβολή δεν νομίζω να ζήτησε κανείς τα λεφτά του πίσω, όπως επίσης δεν νομίζω να ήταν πολλοί αυτοί που δεν έμειναν στις θέσεις τους για να παρακολουθήσουν την επόμενη ταινία, το Κορίτσι του Μπαρ, μια to the core Σαλονικιώτικη παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φλωρινιώτη, τις ‘80s φορεσιές του και τα εκφραστικά τραγούδια του. Εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς.

Ξαναπήγα πάντως, όταν ο άνθρωπος με το πρόσωπο από στόκο, ο τραγουδιστής με το σφυριχτό σίγμα, ο καλλιτέχνης που φορά τα άστρα στα σακάκια του, όταν ο Γιάννης Φλωρινιώτης παρουσίασε το πολυαναμενόμενο live show του. Δεν ξέρω πόσο live ήταν βέβαια, μιας και κάθε φορά που η μεγάλη προσωπικότητα απ’ τον Πόντο ευχαριστούσε το κοινό που τον αποθέωνε, για κάποιο λόγο το μικρόφωνο σιωπούσε, ωστόσο ακόμη κι αν η φωνή ήταν ηχογραφημένη, η ζωντάνια που ξεχείλιζε απ’ τα λικνίσματα του showman με τα χίλια κοστούμια (και τα εκατομμύρια στρας), ήταν αρκετή για να γεμίσει το Gagarin.

Το κοινό τον υποδέχτηκε με αλαλαγμούς εκστασιασμού, έστω κι αν χρειάστηκε να στηθεί για αρκετή ώρα στην ουρά της εισόδου, ακόμη κι αν δεν πρόλαβε να βρει να καθίσει, κι ακόμη κι αν χρειάστηκε να κάνει ένα μισάωρο υπομονή για να μπει όλος ο κόσμος μέσα, και να ξεκολλήσει το DVD player που θα έδειχνε τα αποσπάσματα-εισαγωγή σ’ αυτήν την lifetime achievement βράβευση. Άνθρωποι κρέμονταν σαν σταφύλια απ’ τον εξώστη του Gagarin όταν εμφανίστηκε ο Νικολάκης Φλωρινιώτης και το Γωγουλίνι σαν αντικαταστάτης της Αννούλας Φλωρινιώτη, και ο χώρος σείστηκε όταν ο padre famiglia της οικογένειας Φλωρινιώτη έκανε την είσοδο του στη σκηνή.

Τα λόγια (μου) δεν φτάνουν για να περιγράψουν το μεγαλείο των στιγμών που ζήσαμε χτες βράδυ, οι οποίες συμπληρώθηκαν από την απροσδόκητη εμφάνιση-έκπληξη ενός μαυροφορεμένου Θεσσαλονικιού «ράπερ», ο οποίος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Φλωρινιώτη, και παρήγαγε το r’n’b-hip hop-whatever remix της αξέχαστης επιτυχίας «Πειράζει (που είμαι μεγάλη βεντέτα, πειράζει);» Ο γοριλλοειδής οργισμένος ράπερ, που λειτουργούσε ως άμεση αναφορά στην τελευταία ταινία του Peter Jackson, έβαλε το δικό του λιθαράκι στην βραδιά-υπερπαραγωγή, με απίστευτη σκηνική παρουσία, που κόντραρε στα ίσια τον Φλωρινιώτη όταν μοιράστηκαν την πίστα. Δεν θα αποτολμήσω να πω ότι υπήρξαν και στιγμές που έκλεψε την παράσταση με τις γκριμάτσες μίσους και τα νευρώδη χοροπηδητά του, θα σας δώσω όμως την ευκαιρία να αποφασίσετε μόνοι σας, βλέποντας το σχετικό βιντεάκι, το οποίο τράβηξα με την ψηφιακή φωτογραφική μου μηχανή. Προφανώς, περιμένω τα παιδιά απ’ την Τυφλή Φυγή να επικοινωνήσουν μαζί μου για να προσθέσουμε ψηφιακά εφέ.



Σήμερα Κυριακή, είπα να απέχω απ’ το άθλημα, αν και ξέρω ότι είναι κρίμα που δεν ξανάδα το Σεξ 13 Μποφόρ με τον παμμέγιστο Κώστα Γκουσγκούνη, ενώ κάτι μου λέει ότι και η one on one αναμέτρησή του με τον Απόστολο Σουγκλάκο –τον οποίο πρέπει από του χρόνου να ανακηρύξουν και επίσημο παρουσιαστή—θα είναι εξίσου απολαυστική με τα άλλα δυο live της φετινής διοργάνωσης. Αν τύχει να πάει κανείς, ας πει εντυπώσεις. Εγώ, του χρόνου πάλι.

Σε δυο επίπεδα, παρακολουθούμε, από το 1959 ως το 1965, τόσο την ιστορία συγγραφής του ιστορικού πλέον In Cold Blood από τον Truman Capote, αλλά και πως άλλαξε καταλυτικά τη προσωπική του ζωή (εκτός από τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία). "Όλα ξεκίνησαν όταν ο συγγραφέας διάβασε ένα άρθρο στους New York Times για την ανεξήγητη δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας στο επαρχιακό Kansas"...

Η ταινία είναι ουσιαστικά υπεράνω κριτικής. Όσοι προσπάθησαν να της βρουν ψεγάδια, κατάφεραν μόνο να εκτεθούν. Γράφτηκε π.χ. ότι δε τονίστηκε η σεξουαλική έλξη του Capote για τον Perry Smith αλλά αυτή ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι υφίστατο - αντίθετα τεκμηριώνεται ξεκάθαρα ότι ο πετυχημένος συγγραφέας έβλεπε στο πρόσωπο του καταδικασμένου εγκληματία κάποιον "που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι αλλά ο ένας βγήκε από την είσοδο και ο άλλος από τη πίσω πόρτα". Όσοι θεώρησαν ότι δε παρουσιάζεται αυτό που χαρακτήριζε τον Capote περισσότερο απ' όλα, η γραφή του, αποστομώνονται από τη παρουσίαση της.. παρουσίασης αποσπασμάτων του In Cold Blood από τον ίδιο, αλλά και από τις αρκετές φορές που ο Capote παρουσιάζεται να αφηγείται ιστορίες (ή.. ιστορίες) - πρώτα τον ακούμε και μετά τον βλέπουμε, στη πραγματικότητα.

Αψεγάδιαστη είναι επίσης η ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman, ως συνήθως θα 'λεγα. Πολλά βήματα πέρα από "οσκαρικές ερμηνείες" που είχαν εύκολη δουλειά με στερεότυπες δημόσιες εικόνες (για να παίξεις π.χ. τον Stevie Wonder δε χρειάζεται παρά να σε βάψουν μαύρο και να κουτουλάς στους τοίχους), ο Hoffman κατάφερε να τον υποδεχτεί με διθυράμβους το εύκολα δηκτικό και σαρκοβόρο αρτ κύκλωμα, εξέχον μέλος του οποίου αποτέλεσε ο Capote. Τέλεια είναι τέλος και η σκηνοθεσία του Bennett Miller. Σκοτεινή, αργή, με προσεχτικά επιλεγμένες και περιορισμένες χρωματικές παλέτες, εξομαλύνει το σε κάποια σημεία λεκτικά υπερβολικό (αλλά κατά τα άλλα πάντα δεμένο, δουλεμένο, σαφές και αλλού ιδιαίτερα εμπνευσμένο) σενάριο, όπως και τη φυσική παρουσία του Hoffman (που είναι πιο μεγαλόσωμος από το χαρακτήρα του). Και ξεκουράζει χωρίς να κουράζει.

Υπόδειγμα βιογραφικής δημιουργίας, το Capote (2005) σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς σε πολύ περισσότερα επίπεδα από το πολυσυζητημένο Brokeback Mountain (2005), όταν καταλαγιάσει η σκόνη.

Σύμφωνα με το contactmusic.com, η Denise Richards και η Neve Campbell έχουν ήδη συμφωνήσει να.. ξαναβρεθούν μαζί! Και προτού να πενηνταρήσουν!

Η νέα ταινία θα λέγεται Backstabbers και φιλοδοξεί να ενώσει όλο το καστ του Wild Things (1998) που απουσίαζε σύσσωμο από το straight- to- video Wild Things 2 (2004). Τώρα βέβαια ποιος ενδιαφέρεται για το υπόλοιπο καστ δε μπορω να σας πω με σιγουριά. Ελπίζω μόνο να μη κάνει (όπως συνηθίζει τελευταία) ο Bill Murray τον.. ακαταμάχητο. Άμα δε, κάνει και τρίο θα κάψω τη συλλογή μου από tentacle hentai.

Day One: Τυφλή Απουσία

Αυτό το dj Blackman vs Valentine pre-festival party της περασμένης Τρίτης δε νομίζω ότι μετράει στις μέρες του φετινού φεστιβάλ, και απ’ ό,τι άκουσα ακόμη κι οι διοργανωτές θέλουν να το ξεχάσουν –σίγουρα δε θέλουν να το θυμούνται τα 15-20 άτομα που τελικά μαζεύτηκαν εκεί να γιορτάσουν τον (μη) Βαλεντίνο τους.

Οπότε ας πούμε πως το φεστιβάλ ξεκίνησε χτες, κι αν και δεν είχε την επιτυχία των περασμένων χρονιών, μπορεί να πει κανείς ότι δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Δεν ξέρω αν έφταιγε που το πρόγραμμα μυρίζει επανάληψη, αν ήταν λόγω της ψύχρας, ή λόγω της… παραπλάνησης του Σουγκλάκου στο κοινό του, ο οποίος σε ραδιοφωνική εκπομπή κάλεσε τους ακροατές του στη Λιοσίων 206 (αν ξέρετε τη Λιοσιών, το 206 πρέπει είναι περίπου μισό χιλιόμετρο πιο κάτω απ’ το 205, όπου γίνεται το φεστιβάλ), αλλά η προσέλευση ήταν πεσμένη γύρω στο μισό απ’ την περσινή. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Όσοι έχετε αποτολμήσει να χαθείτε στα άγρια νοσταλγικά τριπάκια του συγκεκριμένου φεστιβάλ τις περασμένες χρονιές, θα έχετε διαπιστώσει ότι θέλει μεγάλες αντοχές για να παρακολουθήσει κανείς από κοντά όλο του το πρόγραμμα –αυτά του Τσαγκαρουσιάνου για τα ιδρωμένα σεντόνια και τα αρώματα της αυνανιστικής του εφηβείας, είναι το παραλλήρημα που πιάνει τον καθένα, αφού έχει παρακολουθήσει ένα 30ωρο αμάγαλμα της ελληνικής βιντεοπαραγωγής του ‘80. Γιατί τα λέω όλα αυτά, θα μου πείτε. Για να μην κατηγορηθώ για ανανδρεία, που έχω σκοπό να πάω σε ελάχιστες μόνο προβολές του φετινού προγράμματος φυσικά. Κι άμα έχει κανείς αντίρρηση, ας έρθει να του βρω μια διαρκείας, να δούμε πόσο θ’ αντέξει…

Μια απ’ αυτές τις προβολές πάντως, ήταν το Καράτε: Τυφλή Φυγή, για το οποίο υποθέτω θα έχετε ξανακούσει, και ενδεχομένως να έχετε διαβάσει στο Έθνος και την Ελευθεροτυπία τα πολύ καλά λόγια που γράφουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αποκλείεται να μην την έχουν δει. Δεν υποννοώ τίποτα, απλώς τα δύο κείμενα έχουν τρομερές ομοιότητες με αυτά που γράφουν οι δημιουργοί της ταινίας στο site τους.

Σ’ αυτό το site μπορείτε να κατεβάσετε και την ίδια την ταινία, η οποία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, με αυτή τη δυνατότητα βιντεοσκόπησης των 15 δευτερολέπτων που προσφέρει, ή κάτι τέτοιο. Αυτό που προέκυψε είναι ένα συνονθύλευμα σάτιρας των αμερικάνικων και ασιατικών ‘80s, με τη μυθολογία του μοναχικού κομάντο ο οποίος παίρνει εκδίκηση από μυστήρια οργάνωση με σχέδια παγκόσμιας κυριαρχίας που του σκότωσε τη γυναίκα/μάνα/κόρη/αδερφή/καφετζή/ελαιοχρωματιστή. Όπως το περίμενα, η ταινία δίνει ρέστα στο μοντάζ, και κρατιέται στην επιφάνεια χάρη στο κέφι-κέφι-κέφι των παιδιών που την σούταραν και την έκοψαν, αλλά υστερεί σε πρωτοτυπία στις σκηνές μάχες, οι οποίες πιάνουν και το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της. Η επιλογή τους να τη γυρίσουν με την φωτογραφική, έχει το χαβαλέ της και κερδίζει πόντους αυθορμητισμού, αλλά όταν η εικόνα απλώνεται σε πανί, τα ευμεγέθη pixel ρίχνουν απειλητικές σκιές το όλο project και τη βιωσιμότητά του σε οποιαδήποτε οθόνη μεγαλύτερη απ’ αυτή ενός PSP. Δε λέω, low budget και τα ρέστα, αλλά αν δεν κάνω λάθος, μια μέτρια ψηφιακή βιντεοκάμερα είναι πιο φτηνή από μια καλή ψηφιακή φωτογραφική. Όπως και να ’χει, αξίζει τον κόπο να κατεβάσετε την ταινία απ’ το site και να τη δείτε στο PC σας.

Εγώ πάντως τους μιμήθηκα και τράβηξα το παρακάτω βιντεάκι με την κάμερα του κινητού μου.



Όλο το χαρτί, το μάζεψε το show του Σουγκλάκου, ένα «ποικίλης πρόγραμμα» όπως το χαρακτήρισε, και για το οποίο κατάφερε να αναστήσει προσωπικότητες του μακρινού παρελθόντος αυτού του τόπου, όπως τον χορογράφο Μιχάλη Μεταξά, τον άνθρωπο πασπαρτού Κώστα Βενετσάνο, και τον μάγο Λουιτζέλο, ενώ μας έφερε και ένα show επίδειξης τεχνικών kick boxing από σχετική σχολή. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί δεν ήξερα όταν τους διάβαζα στο Δελτίο Τύπου της βραδιάς, αλλά τους έμαθα εκεί. Μόνο τον Ταμπάκη αναγνώρισα στο χαρτί, αλλά δυστυχώς τελικά δεν μας τίμησε με την παρουσία του. Φοβήθηκε τον ανταγωνισμό; Ίσως. Γιατί ο Σουγκλάκος δε φοβάται, δεν είναι δειλός ο Σουγκλάκος! Το avopolis πέρυσι είχε δει το show του Σουγκλάκου σαν ένα «μάθημα της ελληνικής cult ιστορίας», όπου «το κίνητρο να παρακολουθήσουν αυτό το ζωντανό πρόγραμμα ήταν ο χαβαλές και το γέλιο, στο τέλος φύγαμε όλοι με μια υποψία συγκίνησης για κάποιους ανθρώπους που επιμένουν να κυνηγούν το δικό τους περίεργο όνειρο». Το περσινό το είχα χάσει, αλλά για το φετινό, μια λέξη βρίσκω μόνο: λυπηρό… Αλλά κι αυτό έχει μια συγκινητική μαγεία, ε; Κάτι απο Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, πολύ ωραία περάσαμε.

Πάντως μετά την εξτραβαγκάντσα του πρωτοπαλαιστή, ήταν προγραμματισμένη η προβολή Αυστηρώς Ακατάλληλο, ένα ποτ-πουρί μεγάλων στιγμών ελληνικής βιντεοτσόντας, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να προσελκύσει το προσδοκούμενο κοινό. Όταν ήρθε η ώρα του, στα ταμεία του Gagarin δεν υπήρχε ψυχή, μάλλον γιατί το είχαν δει όλοι πέρυσι, οπότε όσοι ήταν ήδη εκεί μπορούσαν να το δουν δωρεάν. Τώρα, αν τους βγήκε σε καλό, ή όχι, αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Όπως και να ’χει, ο μεγάλος χαμός θα γίνει μάλλον απόψε, με τη βράβευση και το show του φετινού τιμώμενου προσώπου. Αν κι ο Φλωρινιώτης δεν καταφέρει να προκαλέσει το –παραδοσιακό μέχρι φέτος- μποτιλιάρισμα στη Λιοσίων, τότε ίσως του χρόνου να χρειαστεί να βραβεύσουν την Καλομοίρα, τι να πω.