Είχα σκοπό να κάτσω να γράψω τις προβλέψεις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, που ήταν ακόμη ανοιχτό το κουπόνι του Πάμε Στοίχημα, όμως δυσλειτουργίες της μαγικής μου σφαίρας με ανάγκασαν να κάνω έκτακτο ταξίδι στη Βενετία για να την επιδιορθώσω κι έτσι ούτε κι εγώ πρόλαβα να ακουμπήσω τα ευρά μου στον ΟΠΑΠ. Τουλάχιστον είδα τον Casanova -ή κάποιον που του έμοιαζε- από κοντά, και ανακάλυψα τη μαγεία των tramezzini.

Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος ότι ακόμη και μετά το upgrade στο λογισμικό η σφαίρα λειτουργεί κανονικά, γιατί οι προβλέψεις που μου βγάζει φέτος είναι κομμάτι παρακινδυνευμένες, αλλά τουλάχιστον έχουν καλές αποδόσεις. Οπότε να πω εξαρχής ότι προβλέπω μεγάλη απόκλιση των προβλέψεων απ' τα τελικά αποτελέσματα, αλλά όπως και να ’χει, here goes.



Καλύτερη Ταινία
Κανονικά θα έλεγα Brokeback Mountain. Είναι η ταινία που είχε το εντονότερο buzz σε όλη τη διάρκεια του Oscar race, είναι το πιο δυνατό άλογο της κούρσας και γιατί ταιριάζει στο απολιτίκ προφίλ της Ακαδημίας, που αφήνει εκτός ταινίες όπως το Καληνύχτα και Καλή Τύχη, και το Μόναχο, και γιατί είναι ταινία συνόλου, δεν βαραίνει δηλαδή στην πλευρά των ερμηνειών, όπως το Capote. Τι περισσότερο έχει το Crash λοιπόν; Περισσότερη ουδετερότητα και ακαδημαϊσμό, σε ένα ζήτημα εξίσου καυτό, αλλά ευρύτερο από το Brokeback. Δεν είμαι σίγουρος ότι η Ακαδημία είναι έτοιμη να αφήσει το gay crowd να της κρεμάσει τη σημαία με το ουράνιο τόξο στο Kodak Theater, και αυτό φαίνεται και απ’ τον τρόπο που προωθείται το Brokeback τους τελευταίους μήνες. Άλλωστε, η βράβευση του gay western του Lee, θα ήταν πολύ πιο liberal από αυτήν του Crash, το οποίο δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να τονίζει το αυτονόητο, το ότι δηλαδή ο ρατσισμός είναι παντού γύρω μας, αλλά και μέσα μας, χωρίς όμως να παίρνει θέση. Άλλωστε, είναι γυρισμένο και στο Los Angeles, την αυλή, δηλαδή, τα συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της Ακαδημίας. Αλλά ok, αν είναι να μην το πάρει το Capote, ή το Μόναχο, δε βαριέσαι, ας το πάρει και το Crash.

Καλύτερη Σκηνοθεσία
Ακόμη κι αν γίνει ανατροπή στην κατηγορία της Ταινίας, ο θείος Όσκαρ δεν ξεφεύγει απ’ το λάσο του Lee, ο κόσμος να χαλάσει. Ο Ταϊβανέζος σκηνοθέτης, που από τη Δευτέρα θα είναι ο πρώτος ανατολίτης σκηνοθέτης βραβευμένος με Όσκαρ, είναι εξαιρετικά αγαπητός στο Hollywood, ικανός δημιουργός, με σερί καλών ταινιών. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει φέτος η Ακαδημία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Lee δεν είναι άξιος για το αγαλματάκι.

Α’ Ανδρικός
Αυτή η κατηγορία θα δώσει στην Ακαδημία την ευκαιρία να κάνει μια έμμεση αποδοχή της gay κοινότητας, στην περίπτωση που δεν την αγκαλιάσει στην Καλύτερη Ταινία. Όπως και να ‘χει όμως, ο Phillip Seymour Hoffman δε θα βραβευτεί γι’ αυτό, αλλά γιατί, πολύ απλά, έδωσε την καλύτερη ερμηνεία φέτος. Τελεία. Α, και γιατί βέβαια, ο ρόλος του είναι ο πιο αβανταδόρικος απ’ όλους τους υπόλοιπους, αφού το Capote στηρίζεται αποκλειστικά πάνω του. Τώρα τελεία.

Β’ Ανδρικός
Είναι η πιο ενδιαφέρουσα απ’ όλες τις κατηγορίες της φετινής διοργάνωσης, και η μόνη που σημείωσε αλλεπάλληλες ανατροπές στη διάρκεια της κούρσας. Στα μέσα του 2005, ο Paul Giammati ξεκίνησε ως κυρίαρχος για το ρόλο του στο Cinderella Man και όλοι ήταν βέβαιοι ότι φέτος θα έπαιρνε τα χρωστούμενα απ’ την Ακαδημία για τα Sideways και American Splendor. Αργότερα όμως, όλοι συνειδητοποίησαν πως το ότι παίζει κάθε φορά τον κατσούφη, δεν σημαίνει ότι κάθε φορά είναι καλός. Και μετά εμφανίστηκε ο Mat Dillon, με δυο δυναμικές, εσωτερικές ερμηνείες φέτος: μια στο Crash και μια στο Factotum ως το alter ego του Charles Bukowski, μια απ’ τις πιο αγαπημένες στιγμές της art house σκηνής φέτος. Όμως ο Mat Dillon είναι ο Mat Dillon, και γνώμη μου είναι ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια ακόμη για να κάνει την Ακαδημία να ξεχάσει το There’s Something About Mary, ή το Wild Things. Κι ύστερα, μας εμφανίστηκε ο George Clooney, με την ολοκληρωτική του μεταμόρφωση στο Syriana να του εξασφαλίζει και μια τρίτη υποψηφιότητα στα φετινά Όσκαρ. Με ένα δυνατό σερί τα τελευταία χρόνια, ο Clooney έχει φτάσει στο σημείο να θεωρείται ο Robert Redford των ‘00s, και απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, θα είναι συχνά καλεσμένος της Ακαδημίας τα επόμενα χρόνια. Οπότε φέτος, θα του ετοιμάσουν και μια μεγαλειώδη υποδοχή. Άξιος.

Α’ Γυναικείος
Εδώ η κρυστάλλινη μπάλα ακόμη με ταλαιπωρεί, αφού δεν μπορεί να διαλέξει ακόμη ανάμεσα στην Felicity Huffman και την Reese Witherspoon. Η πρώτη έχει extra πόντους αν η Ακαδημία διαλέξει να κάνει τη φετινή χρονιά, χρονιά δευτερορολιτών και να ταιριάξει τη δική της βράβευση με αυτήν του Hoffman, όμως δεν αποκλείεται ο Όσκαρ να αποδειχθεί αλλεργικός στους τηλεοπτικούς αστέρες και να προτιμήσει την Reese Witherspoon, που έτσι κι αλλιώς παίρνει το σωβρακάκι του Joaquin Phoenix στο Walk the Line. Ένα τελευταίο σχόλιο γι’ αυτήν την κατηγορία: Keira Knigtlhey? What the Fuck?

Β’ Γυναικείος
Πολύ θα το ‘θελα να πάει στην Catherine Keener, αφ’ ενός γιατί έχει τρελή απόδοση στο κουπόνι, αφ’ εταίρου γιατί είναι εκπληκτική στο Capote. Όμως τα φαβορί είναι δύο: το λογικό, βλέπε Rachel Weisz που έχει ήδη σαρώσει σε Σφαίρες και βραβεία Σωματείων, και το συναισθηματικό, βλέπε Amy Adams που ενθουσίασε με την ερμηνεία-αποκάλυψη, αλλά προς στιγμήν έχει μείνει με τον ενθουσιασμό. Και θα μείνει.

Σε άλλες ενδιαφέρουσες κατηγορίες, το μοντάζ θα πάει χωρίς αμφιβολία στο Crash, το οποίο μάλλον θα κερδίσει και το σενάριο, λόγω ατολμίας της Ακαδημίας να βραβεύσει το πολύ πιο απαιτητικό Syriana. Στα οπτικά εφέ Kong is King, ενώ το Sound Editing από τον Πόλεμο των Κόσμων. Ο John Williams δυστυχώς θα δει τις ψήφους του να μοιράζονται ανάμεσα στα δυο εξαιρετικά φετινά του soundtrack (Munich και Memoirs of a Geisha), αφήνοντας άνοιγμα στον Gustavo Santaolalla να χαρεί μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές του Brokeback Mountain, το οποίο προφανώς θα σηκώσει και το Όσκαρ Φωτογραφίας, παρά τα παράπονα του vkap για καύτρες και σκοτάδια. Τέλος, μάλλον για καλό δικό του αλλά και της Ακαδημίας, ο Tim Burton δεν θα πάρει το πρώτο του Όσκαρ στην πρώτη του υποψηφιότητα, με την κατηγορία Animated Film να δοκιμάζει αγγλική προφορά για το Wallace and Grommit. Α, και για το ντοκιμαντέρ, έχω υπόψιν μου κάτι κύριους με tuxedos που περπατάνε κάπως περίεργα.

...το Σάββατο 4 Μαρτίου θα γίνει μεταμεσονύκτια avant premiere της ταινίας Το Κακό του Γιώργου Νούσια στον κινηματογράφο Ελλη στις 00.30 και στον κινηματογράφο Δαναό στις 00.45. Ντυθείτε ζόμπι και διασκεδάστε. Οι απόκριες φεύγουν, το Κακό έρχεται...

Καταλαβαίνετε το σοκ μου όταν πρωτοείδα την παραπάνω φωτό, και φαντάζομαι μοιράζεστε την έκπληξή μου βλέποντας την άσεμνη χειρονομία να προέρχεται απο την πρωταγωνίστρια αγαπημένων σύγχρονων κλασικών ταινιών της βιντεοθήκης της Disney, όπως τα The Parent Trap, Freaky Friday, και Herbie Fully Loaded.

Όμως ησυχάστε, η Lindsay Lohan έχει απλώς πέσει σε υπερκόπωση, που της προκάλεσε μια -ομολογουμένως παρεξηγήσιμη- αγκύλωση. Αλλιώς δεν εξηγείται η ίδια στάση σε όλες τις άλλες φωτογραφίες, εδώ, εδώ κι εδώ.

Όπως μπορείτε να δείτε εδώ, οι φιλενάδες της, έσπευσαν να τη βοηθήσουν με μια ειδική συσκευή που επιτρέπει την απελευθέρωση των αρωμάτων θρεπαυτικών βοτάνων και την απευθείας εισπνοή τους.

Ο γοητευτικός κύριος με τη χωρίστρα-γελαδογλείψιμό, είναι ο νεαρός Jimmy Olsen, ο μικρός του γραφείου.

Junebug - Μια ξένη ανάμεσά μας
(4/5)

Σκηνοθεσία: Phil Morrison
Σενάριο: Angus MacLachlan
Παίζουν: Amy Adams, Embeth Davitz, Alessandro Nivola

Δείτε/Κρύφτε το trailer v



(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Ο αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος, έχει μια βασική ομοιότητα με τον εμπορικό: για κάθε 10 φόλες υπάρχει και μια ταινία που είναι στ’ αλήθεια υπέροχη. Απόδειξη αυτού και ένδειξη ότι αυτού του είδους το σινεμά δεν έχει πεθάνει ακόμη, το Junebug.

Μέσα σε 10 μόλις λεπτά, έχουμε δει νεαρό ζευγάρι να γνωρίζεται, να ερωτεύεται, να παντρεύεται, και να ξεκινάει για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην αμερικανική ύπαιθρο, συμπτωματικά κοντά στο χωριό που μεγάλωσε ο άντρας. Η επίσκεψη είναι επιβεβλημένη, ιδίως αφού οι γονείς δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τη νύφη, η οποία γνωρίζει έναν γενναίο, νέο κόσμο και μια ολότελα αθέατη πλευρά του άντρα της.

Γλυκές ιστορίες με φρέσκια ματιά και ασυνήθιστους κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μπορείς να βρεις κι αλλού –αν ψάξεις αρκετά. Αυτό που πραγματικά κάνει το Junebug να ξεχωρίζει, είναι η σκηνοθεσία και το μοντάζ του, που θα ήταν ο ορισμός της πρακτικής αφαιρετικότητας, αν υπήρχε τέτοιος όρος.

Ο έμπειρος βιντεοκλιπάς Phil Morrison –του οποίου η μικρού μήκους πτυχιακή Tater Tomater έχει εξασφαλίσει μια θέση στο MoMA της Νέας Υόρκης— στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, σκέφτεται σαν θεατής και κόβει από την ταινία όλες τις σκηνές που θα έβαζαν στην πρίζα το λαμπάκι “been there, seen that”. Δεν σπαταλάει χρόνο να μας πει «τώρα θα αναλύσουμε τη γυναίκα, τώρα τον άντρα και τώρα θα σας πω ότι αποφάσισαν να πάνε στους γονείς του, οι οποίοι είναι έτσι κι έτσι», αλλά αντίθετα προσφέρει μια ολοκαίνουρια αφηγηματική άποψη ικανή να σε ενθουσιάσει και μόνο με τη σύλληψή της –πόσο μάλλον με την εκπληκτική της εκτέλεση. Τίποτε απ’ αυτά δε μένει μετέωρο, κι όλα εξηγούνται με αναζωογονητική αίσθηση μινιμαλισμού και εντυπωσιακή σκηνοθετική ακρίβεια, που αφήνει χώρο στο σενάριο και τους χαρακτήρες να ανασάνουν και να γεμίσουν την αίθουσα με ρεαλιστικά συναισθήματα και cliché-free καταστάσεις.

Ειδικής μνείας αξίζει η Αmy Adams, που με την φευγάτη ερμηνεία της κατάφερε να εξασφαλίσει στην ταινία μια θέση στα φετινά Όσκαρ, αλλά και στις ελληνικές αίθουσες, που έτσι όπως τα πήγαινε η εταιρεία διανομής, μάλλον δε θα ευτυχούσαν να δουν αυτήν την ταινία.

Day Two: Το Κιτς Μες Στην Ψυχή Τους

Οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν, και το ίδιο και η αίγλη μιας μεγάλης προσωπικότητας της ελληνικής cult υποκουλτούρας, στη χτεσινή βραδιά του Cult Film Festival του Gagarin. Μπορεί να άργησε, αλλά ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής της διοργάνωσης, βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει κατά όλων των «δήθεν» που επιβάλλουν τι είναι τέχνη και τι όχι, και περιθωριοποιούν την κουλτούρα που άξια υπερασπίζεται, θυμίζει και προωθεί η συγκεκριμένη διοργάνωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Αλλά πριν φτάσουμε στο μποτιλιάρισμα της Λιοσίων, να πούμε ότι νωρίτερα χτες είδαμε και την δεύτερη ταινία πρόσφατης παραγωγής που είχε στο πρόγραμμά του 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Cult Κινηματογράφου. Στις 16.00 το απόγευμα, ο νεαρός Στέφανος Πρόκος, είδε την αίθουσα του Gagarin να γεμίζει σχεδόν κατά το ήμισυ, από τολμηρούς νέους, πρόθυμους να επενδύσουν 5 ευρώ σε μια ταινία που τους πρότεινε η διοργάνωση. Είμαι βέβαιος ότι όσοι ακούμπησαν το γαλανό χαρτονόμισμά τους στην είσοδο, δυόμισι ώρες αργότερα δεν ένιωσαν ότι πήγε χαμένο. Όχι ολόκληρο τουλάχιστον.

Το Κλισέ, μια επαγγελματική δουλειά από ερασιτέχνες κινηματογραφιστές, είναι μια απολαυστική σάτιρα των… κλισέ του κινηματογράφου, που όμως διαπνέεται πλήρως από το πάθος των δημιουργών της για τη σκοτεινή αίθουσα και τη λατρεία τους για τις εικόνες που αντανακλούνται στην οθόνη της. Αυτό είναι που τη διαφοροποιεί από την αγανάκτηση και την εφηβική οργή που φαίνεται να κινητοποίησε τους δημιουργούς της χτεσινής Τυφλής Φυγής, και αυτό είναι που την κάνει απείρως απολαυστικότερη σε movie freaks, απ’ ό,τι σε έναν τυχαίο περαστικό. Αν μη τι άλλο, γιατί οι movie freaks θα έχουν το κουράγιο και την υπομονή να διανύσουν τις δυόμισι ώρες ταξιδιού που τους προτείνει ο Πρόκος.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει εκπλήξεις και για τους ανυποψίαστους. Γιατί εύκολα βλέπει κανείς ότι το Κλισέ υποστηρίζεται από το δικό του, ελεύθερο κωμικό υπόβαθρο, που αν και μερικές φορές φλερτάρει με την βλαχομπαρόκ αναρχία των σκετς των ΑΜΑΝ, στη μεγαλύτερη διάρκειά του είναι απροσδόκητα και απολαυστικά αυτάρκες και απολαυστικό. Στους νεαρούς πρωταγωνιστές του, υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα ταλέντα, των οποίων τα ονόματα φυσικά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή –και τα cocktail αργότερα εκείνη τη νύχτα μάλλον είχαν στόχο ακριβώς εκείνα τα εγκεφαλικά κύτταρα που τους είχαν καταγράψει--, αλλά υποθέτω ότι μπορούν να μου στείλουν μερικά οργισμένα mail για να τα επαναλάβουμε. Απ’ το συνολικό cast, εύκολα ξεχωρίζει ο μαυροφορεμένος ληστής με τις Jedi ικανότητες και το προσωνύμιο Κούκος (όπως το πουλί που κλέβει τα ξένα αυγά), η κοπελιά που παίζει την ημίτρελη επιστήμονα Βερόνικα, ο ίδιος ο Πρόκος, που θυμίζει κάτι απο Σπύρο Παπαδόπουλο στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, και φυσικά, ο κομπάρσος-πασπαρτού, Μπάμπης, τον οποίο υποδύεται ο Στάμος Δημητρόπουλος, σε ένα ανεναπανάληπτο ρεσιτάλ μούτας και διακριτικού screwball.

Το βασικό πρόβλημα του Κλισέ, το οποίο θα αναφέρω για τρίτη φορά, είναι η εξουθενωτική του διάρκεια. Στις δυόμισι ώρες του, ο Πρόκος ξεδιπλώνει ένα μεγάλο δίχτυ από αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες, που περιλαμβάνουν έναν «μπάτσο με πρόβλημα συμπεριφοράς,» έναν κλέφτη με μυθικές ικανότητες, και έναν παρανοϊκό τρομοκράτη με σχέδια παγκόσμιας καταστροφής. Και διάφορες υποπλοκές τριγύρω. Η ταινία είναι εμφανώς βασισμένη σε στερεοτυπικές δομές πλοκής και χαρακτήρων της αμερικανικής φιλμογραφίας, αλλά και της ελληνικής (ασπρόμαυρης) παράδοσης του μελοδράματος, στερεότυπα τα οποία οι δημιουργοί σαρκάζουν ανελέητα, αλλά με γούστο. Όμως τόσο οι ερμηνείες, όσο και τα μεμονωμένα set pieces είναι άνισα, και σε ορισμένες περιπτώσεις επαναλαμβανόμενα, προκαλώντας ιλιγγιώδη σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό. Υπάρχουν κομμάτια στο Κλισέ που κραυγάζουν την βαθύτερη επιθυμία τους να βρεθούν στο γνωστό «πάτωμα του δωματίου μοντάζ» (κλισέ), όμως ο Πρόκος κι ο Δημητρόπουλος, που έβαλε το χεράκι του στη μονταζιέρα, δεν άκουσαν αυτές τις φωνές -–προφανώς γιατί είχαν κουφαθεί απ’ τις κραυγές που ήδη είχαν μαχαιρώσει—και εκεί έχασαν ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού.

Εν γένει πάντως, μετά την προβολή δεν νομίζω να ζήτησε κανείς τα λεφτά του πίσω, όπως επίσης δεν νομίζω να ήταν πολλοί αυτοί που δεν έμειναν στις θέσεις τους για να παρακολουθήσουν την επόμενη ταινία, το Κορίτσι του Μπαρ, μια to the core Σαλονικιώτικη παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φλωρινιώτη, τις ‘80s φορεσιές του και τα εκφραστικά τραγούδια του. Εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς.

Ξαναπήγα πάντως, όταν ο άνθρωπος με το πρόσωπο από στόκο, ο τραγουδιστής με το σφυριχτό σίγμα, ο καλλιτέχνης που φορά τα άστρα στα σακάκια του, όταν ο Γιάννης Φλωρινιώτης παρουσίασε το πολυαναμενόμενο live show του. Δεν ξέρω πόσο live ήταν βέβαια, μιας και κάθε φορά που η μεγάλη προσωπικότητα απ’ τον Πόντο ευχαριστούσε το κοινό που τον αποθέωνε, για κάποιο λόγο το μικρόφωνο σιωπούσε, ωστόσο ακόμη κι αν η φωνή ήταν ηχογραφημένη, η ζωντάνια που ξεχείλιζε απ’ τα λικνίσματα του showman με τα χίλια κοστούμια (και τα εκατομμύρια στρας), ήταν αρκετή για να γεμίσει το Gagarin.

Το κοινό τον υποδέχτηκε με αλαλαγμούς εκστασιασμού, έστω κι αν χρειάστηκε να στηθεί για αρκετή ώρα στην ουρά της εισόδου, ακόμη κι αν δεν πρόλαβε να βρει να καθίσει, κι ακόμη κι αν χρειάστηκε να κάνει ένα μισάωρο υπομονή για να μπει όλος ο κόσμος μέσα, και να ξεκολλήσει το DVD player που θα έδειχνε τα αποσπάσματα-εισαγωγή σ’ αυτήν την lifetime achievement βράβευση. Άνθρωποι κρέμονταν σαν σταφύλια απ’ τον εξώστη του Gagarin όταν εμφανίστηκε ο Νικολάκης Φλωρινιώτης και το Γωγουλίνι σαν αντικαταστάτης της Αννούλας Φλωρινιώτη, και ο χώρος σείστηκε όταν ο padre famiglia της οικογένειας Φλωρινιώτη έκανε την είσοδο του στη σκηνή.

Τα λόγια (μου) δεν φτάνουν για να περιγράψουν το μεγαλείο των στιγμών που ζήσαμε χτες βράδυ, οι οποίες συμπληρώθηκαν από την απροσδόκητη εμφάνιση-έκπληξη ενός μαυροφορεμένου Θεσσαλονικιού «ράπερ», ο οποίος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Φλωρινιώτη, και παρήγαγε το r’n’b-hip hop-whatever remix της αξέχαστης επιτυχίας «Πειράζει (που είμαι μεγάλη βεντέτα, πειράζει);» Ο γοριλλοειδής οργισμένος ράπερ, που λειτουργούσε ως άμεση αναφορά στην τελευταία ταινία του Peter Jackson, έβαλε το δικό του λιθαράκι στην βραδιά-υπερπαραγωγή, με απίστευτη σκηνική παρουσία, που κόντραρε στα ίσια τον Φλωρινιώτη όταν μοιράστηκαν την πίστα. Δεν θα αποτολμήσω να πω ότι υπήρξαν και στιγμές που έκλεψε την παράσταση με τις γκριμάτσες μίσους και τα νευρώδη χοροπηδητά του, θα σας δώσω όμως την ευκαιρία να αποφασίσετε μόνοι σας, βλέποντας το σχετικό βιντεάκι, το οποίο τράβηξα με την ψηφιακή φωτογραφική μου μηχανή. Προφανώς, περιμένω τα παιδιά απ’ την Τυφλή Φυγή να επικοινωνήσουν μαζί μου για να προσθέσουμε ψηφιακά εφέ.



Σήμερα Κυριακή, είπα να απέχω απ’ το άθλημα, αν και ξέρω ότι είναι κρίμα που δεν ξανάδα το Σεξ 13 Μποφόρ με τον παμμέγιστο Κώστα Γκουσγκούνη, ενώ κάτι μου λέει ότι και η one on one αναμέτρησή του με τον Απόστολο Σουγκλάκο –τον οποίο πρέπει από του χρόνου να ανακηρύξουν και επίσημο παρουσιαστή—θα είναι εξίσου απολαυστική με τα άλλα δυο live της φετινής διοργάνωσης. Αν τύχει να πάει κανείς, ας πει εντυπώσεις. Εγώ, του χρόνου πάλι.

Σε δυο επίπεδα, παρακολουθούμε, από το 1959 ως το 1965, τόσο την ιστορία συγγραφής του ιστορικού πλέον In Cold Blood από τον Truman Capote, αλλά και πως άλλαξε καταλυτικά τη προσωπική του ζωή (εκτός από τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία). "Όλα ξεκίνησαν όταν ο συγγραφέας διάβασε ένα άρθρο στους New York Times για την ανεξήγητη δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας στο επαρχιακό Kansas"...

Η ταινία είναι ουσιαστικά υπεράνω κριτικής. Όσοι προσπάθησαν να της βρουν ψεγάδια, κατάφεραν μόνο να εκτεθούν. Γράφτηκε π.χ. ότι δε τονίστηκε η σεξουαλική έλξη του Capote για τον Perry Smith αλλά αυτή ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι υφίστατο - αντίθετα τεκμηριώνεται ξεκάθαρα ότι ο πετυχημένος συγγραφέας έβλεπε στο πρόσωπο του καταδικασμένου εγκληματία κάποιον "που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι αλλά ο ένας βγήκε από την είσοδο και ο άλλος από τη πίσω πόρτα". Όσοι θεώρησαν ότι δε παρουσιάζεται αυτό που χαρακτήριζε τον Capote περισσότερο απ' όλα, η γραφή του, αποστομώνονται από τη παρουσίαση της.. παρουσίασης αποσπασμάτων του In Cold Blood από τον ίδιο, αλλά και από τις αρκετές φορές που ο Capote παρουσιάζεται να αφηγείται ιστορίες (ή.. ιστορίες) - πρώτα τον ακούμε και μετά τον βλέπουμε, στη πραγματικότητα.

Αψεγάδιαστη είναι επίσης η ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman, ως συνήθως θα 'λεγα. Πολλά βήματα πέρα από "οσκαρικές ερμηνείες" που είχαν εύκολη δουλειά με στερεότυπες δημόσιες εικόνες (για να παίξεις π.χ. τον Stevie Wonder δε χρειάζεται παρά να σε βάψουν μαύρο και να κουτουλάς στους τοίχους), ο Hoffman κατάφερε να τον υποδεχτεί με διθυράμβους το εύκολα δηκτικό και σαρκοβόρο αρτ κύκλωμα, εξέχον μέλος του οποίου αποτέλεσε ο Capote. Τέλεια είναι τέλος και η σκηνοθεσία του Bennett Miller. Σκοτεινή, αργή, με προσεχτικά επιλεγμένες και περιορισμένες χρωματικές παλέτες, εξομαλύνει το σε κάποια σημεία λεκτικά υπερβολικό (αλλά κατά τα άλλα πάντα δεμένο, δουλεμένο, σαφές και αλλού ιδιαίτερα εμπνευσμένο) σενάριο, όπως και τη φυσική παρουσία του Hoffman (που είναι πιο μεγαλόσωμος από το χαρακτήρα του). Και ξεκουράζει χωρίς να κουράζει.

Υπόδειγμα βιογραφικής δημιουργίας, το Capote (2005) σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς σε πολύ περισσότερα επίπεδα από το πολυσυζητημένο Brokeback Mountain (2005), όταν καταλαγιάσει η σκόνη.